آلاخونه

اگر قراره در این محیط نسبت به پیام های دیگران واکنش تند نشون داده بشه لطفا اعلام کنید که دستمون بیاد این فضا چه نوع رفتاری رو می‌‌پذیره تا باهاش هماهنگ بشیم.

https://forum.alaatv.com/post/3720553
اولا که سلام عرض شد!!!
بله متوجه شدم که نباید این پیام رو در این بخش قرار میدادم و از این بابت معذرت میخوام. همین موضوع رو با لحن مناسب تری هم می تونستید بیان کنید.
ضمنا آدم با آدم فرق داره! این جمله شاید برای شما یا شخص دیگری اونقدر توهین آمیز محسوب نشه ولی برای من یا افراد حساس آزار دهنده هست و نیاز داشتم که بیانش کنم.
لطفا قبل از اینکه انقدر سریع واکنش نشون بدید یکم خودتون رو جای شخص مقابل بذارید. خودتون چه حسی بهتون دست میده وقتی یکی از عزیزترین افراد زندگیتون همچین برخوردی رو با شما داشته باشه؟
از اون دوست عزیزی هم که انقدر سریع رنگ عوض کرد متشکرم 🫤

خرگوشیانو سنپای اون لحظه وقتی این حرف رو زد عمیقا قلبم شکست ولی الان که بهش فکر میکنم میبینم نظرش اونقدرا هم برام اهمیت نداره.
بذار هرچی میخواد درباره‌ی من فکر کنه. اون ظاهر قضیه رو میبینه ولی من که خودمو میشناسم

قشنگ ترین تعریف که نه ولی بدترین تعریفی که یه نفر ازم کرد: ما هر دومون ازت متنفریم...

Maaah ماینوکسیدیل هم بهتون پیشنهاد میکنم.

@هویججج منم خوبم مرسی

ممنونم از بابت زمانی که گذاشتید. هم صحبتی با شما برام خیلی خوشاینده️

بابونــــه چقدر قشنگ و دقیق گفتید
دقیقا با این جمله موافقم که آدم تا زمانی که یک نعمتی رو داره قدرش رو نمیدونه و فکر می‌کنه باید هم همینجوری باشه ولی وقتی از دستش میده تازه متوجه میشه این لطف خدا بهش بوده نه یک اتفاق طبیعی!
من راستش نمی‌دونم چرا حمایت خانواده ازم به مرور کمتر و کمتر شد. یجورایی تنها شدم.
قبلا خیلی روی من حساس تر بودن (به شدت زیاد) ولی الان اون نظارت گذشته رو ندارن. مثل یه حالتی که: صبا اگه به یه مشکلی بر بخوره خودش می‌تونه حلش کنه یا نه بهتره بگم باید بتونه خودش حلش کنه. حالا اگه این وسط به مشکلی برخورد بازم خودش میاد و مشورت میگیره ما هم بهش راه حل منطقی رو می‌دیم دیگه خودش می‌دونه گوش بده یا نه.
دقیقا! وقتی توی مرحله حساسی از زندگی قرار می‌گیریم طبق عادت همیشگی خودمون رو نیازمند به حمایت اطرافیانمون میبینیم، علت اینکه قبلا همچین احساسی رو نداشتیم خب شاید به این خاطر باشه که به مسئله آنچنان مهمی هم در زندگیمون بر‌نخورده بودیم. و توی همین نقطه مهم یهو میبینی: عههه من که تنهام، پس کجاست اون حمایت های قبلی؟ کجاست اون ذوق و شوق خانوادم وقتی برای اولین بار راه رفتم یا گفتم: «مامان!»
چرا خبری از اون تشویق های پدرم وقتی توی کوچه تند و تند با دوچرخه رکاب میزدم، نیست؟
دقیقا مثل گذاشتن عینک روی صورت میمونه. وقتی به صورت ممتد و طولانی روی صورتت باشه حتی ممکنه خودت رو در حال پیدا کردن عینکت ببینی! چرا؟ چون به حضور مستمرش روی صورتت عادت کردی ولی وقتی اون رو درمیاری تازه متوجه جای خالیش میشی و اون رد قرمزی رو هم که روی بینی گذاشته نشان از همون حضورش بوده.

وای جدیدا دارم به مغزم بیش از حد اجازه فکر کردن درباره همه چیز رو میدم
بابا ما رو بیخیال شو جان عزیزت!
درخواست Parental guidance روی محتواهایی که در مغزم به نمایش گذاشته میشه دارم.

بابونــــه میدونید جالب کجاست؟ اینکه هیچکدوم از این مواردی که اینجا بیان میکنم در گذشته برام حتی ارزش یک ثانیه فکر کردن هم نداشتن چه برسه به غصه خوردن سرش...
من قبلا اینجوری بودم که واقعا دلم نمی‌خواست با پدر و مادرم صحبت کنم بیشتر به جمع همسن و سالانم علاقه داشتم ولی الان کاملا برعکس شده.
من قبلا تا این حد شکننده و زودرنج نبودم نمی‌دونم چه بلایی داره سرم میاد. خیلی حساس شدم خیلییی...

