بیاین انگیزه بدین

[_Mohammad_reza_]

در جنگ جهانى دوم وقتى که قواى متحدین (آلمان و ایتالیا و ژاپن) فرانسه را که جزء قواى متفقین (انگلیس و فرانسه و آمریکا و شوروى) بود، شکست دادند و در جولاى سال ۱۹۴۰ میلادى انگلستان در میدان نبرد جهانى با دشمن پیروزمند، تنها ماند، در پاریس کنفرانس سرى بین سه نفر از سران جنگ جهانى یعنى چرچیل رهبر انگلستان، هیتلر رهبر آلمان و موسولینى رهبر ایتالیا در قصر فونتن بلو به وجود آمد.
در این کنفرانس هیتلر به چرچیل گفت: حال که سرنوشت جنگ معلوم است و بزرگترین نیروى اروپا و متفق انگلیس یعنى فرانسه شکست خورده است، براى جلوگیرى از کشتار بیشتر بهتر است انگلستان قرداد شکست و تسلیم را امضاء کند تا جنگ متوقف شود و صلح به جهان باز گردد.
چرچیل در پاسخ گفت: بسیار متاسفم که نمى توانم چنین قراردادى را امضاء کنم؛ زیرا هنوز انگلستان شکست نخورده است و شما را پیروز نمى شناسم. هیتلر و موسولینى از این گفتار ناراحت شده و با او به تندى برخورد کردند.
چرچیل با خونسردى گفت: عصبانى نشوید، انگلیس به شرط بندى خیلى اعتقاد دارد؛ آیا حاضرید براى حل قضیه با هم شرط ببندیم؟ در این شرط هر که برنده شد باید بپذیرد. سران نازیست و فاشیست (هیتلر و موسولینى) با خوشروئى این پیشنهاد را قبول کردند. در آن لحظه هر سه نفر در جلو استخر بزرگ کاخ نشسته بودند، چرچیل گفت: آن ماهى بزرگ را در استخر مى بینید، هر کس آن ماهى را تصاحب کند برنده جنگ است، هیتلر فورا (پارابلوم) خود را از کمر کشید و به این سو و آن سوى استخر پرید و شروع به تیراندازیهاى پیاپى به ماهى کرد ولى، سرانجام بى نتیجه و خسته و درمانده بر صندلى خود نشست، و به موسولینى گفت: حالا نوبت تو است.
موسولینى لخت شده به استخر پرید و ساعتى تلاش کرد او نیز بى نتیجه، خسته و درمانده بیرون آمد و بر صندلى خود نشست.
وقتى که نوبت به چرچیل رسید، صندلى راحت خود را کنار استخر گذاشت و لیوانى بدست گرفت، در حالى که با تبسم سیگار برگ خود را دود مى کرد شروع به خالى کردن آب استخر با لیوان نمود. رهبران آلمان و ایتالیا با تعجب گفتند: چه مى کنى؟ او در جواب گفت: من عجله براى شکست دشمن ندارم. با حوصله این روش مطمئن خود را ادامه مى دهم، سرانجام پس از تمام شدن آب استخر، بى آنکه صدمه اى به ماهى بخورد، صید از من خواهد بود
این است افکار بی نهایت سیاست.

[Taha 76]

گویند روزی دزدی در راهی بسته ای یافت که در آن چیز گرانبهایی بود و دعایی نیز پیوست آن بود. آن شخص بسته را به صاحبش بازگرداند.
او را گفتند : چرا این همه مال را از دست دادی؟
گفت: صاحب مال عقیده داشت که این دعا، مال او را حفظ می کند و من دزد مال او هستم، نه دزد دین! اگر آن را پس نمی دادم و عقیده صاحب آن مال خللی می یافت، آن وقت من، دزد باورهای او نیز بودم و این کار دور از انصاف است.

[تنها...]

