️
اطلاعیه ثبت‌نام ایجاد و ترمیم سابقه تحصیلی
انگيزه
-
رفتم اولین جمله هایی که تو این تاپیک گذاشته بودم رو پیدا کردم
۱۸ تیر ماه ۹۸
اشک ها همان عرق هایی است که در زمان تمرین نریخته ایم .
کنکور بازی خسته شدنه هرکی بیشتر خسته شه اون برنده هست
چه جملات خوبی نوشته بودم
ولی انصافا همین بود
@N-M در انگيزه گفته است:
رفتم اولین جمله هایی که تو این تاپیک گذاشته بودم رو پیدا کردم
۱۸ تیر ماه ۹۸
اشک ها همان عرق هایی است که در زمان تمرین نریخته ایم .
کنکور بازی خسته شدنه هرکی بیشتر خسته شه اون برنده هست
چه جملات خوبی نوشته بودم
ولی انصافا همین بود۱۸ تیر ماه ۹۵ اشتباه نوشتم ۹۸
-
اون موقع ک کلاس نهم بودم آزمون تیزهوشان و نمونه داده بودم وقتی نتیجه اومد که نمونه قبول شدم هنوزم اون لبخند رضایت پدرم و اون ذوق مادرم یادمه اولش فکر میکردم که براشون مهم نیست ولی مگه میشه؟
میدونی فکر میکنم یه سال دیگه نتیجه کنکورم بیاد و اون رتبه ی ک دلم میخواد ،،،قبولی پزشکی همونی ک آرزوشو دارم و اینکه بازم خنده و شوق پدر مادرمو ببینم بهم انگیزه میده با وجود مشکلاتی ک دارم گریه های شبونه اینکه تو این راه جز خدا و خانواده کسی همرام نیس اینکه رقیبام قدرن
ولی میدونم ک خدا منو برا این آفریده ک به هدفم برسم
قسم میخورم یه روزی همون روپوش سفیدو میپوشم و با غرور از مقابل اونایی ک میگفتن نمیتونی رد میشم و بهشون میفهمونم ک من هر چی رو بخوام به دست میارم:female-doctor:
:female-doctor: 
-
شاید امشب سخت ترین شب عمرم باشه اما ب رو خودم نمیارم
میدونم که هر کاریو به خاطر هدفم انجام میدم
دیگه بزرگ شدم میتونم از چیزای دوس داشتنی کوچیک برا چیزای دوس داشتنی خیلی خوب تر دل بکنم
میدونی امشب از بچه بازیام دل کندم
بوسیدم گذاشتم کنار هر کسی و هرچیزی ک باعث دوری از هدفم شه
دو نفر مهم زندگیم که حتی یه ثانیه تصور نمیکردم این لحظه رو
اولیش نزدیک ترین دوستم صمیمی ترینننن
دومیش ...این شخص راز منه و خدا
درسته دوسشون دارم خیلی ولی هدفم مهم تره
در حضور شما و خدا قول میدم دیگه بهش فکر نکنم دیگه نبینمش و فراموشش کنم
خدایا کمکم کن
:female-doctor: :female-doctor: :female-doctor::female-doctor: :female-doctor: -
راستشو بخواین نه یه جمله قشنگ دارم نه حرفی انگیزشی اما منبع انگیزه ی من خیلی بالا تر از ایناست
بزارید اینطوری بگم ما کلا طایفه ای انسان های پولداری هستیم به جز بابای ما که معلمه
من از بچگی تو بی پولی بزرگ شدم و سختی دیدم راستشو بخواین به فامیلامون مثل پسر عم هام یا عموهام خیلی حسودیم میشه چون از اول زندگی فقط خوردن خوابیدن خرج کردن و هیچکدومشون اندازه یه روز من زحمت نکشیدن و خیلی راحتن
واقعا خیلی برام درد اوره اما همیشه به خودم میگم روزی میرسه همشون محتاج من میشن بزار دکتر مهندس معلم یا هر چیزی بشم و اونا فقط با حسرت نیگام کنن اون روز دلم و روحم خنک میشه
اون روز میام اینجا و به این جملاتم نیگا میکنم و یه دل سیر به یاد الانم گریه میکنم
#من-میتونم
-
-
آقا سلاملکم
همین چند ساعت پیش رفته بودم نونوایی ، بماند که چه قدر ملت اونجا جوک گفتن و خندیدیم از این داستان کرونا و مسخره بازی های با چنگک پول گرفتن
علیرضارو نونوایی دیدم ، درموردش بگم که این پسر امسال از دانشگاه انصراف داد ( رادیو گناباد میخوند...) و سه ماه تعطیلی رفت تهران نونوایی حمالی! ( خونوادش با انصرافش مخالف بودن و تهدید به عدم ساپورت مالی شده بود ، به همین خاطر مجبور شد یه روز ساکشو جمع کنه و یا علی ! بره تهران سر کار! )
سه ماه فیکس کار کرد ، مهر ماه برگشت ، شروع کرد به خوندن با همه ی مشکلاتی که با خونوادش داشت...( که اتفاقاتی که واسه علیرضا توسط خونوادش افتاده خودش یه دیوانه!...)