بابونــــه خیلی خیلی خیلی موافقم...
من فقط با پدرم درباره احساساتم و اینکه چه چیزهایی من رو آزار میده صحبت میکنم. مادرم هم هستن ولی خب با پدرم ارتباط بهتری میتونم برقرار کنم. سر همین مسأله ضربه زیادی هم خوردم. چون هر دو شاغل هستن و دیگه فرصتی ندارن برای من وقت خالی کنن و من مجبورم این کوله بار سنگین از مواردی که باعث رنجشم میشه رو با خودم حمل کنم...
من هرچقدر هم که دغدغه و کار زیاد داشته باشم باز هم باید با پدرم صحبت کنم. ولی خب نباید خودخواه بود. شرایطشون رو درک میکنم. نیاز من برای صحبت با پدرم دربرابر مشغله ای که دارن واقعا درنظر نمیاد.

من برم پیش روانشناس، خود روانشناس به جلسات تراپی نیازمند خواهد شد.

به طور خلاصه: آدم عصبیِ کم تحملِ جامعه گریزی همراه با چاشنی نشخوار ذهنی شدم...

هر چی زمان بیشتر میگذره بیشتر احساس تنهایی میکنم و بیشتر متوجه میشم من واقعا برای کسی اهمیت ندارم.
پس چرا آدمای دنیای کودکی من با دنیای الانم متفاوت هستن؟ یا شاید اونا از همون اول اینجوری بودن و من دقت نکرده بودم...
ذات واقعی اونایی که توی بچگی با تمام وجود بهشون عشق می‌ورزیدم برام نمایان شده و این غمگین‌ترین بخش ماجراست.
فقط کاش من مثل اونا نشم...

من عزیز، خودت خوب می‌دونی اگه همینجوری پیش بری تمام پل های پشت سرت خراب میشن. پس عین انسان یکم از اون مغزت استفاده کن و اون روتین خواب نامنظم و مضحکی که داری رو درست کن.
اگر بخوای به این کارای بیهوده ات ادامه بدی، پس وقتی نتیجه نابود شد حق اعتراض هم نداری.
کاری نکن که هیچکس برات ارزش قائل نباشه، کاری نکن که خودت از خودت متنفر بشی، کاری نکن که نشه روت حساب باز کرد، کاری نکن که خودتو از دوست داشته شدن توسط بقیه محروم کنی، کاری نکن که تو رو به عنوان آدم بی مسئولیت بشناسن، کاری نکن که بشی آدم بازنده توی بازی زندگی، چون بازنده ها هیچوقت حرفی برای گفتن ندارن جز متاسف بودن.
میبینی؟ اینا همه گوشه ای از عواقب اون کاریه که الان داری انجامش میدی.
تو اینو میخواستی؟ معلومه که نه! چون اگه انتخابت این موارد بود از همون اول هم شروع به ساختن شخصیت برای خودت نمی‌کردی.
می‌دونم خیلی تا الان سختی کشیدی، دمت هم گرم که تا اینجا ادامه دادی. ولی یه سوال...چرا الان متوقف شدی؟ خسته ای؟ حق داری، از طولانی بودن مسیر کلافه شدی؟ حق داری، می‌ترسی؟ حق داری.
ولی تو قبل از شروع مسیر می‌دونستی در برهه هایی از زمان دچار این احساسات میشی ولی بازم قبول کردی که شروع کنی. پس الان این متوقف شدنه چه معنی داره؟ یعنی میخوای تمام زحمت هایی که با عصاره وجودت کشیدی رو‌ بندازی دور؟ خب چرا اصلا شروع کردی؟ ها؟؟؟می‌تونستی یه راه ساده‌تر و کم دردسرتر رو از همون اول اول انتخاب کنی ولی نکردی. چرا؟ چون می‌دونستی میتونی از همین راه سخت و پرچالش نتیجه بگیری اگه این عادت های مسخره و بیهوده ات رو ترک کنی.
وقتی میتونی سرنوشتت رو مثل یک نقاش ماهر زیبا بکشی چرا الکی دفتر زندگیت رو خط‌خطی میکنی؟ بیکاری یا کم عقل؟

به خودت بیا و ترک عادت کن!

دو دستی و با آگاهی کامل دارم هر چی زحمت کشیدم رو خراب میکنم.

نمی‌دونم چرا ولی بعضی مواقع اینجوری میشم که ده دقیقه‌ست اینجا هستم بعد که میام بیرون یادم میره اینجا بودم. با خودم میگم بذار به آلاخونه هم یه سری بزنم که یهو یادم میوفته همین دو دقیقه پیش ازش اومدم بیرون
خدا منو شفا بده

@هویججج سلاااممم حالتون خوبه؟

Zahra.HD من معمولا چت رو فقط برای خودم پاک میکنم که هر روز وقتی تلگرام رو باز میکنم چشمم بهش نخوره. بعد از یه مدت هم واقعا بیخیال میشم دیگه...

پرستو بابایی تجربه تلخی هست. من واقعا از این رفتار حرص میخورم خیلی زیاد ولی از اون طرف اصلا به روی خودم نمیارم که طرف مقابل متوجه بشه ناراحتم کرده. یه جوری رفتار میکنم که برام مهم نیست ولی در واقع خیلی مهمه...