#ازاين_ستون_به_اون_ستون_فرجه

مردی گناهکار در آستانه ی دار زدن بود . او به فرماندار شهر گفت : واپسین خواسته ی مرا برآورده کنید .
به من مهلت دهید بروم از مادرم که در شهر دوردستی است خداحافظی کنم . من قول می دهم بازگردم .
فرماندار و مردمان با شگفتی و ریشخند بدو نگریست .
با این حال فرماندار به مردمان تماشاگر گفت : چه کسی ضمانت این مرد را می کند؟
ولی کسی را یارای ضمانت نبود .
مرد گناهکار با خواری و زاری گفت : ای مردم شما می دانید كه من در این شهر بیگانه ام و آشنایی ندارم.
یک نفر برای خشنودی خدای ضامن شود تا من بروم با مادرم بدرود گویم و بازگردم .
ناگه یکی از میان مردمان گفت : من ضامن می شوم . اگر نیامد به جای او مرا بكشید .
فرماندار شهر در میان ناباوری همگان پذیرفت.
ضامن را زندانی كردند و مرد محكوم از چنگال مرگ گریخت . روز موعود رسید و محكوم نیامد.
ضامن را به ستون بستند تا دارش بزنند، مرد ضامن درخواست كرد: ‌
مرا از این ستون ببرید و به آن ستون ببندید . گفتند: چرا ؟ ‌
گفت: از این ستون به آن ستون فرج است . پذیرفتند و او را بردند به ستون دیگر بستند
که در این میان مرد محکوم فریاد زنان بازگشت.‌
محكوم از راه رسید ضامن را رهایی داد و ریسمان مرگ را به گردن خود انداخت.
فرماندار با دیدن این وفای به پیمان ، مرد گنهکار محکوم به اعدام را بخشید
و ضامن نیز با از این ستون به آن ستون رفتن از
مرگ رهایی یافت .
از آن پس به کسی که گرفتاری بزرگی برایش پیش بیاید وناامید شود می گویند : از این ستون به آن ستون فرج است .یعنی تو کاری انجام بده هرچند به نظر بی سود باشد ولی شاید همان کار مایه ی رهایی و پیروزی تو شود .

[_Mohammad_reza_]

قانون پارکینسون
چرا وقتي براي انجام كارى يك ساعته، سه ساعت وقت داريم، انجام آن سه ساعت طول مى كشد؟

پاسخ این سوال در "قانون پارکینسون" نهفته است.
بر اساس قانون پارکینسون در مدیریت: "ذهن، کار را به مدت زمانی که به آن اختصاص داده شده کش می‌دهد". در واقع می‌توان این‌گونه بیان کرد، بر اساس قانون پارکینسون:

وقت بیشتر = اتلاف وقت بیشتر
کارمند بیشتر = بیکاری بیشتر
دخل بیشتر = خرج بیشتر

لذا به‌عنوان مدیر زندگی خودمان مهم است بتوانیم بر قانون پارکینسون غلبه کنیم و مهم‌ترین تکنیک برای غلبه بر آن:

تعیین مهلت زمانی و ضرب‌الاجل معقول و پایبندی به انجام کارها در زمان تعیین شده‌ است.

[یه آلایی]

پرونده اش را زیر بغلش گذاشتند و بیرونش کردند

ناظم با رنگ قرمز و چهره برافروخته فریاد کشید:
بهت گفته باشم، تو هیچی نمی شی ، هیچی!

مجتبی نگاهی به همکلاسی هایش انداخت،

آب دهانش را قورت داد
خواست چیزی بگوید اما، سرش را پایین انداخت و رفت.

برگۀ مجتبی، دست به دست بین معلم ها می گشت.
اشک و خنده دبیران در هم آمیخته بود...

امتحان ریاضی ثلث اول :

سوال : یک مثال برای مجموعه تهی نام ببرید.
جواب : مجموعه آدم های خوشبخت فامیل ما.

سوال : عضو خنثی در جمع کدام است ؟

جواب : حاج محمود آقا، شوهر خاله ریحانه که بود و نبودش در جمع خانواده هیج تاثیری ندارد

و گره ای از کار هیچ کس باز نمی کند.

سوال : خاصیت تعدی در رابطه ها چیست ؟
جواب : رابطه ای است که موجب پینه دست پدرم، بیماری لاعلاج مادرم و گرسنگی همیشگی ماست.

