روز آخر ️

[__chakisaldva__]

صوفی ؟؟؟

[Blank]

خب دیه.. :///
من میرم
واسم دعاکنید.
بای بای
دیگه واقنی

[Dr-acula]

[__chakisaldva__]

صوفی یه لحظه خصوصی میری رو منبر؟!

[صوفی]

@m__sadra__b
فهمیدنش انقد سخت بود؟
موضوع دبیر شاخ شهره که بعد مدتها زنگ میزنه میگه در به در دنبالته
کسی که هنوزم میگه ناراحته المپو ول کردم
کسی که تا یه ماه باهات حرف نزد از حرصی که سر المپ خورد ولی همون موقع زنگ زد با بابات حرف زد
موضوع منم که انقد نفهمم
آخریش و یکی از مهمتریناش همین امرو صبح
دارم بالا میارم از خودم

[__chakisaldva__]

صوفی خب اره(:
ولی الان فهمیدم فک کنم
...

[صوفی]

@نوشابه در هرچی تو دلته بریز بیرون 3 گفته است:

نکته تستیش به درد کنکوری های باهوش میخوره حتما
ممنون که انقد به فکر بچه هایی

[M.an]

mohammadhassan
می بی

[M.an]

دوتا‌ پست میفرستم بخونید طولانین اما تامل برانگیز

[Dr-acula]

میدونید که همه پیامبرا قبل از بعثت به چوپانی مشغول بودن ، به نوعی این چوپانی یه شغل خاص محسوب میشه و من به کسی ک براش ارزش قائلم میگم چوپان .. به نوعی اسوه من هستن
گفتم در جریان باشید

[mohammadhassan]

@M-an در هرچی تو دلته بریز بیرون 3 گفته است:

mohammadhassan
می بی

حتما می بی چیه

[M.an]

#قانون_طبیعت، قسمت یک (از دو):

شخصیت محوری #بودیسم خدا نیست بلکه انسانی‌ست به نام “سیدارتا گوتاما”. بر اساس سنت بودایی، گوتاما در حدود ۵۰۰ قبل از میلاد وارث یک پادشاهی کوچک در هیمالایا بود. این شاهزاده‌ی جوان از رنج و مصائبی که در اطرافش می‌دید عمیقا متأثر می‌شد. می‌دید که مرد و زن و کودک و سالخورده همه نه فقط از مصیبت‌های اتفاقی مثل جنگ و بیماری‌های همه‌گیر بلکه همچنین از اضطراب و درماندگی و نارضایتی هم رنج می‌برند که همگی بخشی جدایی‌ناپذیر از وضعیت انسان به نظر می‌رسند. مردم به دنبال ثروت و قدرت هستند و علم و مال می‌اندوزند، فرزند به دنیا می‌آورند، خانه و قصر می‌سازند. اما هرچه هم که به‌دست آورند هرگز راضی و خشنود نیستند. کسانی که در فقر زندگی می‌کنند آرزوی ثروت دارند. کسانی که یک میلیون دارند آرزوی ۲ میلیون می‌کنند. کسانی که ۲ میلیون دارند آرزوی ده میلیون می‌کنند. حتی ثروت‌مندان و مشاهیر هم به ندرت خشنود هستند. آن‌ها هم گرفتار اندوه و نگرانی هستند، تا اینکه بیماری و پیری و مرگ نقطه‌ی پایانی تلخ بر زندگی‌شان می‌گذارد. هر آنچه آدمی بیندوزد همچون دود ناپدید می‌شود. زندگی، رقابتی بی‌رحمانه است. اما چه طور می‌توان از آن رها شد؟

گوتاما در ۲۹ سالگی، نیمه شبی قصر و خانواده و مایملک خود را رها کرد و همچون خانه‌به‌دوشان سراسر شمال هند را به دنبال راهی برای فرار از رنج زیر پا گذاشت. او از معابد هندو دیدار کرد و پای صحبت مرشدان نشست، اما هیچ چیز به کلی تسکین‌اش نداد و همواره اثری از نارضایتی در خود احساس می‌کرد. ولی مایوس نشد و عزم خود را جزم کرد که خودش درباره رنج تحقیق کند، تا این‌که به روشی برای رهایی کامل دست یافت. شش سال را به تعمق درباره ماهیت و علت و علاج اندوه بشری سپری کرد. در آخر به این نتیجه رسید که علت رنج بداقبالی یا بی‌عدالتی اجتماعی یا هوی‌وهوس خدایان نیست، بلکه رنج ناشی از «الگوهای رفتاری ذهن» هر انسانی است.