امروز که دیدمش ، حال و احوال کردیم ، گفتم پسر درسا چطوره؟! یذره مِنُ مِن کرد و و آخرش گفت ببین یه ذره فیزیک مونده ، یدونه الکترو شیمی و چند فصل زیست تستاشو نزدم...!!!
حالا منو میگی
بهش گفتم داداشی دقیقا قد همون چیزایی که تو نخوندی ، من کلا خوندم اونم طبق معمول یه "باشه باشه!" نثارم کرد و پوکر وار بهم خیره شد... ( علت این عدم باور وضعیت الانم توسط رفقای قدیمیم ، دوران بی نظیر راهنماییمِ ، دوره ای که وحشیانه درس میخوندم ، دوره ای که این قدر موفقیت داشتم از کشوری و استانی که... ( بعضی وقتا با خودم فک میکنم چشمم زدن! ))
خلاصه یه ذره گپ زدیم و خدافظی کرد رفت...
اومدن و دیدن و رفتنش واسه من مث رد شدن یه ماشین از جاده خاکی های ذهنم بود ، رفت ولی هاله از گرد و خاک توی ذهنم جا گذاشت...
با خودم فک کردم چی شد اون پسر خفن المپیادی که یه روز رویای برگزیده شدن توی جشنواره خوارزمی کشوری رو داشت ، که اینقدر ریتش بالا بود که هر جا و هر وقت نیاز بود صفت "ترین" رو معرفی کنن تو یه فیلد ، قطعا اسم اون بود یا یکی از گزینه ها بود ، بعد ورود به دبیرستان به این روز بیوفته؟! که ریاضیشو با تک ماده قبول شه!!! ( همون ریاضیی که چن جلسه واسه المپیاد کشوریش رفت کلاس!!) که دو تا کنکور تو کارنامه داشته باشه با رتبه72 و 69 هزار!!
به فکر فرو میرم که تفاوت من و علیرضا چیه؟!
اون تصمیم میگیره که دوباره کنکور بده ، میره از دانشگاه انصراف میده
شرایط مالی بهش فشار میاره ، ریلکس بار و بنشو میبنده میره میچسبه به کار
میاد که واسه کنکور درس بخونه ، میشه میخونه !!
ینی فاصله بین تصمیم و عملش به صفر میل میکنه!! همون چیزی که واسه من از اینجاس تا کره ماه!! 
پ ن : از بین دوستایی که میشناسم امسال میخوان کنکور بدن ، فقط علیرضاس که مطمئنم پزشکی میاره
اره!
یکم استرس بگیریم!
ما با امثال علیرضا قراره کنکور بدیم ! ( این "ما" رو اول خطاب به خودم میگم که این موقع سال هنوز هیچی بارش نیست و هنوز در خواب زمستانی به سر میبرد!!)
همین
1398/12/18
