-
شعردانه
-
هر که مقصود خود از غیر خدا می طلبد_
چون گدایی ست که حاجت ز گدا می طلبد -
عاشق این شعر حافظم
انگار به ته عشقت رسیدیمن ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم / صدبار توبه کردم و دیگر نمیکنم
باغ بهشت و سایه طوبیٰ و قصر و حور / با خاکِ کوی دوست برابر نمیکنم
تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است / گفتم کنایتی و مکرّر نمیکنم
هرگز نمیشود ز سرّ خود خبر مرا / تا در میان میکده سَر بر نمیکنم
شیخم به طنز گفت: «حرام است؛ مِی مخور!» / گفتم: «بهچَشم؛ گوش به هر خر نمیكنم!»
ناصح به طعن گفت که «رو ترک عشق کن» / «محتاج جنگ نیست؛ برادر، نمیکنم!»
این تقویام تمام که با شاهدان شهر / ناز و کرشمه بر سر منبر نمیکنم
حافظ جناب پیر مغان جای دولت است / من ترک خاکبوسیِ این در نمیکنم -
عاشق این شعر حافظم
انگار به ته عشقت رسیدیمن ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم / صدبار توبه کردم و دیگر نمیکنم
باغ بهشت و سایه طوبیٰ و قصر و حور / با خاکِ کوی دوست برابر نمیکنم
تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است / گفتم کنایتی و مکرّر نمیکنم
هرگز نمیشود ز سرّ خود خبر مرا / تا در میان میکده سَر بر نمیکنم
شیخم به طنز گفت: «حرام است؛ مِی مخور!» / گفتم: «بهچَشم؛ گوش به هر خر نمیكنم!»
ناصح به طعن گفت که «رو ترک عشق کن» / «محتاج جنگ نیست؛ برادر، نمیکنم!»
این تقویام تمام که با شاهدان شهر / ناز و کرشمه بر سر منبر نمیکنم
حافظ جناب پیر مغان جای دولت است / من ترک خاکبوسیِ این در نمیکنم -
باز امشب غزلی كنج دلم زندانی است
آسمان شب بی حوصله ام طوفانی است
هيچ كسی تلخی لبخند مرا درک نكرد
های های دل ديوانه ی من پنهانی است
-
تویی که ناب ترین فصل هر کتاب منی
شروع وسوسه انگیز شعر ناب منی
من آن سکوت شکسته در آسمان توام
و تو درآمد دنیا و آفتاب منی
چقدر هجمه ی تشویش بی تو بودن ها
تویی که نقطه ی پایان اضطراب منی
برای زندگی ی بی جواب و تکراری
به موقع آمدی و بهترین جواب منی
روان در اوج خیالم چو رود می مانی
همیشه جاری و مانا در عمق خواب منی
نفس پس از گذرت از حساب می افتد
و تو دلیل نفس های بی حساب منی
رها مکن غزلم را همیشه با من باش
که ختم خاطره انگیزه شعر ناب منی
-
هر شب به تو با عشق و طرب میگذرد
بر من زغمت به تاب و تب میگذردتو خفته به استراحت و بی تو مرا
تا صبح ندانی که چه شب میگذردهاتف اصفهانی
-
جان چه باشد که نثار قدم دوست کنم
این متاعی است که هر بی سر و پایی دارد -
دیگر دلی نمانده که دلبر بخوانمت
تو تمامش را به یکباره به یغما برده ای -
زندگی زیباست چشمی باز کن...
گردشی در کوچه باغ راز کن...هر که عشقش در تماشا نقش بست...عینک بدبینی خود را شکست....علت عاشق ز علت ها جداست...عشق اسطرلاب اسرار خداست...من میان جسم ها جان دیده ام....درد را افکنده درمان دیده ام...دیده ام بر شاخه احساس ها...می تپد دل در شمیم یاس ها...زندگی موسیقی گنجشک هاست...زندگی باغ تماشای خداست...زندگی یعنی همین پروازها...صبح ها، لبخندها، آوازها...گر تو را نور یقین پیدا شود...می تواند زشت هم زیبا شود...حال من در شهر احساسم گم است...حال من عشق تمام مردم است...ای خطوط چهره ات قرآن من...ای تو جان جان جان جان من...با تو اشعارم پر از تو می شود...مثنوی هایم همه نو می شود...حرف هایم مرده را جان می دهد...واژه هایم بوی باران می دهد....