معلم ریاضی اشکش را پاک کرد و ادامه داد:

سوال : نامساوی را تعریف کنید.

جواب : نامساوی یعنی ، یعنی ، رابطه ما با آنها ، از مابهتران؛

اصلا نامساوی که تعریف و تمجید ندارد، الهی که نباشد.

سوال : خاصیت بخش پذیری چیست ؟
جواب : همان خاصیت پول داری است آقا که اگر داشته باشی در بخش بیمارستان پذیرش می شوی و گرنه مثل خاله سارا بعد از جواب کردن بیمارستان تو راه خانه فوت می کنی.

سوال : کوتاه ترین فاصله بین دو نقطه چه خطی است ؟

جواب : خط فقر ، که تولد لیلا ، خواهرم را ، سریعا به مرگش متصل کرد
برگه در این نقطه کمی خیس بود و غیر خوانا ، که شاید اثر قطره اشک مجتبی بود.

معلم ریاضی ، ادامه نداد برگه را تا کرد ، بوسید و در جیبش گذاشت.

مجتبی دم در حیاط مدرسه رسیده بود ،

برگشت با صدای لرزانش فریاد زد:

آقا اجازه؟ گفتید هیچی نمی شیم؟ هیچی ؟

بعد عقب عقب رفت، در حیاط را بوسید
و پشت در گم شد...

[Vampire_Hunter]

بهاء الواعظین می نویسد: در ابتدای مشروطه؛ به خانه ای رفتم؛ پیر زن و دختر جوانی آن جا بودند. پیر زن پرسید: منظور از مشروطه چیست؟ گفتم: قوانین جدید. گفت: مثلا چه؟ به شوخی گفتم: مثلا دختران جوان را به پیر مردان دهند و زنان پیر را به جوانان! دخترش گفت: این چه فایده دارد؟ پیر زن بلافاصله به دخترش گفت: ای بی حیا! حالا کار تو به جایی رسیده که بر قانون مشروطه ایراد می گیری؟!

[Vampire_Hunter]

گریه می کرد گرگ...
وقتی دید سگ به خاطر
تکه استخوانی
لگدهای چوپان را تحمل می کند...!!

[_Mohammad_reza_]

کودک باهوش و خداشناس

بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم

یکی از حکمای بزرگ به دیدن یکی از دوستان خود رفت .
آن شخص پسر کوچکی داشت که با وجود کـوچـکـی سـن , خـیـلی هوشیاربود .
حکیم به آن طفل فرمود : اگر به من بگویی خدا کجاست , یک عددپرتقال به تو خواهم داد .
پسر با کمال ادب جواب داد : من به شما دودانه پرتقال می دهم اگربه من بگویید خدا کجانیست .
حکیم از این پاسخ و حاضر جوابی متعجب گردید و او را موردلطف خود قرار داد

[م.ر محسنی کبیر]

عنوان: مار را چگونه باید نوشت؟

روستایی بود دور افتاده که مردم ساده دل و بی سوادي در آن سکونت داشتند. مردي شیاد از ساده لوحی

آنان استفاده کرده و بر آنان به نوعی حکومت می کرد. برحسب اتفاق گذر یک معلم به آن روستا افتاد و

متوجه دغلکاري هاي شیاد شد و او را نصیحت کرد که از اغفال مردم دست بردارد و گرنه او را رسوا می

کند. اما مرد شیاد نپذیرفت. بعد از اتمام حجت معلم با مردم روستا از فریبکاري هاي شیاد سخن گفت و

نسبت به حقه هاي او هشدار داد. بعد از کلی مشاجره بین معلم و شیاد قرار بر این شد که فردا در میدان روستا معلم و مرد شیاد مسابقه بدهند تا

معلوم شود کدامیک باسواد و کدامیک بی سواد هستند. در روز موعود همه مردم روستا در میدان ده گرد آمده بودند تا ببینند آخر کار، چه می شود.

