|
شعردانه
-
Ainoor
ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کندر راه عشق وسوسه اهرمن بسیست
پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن
(حافظ) -
یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا -
یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا -
@Deleted-Account0
ای که همه هستی من خورده گره به موی تو
ای که دل دیوانه ام آمده است به کوی تو -
@Deleted-Account0
ای که همه هستی من خورده گره به موی تو
ای که دل دیوانه ام آمده است به کوی تو -
Ainoor
وه که گر بر سر کوی تو شبی روز کنمغلغل اندر ملکوت افتد از آه سحرم
(سعدی)@Deleted-Account0
من ز افسون سخن ساحر شاعر باشم
چون ز باران شکر از قلم عالم باشم
چهره ی یوسف گم گشته نخواهم که چو من
با زبان بازی خود دلبر ماهر باشم
لعبت
(این بیتا برای مزاحن جدی نگیری) -
@Deleted-Account0
من ز افسون سخن ساحر شاعر باشم
چون ز باران شکر از قلم عالم باشم
چهره ی یوسف گم گشته نخواهم که چو من
با زبان بازی خود دلبر ماهر باشم
لعبت
(این بیتا برای مزاحن جدی نگیری) -
Ainoor
واوِ گیسوی تو اما دلِ ویرانه بخواست
نه که ویرانیِ من،خود سر و سامان من است
لُعبَت -
-
Ainoor
در آن هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشدهزار حیله برانگیخت حافظ از سرِ فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد .. -
Ainoor
دوش از این غصه نخفتم که رفیقی می گفتحافظ ار مست بود جای شکایت باشد !
@Deleted-Account0
در اندیشه ببستم قلم وهم شکستم
که تو زیبا تراز آنی که کنم وصف و بیانت. -
@Deleted-Account0
در اندیشه ببستم قلم وهم شکستم
که تو زیبا تراز آنی که کنم وصف و بیانت._Biliifti_
تا سر نکنم در سرت ای مایهٔ ناز
کوته نکنم ز دامنت دست نیازهرچند که راهم به تو دورست و دراز
در راه بمیرم و نگردم ز تو باز -
_Biliifti_
تا سر نکنم در سرت ای مایهٔ ناز
کوته نکنم ز دامنت دست نیازهرچند که راهم به تو دورست و دراز
در راه بمیرم و نگردم ز تو باز@Deleted-Account0
ز دیدنت نتوانم که دیده دربندم
وگر مقابله بینم که تیری در بندملاجرم مست و طربناک و قوی بنیادیم...
-
@Deleted-Account0
ز دیدنت نتوانم که دیده دربندم
وگر مقابله بینم که تیری در بندم -
_Biliifti_
مده ای رفیق پندم که نظر به او فکندم
تو میان ما نَدانی که چه می رود نهانیسعدی
-
یاد باد آنکه برون آمده بودی به وداع
وز سر کوی تو آهنگ سفر بود مرا
یاد باد آنکه چو خواجو ز لب و دندانت
در دهان شکر و در دیده گهر بود مرا.
