اطلاعیه ثبت‌نام ایجاد و ترمیم سابقه تحصیلی
افسردگی و کنکور
-
سلام به همه ی رفقای آلایی
راستش خیلی دودل بودم که این تاپیکو بزنم یا نه...
اونقدری که سه چهار بار دستم به نوشتنش رفت و باز دوباره پاکش کردم...
و چقدر دلم میخواست حداقل بشه به صورت ناشناس این تاپیکو بزنم که امکانش نیست...
ایندفعه دیگه دلو زدم به دریا که بگم چقدر به کمک احتیاج دارم...من با توجه به علائم و حال و هوایی که داشتم یه حدسایی درباره خودم زده بودم، بنابراین از یکی از دوستام که دانشجوی روانشناسیه، خواستم از استاداش بخواد که از من تست افسردگی بگیره. اونم یه سری نمونه تست واسه رفیق من فرستاد و من انجامش دادم... و همونجوری که حدس میزدم، دونفر از استاداش افسردگی رو تایید کردن... و گفتن که اگه جلوشو نگیرم ممکنه خطرناک باشه...
گفتن باید برم پیششون، یا پیش یه روانشناس که باهاش حرف بزنم.
اما من به هیچ وجه دلم نمیخواد خانواده ام بفهمن و الکی نگران بشن...پارسال و پیارسال ، دوسال به شدت سخت و طاقت فرسا و پر از تنش داشتم... یعنی اتفاقایی که افتاده بود یه چيز خیلی فراتر از ظرفیت من بود.... ولی واسه روحیه خانواده ام هم که شده بود، مجبور بودم وانمود کنم که همه چیز درست میشه و از این دست امیدهای الکی... و به قدری خوب انجامش داده بودم که هنوز که هنوزه کل فامیل(حتی نزدیک تریناش) میگن ثنا ؟اون که خیلی بیخیاله... خوش به حالش!
هیچ کس الان به ذهنش خطور نمیکنه که من افسرده باشم! طوری که اگه برم بهشون بگم بهم میخندن و فکر میکنن من دستشون انداختم!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم. امسال سال کنکورمه، و باید درس بخونم. متأسفانه اصلا نمیتونم تمرکز کنم و همچنین به این نتیجه رسیدم که هیچ امیدی به آینده نیست و قراره همین مزخرفی که هست بمونه.
اما خب مثل هر خانواده ای، خانواده ی منم از کنکورم توقع دارن و دلشون میخواد که یه رتبه ی فضایی بیارم!و حالا از شما دوستان کمک میخوام که بهم بگین چکار کنم؟....
تو مرا جان و جهانی
چه کنم جان و جهان را...♥️ -
سلام به همه ی رفقای آلایی
راستش خیلی دودل بودم که این تاپیکو بزنم یا نه...
اونقدری که سه چهار بار دستم به نوشتنش رفت و باز دوباره پاکش کردم...
و چقدر دلم میخواست حداقل بشه به صورت ناشناس این تاپیکو بزنم که امکانش نیست...
ایندفعه دیگه دلو زدم به دریا که بگم چقدر به کمک احتیاج دارم...من با توجه به علائم و حال و هوایی که داشتم یه حدسایی درباره خودم زده بودم، بنابراین از یکی از دوستام که دانشجوی روانشناسیه، خواستم از استاداش بخواد که از من تست افسردگی بگیره. اونم یه سری نمونه تست واسه رفیق من فرستاد و من انجامش دادم... و همونجوری که حدس میزدم، دونفر از استاداش افسردگی رو تایید کردن... و گفتن که اگه جلوشو نگیرم ممکنه خطرناک باشه...
گفتن باید برم پیششون، یا پیش یه روانشناس که باهاش حرف بزنم.
اما من به هیچ وجه دلم نمیخواد خانواده ام بفهمن و الکی نگران بشن...پارسال و پیارسال ، دوسال به شدت سخت و طاقت فرسا و پر از تنش داشتم... یعنی اتفاقایی که افتاده بود یه چيز خیلی فراتر از ظرفیت من بود.... ولی واسه روحیه خانواده ام هم که شده بود، مجبور بودم وانمود کنم که همه چیز درست میشه و از این دست امیدهای الکی... و به قدری خوب انجامش داده بودم که هنوز که هنوزه کل فامیل(حتی نزدیک تریناش) میگن ثنا ؟اون که خیلی بیخیاله... خوش به حالش!
هیچ کس الان به ذهنش خطور نمیکنه که من افسرده باشم! طوری که اگه برم بهشون بگم بهم میخندن و فکر میکنن من دستشون انداختم!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم. امسال سال کنکورمه، و باید درس بخونم. متأسفانه اصلا نمیتونم تمرکز کنم و همچنین به این نتیجه رسیدم که هیچ امیدی به آینده نیست و قراره همین مزخرفی که هست بمونه.
