خــــــــــودنویس

[خانوم]

-بیا دیدی اومدیم دریا
دیگ هی نگی من دلم دریا میخواد.. دلم شمال میخواد ها..
چه قدر تو قشنگی اخه
چه قدر دلربایی اخه..
چی بگم جز این که بی نهایت دوست دارم دریا جانم

[رُزِعــآبیـ]

| 0 پست

خسته ام مثل جوانی که پس از سربازی
بشنود یک نفر از نامزدش دل برده
مثل یک افسر تحقیق شرافتمندی
که به پرونده ی جرم پسرش برخورده
خسته ام مثل پسر بچه که درجای شلوغ
بین دعوای پدر مادر خود گم شده است
خسته مثل زن راضی شده به مهر طلاق
که پس از بخت بدش سوژه ی مردم شده است
خسته مثل پدری که پسر معتادش
غرق در درد خماری شده فریاد زده
مثل یک پیرزنی که شده سرباز عروس
پسرش پیش زنش بر سر او داد زده
خسته ام مثل زنی حامله که ماه نهم
دکترش گفته به درد سرطان مشکوک است
مثل مردی که قسم خورده خیانت نکند
زنش اما به قسم خوردن آن مشکوک است
خسته مثل پدری گوشه ی آسایشگاه
که کسی غیر پرستار سراغش نرود
خسته ام بیشتر از پیر زنی تنها که
عید باشد نوه اش سمت اتاقش نرود
خسته ام کاش کسی حال مرا می فهمید
غیر از این بغض که در راه گلو سد شده است
شده ام مثل مریضی که پس از قطع امید
در پی معجزه ای راهی مشهد شده است
بخشیدم خودم

[خانوم]

عطر نارنج آمد

عشق در جانم ریخت

ماه هم عاشق شد

با زمینش آمیخت

(خدایا شکرت)

[No_one]

این پست پاک شده!

[رُزِعــآبیـ]

امروز حالم خوب نبود
ظهر مامانو بردم دکتر سه ساعتم پرید
اونقدر خسته بودم که وقتی برگشتم خونه گرفتم خوابیدم
بدون اینکه آلارم گوشی رو روشن کنم
جوری خوابم برده بود انگار که قد هزار سال بیخوابی کشیده بودم
چشامو باز کردم
از کنار پرده مشخص بود که هوا کاملا تاریکه
سرم....
سرم داشت میترکید
نشستم.
دستامو گذاشتم رو چشام تا اشکی که توش حلقه زده بود نریزه
نه این حال داغون قابل کنترل نبود
تامیتونستم صدای گریمو تو سینه ام حبس کردم و گریه کردم
نفسی که حبس شده بود بی هوا اومد بیرون
صدای پاهای مامان از پله ها میومد
که به خاطر کمر دردش آروم آروم به اتاقم نزدیک و نزدیکتر میشد
نباید میفهمید ناراحتم
چشامو زود با آستینام پاک کردم
اومد تو اتاق...
بیدار شدی؟
نشست کنارم...
زل زد تو چشام... چند روزه چشات قرمزه ها همه اش.
نکنه چشات ضعیف شده؟
نمیدونستم اگه حرف بزنم میتونم خودمو کنترل کنم یا نه.... بغضمو قورت دادم
نمیدونم مامان فک نکنم
تو خوبی مامان؟
نمیدونم، الان یه ماهه که تورو هم اسیر این دکتر اون دکتر کردم
این همه کارهای خونه... این چه آتیشی بود امسال افتاد به جونم
یه ماهه خسته ات کردم، وقتتو گرفتم
لبخند زدم، مامان چی داری میگی؟؟؟
تو واسم از هر چیزی مهم تری... انگار که عذاب وجدان مامان هم دست کمی از عذاب های من نداشت.
دستشو بوسیدم... باشه مامان جبران میکنم... تلاشمو بیشتر میکنم...
از الان به بعد مهمتره.
تو نگران نباش.... تو خوب شو... یکمم واسم دعا کن... امسال تمومش میکنم
مامان من امسال قبولم
تو فکر اینارو نکن
بغلم کرد
بغلش کردم
تو دلم گفتم
خدایا کمکم کن
کمکم کن....

