-
شعردانه
-
عاشقی دردسری بود نمی دانستیم
حاصلش خون جگری بود نمیدانستیم
پرگرفتیم ولی باز به دام افتادیم
شرط ، بی بال و پری بود نمیدانستیم
آسمان از تو خبر داشت ولی ما از تو
سهممان بی خبری بود نمیدانستیم
آب و جاروی در خانه ما شاهد بود
از تو بر ما گذری بود نمیدانستیم
اینهمه چشم به راهی نگرانم کرده
عاشقی دردسری بود نمیدانستیم
تا ظهورت چقدر فاصله داریم آقا؟
آه از جمعه ی بی تو گله داریم آقا
رفته بودی که بیایی چقدر طول کشید؟
عرض کردیم نبودی و سحر طول کشید
ما برای خودمان اینهمه گفتیم بیا؟
نذر کردیم به پای تو بیفتیم بیا
تو طبیب دل غمدیده ی مایی آقا
ما که مردیم بیا پس تو کجایی آقا
مگر اینکه تو بیایی و حیاتم بدهی
مگر اینکه تو از این وضع نجاتم بدهی
از به خود آمدن این قافله را گم کردیم
وای بر ما پسر فاطمه را گم کردیم
دست برداری از این غیبت طولانی اگر
من به پای تو بریزم طلبی جامی دگر
از تو دنبال تو بودن نکند سهم من است؟
فقط از هجر سرودن نکند سهم من است؟
من شب جمعه قرار تو دلم میخواهد
صبح فرداش کنار تو دلم میخواهد
بخدا منتظر آمدنت میمانیم
پای این عشق اویس قدمت میمانیم
تو دلت بیشتر از ما تب هجران دارد
سحر وصل همیشه شب هجران دارد
تا به اندازه ی شمعی که ز سر میسوزد
پر پروانه به امید سحر میسوزد
خیر از جمعه ندیدیم به والعصر قسم
بی تو ما طعنه شنیدیم به والعصر قسم
شاعر : صابر خراسانی
اللهم عجل لولیک الفرج -
قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد
سست عهدی که تحمل نکند بار جفا راگر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی
دوست ما را و همه نعمت فردوس شما راگر سرم می‌رود از عهد تو سر بازنپیچم
تا بگویند پس از من که به سر برد وفا راخنک آن درد که یارم به عیادت به سر آید
دردمندان به چنین درد نخواهند دوا را سعدی -
سر انگشت تحیر بگزد عقل به دندان
چون تأمل کند این صورت انگشت نما راآرزو می‌کندم شمع صفت پیش وجودت
که سراپای بسوزند من بی سر و پا راچشم کوته نظران بر ورق صورت خوبان
خط همی‌بیند و عارف قلم صنع خدا راهمه را دیده به رویت نگرانست ولیکن
خودپرستان ز حقیقت نشناسند هوا رامهربانی ز من آموز و گرم عمر نماند
به سر تربت سعدی بطلب مهرگیا را سعدی -
صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجادلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دیر مغان و شراب ناب کجاچه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را
سماع وعظ کجا نغمه رباب کجاز روی دوست دل دشمنان چه دریابد
چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا حافظ -
کـردم از عـقل سـوالی کـه بگو ایمان چیست؟
عـقل در گـوش دلـم گـفت که ایمان ادب است
عـاقـبت هـر چـه کـند خـواجـه پـشیمان گـردد
آن کـه از وی نـشـود هـیچ پـشیمـان ادب است
چــشـم بـگـشـا و بـبـیـن جـمـلـه کـلـام الله را
آیـه آیـه هـمـگـی مـعـنی قــرآن ادب اسـت
گـر تـو خـواهی کـه قـدم بـر سـر ابـلیس نهی
بـا ادب بـاش بـبـیـن قـاتـل شـیـطان ادب است
چـنـد روزی کـه در ایـن خـانـه ی تـن مـهـمانی
بـا ادب بـاش کـه خـاصیـت مـهمان ادب اسـت -
تلخ کنی دهان من قند به دیگران دهی
نم ندهی به کشت من آب به این و آن دهی
جان منی و یار من دولت پایدار من
باغ من و بهار من باغ مرا خزان دهی
یا جهت ستیز من یا جهت گریز من
وقت نبات ریز من وعده و امتحان دهی
عود که جود می‌کند بهر تو دود می‌کند
شیر سجود می‌کند چون به سگ استخوان دهی
برگذرم ز نه فلک گر گذری به کوی من
پای نهم بر آسمان گر به سرم امان دهی
عقل و خرد فقیر تو پرورشش ز شیر تو
چون نشود ز تیر تو آنک بدو کمان دهی
در دو جهان بننگرد آنک بدو تو بنگری
خسرو خسروان شود گر به گدا تو نان دهی
جمله تن شکر شود هر که بدو شکر دهی
لقمه کند دو کون را آنک تواش دهان دهی
گشتم جمله شهرها نیست شکر مگر تو را
با تو مکیس چون کنم گر تو شکر گران دهی
گه بکشی گران دهی گه همه رایگان دهی
یک نفسی چنین دهی یک نفسی چنان دهی
مفخر مهر و مشتری در تبریز شمس دین
زنده شود دل قمر گر به قمر قران دهی
مولانا