شیاد به معلم گفت: بنویس "مار" معلم نوشت: مار نوبت شیاد که رسید شکل مار را روي خاك کشید. و به مردم گفت: شما خود قضاوت کنید

کدامیک از اینها مار است؟ مردم که سواد نداشتند متوجه نوشته مار نشدند اما همه شکل مار را شناختند و به جان معلم افتادند تا می توانستند او را

کتک زدند و از روستا بیرون راندند.

اگر می خواهیم بر دیگران تأثیر بگذاریم یا آنها را با خود همراه کنیم بهتر است با زبان، رویکرد و نگرش خود آنها، با آنها سخن گفته و رفتار

کنیم. همیشه نمی توانیم با اصول و چارچوب فکري خود دیگران را مدیریت کنیم. باید افکار و مقاصد خود را به زبان فرهنگ، نگرش، اعتقادات،

آداب و رسوم و پیشینه آنان ترجمه کرد و به آنها داد.

[miss.m]

شبی ، برف فراوانی آمد و همه جا را سفید پوش کرد . دو پسر کوچک با هم شرط بستند  که از روی یک خط صاف، عبور کنند که به مدرسه می رسید.

یکی از آنان گفت : کار ساده ای است! بعد به زیر پای خود نگریست که با دقت گام بردارد. پس از پیمودن نیمی از مسافت ، سر خود را بلند کرد تا به ردپاهای خود نگاه کند.

متوجه شد که به صورت زیگزاگ قدم برداشته است.

دوستش را صدا زد و گفت:” سعی کن که این کار را بهتر از من انجام دهی!

پسرک فریاد زد: کار ساده ای است! بعد سر خود را بالا گرفت.

به در مدرسه چشم دوخت و به طرف هدف خود رفت. رد پای او کاملا صاف بود.

[_Mohammad_reza_]

#دو_دانشمند

ميرداماد سوار بر اسب در جاده جلو مي رفت. شاه عباس و همراهانش کمي جلوتر بودند. شيخ بهايي سوار بر اسب چابکي جلوتر از همه پيش مي رفت. ميرداماد سرعت اسبش را زيادتر کرد اما اسب نمي توانست اندام سنگين او را جلوتر ببرد. شاه عباس مي دانست ميان دانشمندان هم مثل سياست مداران، حسادت وجود دارد.
شاه به ميرداماد نزديک شد و با لبخند به شيخ اشاره کرد و گفت: جناب مير، مي بينيد که اين شيخ پاي بند ادب نيست و بي توجه به حضور اين همه آدم هاي بزرگ وار از جمله جناب عالي، جلوتر از همه مي رود. ميرداماد مقصود موذيانه شاه را فهميد و پاسخ داد: اين طور نيست، شيخ انسان دانشمند و بزرگي است و اسب او از اين که چنين شخصي بر پشتش سوار شده، از خوشحالي جست و خيز مي کند و شيخ را جلوتر از همه مي برد. شاه اسبش را تاخت و به شيخ بهايي رسيد. شيخ گفت: اين اسب خيلي سرکش است و تا به مقصد برسيم مرا بي چاره مي کند.شاه موذيانه گفت: علتش اين است که شما لاغر هستيد و به اندازه کافي بر پشت اسب فشار نمي آيد، درست برعکس ميرداماد که با جثه سنگينش، اسب را خسته مي کند.
شاه ادامه داد: تا جايي که من ديده ام، متفکران در غذا خوردن قناعت مي کنند و به همين علت لاغر هستند، مثل جناب عالي، ولي ميرداماد، آن قدر در خوردن حريص است که چنين جثه اي دارد. شيخ آهي کشيد و گفت: اين طور نيست، مير فقط در اندوختن دانش حرص مي زند و بزرگي جثه او مادرزادي است و ربطي به پرخوري ندارد و اسب او به علت حمل وجودي گران قدر که کوه ها هم تحمل سنگيني دانش او را ندارند، خسته شده است. شاه عباس که متوجه اعتماد متقابل دو دانشمند شد، به فکر فرو رفت.