پ. ن: الان مهر ماهه، به شرط اینکه از لحظه هامون نهایت استفاده رو بکنیم
ولش کن این چی میگه اون چی میگه
ولش کن صفر مطلقی یا هرچی
تو از همین فردا میتونی فرداهاتو تغییر بدی
به شرط اینکه چشاتو رو همه چی ببندی و بی دغدغه تلاش کنی
خودم الان در اوج ناراحتی و ناامیدی ام
ولی اومدم امید بدم
تا بازتابش حال منم خوب کنه

#تا وقتی که خدا هست...
امید هم هست من ننوشتم ولی قشنگ بود دقیقاً حس و حال من بود تو این روزا

[پایان]

بهار زیباییست و روز آفتابی و خوبی،به بیرون شهر میروند.....در مسیر هرکس در دنیای خود است:)
بچه ها شیشه را پایین زدند،آرام بدون آنکه پدر مادر بفهمند،دستشان را به بیرون میبرند!آخر میگویند خطر است، قدغن کرده اند!
عبور این باد بهاری از بین انگشتان و لمس کف دست آنها،برخورد ارام این باد به صورت،و نوازش موهای لخت پسرها توسط آن،دیدن دشت سبز پر از لاله،و موسیقی ارام ماشین،صحنه ی باورنکردنی را در ذهن انها در حال حک کردن است...
اما با صدایی نیمه کاره میماند...

«همینجا خوب است،مسافرین محترم ایستگاه تفریح و لذت،تا دقایق دیگر میتوانید پیاده شوید »
پدر خانواده!او اغلب شوخ طبع است...

بعد از کمی از پیموندن جاده ی خاکی و توقف ماشین
هریک به کاری مشغول میشوند،
«بابا،بابا جعبه رو بزن،زودباش،بابااااااااااا،عههه»
بچه ها با بی قراری منتظر باز شدن جعبه ی ماشین اند که توپ خود را بردارند و به گوشه ای بروند،و خنده ها و نشاط خود را روی زمین های دشت بکارند و به یادگار بگذارند،چ کسی میداند،شاید زندگی آنها روزی انقدر جدی شود که دیگر هیچوقت نتوانند چنین بی مهابا،وقتی روی سبزه های شبنم دار دشت، به زمین بخوردند،یک دل سیر بخندند...
پدر به دنبال جمع کردن چوب میرود،صدایش میزد،کسیکه او را بیشتر و متفاوت تر از هرکس دوست دارد،:
«کجا میری،مگه زغال نیاوردی؟!»
او که نگرانی را در چشمان همسرش می بیند،لبخندی میزند و میگوید:
«نترس حاجی ما را آفتی یارای نزدیکی نیست،تا یار در این نزدیکیست ,اوووف چی سرودم،کیف کردی مگه نه»
او عاشق شعر نیز هست....
همسر او در حالیکه خنده ای توام با اخم دارد میگوید:«صدبار گفتم این تیکه کلام حاجی رو حذف کن بدم میاد عه،درضمن گفتم ک زغال داریم!»

«چشم حاجی پس از این به بعد حاج خانوم میگم خب چیکار کنم اینم مثل طبع شعرم از پدرم ارث رسیده...درمورد زغال هم اینکه
نه خب،روی چوب خوشمزه تره....»

همه مشغول اند،مادر حصیر را روی دشت میندازد و مشغول به سیخ کشیدن گوشت میشود!دشت بازیست!بوی کباب،گرسنه ای را مجبور به فحش به دنیا نمی کند!

