هرچی تودلته بریز بیرون7

[پرستو بابایی]

:))))

[Akito]

این افسرا نباید توبیخ شن؟
ما اگه ۳۰ ثانیه دیر کنیم دیگه آزمون نمیگیرن
ولی اونا میتونن هرچقدر که بخوان دیر بیان...

[Akito]

عه اومدش

[Akito]

دوتا ماشین کامل بدون من پر شد
هعی دنیا

[Sachli]

officer k در هرچی تودلته بریز بیرون۶ گفته است:

Sachli
خوبم
تو چطوری؟ =))
اوضاع خوبه؟ =))

خداروشکر که خوبی
سطحیش خوبم شکرخدا
عمیق عمیقش؟! میگذره خداروشکر
اوضاع؟ معلق در هوا، مونده بین زمین و آسمون تا نتایج بیاد

[Akito]

چه آزمون مسخره ای
فقط پارک دوبل گرفت ازشون:/
قشنگ معلومه حوصله ندارن و می‌خوان سریع قبول یا رد کنن

[S.daniyal hosseiny]

یه روزی فرار می‌کنیم
وقتی شده صبرت تموم
وقتی دیدی کردی همه
جوونیتو پاشون حروم
سحر بیدارت می‌کنم
بت می‌دم خورشیدو نشون
می‌دونم راه دوره و سخت
می‌خریم سختیشو به جون

[نقطه]

Akito اومدم بپرسم چی شد؟
هنوز سوار نشدی؟

[Blue28]

@danial-hosseiny
یه روزی فرار می‌کنیم
یه روزی که قلبته سرد
وقتی دیدی هیچ احدی
واسه زخمات کاری نکرد
سحر بیدارت می‌کنم
راه میوفتیم بی چمدون
نوبت ما هم می‌رسه
صبح می‌شه ما هم شبمون

[نقطه]

گویا آکیتو سوار شده دیگه...

[Michael Vey]

وای....
عجب قلقلیی درست کردممممم

[Michael Vey]

برنجم که گذاشتم بالا
قلقلی که امادست
نازخاتونم درست کردم
اوفیییییییی

[Michael Vey]

ولی خودم هنوز صبحانه نخوردم‍️

[Michael Vey]

وای گشنمه

[Blue28]

Michael Vey منم

[Blue28]

Michael Vey قلقلی و نازخاتون جیه

[نقطه]

ولی امروز صبح که آزمون بود یدونه از آقایون سوار می‌کردن
سه‌تا از خانوما
در هر صورت اولی نمی‌شم

[S.daniyal hosseiny]

زندگی یک چمدان است که می‌آوری‌اش
بار و بندیل سبک می‌کنی و می‌بری‌اش

خودکشی، مرگ قشنگی که به آن دل بستم
دستِ کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستم

گاه و بی‌گاه پُر از پنجره‌های خطرم
به سَرم می‌زند این مرتبه حتما بپرم

گاه و بی‌گاه شقیقه‌ست و تفنگی که منم
قرص ماهی که تو باشی و پلنگی که منم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

قبل رفتن دو سه خط فحش بده، داد بکش
هی تکانم بده، نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شوم
طوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم

مثل سیگار، خطرناک‌ترین دودم باش
شعله آغوش کنم، حضرت نمرودم باش

مثل سیگار بگیرانم و خاکستر کن
هر چه با من همه کردند از آن بدتر کن

مثل سیگار تمامم کن و ترکم کن باز
مثل سیگار تمامم کن و دورم انداز

من خرابم بنشین، زحمت آوار نکش
نفست باز گرفت این همه سیگار نکش

آن به هر لحظهٔ تب دار تو پیوند، منم
آنقدر داغ به جانم، که دماوند منم

توله گرگی، که در اندیشهٔ شریانِ منی
کاسه خونی، جگری سوخته مهمان منی

چَشم بادام، دهان پسته، زبان شیر و شکر
جام معجونِ مجسم شده این گرگ پدر

تا مرا می‌نگرد قافیه را می‌بازم
بازی منتهی العافیه را می‌بازم

سیبِ سیب است، تَن انگیزهٔ هر آه منم
رطب عرشِ نخیل او، قدِ کوتاه منم

ماده آهوی چمن، هوبرهٔ سینه بلور
قاب قوسِین دهن، شاپریه قلعهٔ دور

مظهر جانِ پلنگم که به ماهی بندم
و به جز ماه دل از عالم و آدم کندم

ماهِ بیرون زده از کنگرهٔ پیرهنم
نکند خیز برم پنجه به خالی بزنم

خنده‌های نمکینت، تب دریاچهٔ قم
بغض‌هایت رقمی سردتر از قرنِ اتم

مویِ بَرهم زده‌ات، جنگل انبوه از دود
و دو آتشکده در پیرهنت پنهان بود

قصه‌های کهن از چشم تو آغاز شدند
شاعران با لب تو قافیه پرداز شدند

هر پسر بچه که راهش به خیابان تو خورد
یک شبه مرد شد و یکّه به میدان زد و مُرد

من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم
و «از آن روز که در بندِ توام آزادم»