اما خب مثل هر خانواده ای، خانواده ی منم از کنکورم توقع دارن و دلشون میخواد که یه رتبه ی فضایی بیارم!و حالا از شما دوستان کمک میخوام که بهم بگین چکار کنم؟....
Sana Asadi 1 سلام
باید منشن کنید
دانش-آموزان-آلاء
خانواده نزدیک ترین افراد به شما هست
به خانوادتون بگید و با یه مشاور هم حرف بزنید -
سلام به همه ی رفقای آلایی
راستش خیلی دودل بودم که این تاپیکو بزنم یا نه...
اونقدری که سه چهار بار دستم به نوشتنش رفت و باز دوباره پاکش کردم...
و چقدر دلم میخواست حداقل بشه به صورت ناشناس این تاپیکو بزنم که امکانش نیست...
ایندفعه دیگه دلو زدم به دریا که بگم چقدر به کمک احتیاج دارم...من با توجه به علائم و حال و هوایی که داشتم یه حدسایی درباره خودم زده بودم، بنابراین از یکی از دوستام که دانشجوی روانشناسیه، خواستم از استاداش بخواد که از من تست افسردگی بگیره. اونم یه سری نمونه تست واسه رفیق من فرستاد و من انجامش دادم... و همونجوری که حدس میزدم، دونفر از استاداش افسردگی رو تایید کردن... و گفتن که اگه جلوشو نگیرم ممکنه خطرناک باشه...
گفتن باید برم پیششون، یا پیش یه روانشناس که باهاش حرف بزنم.
اما من به هیچ وجه دلم نمیخواد خانواده ام بفهمن و الکی نگران بشن...پارسال و پیارسال ، دوسال به شدت سخت و طاقت فرسا و پر از تنش داشتم... یعنی اتفاقایی که افتاده بود یه چيز خیلی فراتر از ظرفیت من بود.... ولی واسه روحیه خانواده ام هم که شده بود، مجبور بودم وانمود کنم که همه چیز درست میشه و از این دست امیدهای الکی... و به قدری خوب انجامش داده بودم که هنوز که هنوزه کل فامیل(حتی نزدیک تریناش) میگن ثنا ؟اون که خیلی بیخیاله... خوش به حالش!
هیچ کس الان به ذهنش خطور نمیکنه که من افسرده باشم! طوری که اگه برم بهشون بگم بهم میخندن و فکر میکنن من دستشون انداختم!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم. امسال سال کنکورمه، و باید درس بخونم. متأسفانه اصلا نمیتونم تمرکز کنم و همچنین به این نتیجه رسیدم که هیچ امیدی به آینده نیست و قراره همین مزخرفی که هست بمونه.
اما خب مثل هر خانواده ای، خانواده ی منم از کنکورم توقع دارن و دلشون میخواد که یه رتبه ی فضایی بیارم!و حالا از شما دوستان کمک میخوام که بهم بگین چکار کنم؟....
Sana Asadi 1
سلام
منم کلن اینجوریم که خیلی از اتفاقایی که برام میوفته رو با خانوادم درمیون نمیزارم ، موقعی هم که رشته تجربی نیاوردم و فشار هایی که روم بود ،منم متاسفانه دچار افسردگی شدم تا حدی که خود خانوادمم بهم میگفتن افسرده شدی! ولی خب خداروشکر تونستم جلوشو بگیرم . راه درست اینه که با خانوادت درمیون بزاری میدونم سخته ولی دیگه بعدش پشیمون نمیشی
دیدتو وسیع تر کن به ایندت نگا کن به هدفی که داری...
چون سال دوازدهم هستی خیلی باید موضوع رو جدی بگیری چون قطعا بعد از کنکور اون فشار خیلی زیاد تر میشه و خب اگر رشته مورد علاقتو نیاری قطعا حالت از الان هم بد تر میشه
موفق باشی
-
سلام به همه ی رفقای آلایی
راستش خیلی دودل بودم که این تاپیکو بزنم یا نه...
اونقدری که سه چهار بار دستم به نوشتنش رفت و باز دوباره پاکش کردم...
و چقدر دلم میخواست حداقل بشه به صورت ناشناس این تاپیکو بزنم که امکانش نیست...
ایندفعه دیگه دلو زدم به دریا که بگم چقدر به کمک احتیاج دارم...من با توجه به علائم و حال و هوایی که داشتم یه حدسایی درباره خودم زده بودم، بنابراین از یکی از دوستام که دانشجوی روانشناسیه، خواستم از استاداش بخواد که از من تست افسردگی بگیره. اونم یه سری نمونه تست واسه رفیق من فرستاد و من انجامش دادم... و همونجوری که حدس میزدم، دونفر از استاداش افسردگی رو تایید کردن... و گفتن که اگه جلوشو نگیرم ممکنه خطرناک باشه...
