شعردانه
ـــروع یه جامعه برای استارتاپ های تازه نفس
|
هرچی تودلته بریز بیرون۶
-
بابونــــه چقدر قشنگ و دقیق گفتید
دقیقا با این جمله موافقم که آدم تا زمانی که یک نعمتی رو داره قدرش رو نمیدونه و فکر میکنه باید هم همینجوری باشه ولی وقتی از دستش میده تازه متوجه میشه این لطف خدا بهش بوده نه یک اتفاق طبیعی!
من راستش نمیدونم چرا حمایت خانواده ازم به مرور کمتر و کمتر شد. یجورایی تنها شدم.
قبلا خیلی روی من حساس تر بودن (به شدت زیاد) ولی الان اون نظارت گذشته رو ندارن. مثل یه حالتی که: صبا اگه به یه مشکلی بر بخوره خودش میتونه حلش کنه یا نه بهتره بگم باید بتونه خودش حلش کنه. حالا اگه این وسط به مشکلی برخورد بازم خودش میاد و مشورت میگیره ما هم بهش راه حل منطقی رو می‌دیم دیگه خودش می‌دونه گوش بده یا نه.
دقیقا! وقتی توی مرحله حساسی از زندگی قرار می‌گیریم طبق عادت همیشگی خودمون رو نیازمند به حمایت اطرافیانمون میبینیم، علت اینکه قبلا همچین احساسی رو نداشتیم خب شاید به این خاطر باشه که به مسئله آنچنان مهمی هم در زندگیمون بر‌نخورده بودیم. و توی همین نقطه مهم یهو میبینی: عههه من که تنهام، پس کجاست اون حمایت های قبلی؟ کجاست اون ذوق و شوق خانوادم وقتی برای اولین بار راه رفتم یا گفتم: «مامان!»
چرا خبری از اون تشویق های پدرم وقتی توی کوچه تند و تند با دوچرخه رکاب میزدم، نیست؟
دقیقا مثل گذاشتن عینک روی صورت میمونه. وقتی به صورت ممتد و طولانی روی صورتت باشه حتی ممکنه خودت رو در حال پیدا کردن عینکت ببینی! چرا؟ چون به حضور مستمرش روی صورتت عادت کردی ولی وقتی اون رو درمیاری تازه متوجه جای خالیش میشی و اون رد قرمزی رو هم که روی بینی گذاشته نشان از همون حضورش بوده.
خب طبیعیه دیگه
پس نتیجه میگیرم یکی از نشانه های بزرگ شدن در واقع همین رها شدنِ به حال خود هست
البته یه چیز دیگه هم تاثیر داره و اون خواهر و برادرای کوچکتر از ما هستن، خواه ناخواه هر چی توجهه رو به سمت خودشون جلب میکنن و دیگه بچه ی بزرگتر از نظر میفته!
و البته خانواده هم از بعد از یه سنی که از ما میگذره و میبینن میتونیم گلیم خودمون رو از آب بیرون بکشیم از مداخله در بعضی امور زندگیمون کنار میکشن
همین ارتباط مارو با هم کمتر و کمتر میکنه که بنظرم یکی از نتایجش همین مشکلیه که داریم درباره ش حرف میزنیم -
منو سپردی به پرسه های بارون...
-
در هرچی تودلته بریز بیرون۶ گفته است:
دوازده روز مونده به شهریور و من از فروردین هیچی نخوندم.
ده روز مونده و من همچنان در وضعیت: قبلی.
-
-
از هر زاویه‌ای نگا میکنم ترسناک و سخته.
واقعن نمیدونم از پسش برمیام یا نه -
از اون انگیزه‌ای که تو یه سال اخیر داشتم، هیچی نمونده.
-
درواقع باید بگم، اونجایی که رنگ و لعاب قضیه کمرنگ میشه، پای تعهد میاد وسط
️ -
پرستو بابایی منم همین مشکلو باهاش دارمممم
میگم ول کن جدی جدی ول میکنههه
Michael Vey
یکی این و یکی اینکه اول از همه خودش پیام نمی‌ده و من باید همیشه اول پیام بدم
تنها باگش همینه
آدمی دوام می‌آورد، وَرایِ حدِ تصور
-
Michael Vey
یکی این و یکی اینکه اول از همه خودش پیام نمی‌ده و من باید همیشه اول پیام بدم
تنها باگش همینهپرستو بابایی اره واقعا مسخرشو دراورده
-
Michael Vey
یکی این و یکی اینکه اول از همه خودش پیام نمی‌ده و من باید همیشه اول پیام بدم
تنها باگش همینهپرستو بابایی حق، فک میکنم مزاحمشم
-
به خدا که هی مقایسه میکنم، هی میگم شت
نه به این، نه به اون
یعنیییی، حیف که نمیشه صریحا حرف زد. -
عرض کنم که...
دوستان مثل اینکه دلگیرن- دلشون گیره
در به در به دنبال خود
- دلشون گیره
-
کاش همون تیر امتحان‌ها رو گرفته بودن.- سیو سه
@Daneshjooپ.ن: البته من خودم طرفدار افتادن امتحانا تو شهریور بودم ولی خب
-
شیطونه میگه تا یه مدت راجع به اون موضوع با مامان بابام بحث کنم
ولی قلبم میگه نه
