من همیشه توی پس زمینه ذهنم یه ادمی بودم که همیشه میخواست یه ادمی باشه که کلی ایده داره و همشو میخواد عملی کنه مثل نیکولا تسلا. ولی همیشه دنبال این بودم که چطوری این ادم رو بسازم. هر جا رو بگی گشتم نبود همه جااااا همه کسسسس ولی اخرش یه جا جواب بود: خودم.
من فقط 30 سال دیگه زنده ام البته اگه نمیرم. من حالا اعتقادم اینه که خدایی نیست و دنیای دیگه ای نیست و دیگه بوجود نمیام پس من برای چی نگرانم. همیشه بازی فکری میکردم همیشه میگفتم این خیالات پس کجان که عملی بشن. هر جا حرفی از ایده میشد هر جا وقتی سوالی میپرسیدم میگفتن که تو یه ادم نامتعادلی برو پیش دکتر تو مریضی تو .... یعنی اونقدر شنیدم سیر شدم.
من فقط 30 سال زندم . این همه چیزایی که تو ذهنم بود وقتی بچه بودم تو ذهنم میگفتم اینا فکر کن عملی بشن چطوری میشه ولی اونقدر منفی بافی میکردن دور و بریام که خودمم باورم میشد الکی ان یا من هذیون میگم.
زندگی فقط اینه که من یه بار زندگی میکنم و میخوام چیزی باشم بدون محدودیت. اون ادم رویایی که توی ذهنم ساختم فقط محدودم میکنه اون ادم خیلی محدوده فقط به رویاها. من فقط یه بار زندگی میکنم باید بهترینی باشم که بود مثل اینکه فردا ادم میخواد بمیره چطور زندگی میکنه ؟به فکرای منفی کی اهمیت میده؟ ادما تا زمانی تحملت میکنن که از محدوده ذهنیشون خارج نشی خارج بشی باید هزینه شو پرداخت کنی.
نمیدونم اینا کمکت میکنه یا نه. ولی من کل زندگیم دنبال اینا بودم ارزشش رو داشت که بنویسمشون. این همه ادم استعداد دارن ولی به خاطر محدوده ذهنی بقیه استعداد هاشون نابود میشه.