گفتن باید برم پیششون، یا پیش یه روانشناس که باهاش حرف بزنم.
اما من به هیچ وجه دلم نمیخواد خانواده ام بفهمن و الکی نگران بشن...پارسال و پیارسال ، دوسال به شدت سخت و طاقت فرسا و پر از تنش داشتم... یعنی اتفاقایی که افتاده بود یه چيز خیلی فراتر از ظرفیت من بود.... ولی واسه روحیه خانواده ام هم که شده بود، مجبور بودم وانمود کنم که همه چیز درست میشه و از این دست امیدهای الکی... و به قدری خوب انجامش داده بودم که هنوز که هنوزه کل فامیل(حتی نزدیک تریناش) میگن ثنا ؟اون که خیلی بیخیاله... خوش به حالش!
هیچ کس الان به ذهنش خطور نمیکنه که من افسرده باشم! طوری که اگه برم بهشون بگم بهم میخندن و فکر میکنن من دستشون انداختم!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم. امسال سال کنکورمه، و باید درس بخونم. متأسفانه اصلا نمیتونم تمرکز کنم و همچنین به این نتیجه رسیدم که هیچ امیدی به آینده نیست و قراره همین مزخرفی که هست بمونه.
اما خب مثل هر خانواده ای، خانواده ی منم از کنکورم توقع دارن و دلشون میخواد که یه رتبه ی فضایی بیارم!و حالا از شما دوستان کمک میخوام که بهم بگین چکار کنم؟....
Sana Asadi 1 سلام
ببین شما به این فکر کن که اگه فقط یک سال فققققط یک سال تلاش کنی و بخوای که تلاش کنی برای اهدافت سال ۱۴۰۱ اون چیزی که میخوای رو قبول میشی و بعدش شادی عزیزانت رو میبینی و باعث افتخار میشی و ...به خدا توکل کن
به قدرت خدا متصل شو و ازش کمک بخواه .فقط و فقط دل ها با یاد خداوند آرام میشه و بس🥰
قوی باش
معلومه که دختر قوی هستی
فقط یه سال تمرکز کنی حلهبسپار به خدا
-
سلام به همه ی رفقای آلایی
راستش خیلی دودل بودم که این تاپیکو بزنم یا نه...
اونقدری که سه چهار بار دستم به نوشتنش رفت و باز دوباره پاکش کردم...
و چقدر دلم میخواست حداقل بشه به صورت ناشناس این تاپیکو بزنم که امکانش نیست...
ایندفعه دیگه دلو زدم به دریا که بگم چقدر به کمک احتیاج دارم...من با توجه به علائم و حال و هوایی که داشتم یه حدسایی درباره خودم زده بودم، بنابراین از یکی از دوستام که دانشجوی روانشناسیه، خواستم از استاداش بخواد که از من تست افسردگی بگیره. اونم یه سری نمونه تست واسه رفیق من فرستاد و من انجامش دادم... و همونجوری که حدس میزدم، دونفر از استاداش افسردگی رو تایید کردن... و گفتن که اگه جلوشو نگیرم ممکنه خطرناک باشه...
گفتن باید برم پیششون، یا پیش یه روانشناس که باهاش حرف بزنم.
اما من به هیچ وجه دلم نمیخواد خانواده ام بفهمن و الکی نگران بشن...پارسال و پیارسال ، دوسال به شدت سخت و طاقت فرسا و پر از تنش داشتم... یعنی اتفاقایی که افتاده بود یه چيز خیلی فراتر از ظرفیت من بود.... ولی واسه روحیه خانواده ام هم که شده بود، مجبور بودم وانمود کنم که همه چیز درست میشه و از این دست امیدهای الکی... و به قدری خوب انجامش داده بودم که هنوز که هنوزه کل فامیل(حتی نزدیک تریناش) میگن ثنا ؟اون که خیلی بیخیاله... خوش به حالش!
هیچ کس الان به ذهنش خطور نمیکنه که من افسرده باشم! طوری که اگه برم بهشون بگم بهم میخندن و فکر میکنن من دستشون انداختم!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم. امسال سال کنکورمه، و باید درس بخونم. متأسفانه اصلا نمیتونم تمرکز کنم و همچنین به این نتیجه رسیدم که هیچ امیدی به آینده نیست و قراره همین مزخرفی که هست بمونه.
اما خب مثل هر خانواده ای، خانواده ی منم از کنکورم توقع دارن و دلشون میخواد که یه رتبه ی فضایی بیارم!و حالا از شما دوستان کمک میخوام که بهم بگین چکار کنم؟....
Sana Asadi 1
سلام. راستشو بخوای افسردگی توی جامعهٔ امروزی ما یه بیماری تقریبا همه گیره. اغلب ایرانیا دارن کم و بیش باهاش دست و پنجه نرم می کنن و فقط حدش کم و زیاد داره.