[_Mohammad_reza_]

آورده اند که کفن‌دزدي در بستر مرگ افتاده بود. پسر خويش را فراخواند. پسر به نزد پدر رفت گفت: «اي پدر امرت چيست؟»
پدر گفت: «پسرم من تمام عمر به کفن‌دزدي مشغول بودم و همواره نفرين خلقي به دنبالم بود. اکنون که در بستر مرگم و فرشته مرگ را نزديک حس مي‌کنم، بار اين نفرين بيش از پيش بر دوشم سنگيني مي‌کند. از تو مي‌خواهم بعد از مرگم چنان کني که خلايق مرا دعا کنند و از خداي يکتا مغفرت مرا خواهند.»
پسر گفت: «اي پدر چنان کنم که مي‌خواهي و از اين پس مرد و زن را به دعايت مشغول سازم.»
پدر همان دم جان به جان آفرين تسليم کرد. از فردا پسر شغل پدر پيشه کرد با اين تفاوت که کفن از مردگان خلايق مي‌دزديد و چوبي در شکم آن مردگان فرو مي‌نمود و از آن پس خلايق مي‌گفتند: «صد رحمت به کفن دزد اولي که فقط مي‌دزديد و چنين بر مردگان ما روا نمي‌داشت.»

[_Mohammad_reza_]

اینو حتمن بخونید !
ﻋﺎﺭﻓﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻬﺮﯼ ﺷﺪ،
ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ :
ﺩﯾﺪﻡ ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ، ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ...
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ : ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼِ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ.
ﻏﺮﻭﺏ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ.
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ...
ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺯﺩ :... ﻣﺎﺩﺭ، ﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ !
ﻣﺎﺩﺭ : ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ !

• ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺩﺭ؟ !
  ﭼﻮﻥﮐﻪ ﻫﺮﺷﺐ ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﮐﺜﯿﻒ ﻭ
  ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻮﺭﻡ ﻭ ﺑﺪﻭﺯﻡ، ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ..
• ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ، ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ ...
  ﻫﺮ ﭼﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩ .
  ﭘﯿﺶ ﺭﻓﺘﻢ ... ﺩﺭ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ...
• ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...
  ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ .
  ﮔﻔﺘﻢ : ﻣﺎﺩﺭ، ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯿﺪﯼ؟
  ﮔﻔﺖ : ﺁﻗﺎ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻩ .. ﺍﺯ ﺑﺲ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺎﯾﺪ
  ﺧﺎﻧﻪ ...
  ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ : ﻗﻮﻝ ﻣﯿﺪﯼ ﺩﻳﮕﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺩﯾﺮ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻪ؟
  ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﮑﻨﯽ؟
  ﮔﻔﺖ : ﺑﻠﯽ ...
  ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻭ ﺧﺎﻧﻪ ..
  ﺑﭽﻪ ﺭﻓﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ...
  ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻡ .. ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭِ ﺁﻥ
  ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ.. ﺑﭽﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ
  ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺑﺎ ﺭﻓﯿﻖﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﺯﻯ ...!
  ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺖ ﺩﯾﺸﺐ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ !
  ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ ...
  ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻪ ﺭﻓﯿﻘﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎﯾﻢ
  ﺧﺎﻧﻪﺗﺎﻥ؟
  ﺩﻭﺳﺘﺶ ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﺭﻓﯿﻖ، ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍﻫﺖ ﻧﻤﯿﺪﻩ، ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ
  ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺪﻩ !
  ﺑﻪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ : ﺣﺴﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪﺗﺎﻥ؟
  ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ! ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﻪ؟ !
  ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﭽﻪﯼ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ..!
  ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ...
  ﺭﻓﺖ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻪ ... ﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﯾﮕﺭ ﻧﺪﺍﺭﻩ !
  ﻫﺮ ﭼﯽ ﺩﺭ ﺯﺩ ... ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺻﻼً ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻧﯿﺎﻣﺪ ...
  ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ، ﻣﻦ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ... ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻ
  ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ .. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ..
  ﺑﭽﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ..
  ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ .. ﺑﭽﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻪ ..
  ﺑﭽﻪ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺭﻩ ..
  ﭼﯿﮑﺎﺭﺵ ﻛﻨﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻭﻗﺘﻰ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ؟ !! ..
  ﺩﯾﺪﻡ، ﺑﭽﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﮑﻤﺶ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ .. ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ
  ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ !
  ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺯﺩﻥ ...
  ﻣﺎﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ . ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ ..
  ﺩﻭﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ.. ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ .. ﺍﯾﻦ
  ﺧﺎﮎﻫﺎ ﻭ ﮔِﻞﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ...
  ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪ ..
  ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ؟
  ﮔﻔﺖ : ﺟﺎﻧﻢ ...
  ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ، ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ
  ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ..
  ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ، ﭼﯽ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ؟ !!
  ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺎﻥ، ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﻡ ﺧﺎﻧﻪ، ﻏﺬﺍ ﻧﺪﻩ ..
  ﺷﻼﻗﻢ ﺑﺰﻥ.. ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﻣﺤﺮﻭﻣﻢ ﮐﻦ .. ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ، ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺭ ﺭﺍ
  ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻧﺒﻨﺪ ..
  ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ؛ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ .
  ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎﺳﺖ.
  ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﯿﻢ
  ﺧﺪﺍﯾﺎ، ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﮑﻦ
  ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻫﺖ ﺭﺩﻣﻮﻥ ﻧﮑﻦ.
  ﺧﺪﺍﯾﺎ، ﻣﺎ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ، ﺧﺎﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ

[_Mohammad_reza_]

#ناجوانمردی_روزگار

در زمستانی سرد کلاغ غذا نداشت که شکم بچه هایش را سیر کند

و مجبور بود گوشت تن خود را بکند تا شکم بچه هایش را با ان سیر کند زمستان تمام شد و کلاغ مرد.

و بچه هایش از مرگ نجات یافتند و با خود گفتند چه بهتر که مرد خسته شدیم از غذای تکراری .

و این است رسم بد روزگار.

[_Mohammad_reza_]

پس از آفرینش آدم ، خدا گفت به او :
نازنینم آدم ... باتو رازی دارم ... اندکی پیشتر آ ....
آدم آرام و نجیب آمد پیش
زیر چشمی به خدا می نگریست ....
محو لبخند غم آلود خدا ... دلش انگار گریست ...
نازنینم آدم ...
قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ...
یاد من باش ز بس تنهایم
بغض آدم ترکید ... گونه هایش لرزید ....
و به خدا گفت : من به اندازه ی ... گلهای بهشت ... نه !...،
به اندازه ی عرش ... نه !... نه !...
من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من
دوستدارت هستم
آدم کوله بارش را برداشت ...،خسته و سخت قدم بر می داشت
راهی ظلمت پرشور زمین ....، طفلکی بنده ی غمگین ، آدم
در همان لحظه ی جانکاه هبوط ، زیر لب های خدا باز شنید که گفت :
نازنینم آدم ....
نه به اندازه ی تنهایی من ...
نه به اندازه ی عرش ....نه به اندازه ی گلهای بهشت ....
که به اندازه ی یک دانه ی گندم فقط .... یادم باش ...
نازنینم آدم .... نبری از یادم ....
نبری از یادم ...

[_Mohammad_reza_]

یاد پدر افتادم که میگفت :" نه با کسی بحث کن. نه از کسی انتقاد کن. هر کی هر چی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم ها عقیده ات را که می پرسند، نظرت را نمی خواهند. می خواهند با عقیده خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم ها بی فایده است."

#زویا_پیرزاد | چراغ ها را من خاموش میکنم

[بهاره]

داستانک

مردی مورچه ای دید
که سنگ ریزه ها را
روی هم میگذاشت .
پرسید: ای مور ! چه سازی؟

گفت ..اپارتمان برای ننت..
..این مورچه ها نه که کارشون سخته
اعصاب ندارن

نتیجه اخلاقی : میازار موری که دانه کش است ...که جان دارد و جان شیرین خوش است .