اخرین نفر نیز از ماشین خارج میشود!مردی آرام...
به آرامی از بقیه جدا و بر روی تکه سنگی مینشیند،خیره به رودخانه....
رودخانه ای خروشان و پرتلاطم.
اما مرد در دریایِ افکارِ ساکت و آرام خود غرق است،
به همه چیز فکر میکند!حتی به آن مرغ!حتما در ذهن میگوید
«که شاید قسمت آن بوده است،ده ها کیلومتر دور از تولدش،سرش را ببرند،گوشتش را تیکه تیکه کنند،به سیخ بکشند،کباب کنند و زیر دندان له کنند»
و باز هم غرق تر...
نمیداند چنددقیقه گذشت اما،ناگهان صدایی، هول و هراسان و از سر عجله، افکارش را پراکنده میکند؛
«پدر بزرگ،پدربزرگ،اینجا هنوز نشستی؟»
اما مگر از ادم غرق شده صدایی هم بلند میشود؟
«مادر گفت،بگم ک ناهار حاضر شده بیا»
و پسر درحالیکه توپ را زیر بغل خود گرفته بود،دوان دوان دور میشود!
او با این جمله فهمید که ساعتی در این یک ثانیه گذشت.
صدای از دور شنیده شد؛
«بهش گفتم مامان»
پیرمرد را یارای لبخند بر لب نیست در دل ارام لبخندی میزند و به خود میگوید؛
«گویی فقط رسالتِ«گفتن»داشت...»
او به بلند شدن از تکه سنگ دل نمیداد!اخر این سنگ،سنگی بود که همیشه وقتی در جوانی در رودخانه شنا میکرد،لباس هایش را روی آن میگذاشت،چند دقیقه ای آفتاب میگرفت و به پدرش میخندید که سردش میبود! یاد خاطراتش می افتد،صدای پدرش در گوشش بود،انگار همین ثانیه ،همین یک متر کناتر بود ک پدرش به سمت ماشین از سرما میدوید میگفت:
«علی سردت نیست تو که اینطوری روی این سنگ نشستی»

باز صدایی مزاحم مانع ادامه یاداوری خاطراتش میشود:
«پدرررر،پدرررر!!»
عروس اوست،اما همسرش مانع میشود!بگذار چند دقیقه زیرافتاب بماند،احتمالا سردش است....

کلمه ی «سردش است» باز او را غرق در خاطرات خود میکند و به زندگی خود و گذشته ی خود....
اینکه نهایتا چندسال دیگر بیشتر زنده نیست در حالیکه به هیچ کدام از رویاهای خود نرسید!
همیشه فکر میکرد فردایی برای جبران هست تا اینکه خود را در این لحظه یافت،پیر و ناتوان تا حدی که یک لبخند برای او به سختی ده ساعت کوهنوردی دوران جوانی است،
اگ میشد به گذشته برگشت دیگر هیچوقت خیلی کاار ها را انجام نمیداد
ارام بع جای رودخانه به انتهای دشت نگاه میکند وسال به سال به عقب برمیگردد که رویای خود را در چه سنی کُشت؟برای چع و برای که دست کشید؟
سال به سال....
به این ثانیه،شاید به زمانی که برای نوشتن این پست صرف کرد نیز فکر میکند...

اتمام داستان!

زندگی شوخی نداره،این سرنوشت ممکنه واسه هرکدوممون رخ بده!
!اگ از اون لحظه ب این لحظه فک کنی هر ناممکنی رو ممکن میکنی،نذار حسرت واسه پیری ت بمونه،و توی70سالگیت این داستانو بیفته یادت!درحالکیه ی نمونه ش رو عملی کردی...

[sheyda.fkh]

درس بخـــونیم ...

[رُزِعــآبیـ]

ب دنیا آمده ام، ثابت بمانم؟

تا ابد؟ هر روز ؟

زندگانیم چه شد؟

گره خوردم،در یک نقطه..

شدم آرام و افسرده..

توقف کرده ام درجای..

توقف کرده ام هرروز و هرساله..

که درجا میزنم هر روز و هرشب را..چرا؟؟

که هرچه کوششی کردم،

جنبشی نیستو نمیبینم..

و دنیایم چه شد امروز؟

چه شد دیروز و فردا را؟؟..

و میخواستم ،خودم باشم ..

قوی باشم ...

زنم دستان لرزانم

کنم تکیه بر زانو و برخیزم..

و ترسیدم؟!

ترسیدم تا سرم آمد؟

ندانستم نفهمیدم..

گذشتند سال ها بیخود..

و نبود آنطور که میدیدم..

درون خواب..

در رویا..

من ماندمو تکرار ساعت ها..

روزها ..سال ها..

گذر فصل ها..

پاییز و زمستان را..

ومثل خواب..

و مثل پلک بر هم زدنی ،رد شد..

درون قاب آینه،

برایم آشناست خیلی..

چشمانم..

و با این حال،غریبی میکند چهره..

شدم تحقیر، شدم خسته

شدم درمانده و بسته..

ومثل مرگ

صفحه های زندگی بهم خوردند،

مثل جنگ سنگ،با سنگ..

و نالانم..

رسیده کارد بر استخوانم..

عقب رفتن بسی سخت است..

میان آن همه کوشش..میان سیل غم هایم..

تحمل میکنم بازم..