شاید این حرفی که من میزنم زیاد به مزاج همه خوش نیاد. اما توی ایران واقعا از بین هر ۱٠٠٠ تا مشاور و روانشناس،یکی اون وسط خوب درمیاد.یکی که اول خوب گوش میده، میفهمه و دقیقا تشخیص میده که باید به تو چی بگه. از کجا شروع کنه و به کجا ختم کنه. بقیه همه صرفا با تجویز قرص و دارو و پیچیدن نسخه های عجیب و غریب سعی میکنن بیمارا رو درمان کنن که این بیشتر شبیه پاک کردن صورت مسئله س تا حل کردنش!
من به عنوان یه دوست، میتونم بهت پیشنهاد کنم با یه فرد صمیمی که بهش اعتماد داری، راجب مسائلت حرف بزنی.از دردا و مشکلاتت و فکرای توی سرت بگی و خالی بشی.اونقدرررررررر بگی تا دیگه چیزی برای گفتن نداشته باشی... و باور کن که همیشه گفتن غم، نصف سنگینی روی دوشت رو کم میکنه... بعد از گفتن و تخلیه شدن و دیدن حس همدردی،نوبت به این میرسه که اصلاح کنیم.اگه قراره با چیزی کنار بیایم،کنار بیایم. اگه قراره چیزی رو حل کنیم،حل کنیم و تمامی موارد دیگه. درحال حاضر اینجوری که به نظر میاد تو با یه حجم عمیقی از افکاری که توی ذهنت جا گرفتن و خیلی وقته از گفتنشون میترسی، داری دست و پنجه نرم میکنی که اگه اینجوری باشه اصلا خوب نیست...
میتونم راهای دیگه ای رو هم بهت پیشنهاد کنم! مثه گوش دادن به موسیقی یا سرگرم کردن خودمون با فیلم و کتاب یا رفتن به کلاسایی که بهشون علاقه داریم و چسبیدن به هنرایی که برامون جذابن و و و و. ولی خب میدونم که اینا صرفا شبیه استامینوفن برای بدن درد عمل میکنن! و به محض اینکه استامینوفن تموم میشه،دوباره همه چیز شروع میشه...
یا اگه نظرت با من مخالفه و حس میکنی روانشناس خیلی بیشتر میتونه کمکت کنه، تو به عنوان یه دختر نوجوون، میتونی بشینی خیلی شیک و مجلسی به نزدیکترین فردت توی خانواده راجب مسئله ای که وجود داره بگی تا از اون کمک بخوای برای جلب رضایت بقیه. اگه خودت میترسی با خانواده مطرح کنی و فکر میکنی که اونا درمیان میگن چرت و پرت میگی و الکیه، اون شخص راحت تر میتونه راضیشون کنه. حتی اگه باز هم نشد، میتونی بهشون بگی اگه خیلی معتقدن تو داری چرت میگی، دستتو بگیرن یه جلسه ببرنت پیش روانشناس و بعد جلسه روانشناس خودش براشون توضیح بده که وضعیت تو چجوریه.
تو امسال سال به شدت حیاتی ای رو داری و اگه روح آماده نباشه برای انجام کاری،عملا جسم هیچوقت تن به هیچ کاری نمیده...
امیدوارم که بالاخره یه راه نجاتی پیدا کنی.
حتی اگه خواستی، میتونی با خودم راجب مسائل و درگیریا صحبت کنی و تا آخرین حد توانم بهت کمک میکنم که از این اوضاع دربیای...
خیلی حرف زدم. ببخشید که طولانی شد. اما به نظرم لازم بود
«گلی نمانده خودت گل باش»
-
Sana Asadi 1 سلام
ببین شما به این فکر کن که اگه فقط یک سال فققققط یک سال تلاش کنی و بخوای که تلاش کنی برای اهدافت سال ۱۴۰۱ اون چیزی که میخوای رو قبول میشی و بعدش شادی عزیزانت رو میبینی و باعث افتخار میشی و ...به خدا توکل کن
به قدرت خدا متصل شو و ازش کمک بخواه .فقط و فقط دل ها با یاد خداوند آرام میشه و بس🥰
قوی باش
معلومه که دختر قوی هستی
فقط یه سال تمرکز کنی حلهبسپار به خدا
@dr-yegane-n-dehqan
تشکر مهربون -
Sana Asadi 1
سلام
منم کلن اینجوریم که خیلی از اتفاقایی که برام میوفته رو با خانوادم درمیون نمیزارم ، موقعی هم که رشته تجربی نیاوردم و فشار هایی که روم بود ،منم متاسفانه دچار افسردگی شدم تا حدی که خود خانوادمم بهم میگفتن افسرده شدی! ولی خب خداروشکر تونستم جلوشو بگیرم . راه درست اینه که با خانوادت درمیون بزاری میدونم سخته ولی دیگه بعدش پشیمون نمیشی
دیدتو وسیع تر کن به ایندت نگا کن به هدفی که داری...