[_Mohammad_reza_]

#سنگ_شکن
روزي روزگاري سنگ شکن فقيري بود که زيرآفتاب و باران، روزگار را به خرد کردن سنگ هاي کنار جاده مي گذرانيد. روزي با خود گفت:"آه!اگر مي توانستم ثروتمند شوم،آن وقت مي توانستم استراحت کنم."فرشته اي در آسمان پرسه مي زد. صدايش را شنيد و به او گفت:" آرزويت اجابت باد"همين طور هم شد.
سنگ شکن فقير ناگهان خود را در قصري زيبا يافت که تعداد زيادي خدمتکار به اوخدمت مي کردند. حالا مي توانست هزچقدر که مي خواست استراحت کند. اما روزي آمد که سنگ شکن به اين فکر افتاد که تا نگاهي به آسمان بيندازد. آن وقت چيزي را ديد که هرگزبه عمرش نديده بود:خورشيد را! آهي کشيد و گفت:"آه! اگر مي توانستم خورشيد شوم، ديگر اين همه خدمتکار موي دماغم نبودند!" اين بار هم فرشته ي مهربان خواست او را خوشحال کند. به او گفت:"خواسته ات اجابت باد!"اما وقتي آن مرد خورشيد شد، ابري از برابر او گذشت و درخشش او را تيره و تار کرد. با خود فکر کرد:" اي کاش ابر بودم! ابر از خورشيد هم نيرومندتر است!"اما اين خواسته اش هم که اجابت شد، باد وزيد و ابر را در آسمان پراکند."دلم مي خواهد باد باشم که هر چيزي را با خود مي برد." فرشته با کمال ميل خواسته اش را اجابت کرد. اما به باد بي پروا و خشمگين که تبديل شد، به کوه برخورد که در مقابل باد هم تکان نخورد. کوه که شد، متوجه شد که کسي با کلنگ پايه اش را خرد مي کند. گفت:" کاش مي توانستم آن کسي باشم که کوه ها را خرد مي کند."
فرشته براي آخرين بار خواسته اش را اجابت کرد. چنين شد که سنگ شکن دوباره خود را کنار جاده و در همان قالب پيشين کارگر ساده اي که بود ، يافت و ديگر پس از آن زبان به شکوه نگشود.

[_Mohammad_reza_]

قهرمان_زندگی_من

کسی ست که لابلای شلوغی های روزمره ذهنش ,گمم نمی کند وبه بهانه ترافیک پر ازدحام زندگی ,مرا انتهای کوچه بن بست جا نمی گذارد.

قهرمان زندگی من
جسارت راستگو بودن به چشمانم را بلد ست و برای فرار از ندیدن دروغ هایش
به سایه ها پناه نمی برد.
قهرمان زندگی من
در پی احتمال داشتن فرصت های بهتر , مرا میان بود و نبودش محک نمی زند
او کاشف منست
نه بر هم زننده ام
و من ,
تاکنون کسی را نیافته ام که توانا به کشف و نواختن قطعه وجودم و شنیدنش باشد
از این رو قهرمان زندگیم
خودم بوده ام و هستم :hand:

[Vampire_Hunter]

مهرداد دوم اشکانی با سپاهش از کنار باغ سبزی می گذشت سایه درختان باغ مکان خوبی بود برای استراحت .
فرمانروا دستور داد در کنار دیوار بزرگ باغ لشکریان کمی استراحت کنند . باغبان نزدیک پادشاه ایران زمین آمده و از او و سربازان دعوت کرد که به باغ وارد شوند . مهرداد گفت ما باید خیلی زود اینجا را ترک کنیم و همین جا مناسب است . باغبان گفت دیشب خواب می دیدم خورشید ایران در پشت دیوار باغم است و امروز پادشاه کشورم را اینجا می بینم . مهرداد گفت اشتباه نکن آن خورشید من نیستم آن خورشید سربازان ایران هستند که در کنار دیوار باغت نشسته اند .
از این همه فروتنی و بزرگی پادشاه ایران زمین اشک در چشمان باغبان گرد آمد .
مهرداد دوم ( اشک نهم ) بسیار فروتن بود و همواره در کنار سربازان خویش و بدور از تجملات بود . اندیشمند کشورمان ارد بزرگ می گوید : فرمانروای شایسته ارزش سربازان را کمتر از خود نمی داند .