میدویدم باقدرتو پرشور..

با هزار انگیزه ی اجبار..

و من هر لحظه را انگار..

میدویدم برعکس!

سرد است آن لحظه،

که بیدار شوی و درخوابی،

و فریادی زنی از ترس ،

کمک خواهی کمک خواهی..

نداری اعتماد برخود..

و هر روزت شود پندار وارونه..

دروغی بسسس، زیباتر..

به از فردا به از دیروز..

همان لحظه مروری شد،

از این ایام..

شدی خیره ب یک نقطه

و خنثی میشوی تا جان..

این تو هستی که میدانی،

چه خواهد شد ..

بهار وفصل تابستان..

مثل یک ماهی ،

تقلا میکند هر صبح و هرشب را

میان تنگ رنگینش

تقلا میکند هرصبح هر شب را

دری هرگز نمیبابد

دری هرگز برای آنچه درخوابش

برای آنچه در رویا

برای آرزوهایش

گمان کرده ،نمییابد..

ب دنیا آمدم تاکی؟

بمانیم بر سر نطفه

تقلا میکنم هرصبح هرشب را

دری باید بیابم من

میان این همه رویا..

میان این همه رنجش

میان آن همه نجوا ..

شبانگاها میان ابر

میان ماه

سرش بر سجده میکوبد!

دری باشد از آن بالا از این پایین..

درونم میشود آشوب چند ساله

امیدم می رود هرشب

و باز می آید هر سحر تا صبح..

حرف ها دارد..

زندگی بامن ..

نمیگوید ..!!

نشانم میدهد هردم..

نمیفهمم ،نفهمیدم!

نمیذارد

که آسان بگذری از او

وز پله های کوچک و سردش..

خودت را میزنی برخواب!

که انگارش نمیبینی نمیفهمی!

وتا باشد چنین حالت

دری بازش نمیبابی

نزآن بالا ،نزآن پاین

فروخرده شوی هر روز هرشب را

بیاد آور عکس چشمانت

فرو رفتی و خندیدی ..

فرورفتی میان مه

میان غم..

بس است دیگر

بس است دیگر..

باز نمیگردد، سال های رفته ات بر صبر

نشد از راه دیگر رفت..

،زندگی زهرش شده کاری

رفته ام بر باد

و حالا سخت میفهمم

گذشتن از پس این پله ها ،درها..

فقط"یک"چیز میخواهد،

خودت را بنداز، در باد..

رها انگار..

تمام زجر هایش

از این پس میشود شیدا..

نترس! دیگر گریز از راه دیگر را نمیخواهد!

فقط آرام فقط خنثی

فقط "بخشیدن"خود را..

ببند چشمهای زیبایت

قدم بگذار در این ترس ات

میخورد باد خنک بر پلک چشمانت

شود پنهان غم درینه ات زین ترس

قدم بگذار در این ساحل

تنفس کن هوایش را

و پا بگذار بر این شن های سرد آب..

بگشا چشم ،در این ساحل..

غم انگیز است ..

تمام سال های رفته ات،اماااا !

همش تکرار این ایام

همش تکرار این غم ها..

خودت بودی ک ترسیدی..

قبولش کن،قبولش کن!

وصادق هرچه صادق تر..

هرچه کردی، بارها برخود..

قبولش کن ،ببخش خود را

ببخش چشمانت گرمت را..

بگیر آن قلب تنهایت میان گرم دستانت..

ببند چشمان خیست را،وحس کن قلب گرمت را..

لیاقت ارزشی داری که خود هیچش نمیدانی..

بگرد درخود، بگرد در قلب زیبایت..

بیاب آن گوهر نایاب..

بخواه از ایزد یکتا،

بگویش آنچه میخواهی..

بخواه آن قدرت والا ..

بخواه انجام کاری را..

و دیگر خوب میدانی نداری هیچ ترسی را ..

قدم بگذار در آنچه خوب میترسی..

اگر دیدی توقف کرده ای در سال یا درماه ..

توقف کرده ای در روز و شب هایت..

فقط بنگر که این راز نهانش چیست؟

این همه تکرار، از برای چیست؟

زندگی از تو چه میخواهد؟

چه چیز را میکند تکرار

تا بفهمی بارها آن را..

بفهم آن را

بفهم آن را..

[uu]

این پست پاک شده!