دریافت گوتاما این بود که تجربیات ذهنی هرچه که باشند، ذهن معمولا با میل و کشش بی‌اختیار عکس‌العمل نشان می‌دهد و میل و کشش بی‌اختیار همواره ناخشنودی به همراه می‌آورد. ذهن هنگامی که چیزی ناخوشایند را تجربه می‌کند، خواهان خلاصی از آزردگی می‌شود؛ هنگامی که چیزی خوشایند را تجربه می‌کند، خواهان آن است که خشنودی‌اش پایدار بماند و شدت یابد. از این‌رو ذهن همواره ناخشنود و بی‌قرار است. هنگامی که با تجربیات ناخوشایندی مثل درد روبه‌رو می‌شویم این موضوع کاملا روشن می‌شود. تا زمانی که درد ادامه می‌یابد، ناخشنودیم و برای رهایی از آن هر کاری می‌کنیم. اما حتی وقتی که تجربیات خوشایندی داریم، باز هیچ‌گاه راضی نیستیم؛ یا می‌ترسیم که لذت‌مان از بین برود یا می‌خواهیم که لذت‌مان بیشتر شود. مردم سال‌ها آرزوی یافتن عشق را می‌کنند، اما وقتی آن را می‌یابند به ندرت راضی‌اند. بعضی اضطراب آن‌را دارند که محبوب ترک‌شان کند؛ بعضی دیگر احساس می‌کنند که به کم رضایت داده‌اند و می‌توانسته‌اند فرد بهتری پیدا کنند. و همه ما افرادی از هر دو نوع را در اطراف خود می‌شناسیم.

خدایان بزرگ می‌توانند برای‌مان باران نازل کنند، نهادهای اجتماعی می‌توانند عدالت و سلامت‌مان را تامین کنند، و اتفاقات خوش یمن می‌توانند ما را میلیونر کنند، اما هیچ‌کدام نمی‌توانند الگوهای ذهنی پایه ما را تغییر دهند. به این ترتیب، حتی بزرگ‌ترین شاهان هم به زندگی در اضطراب، فرار مستمر از اندوه و نگرانی، و جستجوی دائم برای لذت بیشتر محكوم‌اند.

گوتاما دریافت که راهی برای خروج از این دور باطل وجود دارد. اگر وقتی که ذهن با چیزی خوشایند یا ناخوشایند روبه‌رو می‌شود فقط آن‌ها را همان‌طور که هستند دریابد، پس رنجی وجود ندارد. اگر احساس غم و اندوه کنید بی‌آنکه آرزوی از بین بردن آن غم و اندوه را داشته باشید، هم‌چنان غمگین خواهید بود اما این عذابتان نخواهد داد. در حقیقت، در اندوه می‌تواند غنایی وجود داشته باشد. اگر احساس نشاط کنید بی‌آنکه آرزوی تداوم آن‌را داشته باشید یا بخواهید آن‌را افزایش دهید، این احساس نشاط شما تداوم خواهد یافت بی‌آنکه آرامش ذهنی‌تان را از دست بدهید.

#یووال_نوح_هراری، برگرفته از کتاب #انسان_خردمند (ساپینس)

[M.an]

#قانون_طبیعت، قسمت دو (از دو):

اما چه‌طور می‌توان ذهن را واداشت تا چیزها را آن‌طور که هستند، بدون میل و آرزوی خاصی، بپذیرد؟ یعنی اندوه را به صورت اندوه، شادی را به صورت شادی و درد را به صورت درد بپذیرد؟ گوتاما مجموعی از روش‌های #مراقبه (به زبان روانشناسی امروز #مایندفولنس) را فراهم آورد تا ذهن را تمرین دهد که بتواند واقعیت را آن‌طور که هست، بدون میل و آرزویی خاص، تجربه کند. این روش‌ها ذهن را به گونه‌ای تمرین می‌دهد که تمام توجه خود را بر این مسئله معطوف کند که «الان دارم چه چیزی را تجربه می‌کنم؟»، نه این‌که «دلم می‌خواست چه‌چیزی را تجربه کنم؟». رسیدن به این حالت ذهنی ممکن است دشوار باشد، اما غیر ممکن نیست.

