شعردانه
|
هرچی تو دلته بریز بیرون 2
-
rose77
من بودم :smiling_face_with_open_mouth_cold_sweat:
حق بده اخه خیلی لوس بود این دیگه
ورمیدارمش
ناراحت نشین ی وقتا -
دو چیز اشک منو درمیارن
۱-شکستن ناخنم
۲_ریاضی
ازمورد اولی مطمعن نیستم! -
بدون شرح -
بدون شرح@1540557162
چه رنگ خاصی
-
@1540557162
چه رنگ خاصی
@dr-yassi در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
چه رنگ خاصی
اره خیلی با حاله -
کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش دلهامو ن به بزرگی بچگی بود
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را
از نگاهش می توان خواند
کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم
کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود
کاش قلبها در چهره بود
اما اکنون اگر فریاد بزنیم کسی نمی فهمد
ودل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم
سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست
سکوتی که سرشار از نا گفته هاست
نا گفته هایی که گفتنش یک دردو نگفتنش هزاران درد دارد
دنیارو ببین...
بچه که بودیم همه چشمای خیسمونو میدیدن
بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه
بچه بودیم تو جمع گریه میکردیم
بزرگ شدیم تو خلوت
بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست
بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه
بچه بودیم اگه دلمون می شکست با یه آبنبات دلمونو بدست می آوردن
بزرگ که شدیم وقتی دلمون رو شکستن با هیچ چیز دیگه نمی شه درستش کرد
فقط جای شکستگیش روی دل میمونه با هیچ آبنباتی درست نمی شه
بچه بودیم همه رو 10 تا دوست داشتیم
بزرگ که شدیم قضاوتهای درست وغلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه
کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی 10 تا دوست داشتیم
بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم 1 ساعت بعد از یادمون میرفت
بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده وآشتی هم نمی کنیم
بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود
بزرگ که شدیم کوچکترین آرزو مون بزرگترین چیزه
بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود
-
کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش دلهامو ن به بزرگی بچگی بود
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را
از نگاهش می توان خواند
کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم
کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود
کاش قلبها در چهره بود
اما اکنون اگر فریاد بزنیم کسی نمی فهمد
ودل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم
سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست
سکوتی که سرشار از نا گفته هاست
نا گفته هایی که گفتنش یک دردو نگفتنش هزاران درد دارد
دنیارو ببین...
بچه که بودیم همه چشمای خیسمونو میدیدن
بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه
بچه بودیم تو جمع گریه میکردیم
بزرگ شدیم تو خلوت
بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست
بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه
بچه بودیم اگه دلمون می شکست با یه آبنبات دلمونو بدست می آوردن
بزرگ که شدیم وقتی دلمون رو شکستن با هیچ چیز دیگه نمی شه درستش کرد
فقط جای شکستگیش روی دل میمونه با هیچ آبنباتی درست نمی شه
بچه بودیم همه رو 10 تا دوست داشتیم
بزرگ که شدیم قضاوتهای درست وغلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه
کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی 10 تا دوست داشتیم
بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم 1 ساعت بعد از یادمون میرفت
بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده وآشتی هم نمی کنیم
بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود
بزرگ که شدیم کوچکترین آرزو مون بزرگترین چیزه
بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود
@dr-f-sh در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش دلهامو ن به بزرگی بچگی بود
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را
از نگاهش می توان خواند
کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم
کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود
کاش قلبها در چهره بود
اما اکنون اگر فریاد بزنیم کسی نمی فهمد
ودل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم
سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست
سکوتی که سرشار از نا گفته هاست
نا گفته هایی که گفتنش یک دردو نگفتنش هزاران درد دارد
دنیارو ببین...
بچه که بودیم همه چشمای خیسمونو میدیدن
بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه
بچه بودیم تو جمع گریه میکردیم
بزرگ شدیم تو خلوت
بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست
بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه
بچه بودیم اگه دلمون می شکست با یه آبنبات دلمونو بدست می آوردن
بزرگ که شدیم وقتی دلمون رو شکستن با هیچ چیز دیگه نمی شه درستش کرد
فقط جای شکستگیش روی دل میمونه با هیچ آبنباتی درست نمی شه
بچه بودیم همه رو 10 تا دوست داشتیم
بزرگ که شدیم قضاوتهای درست وغلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه
کاش هنوزم همه رو به اندازه همون بچگی 10 تا دوست داشتیم
بچه که بودیم اگه با کسی دعوا میکردیم 1 ساعت بعد از یادمون میرفت
بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده وآشتی هم نمی کنیم
بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود
بزرگ که شدیم کوچکترین آرزو مون بزرگترین چیزه
بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود
خیلی زیباست حتما بخونید 
-
«مَردُم»
«مردم» به موجودى گفته مى‌شه كه از بدو تولد همراهيت مى‌كنه و تا روز مرگت مجبورى كه براى اون زندگى كنى!
براى مردم خيلى مهمه كه تو چى مى‌پوشى؟
كجا مى‌رى؟
چند سالته؟
بابات چيكارس؟
ناهار چى خوردى؟
چند روز يه‌بار حموم مى‌رى؟!
چرا حالت خوب نيست؟
چرا مى‌خندى؟
چرا ساكتى؟
چرا نيستى؟
چرا اومدى؟
چرا اينطورى نوشتى؟ عاشق شدى؟
چرا اونطورى نوشتى؟ فارغ شدى؟
چرا چشات قرمزه؟
چرا لاغر شدى؟ شكست عاطفى خوردى؟
چرا چاق شدى؟ زندگى بهت ساخته؟
و چراهاى بسيارى كه تا جوابش‌رو به دست نياره، دست از سرت برنمى‌داره!
مردم ذاتاً قاضى به دنيا مى‌ياد! بدون اينكه خودت خبر داشته باشى، جلسه دادگاه برات تشكيل مى‌ده، روت قضاوت مى‌كنه، حكم برات صادر مى‌كنه و در نهايت محكوم مى‌شى!!
مردم قابليت اينو داره كه همه‌جا باشه. هر جا برى مى‌تونى ببينيش؛ حتى توى خواب!
اما مردم هميشه از يه چيزى مى‌ترسه!؟
از اينكه تو بهش بى‌توجهى كنى، محلش نذارى، حرفاش‌رو نشنوى و كاراش‌رو نبينى.
پس دستت‌رو بذار روى گوشِت، چشمات‌ر‌و ببند و بى‌توجه بهش از كنارش عبور كن و مشغول كار خودت شو...برگرفته از كتاب «زندگی کن!»
مترجم و گردآور: #اميررضا_آرميون
کی بود منفی داد راحت بگو کاری ندارم هاا ولی جرئت داری بگو 
باهم بخندیم به هم نخندیم