چون سال دوازدهم هستی خیلی باید موضوع رو جدی بگیری چون قطعا بعد از کنکور اون فشار خیلی زیاد تر میشه و خب اگر رشته مورد علاقتو نیاری قطعا حالت از الان هم بد تر میشه
موفق باشیعلی پورخسروی
ممنون
-
Sana Asadi 1
سلام. راستشو بخوای افسردگی توی جامعهٔ امروزی ما یه بیماری تقریبا همه گیره. اغلب ایرانیا دارن کم و بیش باهاش دست و پنجه نرم می کنن و فقط حدش کم و زیاد داره.
شاید این حرفی که من میزنم زیاد به مزاج همه خوش نیاد. اما توی ایران واقعا از بین هر ۱٠٠٠ تا مشاور و روانشناس،یکی اون وسط خوب درمیاد.یکی که اول خوب گوش میده، میفهمه و دقیقا تشخیص میده که باید به تو چی بگه. از کجا شروع کنه و به کجا ختم کنه. بقیه همه صرفا با تجویز قرص و دارو و پیچیدن نسخه های عجیب و غریب سعی میکنن بیمارا رو درمان کنن که این بیشتر شبیه پاک کردن صورت مسئله س تا حل کردنش!
من به عنوان یه دوست، میتونم بهت پیشنهاد کنم با یه فرد صمیمی که بهش اعتماد داری، راجب مسائلت حرف بزنی.از دردا و مشکلاتت و فکرای توی سرت بگی و خالی بشی.اونقدرررررررر بگی تا دیگه چیزی برای گفتن نداشته باشی... و باور کن که همیشه گفتن غم، نصف سنگینی روی دوشت رو کم میکنه... بعد از گفتن و تخلیه شدن و دیدن حس همدردی،نوبت به این میرسه که اصلاح کنیم.اگه قراره با چیزی کنار بیایم،کنار بیایم. اگه قراره چیزی رو حل کنیم،حل کنیم و تمامی موارد دیگه. درحال حاضر اینجوری که به نظر میاد تو با یه حجم عمیقی از افکاری که توی ذهنت جا گرفتن و خیلی وقته از گفتنشون میترسی، داری دست و پنجه نرم میکنی که اگه اینجوری باشه اصلا خوب نیست...
میتونم راهای دیگه ای رو هم بهت پیشنهاد کنم! مثه گوش دادن به موسیقی یا سرگرم کردن خودمون با فیلم و کتاب یا رفتن به کلاسایی که بهشون علاقه داریم و چسبیدن به هنرایی که برامون جذابن و و و و. ولی خب میدونم که اینا صرفا شبیه استامینوفن برای بدن درد عمل میکنن! و به محض اینکه استامینوفن تموم میشه،دوباره همه چیز شروع میشه...
یا اگه نظرت با من مخالفه و حس میکنی روانشناس خیلی بیشتر میتونه کمکت کنه، تو به عنوان یه دختر نوجوون، میتونی بشینی خیلی شیک و مجلسی به نزدیکترین فردت توی خانواده راجب مسئله ای که وجود داره بگی تا از اون کمک بخوای برای جلب رضایت بقیه. اگه خودت میترسی با خانواده مطرح کنی و فکر میکنی که اونا درمیان میگن چرت و پرت میگی و الکیه، اون شخص راحت تر میتونه راضیشون کنه. حتی اگه باز هم نشد، میتونی بهشون بگی اگه خیلی معتقدن تو داری چرت میگی، دستتو بگیرن یه جلسه ببرنت پیش روانشناس و بعد جلسه روانشناس خودش براشون توضیح بده که وضعیت تو چجوریه.
تو امسال سال به شدت حیاتی ای رو داری و اگه روح آماده نباشه برای انجام کاری،عملا جسم هیچوقت تن به هیچ کاری نمیده...
امیدوارم که بالاخره یه راه نجاتی پیدا کنی.
حتی اگه خواستی، میتونی با خودم راجب مسائل و درگیریا صحبت کنی و تا آخرین حد توانم بهت کمک میکنم که از این اوضاع دربیای...
خیلی حرف زدم. ببخشید که طولانی شد. اما به نظرم لازم بود@danial-hosseiny
مرسی از راهنماییت
باورت بشه یا نه همچین کسی دورو برم نیست که باهاش حرف بزنم... و دقیقا حرفت درسته. موسیقی و ورزش و خیلی کارای هنری دیگه شاید بتونه حواس آدمو پرت کنه ولی نمیتونه مشکل رو حل کنه...