[خانوم]

بین خودمان بماند
من بلد نبودم دلبرانه بنویسم جانم!
تمام سعیم را کردم ولی... نشد!
نه انگشت هایم به خوبی روی کیبورد می رقصید نه کلماتم رنگ و عطر داشت!
حال و هوایم شده بود شبیه تولستوی!
خسته بودم و کدر..
تیره عین آسمان روس..!
بین خودمان بماند که من شاید دلبرانه ننویسم اما تو را درمیان تک تک حروف و کلماتم جا گذاشتم و همین
برای دلبرانه بودن نوشته هایم کافی است!

[رُزِعــآبیـ]

این پست پاک شده!

[پایان]

بدون شرح...
(کاظم نماده!)

[پایان]

http://s6.picofile.com/file/8382176268/AndroVid_join_5333_8750.mp4.html

در مکتب سامورایی ها هست ک«مرد را به نهایت عصبانیت برسایند،چیزی جز خون او را آرام نمیکند» :|
لقب «قاتل بی رحم» ک توسط فامیل ب این بنده حقیر اهدا شد:/ بخاطر همین بازیه!! مینی میلیتا بود
نمیدونم بازی کردید یا نه ولی خیلی لذت بخشه اگ حرفه ای باشی...
کلیپ بالا امروز برش هایی از چند بازی اخری ک آنلاین الان زدم،ضبط کردم
ی صدا هم گذاشتیم روش باحال شه :|
امیدوارم از دیدنش لذت ببرید،فقط کافیه کمی در حجم خساست بخرج ندید و دان کنید :| با کیفیت بالا فیلم از صفحه ضبط شده،بعد دانلود صفحه رو بزرگ کنید،جزئیاتش قشنگتره
(فقط در صورتی لایک کنید ک فیلمو دیده باشید :| نظرتون هم بگید بعدا :| )

[marzyeh78]

از یک جایی به بعد همه چیز آروم میشه فقط باید صبر داشته باشی. باید یاد بگيری كه رها كنی، هر کسی قرار نـیست تـو زندگیت بمونه. باید یاد بگیری که همیشه قرار نیست همه چیز باب میل تو پیش بره.. از یک جایی همه چیز آروم میشه. انقدر آروم که دیگه هیچی به اندازه خودت واست مهم نیست...!!

[amir bahrami]

توی ذهنم پره از یه سری چیزا....

از فحش

از این سوال که من اینجا چیکار میکنم و چرا در بین آدمایی هستم که ذهنیتشون مال چند هزار سال قبله
بعضی وقتا که یادم میافته بین چه آدمایی هستم تو سرم یه چیزی میشه مثل برفک تلویزیون و ذهنم موقتا به هم می‌ریزه

انگار دارم خفه میشم نفسم بالا نمیاد
ولی امیدم رو از دست نمی‌دم . میگه که دست به مهره شدی باید تا آخرش بری

[amir bahrami]

همیشه فکر میکنم که مشکل چیه ؟منشا این مشکلات چیه ریشه های هر چی مشکل هست از نمی‌دونم اقتصادی و ... بگیر تا بحثای روابط. چرا که نه در این مورد هم صحبت کنم .توی دانشگاه از یه دختری خوشم میومد و رفتم پیشنهاد دوستی دادم بعد گفت من کلا قصد دوستی ندارم .سوال اینه :اگه علاقه متقابل نداره چرا دایم منو به قول دوستام تحت نظر داره ؟ و چرا یواشکی سعی می‌کنه وقتی من متوجه نیستم منو نگاه کنه ؟
حقیقت اینه از رفتارش فهمیدم متقابلا اونم علاقه داره ولی خب من پیشنهاد رو دادم و رد کرد و من منتظر کسی نمیمونم چون برای ازدواج نمی‌خوام که بگم حتما این .
حقیقت اینکه این طور رفتارا رو بار ها و بار ها دیدم و دنبال دلیل این قضیه بودم که چرا ؟جواب این بود : دلیل خاصی نیست جز این که ما کشوری عقب افتاده هستیم با آدمای عقب افتاده که ذهن عقب افتاده دارن. یه آدم چطور به خاطر برخی اعتقادات می‌تونه رو نیاز های اولیه اش سرپوش بذاره ؟ فکر این میافتم که بعدا همین آدم ها دست پاچه میشن بعده گذشت یه سنی که چرا من فرصت هارو از دست دادم
دلیلی پیدا نکردم برای این قضایا به جز یه کلمه : شعور کم ( درک نداشتن از خود و دنیای اطراف )

