آلاخونه

ولی خب فعلا عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم (:

دیگه گفتم تاریخ رند رو از دست ندم (:
باز هم میام؟! نمیدونم شاید آره شاید نه.

با اینکه همچنان حرف دارم ولی باید آماده بشم و ضد آفتاب بزنم و مقنعه سرم کنم که کلی کار داریم (:

نود و نه درصد آدم‌های مورد علاقه‌ام تو این شهر نیستن و خیلی انتظار بی‌جاییه که دلم بخواد یکیشون رو رندوم تو خیابون ببینم.

پس از آن که انزوای من به پایان رسید
من مسافر کجا خواهم بود؟

به یاد جهان با من برقص:
ای دل دیگه بال و پر نداری؛ داری پیر میشی و خبر نداری (:

اسپویل زندگی:
تو هر سنی فکر میکنی دیره!
آخرشم میفهمی دیر نبوده و الکی وقتتو تلف کردی.

هنوز هم گاهی وقتا احساس دیر بودن بهم دست میده.
و کاش یکی میزدم تا دیگه دست نده!

اکثر دوستام هم امسال فارغ التحصیل میشن.
که البته من حسرت میخورم کاش میتونستم کنارشون باشم.

اون روز خیلی اتفاقی پستای فارغ التحصیلی ماهی رو دیدم و کرک و پرم از این گذر زمان ریخت.

۲۰ روز پیش شده بود ۳۶۵ روز.
زیاد خودم رو درگیر اعداد و ارقام نمیکنم فقط چون یهو چشم به تاریخ خورد یادم افتاد.
ولی خب رسما شد یک سال.

کاش هرچی زودتر به این نتیجه برسم، بعضی چیزا خراب نشدن که بخوای درستشون کنی.
تموم شدن؛ تموم.

لحظات آخر که داشتیم برمیگشتیم فرودگاه با داداشم برج میلاد بای بای کردم و گفتم بازم میام پیشت (:

بالاخره یه روز میام و تو ولیعصر قدم میزنم.
و ته دلم میگم این میتونست من و تو باشیم، ولی تو ببعی بودی و رفتی..!

البته که هربار تابلو میدیدم نوشته "خیابان ولیعصر" یه غمی گوشه دلم رو می‌گرفت.

اونایی که بهم نزدیک بودن یادشونه من عاشق تهران بودم.
و البته همچنان هستم.
این تابستونی بالاخره اومدیم تهران؛ برای اولین بار.
و به قدری من خوشحال بودم و بهم خوش گذشت که دیگه نگم برات.
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل (:

ای بابا دیالوگم خراب شد که (:

• تو دست راست منی.

• آره دست راستتم، ولی تو با چپ می‌نویسی.

خیلی وقته که حرف نزدم. نه با خودم نه با کسی. و کاش میزدم. کاش مینوشتم چون میدونم دو روز دیگه پشیمون میشم از اینکه حرف نزدم.

همیشه دلتنگی رو پیچیده می‌ کردم برا خودم، که نه این حست دلتنگی نیست، ولی الان روزایی که دلیلی برای غمم پیدا نمیکنم، میدونم دلتنگم