به هر حال بازم ممنونم ازتتو مرا جان و جهانی
چه کنم جان و جهان را...♥️ -
@danial-hosseiny
مرسی از راهنماییت
باورت بشه یا نه همچین کسی دورو برم نیست که باهاش حرف بزنم... و دقیقا حرفت درسته. موسیقی و ورزش و خیلی کارای هنری دیگه شاید بتونه حواس آدمو پرت کنه ولی نمیتونه مشکل رو حل کنه...
به هر حال بازم ممنونم ازتSana Asadi 1
باورم میشه...
باورم میشه...
خواهش میکنم
بازم میگم اگه خواستی صحبت کنی، من هستم...«گلی نمانده خودت گل باش»
-
Sana Asadi 1
باورم میشه...
باورم میشه...
خواهش میکنم
بازم میگم اگه خواستی صحبت کنی، من هستم... -
سلام
دوستان همه نکاتو متذکر شدن تنها چیزی که من میخوام بگم اینه که اولین راه به سوی افسردگی نا امیدیه نا امید نباشین شما الان در بیشترین حالت 18 سالتونه 60 سال دیگه برای زندگی کردن وقت دارین اتفاق های فوق العاده ای قراره براتون بیوفته که الان یک لحظه هم نمیتونید تصور اون لذت و بکنید بند کردین به 3 4 تا اتفاقی که قبلا افتاده و درست شدنی نیست ولی اون اتفاق خوبه رو الان باید رقم بزنید با درست کردن ایندتون صرفا منظورم امسال و درس خوندن و کنکور نیست ذهنتونو پویا کنید و فعال باشین.
چیز دیگه ای که میخوام بگم اینکه معاشرت داشته باشین با دوستاتون همش در تماس باشین اگه دوستی ندارید ناامید نشید به مشاور مراجعه کنید اگر هم نمیتونید مشاور هم بگیرید بیاید تو الا حرف بزنید به بچه ها کمک کنید خودتون سوال بپرسین .میبینید برای رهایی از این منجلاب راه زیاد هست فقظ باید بخواید.
موفق باشید. -
من تاحال فک میکردم اسمت سیناست
بابا مثل خودمی به قول استاد موقاری زندگی دایورت کن بابا -
@danial-hosseiny
اگه بخوامم نمیتونم"چون دسترسی کافی برای این کار رو ندارم" !
Sana Asadi 1
سوالم اینه که آیا اگه بسترش فراهم بشه، واقعا میخواین و میتونین که با من صحبت کنین یا خیر؟«گلی نمانده خودت گل باش»
-
Sana Asadi 1
سوالم اینه که آیا اگه بسترش فراهم بشه، واقعا میخواین و میتونین که با من صحبت کنین یا خیر؟@danial-hosseiny
اگر که شما میتونین به من کمک کنین ، بله.
چرا که نه!تو مرا جان و جهانی
چه کنم جان و جهان را...♥️ -
@danial-hosseiny
اگر که شما میتونین به من کمک کنین ، بله.
چرا که نه! -
Sana Asadi 1
به جز آلا پیامرسان دیگه ای هم دارین؟ -
Sana Asadi 1
سلام. راستشو بخوای افسردگی توی جامعهٔ امروزی ما یه بیماری تقریبا همه گیره. اغلب ایرانیا دارن کم و بیش باهاش دست و پنجه نرم می کنن و فقط حدش کم و زیاد داره.
شاید این حرفی که من میزنم زیاد به مزاج همه خوش نیاد. اما توی ایران واقعا از بین هر ۱٠٠٠ تا مشاور و روانشناس،یکی اون وسط خوب درمیاد.یکی که اول خوب گوش میده، میفهمه و دقیقا تشخیص میده که باید به تو چی بگه. از کجا شروع کنه و به کجا ختم کنه. بقیه همه صرفا با تجویز قرص و دارو و پیچیدن نسخه های عجیب و غریب سعی میکنن بیمارا رو درمان کنن که این بیشتر شبیه پاک کردن صورت مسئله س تا حل کردنش!
من به عنوان یه دوست، میتونم بهت پیشنهاد کنم با یه فرد صمیمی که بهش اعتماد داری، راجب مسائلت حرف بزنی.از دردا و مشکلاتت و فکرای توی سرت بگی و خالی بشی.اونقدرررررررر بگی تا دیگه چیزی برای گفتن نداشته باشی... و باور کن که همیشه گفتن غم، نصف سنگینی روی دوشت رو کم میکنه... بعد از گفتن و تخلیه شدن و دیدن حس همدردی،نوبت به این میرسه که اصلاح کنیم.اگه قراره با چیزی کنار بیایم،کنار بیایم. اگه قراره چیزی رو حل کنیم،حل کنیم و تمامی موارد دیگه. درحال حاضر اینجوری که به نظر میاد تو با یه حجم عمیقی از افکاری که توی ذهنت جا گرفتن و خیلی وقته از گفتنشون میترسی، داری دست و پنجه نرم میکنی که اگه اینجوری باشه اصلا خوب نیست...