گوتاما این شگردهای مراقبه را بر مجموعی از احکام اخلاقی استوار کرد تا برای مردم آسان‌تر شود که بر تجربه‌های واقعی (اینجایی-اکنونی) تمرکز کنند و از افتادن به دام امیال و آرزوها و توهمات بپرهیزند. وقتی آتش امیال کاملا فروکش کند، یک وضعیت رضایت و آرامش کامل جایگزین امیال و آرزوها خواهد شد که #نیروانا (در لغت به معنای فرونشاندن آتش) خوانده می‌شود. کسانی که به نیروانا نائل می‌شوند، کاملا فارغ از هر رنجی هستند. واقعیت را در منتهای وضوح، بری از خیالات و توهمات، تجربه می‌کنند. حتی اگر هم‌چنان با ناخشنودی و درد مواجه شوند، این تجربیات آن‌ها را به نکبت درنمی‌غلتاند. فردی که اسیر هوس نمی‌شود نمی‌تواند عذاب بکشد.

بر اساس سنت بودیسم، گوتاما خود به نیروانا نائل آمد و کاملا از رنج و عذاب رهید. از آن پس او به #بودا شهرت یافت که به معنای «روشنی‌یافته» است. بودا بقیه عمرش را صرف توضیح یافته‌هایش برای دیگران کرد تا همه بتوانند از درد برهند. او آموزه‌هایش را در پوشش یک قانون واحد درآورد: «رنج از میل و هوس برمی‌خیزد؛ تنها راه رهایی از رنج رهایی کامل از میل و هوس است؛ و تنها راه رهایی از میل و هوس تمرین دادن ذهن است برای تجربه کردن واقعیت به همان صورت که هست.»

بودیست‌ها این قانون را که معروف به #دارما یا #داما است «قانون فراگیر طبیعت» می‌دانند. این که «رنج از هوس برمی‌خیزد» هم‌واره در همه جا صادق است، همان‌طور که در فیزیک مدرن E همواره برابر است با mc2. بودیست‌ها مردمی هستند که به این قانون وفادارند و آن‌را محور تمام فعالیت‌هایشان قرار می‌دهند. از طرف دیگر، اعتقاد به خدایان نزد آن‌ها اهمیت کمتری دارد. اولین اصل ادیان یگانه‌پرست این است که «خدا وجود دارد. او از من چه می‌خواهد؟» اولین اصل بودیسم این است که «رنج وجود دارد. چه‌طور می‌توانم از آن برهم؟»

بودیسم وجود خدایان را انکار نمی‌کند -خدایان موجودات توانایی توصیف شده‌اند که می‌توانند باران و پیروزی به ما ارزانی دارند. اما هیچ نفوذی بر این قانون که «رنج از هوس بر می‌خیزد» ندارند. اگر ذهن فردی فارغ از هر میل و هوسی باشد، هیچ خدایی نمی‌تواند او را به تباهی بکشاند. بالعکس، هر گاه میل و هوس در ذهن کسی بروز کند، تمام خدایان جهان هم نمی‌توانند او را از عذاب برهانند.

#یووال_نوح_هراری، برگرفته از کتاب #انسان_خردمند (ساپینس)

‏

[M.an]

mohammadhassan
بله بله

[Dr-acula]

صوفی در هرچی تو دلته بریز بیرون 3 گفته است:

@نوشابه در هرچی تو دلته بریز بیرون 3 گفته است:

نکته تستیش به درد کنکوری های باهوش میخوره حتما
ممنون که انقد به فکر بچه هایی

نکته ش رو ادمین درک میکنه و فکر قدیمی من

[M.an]

دانش-آموزان-آلاء
بشینین اون ۲تا پست قبلی رو خوب بخونید میدونم طولانیه
می تونید علامت بزنید بعدا بخونید
البته اگر که دوست دارید

[mohammadhassan]

@M-an از اون بله بله های ...

[Dr-acula]

@نوشابه در هرچی تو دلته بریز بیرون 3 گفته است:

میدونید که همه پیامبرا قبل از بعثت به چوپانی مشغول بودن ، به نوعی این چوپانی یه شغل خاص محسوب میشه و من به کسی ک براش ارزش قائلم میگم چوپان .. به نوعی اسوه من هستن
گفتم در جریان باشید

خب با این حساب هر جامعه انسانی ک در نظر بگیریم نیازمند تعدادی اسوه یا بهتر بگم چوپانه! حالا این جامعه میتونه مجازی باشه یا واقعی کوچیک باشه یا بزرگ ب هر حال اهمیتی نداره

[__chakisaldva__]

صوفی دقت کنی کارت دارما-___(:

[M.an]

بزارین من یه چند تا از اینا :
بزارم
آخه چرا واقعا