گاها هم میگم قید دوست بازی رو تو ایران بزنم اصلا ولی میگم شاید یه نفر پیدا شد و شعور رو داشت و صمیمی شد ولی بازم برمی‌گردم به پله اول چه به هدفم یعنی دوستی برسم چه نرسم چون مذهب مهم تر از نیاز های اولیه شده تو اینجا .
چیکار کنیم چکار نکنیم
باید یه تصمیم اساسی بگیرم چون این فکرام و اینکه توی چه کشوری با چه طرز فکرایی زندگی میکنم و ناراحتی هاش توی درسم هم تاثیر میگذاره.

دوست دارم میشد فرار کنم از اینجا و آدم هاش
آدمایی که به خاطر اعتقاداتشون یه حصار کشیدن دور زندگیشون.

سعی میکنم تصمیم بگیرم که این انرژی که می‌ذارم روی دوست یابی و جنس مخالفم بذارم روی درسم تا بتونم حتی به نزدیک ترین جای ممکن به جز اینجا فرار کنم . دوست دارم فقط چیزی بشه انگیزه اش رو پیدا کنم و قسم بخورم که فقط تلاش کنم تا از اینجا و آدم هاش قرار کنم.

«در مورد دانشگاه هم که گفتم توی غیر انتفاعی میخونم ،اوایل با انگیزه بودم و خیلی می‌خوندم و همه سوالارو من جواب میدادم تا اینکه سوالایی می‌پرسیدم و استادا نمی‌تونستن جواب بدن و در میرفتن و مطالبی که میگفتن برای من ( بقیه رو نمی‌دونم ) سطح پایین بودن و هستن . کم کم فعالیتم کم شد و الان واقعیتش درس نمیخونم چون مثلا وقتی از استاد سوال می‌پرسی و استاد در حد جزوه ای که داده بلده و سوال چالشی نمیتونه جواب بده و برنامه ریزی خاصی نیست باید هم اینطور باشه.

قدم اول رو از اینجا بر میدارم : مجبورا قید نیاز های اولیه ام رو میزنم.

قدم دوم : فقط خوندن و خوندن. تنها راه برای خلاصی از اینجا.

بعضی وقتا بعضی تصمیما رو باید مثل حالت اضطراری بگیری چاره ای نیست و مهم تر اینکه این روزای سخت یادم نمیره و یادم نمیره که چطور مدتی از آدم ها ضربه میخوری . فقط به امید خلاصی از این جهنم قید بعضی خواسته هامو میزنم و این یعنی هر چی مشابه این قضیه پیش بیاد هر چی هر کی میره توی سطل اشغال.

[رُزِعــآبیـ]

تو اين سالا ك من فقط از كنكوري بودن اسمشو به دوش ميكشيدم
خيلي چيزا عوض شد
ديد خانوادم
ديد من نسبت به زندگي
هم سن سالام رفتن هر كدوم به يه جا رسيدن
ادماي دورم هر روز بلندتر شدن من مفيد ترين كارم تنفس سلولي بود
هرو روز ميگفتم من عقب افتادم
به فكراي منفيم بها دادم ماها گذشت حسرت اين ك كاش از مهر كاش از دي كاش از عيد....
چيشد مگه اي كاشام مگه فكراي منفيم مگه نشدنا نفهميدنا از پاي درس بلند شدنا سريال ديدن براي فرار از استرس چيزي به غير چند سال سوخته به من اضافه كرد؟
نه تنها به من به هيشكي اضافه نميكنه
كاش با يه ويترين اون تنبليا فرارا بهانه هارو از خودت جدا كني و تلفاتي ك بابتش دادي بزاري توي ويترين و بزرگ بنويس:
ورود به اين سمت ممنوع حتي شما دوست عزيز

[uu]

بدون شرح

[...Nedaa...H]

چقدر قشنگه بالا رفتن از آبیدر اون هم تو شب

[پایان]

اگر انیشتین ناشناس میومد انجمن دوتا متن میذاشت احتمالا دوتا منفی میخورد،اینجا هیچکی ب متن امتیاز نمیده،ب اکانت میدن،
عه فلانیه،مثبت
عه بدم از این میاد،منفی
و...