چشممان خورد به هم، صاعقه زد پلکم سوخت
نیزه‌ای جمجمه‌ام را به گلوبند تو دوخت

سَرَم انگار به جوش آمد و مغزم پوسید
سرطانی شدم و مرگ لبم را بوسید

دوزخِ نی شدم و شعله دواندم به تنت
شعله پوشیدم و مشغولِ پدر سوختنت

به خودم آمدم انگار تویی در من بود
این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود

پیش چشم همه از خویش یَلی ساخته‌ام
پیش چشمان تو اما سپر انداخته ام

ناگهان دشنه به پشت آمد و تا بیخ نشست
ماه من روی گرفت و سر مریخ نشست

آسِ در مشتِ مرا لاشخوران قاپ زدند
کرکسان قاعده را از همه بهتر بلدند

چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم
آنقدر سرد شدم، از دهنت افتادم

و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد
و زمان چَنبره زد کار به دستم بدهد

تو نباشی من از آیندهٔ خود پیرترم
از خر زخمیِ ابلیس زمین‌گیرترم

تو نباشی من از اعماق غرورم دورم
زیر بی‌رحم‌ترین زاویهٔ ساطورم

تو نباشی من و این پنجره‌ها هم زردیم
شاید آخر سرِ پاییز توافق کردیم

هر کسی شعله شد و داغ به جانم زد و رفت
من تو را تو... دهنه روی دهانم زد و رفت

همهٔ شهر مهیاست، مبادا که تو را
آتش معرکه بالاست، مبادا که تو را

این جماعت همه گرگند، مبادا که تو را
پی یک شام بزرگند، مبادا که تو را

دانه و دام زیاد است، مبادا که تو را
مرد بد نام زیاد است، مبادا که تو را

پشت دیوار نشسته‌اند، مبادا که تو را
نا نجیبان همه هستند، مبادا که تو را

تا مبادا که تو را، باز مبادا که تو را
پرده بر پنجره انداز، مبادا که تو را

دل به دریا زده‌ای پهنه سراب است نرو
برف و کولاک زده راه خراب است نرو

بی‌تو من با بدن لخت خیابان چه کنم
با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم

بی‌تو پتیارهٔ پاییز مرا می‌شکند
این شب وسوسه انگیز مرا می‌شکند

بی‌تو بی‌کار و کسم، وسعت پشتم خالی‌ست
گل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالی‌ست

بی تو تقویم، پر از جمعهٔ بی‌حوصله‌هاست
و جهان مادر آبستن خط فاصله‌هاست

پسری خیر ندیده‌م که دگر شک دارم
بعد از این هم به دعاهای پدر شک دارم

می‌پرم، دلهره کافی‌ست خدایا تو ببخش
خودکشی دست خودم نیست، خدایا تو ببخش

[S.daniyal hosseiny]

@danial-hosseiny در هرچی تودلته بریز بیرون۶ گفته است:

زندگی یک چمدان است که می‌آوری‌اش
بار و بندیل سبک می‌کنی و می‌بری‌اش

خودکشی، مرگ قشنگی که به آن دل بستم
دستِ کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستم

گاه و بی‌گاه پُر از پنجره‌های خطرم
به سَرم می‌زند این مرتبه حتما بپرم

گاه و بی‌گاه شقیقه‌ست و تفنگی که منم
قرص ماهی که تو باشی و پلنگی که منم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است
این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

قبل رفتن دو سه خط فحش بده، داد بکش
هی تکانم بده، نفرین کن و فریاد بکش

قبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شوم
طوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم

مثل سیگار، خطرناک‌ترین دودم باش
شعله آغوش کنم، حضرت نمرودم باش

مثل سیگار بگیرانم و خاکستر کن
هر چه با من همه کردند از آن بدتر کن

مثل سیگار تمامم کن و ترکم کن باز
مثل سیگار تمامم کن و دورم انداز

من خرابم بنشین، زحمت آوار نکش
نفست باز گرفت این همه سیگار نکش

آن به هر لحظهٔ تب دار تو پیوند، منم
آنقدر داغ به جانم، که دماوند منم

توله گرگی، که در اندیشهٔ شریانِ منی
کاسه خونی، جگری سوخته مهمان منی

چَشم بادام، دهان پسته، زبان شیر و شکر
جام معجونِ مجسم شده این گرگ پدر

تا مرا می‌نگرد قافیه را می‌بازم
بازی منتهی العافیه را می‌بازم

سیبِ سیب است، تَن انگیزهٔ هر آه منم
رطب عرشِ نخیل او، قدِ کوتاه منم

ماده آهوی چمن، هوبرهٔ سینه بلور
قاب قوسِین دهن، شاپریه قلعهٔ دور

مظهر جانِ پلنگم که به ماهی بندم
و به جز ماه دل از عالم و آدم کندم

ماهِ بیرون زده از کنگرهٔ پیرهنم
نکند خیز برم پنجه به خالی بزنم

خنده‌های نمکینت، تب دریاچهٔ قم
بغض‌هایت رقمی سردتر از قرنِ اتم

مویِ بَرهم زده‌ات، جنگل انبوه از دود
و دو آتشکده در پیرهنت پنهان بود

قصه‌های کهن از چشم تو آغاز شدند
شاعران با لب تو قافیه پرداز شدند

هر پسر بچه که راهش به خیابان تو خورد
یک شبه مرد شد و یکّه به میدان زد و مُرد

من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم
و «از آن روز که در بندِ توام آزادم»

چشممان خورد به هم، صاعقه زد پلکم سوخت
نیزه‌ای جمجمه‌ام را به گلوبند تو دوخت

سَرَم انگار به جوش آمد و مغزم پوسید
سرطانی شدم و مرگ لبم را بوسید

دوزخِ نی شدم و شعله دواندم به تنت
شعله پوشیدم و مشغولِ پدر سوختنت

به خودم آمدم انگار تویی در من بود
این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود

پیش چشم همه از خویش یَلی ساخته‌ام
پیش چشمان تو اما سپر انداخته ام

ناگهان دشنه به پشت آمد و تا بیخ نشست
ماه من روی گرفت و سر مریخ نشست

آسِ در مشتِ مرا لاشخوران قاپ زدند
کرکسان قاعده را از همه بهتر بلدند

چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم
آنقدر سرد شدم، از دهنت افتادم

و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد
و زمان چَنبره زد کار به دستم بدهد

تو نباشی من از آیندهٔ خود پیرترم
از خر زخمیِ ابلیس زمین‌گیرترم

تو نباشی من از اعماق غرورم دورم
زیر بی‌رحم‌ترین زاویهٔ ساطورم

تو نباشی من و این پنجره‌ها هم زردیم
شاید آخر سرِ پاییز توافق کردیم

هر کسی شعله شد و داغ به جانم زد و رفت
من تو را تو... دهنه روی دهانم زد و رفت

همهٔ شهر مهیاست، مبادا که تو را
آتش معرکه بالاست، مبادا که تو را

این جماعت همه گرگند، مبادا که تو را
پی یک شام بزرگند، مبادا که تو را

دانه و دام زیاد است، مبادا که تو را
مرد بد نام زیاد است، مبادا که تو را

پشت دیوار نشسته‌اند، مبادا که تو را
نا نجیبان همه هستند، مبادا که تو را

تا مبادا که تو را، باز مبادا که تو را
پرده بر پنجره انداز، مبادا که تو را

دل به دریا زده‌ای پهنه سراب است نرو
برف و کولاک زده راه خراب است نرو

بی‌تو من با بدن لخت خیابان چه کنم
با غم انگیزترین حالت تهران چه کنم

بی‌تو پتیارهٔ پاییز مرا می‌شکند
این شب وسوسه انگیز مرا می‌شکند

بی‌تو بی‌کار و کسم، وسعت پشتم خالی‌ست
گل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالی‌ست

بی تو تقویم، پر از جمعهٔ بی‌حوصله‌هاست
و جهان مادر آبستن خط فاصله‌هاست

پسری خیر ندیده‌م که دگر شک دارم
بعد از این هم به دعاهای پدر شک دارم

می‌پرم، دلهره کافی‌ست خدایا تو ببخش
خودکشی دست خودم نیست، خدایا تو ببخش

علیرضا آذر

[Akito]

نقطه نه متاسفانه:/