|
شعردانه
هرچی تودلته بریز بیرون۶
-
یعنی واقعیت چی میتونه باشه؟ کی تو دوران ۲۰ سالگیش بیشتر میجنگه برای زندگیش؟ اصلا جوابی داره این سوال؟
-
آیا ما واقعا سختی میکشیم یا فقط فکر میکنیم داریم میکشیم؟ معیار اندازه گیریش چیه؟
-
کاش دوستم بتونه اسممو بنویسه و دیگه تموم شه
-
ولی هنوز آزمونارو برا اندیشه ندادم
و متن رو هم ننوشتم -
به بچه ها تقلب میدادم چون فک میکردم گناه دارن و میفتن
اما این ترم واقعا دلم نمیخواد این کارُ کنم...
چرا؟
چون بحث گناه داشتن و وقت نداشتن نیست و مشکل پیش اومدن نیست...
بحث اینه که الکی الکی نمیخونن...
مثلا ما امروز که این امتحان سخت رو داریم
یکی از بچه ها دیروز رو تا ۹شب درس نخونده بود...
چرا؟
با بچه ها قرار داشت...
درگیر آشپزی مفصل
بعدم رفته بودبیرون...تا ۹شب...
یا اون یکی پسرا هم اصلا درس نمیخونن
واقعا حس خوبی نمیگیرم...
یه کم حداقل بخونید...
این چه حرکتیه آخه...
دیر میرم سرجلسه
اگه بشه و استاد رو ببینم با استاد میرم...
تا بتونم راحت جلو بشینم...
این حجم از درس نخوندن رودیگه نمیتونم بپذیرم واقعا...
پن: حالا خودم کم میشم
️
در حالی که کلاسا رو غیبت کردم و همه فک میکنن چقد خوندم!
درحالی که خوابیدم...
مهم نیست... -
برم این یه ساعت رو مرور کنم...
ان شاءالله که خوب میشم... -
وقتی یه بازیی رو دانلود و بازی میکنیم، خیلی ذوق و استرس اینو داریم که هر جور شده برنده شیم
بعضی مراحل اسونن سریع ردشون میکنیم
خیلی از مراحلو مجبوریم چند بار بریم
جونمون از بین میره باید صبر کنیم تا انرژیمون پر شه
خودمونم موقع بازی رسما کلی قلبمون تند تند میرنه و دستامون عرق میکنه تا فقط اون کارکتر به مرحله آخر و برنده شدن برسه
اما خودمون چی؟ ما هم کارکترای بازی زندگیمون هستیم. اما چقدر این حرص و جوشارو برای خودمون میخوریم؟ چقدر این روزا شوق و هیجان ادامه دادن داریم؟ چقدر زندگیمونو ارزشمند میدونیم؟ -
آخیش بسه دیگه
کم کم آماده شم برممم که امروز ناهار اکبر جوجهست
-
jahad_121
ما خیلی اوکیایم با هم ولی هیچکدوممون داخل اتاق درس نمیخونیم، من همیشه میرم سالنمطالعه (اونجام ساکت نیست ولی خب). اگه کسی بخواد بخوابه بقیه همون روند قبلو دارن من خودم گوشگیر میزارم پتومم میکشم رو سرم. فقط در صورتی برق خاموش میشه که از ۶ نفر حداقل ۴ نفر بخوان بخوابن. من خودم ایرپاد میزارم ولی هستن تو اتاق اکسپلور رو با صدای بلند میبینن ولی خوابگاه همینه دیگه همهجا همینه -
از خودم میترسم
از افکارم
از چیزایی که میدونم ذره ای به روحم مرتبط نیستن و این دقیقا همون نقطه ایه که باعث میشه بترسم از خودم
که چرا مغزم باید همچین فکرایی بکنه
اون آدمی که میخندید،حالش خوب بود، می رقصید، سر کوچیک ترین چیزا چشماش برق میزد مرده
اون آدم مرده اما همه هنوزم ازش میخوان کسی باشه که خودش با دستای خودش گذاشتش تو قبر -
منِ آینده نباید یه بازنده باشه
باید برنده ی زندگی خودش باشه
باید از خوشحالی داد بزنه و بخنده
اگه نتونم دقیقا مثل ورژنی از خودم باشم که مرده
باید بتونم ورژنی رو بیافرینم که بازم بلده شادی کنه
بلده بخنده و از کوچیک ترین عناصر زندگیش لذت ببره -
وقتی یه بازیی رو دانلود و بازی میکنیم، خیلی ذوق و استرس اینو داریم که هر جور شده برنده شیم
بعضی مراحل اسونن سریع ردشون میکنیم
خیلی از مراحلو مجبوریم چند بار بریم
جونمون از بین میره باید صبر کنیم تا انرژیمون پر شه
خودمونم موقع بازی رسما کلی قلبمون تند تند میرنه و دستامون عرق میکنه تا فقط اون کارکتر به مرحله آخر و برنده شدن برسه
اما خودمون چی؟ ما هم کارکترای بازی زندگیمون هستیم. اما چقدر این حرص و جوشارو برای خودمون میخوریم؟ چقدر این روزا شوق و هیجان ادامه دادن داریم؟ چقدر زندگیمونو ارزشمند میدونیم؟Michael Vey یاد بازیم افتادم
برای برد و گل زدن ببشتر هزار جور ترکیب و تاکتیک و بازیکنای مختلف رو امتحان کردم تا به ترکیب ایدهآلم رسیدم ولی نمیدونم چقدر برا زندگیم اینجوری حرص زدم -
چقدر زندگی ها کسل کننده و یکنواخت شده. اوایل فکر میکردم فقط به خاطر کنکوره ولی الان که میبینم، حتی اونایی که کنکور ندارن هم به نوعی فقط دارن زندگی رو تحمل میکنن.
-
یسریا میخوان با کار کردن رو مغز مردم موضوع تجزیه طلبی رو عادی جلوه بدن
شاید در نگاه اول اصن عادی نیست ولی وقتی در طولانی مدت هی بیان بشه انگار که مردم باورش کنن
ولی به دور از هر دین و آیین و مذهب و قومیت این سرزمین باید همینجوری بمونه
سالهای سال حکومت ها اومدن و رفتن، آدمها اومدن و رفتن و تنها چیزی که مونده ایرانه و از این به بعدشم ایران میمونه
دل هممون پره از خیلی چیزا ولی خب این سرزمین مث یه مادره برا هممون و کسی بخواد چپ بهش نگاه کنه رگ غیرتمون باد میکنه و ساکت نمیشینیمRamos9248 در هرچی تودلته بریز بیرون۶ گفته است:
یسریا میخوان با کار کردن رو مغز مردم موضوع تجزیه طلبی رو عادی جلوه بدن
شاید در نگاه اول اصن عادی نیست ولی وقتی در طولانی مدت هی بیان بشه انگار که مردم باورش کنن
ولی به دور از هر دین و آیین و مذهب و قومیت این سرزمین باید همینجوری بمونه
سالهای سال حکومت ها اومدن و رفتن، آدمها اومدن و رفتن و تنها چیزی که مونده ایرانه و از این به بعدشم ایران میمونه
دل هممون پره از خیلی چیزا ولی خب این سرزمین مث یه مادره برا هممون و کسی بخواد چپ بهش نگاه کنه رگ غیرتمون باد میکنه و ساکت نمیشینیم+++
#پاینده ایران
-
یک دوراهیست که از گریه به دریا برسم / به تو تنها برسم یا به تو تنها برسم ...
-
شاید این فقط مشکل منه که درک نمیکنم
