مصدر در زبان فارسی
-
آیا مصدر حتماً با -َن میاد؟ مثلاً معنی واژه "تعلّل" این دوتا هستن: بهانه آوردن، درنگ کردن. یعنی "تعلل" مصدر است؟ اگه در معنی لغات بیاد تعلّل: درنگ، بهانه میشه به عنوان مورد درست پذیرفتش یا حتماً باید با -َن بیان؟ بهانه آوردن، درنگ کردن؟
-
-
آیا مصدر حتماً با -َن میاد؟ مثلاً معنی واژه "تعلّل" این دوتا هستن: بهانه آوردن، درنگ کردن. یعنی "تعلل" مصدر است؟ اگه در معنی لغات بیاد تعلّل: درنگ، بهانه میشه به عنوان مورد درست پذیرفتش یا حتماً باید با -َن بیان؟ بهانه آوردن، درنگ کردن؟
Mohammad Afrashteh شاید این موضوع که مصدر خودش نوعی اسمه کمکتون کنه
-
آیا مصدر حتماً با -َن میاد؟ مثلاً معنی واژه "تعلّل" این دوتا هستن: بهانه آوردن، درنگ کردن. یعنی "تعلل" مصدر است؟ اگه در معنی لغات بیاد تعلّل: درنگ، بهانه میشه به عنوان مورد درست پذیرفتش یا حتماً باید با -َن بیان؟ بهانه آوردن، درنگ کردن؟
Mohammad Afrashteh
سلام
واژه تعلّل یه مصدرِ عربیه!
بر وزن تفعّل هم هست و از اونجایی که توی دسته بندی زبان فارسی رو زدی فکر کنم منظورت برای فارسی باشه که فکر نکنم برای مصدر های فارسی از مصدر های عربی سوال بکنن!
مصدر های فارسی هم من تاحالا به موردی نخوردم که -َن نداشته باشه،و در ضمن فعلِ درنگ کردن یه فعل مرکبه و فعل ساده نیست،یعنی از دوتا جز تشکیل شده فعل مرکبو مطمئن نیستم بشه براش مصدر انتخاب کرد! چطوره از همیار ها بپرسیم Arshia Yazdian راهنما-ادبیات