-
شعردانه
️
-
آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جاآه افسوس و سرشک گرم و داغ حسرت است
آنچه از عمر سبک‌رفتار می‌ماند به جاکامجویی غیر ناکامی ندارد حاصلی
در کف گلچین ز گلشن، خار می‌ماند به جاجسم خاکی مانع عمر سبک‌رفتار نیست
پیش این سیلاب، کی دیوار می‌ماند به جا؟هیچ کار از سعی ما چون کوهکن صورت نبست
وقت آن کس خوش کزو آثار می‌ماند به جازنگ افسوسی به دست خواجه هنگام رحیل
از شمار درهم و دینار می‌ماند به جانیست از کردار ما بی‌حاصلان را بهره‌ای
چون قلم از ما همین گفتار می‌ماند به جاعیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور
برگ صائب بیشتر از بار می‌ماند به جا
صائب تبریزی -
آنجا روم آنجا روم بالا بدم بالا روم
بازم رهان بازم رهان کاینجا به زنهار آمدم
من مرغ لاهوتی بدم دیدی که ناسوتی شدم
دامش ندیدم ناگهان در وی گرفتار آمدم
من نور پاکم ای پسر نه مشت خاکم مختصر
آخر صدف من نیستم من در شهوار آمدم
ما را به چشم سر مبین ما را به چشم سر ببین
آنجا بیا ما را ببین کآنجا سبکبار آمدم
از چار مادر برترم وز هفت آبا نیز هم
من گوهر کانی بدم کاینجا به دیدار آمدم
یارم به بازار آمده‌ست چالاک و هشیار آمده‌ست
ور نه به بازارم چه کار وی را طلبکار آمدم
ای شمس تبریزی نظر در کل عالم کی کنی
کاندر بیابان فنا جان و دل افگار آمدم -
تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است
طالع مگو که چشمه خورشید خاورستکافر نه ایم و بر سرمان شور عاشقی است
آنرا که شور عشق به سر نیست کافر استبر سردر عمارت مشروطه یادگار
نقش به خون نشسته عدل مظفر استما آرزوی عشرت فانی نمی کنیم
ما را سریر دولت باقی مسخر استراه خداپرستی ازین دلشکستگی است
اقلیم خود پرستی از آن راه دیگر استیک شعر عاقلی و دگر شعر عاشقی است
سعدی یکی سخنور و حافظ قلندر استبگذار شهریار به گردون زند سریر
کز خاک پای خواجه شیرازش افسر استشهریار -
چه شب ها بی ثمر
تا صبح بیداری!و او هرگز نمی داند؛
چه احوالِ بدی داری . . .#سعید_خاکساری
-
سحر کرشمه‌ی چشمت به خواب می‌دیدم
زهی مراتب خوابی که به ز بیداریست#حافظ
-
نترسم که با دیگری خو کنی
تو با من چه کردی که با او کنی..#صائب_تبريزى
-
هر که می‌گرداند از ما روی، ممنونیم ما!
صائب_تبریزی
-
#سعدی میگه :
مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم#حافظ هم میگه :
اگر چه یار به چیزی نمی‌خرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست..
-
از سر خردهٔ جان سخت دلیرانه گذشت
آفرین باد به پروانه که مردانه گذشتدر شبستان جهان، عمر گرانمایهٔ ما
هر چه در خواب نشد صرف، به افسانه گذشتمنه انگشت به حرف من مجنون زنهار
که قلم، بسته لب از نامهٔ دیوانه گذشتدل آزاد من و گرد تعلق، هیهات
بارها سیل تهیدست ازین خانه گذشتعقل از آب و گل تقلید نیامد بیرون
عشق اول قدم از کعبه و بتخانه گذشتمایهٔ عشرت ایام کهنسالی شد
آنچه از عمر به بازیچهٔ طفلانه گذشتیک دم از خلوت اندیشه نیامد بیرون
عمر صائب همه در سیر پریخانه گذشت صائب تبریزی -
بشنیده بدم که جان جانی
آنی و هزار همچنانی
از خلق نشان تو شنیدم
کفو تو نبود آن نشانی
جان دید کسی بدین لطیفی
کس دید روان بدین روانی
ای قوت قلوب همچو معنی
وی صورت تو به از معانی
ای گشته ز لامکان حقایق
از لذت کان تو مکانی
ای شاه و وزیر را سعادت
وی عالم پیر را جوانی
آن جان که از این جهان، جهان بود
کردیش تو باز این جهانی
جانی چو تو باشد این جهان را
باقی بود این جهان فانی
مولوی