میتونم راهای دیگه ای رو هم بهت پیشنهاد کنم! مثه گوش دادن به موسیقی یا سرگرم کردن خودمون با فیلم و کتاب یا رفتن به کلاسایی که بهشون علاقه داریم و چسبیدن به هنرایی که برامون جذابن و و و و. ولی خب میدونم که اینا صرفا شبیه استامینوفن برای بدن درد عمل میکنن! و به محض اینکه استامینوفن تموم میشه،دوباره همه چیز شروع میشه...
یا اگه نظرت با من مخالفه و حس میکنی روانشناس خیلی بیشتر میتونه کمکت کنه، تو به عنوان یه دختر نوجوون، میتونی بشینی خیلی شیک و مجلسی به نزدیکترین فردت توی خانواده راجب مسئله ای که وجود داره بگی تا از اون کمک بخوای برای جلب رضایت بقیه. اگه خودت میترسی با خانواده مطرح کنی و فکر میکنی که اونا درمیان میگن چرت و پرت میگی و الکیه، اون شخص راحت تر میتونه راضیشون کنه. حتی اگه باز هم نشد، میتونی بهشون بگی اگه خیلی معتقدن تو داری چرت میگی، دستتو بگیرن یه جلسه ببرنت پیش روانشناس و بعد جلسه روانشناس خودش براشون توضیح بده که وضعیت تو چجوریه.
تو امسال سال به شدت حیاتی ای رو داری و اگه روح آماده نباشه برای انجام کاری،عملا جسم هیچوقت تن به هیچ کاری نمیده...
امیدوارم که بالاخره یه راه نجاتی پیدا کنی.
حتی اگه خواستی، میتونی با خودم راجب مسائل و درگیریا صحبت کنی و تا آخرین حد توانم بهت کمک میکنم که از این اوضاع دربیای...
خیلی حرف زدم. ببخشید که طولانی شد. اما به نظرم لازم بودیکی از بچه ( @danial-hosseiny )یه سری موضوعاتو گفت که کامل باهاش موافقم
چیزایی که میخوام بگم صرفا مثل مسکن عمل میکنن و موضعی هستن
یکی اینکه اخبار به هیچ وجه من الوجوه گوش نکن. خیلی ادم رو داغون میکنه. تو از عالم و ادم بی خبر باشی خیلی بهتره تا بدونی تو مملکت چه خبره
از ادمای منفی گو و هرزه باف که همش میشینن شر و ور میکنن و ناله میکنن ، رابطتو باهاشون قطع کن.
یکم بیشتر با رفیقات حرف بزن. اگر میتونین اسکایپ بریزین با هم ویدیو کال بگیرین. شخصا این موضوع حال منو خیلی خوب میکنه
اهنگ دپ و رپ گوش نکن. شاید دردناک باشه ولی من میگم گوش نکن چون فقط وضع رو بدتر میکنه.
ورزش اگر میتونی حتما انجام بده. ترجیحا ورزش های هوازی در حد 20-30 دقیقه هر روز یا یه روز در میون
برقص. شاید مسخره و cringe به نظر میرسه ولی من رقصیدنو دوس دارم. گاهی مواقع که بیکار میشم هدفون میزارم اهنگ رو پلی میکنم تو اتاق تو تنهایی خودم میرقصم
اهنگ هم اهنگایی گوش کن vibe خوبی بت میدن. شخصا اهنگ های پاپ کلاسیک انگلیسی و همچنین موسیقی های میم خیلی حال خوبی میدن به من
اینا مسکن هایی هستن که فعلا من رو سرپا نگه داشتن
-
سلام به همه ی رفقای آلایی
راستش خیلی دودل بودم که این تاپیکو بزنم یا نه...
اونقدری که سه چهار بار دستم به نوشتنش رفت و باز دوباره پاکش کردم...
و چقدر دلم میخواست حداقل بشه به صورت ناشناس این تاپیکو بزنم که امکانش نیست...
ایندفعه دیگه دلو زدم به دریا که بگم چقدر به کمک احتیاج دارم...من با توجه به علائم و حال و هوایی که داشتم یه حدسایی درباره خودم زده بودم، بنابراین از یکی از دوستام که دانشجوی روانشناسیه، خواستم از استاداش بخواد که از من تست افسردگی بگیره. اونم یه سری نمونه تست واسه رفیق من فرستاد و من انجامش دادم... و همونجوری که حدس میزدم، دونفر از استاداش افسردگی رو تایید کردن... و گفتن که اگه جلوشو نگیرم ممکنه خطرناک باشه...