️ -
گفتم ای دل نروی / خار شوی،زار شوی
بر سر آن دار شوی / بی بر و بی بار شوی
نکند دام نهد / خام شوی، رام شوی
نپری جَلد شوی / بی پر و بی بال شوی
نکند جام دهد / کام دهد از لب خود وام دهد
در برت ساز زند رقص کند / کافر و بی عار شوی
نکند مست شوی / فارغ از این هست شوی
بعد آن کور شوی / کر شوی شاعر و بیمار شوی
نکند دل نکنی دل بکند / بهر تو دل دل نکند
برود در بر یار دگری / صبح که بیدار شویمولانا
-
گاه سر به آسمان میکشد ، درد خماری که بدان درگیرم
گاه شتابان و بی هراس،
گاه افتان و خیزان ،
ره به خمخانه ی سبو شکسته ها می برم
ناگه شیخ صنعان و پیر مغان به دادم میرسند
اسیر عشق شمس با حنجر داودی از دل من میخواند"سجاده نشین باوقارم دیدی ؛
بازیچه کودکان کویم کردی "
#AA -
قايقي خواهم ساخت،
خواهم انداخت به آب.
دور خواهم شد از اين خاک غريب
كه در آن هيچكسی نيست كه در بيشه ی عشق
قهرمانان را بيدار كند.
قايق از تور تهی
و دل از آرزوي مرواريد،
همچنان خواهم راند.
نه به آبیها دل خواهم بست
نه به دريا-پريانی كه سر از آب به در می آرند
و در آن تابش تنهایی ماهی گيران
می فشانند فسون از سر گيسوهاشان.
همچنان خواهم راند. همچنان خواهم خواند:
"دور بايد شد، دور."
مرد آن شهر اساطير نداشت.
زن آن شهر به سرشاری یک خوشه ی انگور نبود.
هيچ آيينه ی تالاری، سرخوشی ها را تكرار نكرد.
چاله آبی حتی، مشعلی را ننمود.
دور بايد شد، دور.
شب سرودش را خواند،
نوبت پنجرههاست."
همچنان خواهم خواند.همچنان خواهم راند.
پشت درياها شهری است
كه در آن پنجرهها رو به تجلی باز است.
بامها جای كبوترهايی است كه به فواره ی هوش بشری مينگرند.
دست هر كودک ده ساله ی شهر، خانه معرفتی است.
مردم شهر به یک چينه چنان مينگرند
كه به یک شعله، به یک خواب لطيف.
خاک، موسيقی احساس تو را ميشنود
و صدای پر مرغان اساطير میآيد در باد.
پشت درياها شهری است
كه در آن وسعت خورشيد به اندازه ی چشمان سحرخيزان است.
شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند.
پشت درياها شهری است!
قايقی بايد ساخت.
-
این شعر را سید اشرف الدین گیلانی (نسیم شمال)یکصد سال پیش
در وصف روحیات مردم ایران سروده است.ما ملت ایران همه باهوش و زرنگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیم
ما باک نداریم ز دشنام و ملامت
ما میل نداریم به آثار و علامت
گر باده نباشد سر وافور سلامت
ازنام گذشتیم همه مایل ننگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیمگاه از غم مشروطه به صد رنج و ملالیم
لاغر ز فراق وکلا همچو هلالیم
شب فکر شرابیم
سحر طالب بنگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیمیک روز به میخانه و یک روز به مسجد
هم طالب خرما و همی طالب سنجد
هم عاشق زیتون وهمی عاشق کنجد
با علم و ترقی همه چون شیشه و سنگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیماسباب ترقی همه گردید مهیا
پرواز نمودند جوانان به ثریا
گردید روان کشتی علم از تک دریا
ما غرق به دریای جهالت چونهنگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیمیا رب ز چه گردید چنین حال مسلمان
بهر چه گذشتند زاسلام و ز ایمان!
خوبان همه تصدیق نمودند به قرآن
ما بوالهوسان تابع قانون فرنگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیممردم همه گویا شده مال و خموشیم
چون قاطر سرکش لگدانداز چموشیم
تا گربه پدیدار شودما همه موشیم
باطن همه چون موش به ظاهرچو پلنگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیماز زهد تقدس زده صد طعنه به سامان
داریم جمیعا هوس حوری و غلمان
نه گبر نه ترسا ، نه یهود و نه مسلمان
نه رومی رومیم و نه هم زنگی زنگیم
افسوس که چون بوقلمون رنگ به رنگیم
دانش-آموزان-آلاء -
حال من خوب است اما با تو بهتر میشوم
آخ… تا میبینمت یک جور دیگر میشوم
با تو حس شعر در من بیشتر گل میکند
یاسم و باران که میبارد معطر میشوم
️در لباس آبی از من بیشتر دل میبری
آسمان وقتی که میپوشی کبوتر میشوم
️
آنقَدَرها مرد هستم تا بمانم پای تو
میتوانم مایهی ـ گهگاهـ دلگرمی شوم
میل، میل توست، امّا بی تو باور کن که من
در هجوم بادهای سخت، پرپر میشوم
مهدی فرجی
️
-
حال شبهای مرا همچو منی داند و بس
تو چه دانی که شب سوختگان چون گذرد