گفتن باید برم پیششون، یا پیش یه روانشناس که باهاش حرف بزنم.
اما من به هیچ وجه دلم نمیخواد خانواده ام بفهمن و الکی نگران بشن...پارسال و پیارسال ، دوسال به شدت سخت و طاقت فرسا و پر از تنش داشتم... یعنی اتفاقایی که افتاده بود یه چيز خیلی فراتر از ظرفیت من بود.... ولی واسه روحیه خانواده ام هم که شده بود، مجبور بودم وانمود کنم که همه چیز درست میشه و از این دست امیدهای الکی... و به قدری خوب انجامش داده بودم که هنوز که هنوزه کل فامیل(حتی نزدیک تریناش) میگن ثنا ؟اون که خیلی بیخیاله... خوش به حالش!
هیچ کس الان به ذهنش خطور نمیکنه که من افسرده باشم! طوری که اگه برم بهشون بگم بهم میخندن و فکر میکنن من دستشون انداختم!
واقعا نمیدونم باید چکار کنم. امسال سال کنکورمه، و باید درس بخونم. متأسفانه اصلا نمیتونم تمرکز کنم و همچنین به این نتیجه رسیدم که هیچ امیدی به آینده نیست و قراره همین مزخرفی که هست بمونه.
اما خب مثل هر خانواده ای، خانواده ی منم از کنکورم توقع دارن و دلشون میخواد که یه رتبه ی فضایی بیارم!و حالا از شما دوستان کمک میخوام که بهم بگین چکار کنم؟....
Sana Asadi 1 ثنا جان من حال تو رو درک میکنم چون منم در طول زندگیم اتفاق هایی برام افتاده که واقعا خیلی تو زندگیم تاثیر گدار بوده البته نه اتفاق های الکی اتفاق های مهم که حتی تصورش برای همسن سالام سخته وتنها راهیی که میتونم بگم برام مونده اینه که درسمو بخونم و یه دانشگاه خوب قبول شم بنطرم تو هم تنها راهی که داری همینه کاملا مصمم وبی هیچ تردیدی درستو بخون تا یه دانشگاه خوب قبول شی که اگه امسال تلاش نکنی پشیمون میشی اصلا هم تحت تاثیر مافیای کنکور که مشاورای دیویدی فروشن قرار نگیر چرا که اینا منو بیچاره کردن یه سال عقب افتادم امسال کنکور قبول نشدم از همین بدنامه الا استفاده کن اگه رشتت تجربیه راه ابریشم بخر خلاصه هر چیزی تو رو به هدفت میرسونه تهیه کن و حرف اخر این که به خدا توکل کن که اگر در زندگی برات اتفاقی افتاده بدون حکمتی داره
-
@danial-hosseiny
واتساپ، اسکایپ
Sana Asadi 1
اگه همچنان میخواین صحبت کنین، میتونین شخصیتون رو چک کنین.
به هیچ وجه اجباری نیست -
یکی از بچه ( @danial-hosseiny )یه سری موضوعاتو گفت که کامل باهاش موافقم
چیزایی که میخوام بگم صرفا مثل مسکن عمل میکنن و موضعی هستن
یکی اینکه اخبار به هیچ وجه من الوجوه گوش نکن. خیلی ادم رو داغون میکنه. تو از عالم و ادم بی خبر باشی خیلی بهتره تا بدونی تو مملکت چه خبره
از ادمای منفی گو و هرزه باف که همش میشینن شر و ور میکنن و ناله میکنن ، رابطتو باهاشون قطع کن.
یکم بیشتر با رفیقات حرف بزن. اگر میتونین اسکایپ بریزین با هم ویدیو کال بگیرین. شخصا این موضوع حال منو خیلی خوب میکنه
اهنگ دپ و رپ گوش نکن. شاید دردناک باشه ولی من میگم گوش نکن چون فقط وضع رو بدتر میکنه.
ورزش اگر میتونی حتما انجام بده. ترجیحا ورزش های هوازی در حد 20-30 دقیقه هر روز یا یه روز در میون
برقص. شاید مسخره و cringe به نظر میرسه ولی من رقصیدنو دوس دارم. گاهی مواقع که بیکار میشم هدفون میزارم اهنگ رو پلی میکنم تو اتاق تو تنهایی خودم میرقصم
اهنگ هم اهنگایی گوش کن vibe خوبی بت میدن. شخصا اهنگ های پاپ کلاسیک انگلیسی و همچنین موسیقی های میم خیلی حال خوبی میدن به من
اینا مسکن هایی هستن که فعلا من رو سرپا نگه داشتن
amirmohammad shakeri
من اصلا یاس گوش ندم روزم شب نمیشه
️تو مرا جان و جهانی
چه کنم جان و جهان را...♥️
