برندگان نوبل پزشکی 2021
-
جایزه نوبل پزشکی ۲۰۲۱، به "دیوید جولیوس" (David Julius) و "آردم پاتاپوتیان" (Ardem Patapoutian) اهدا شد. 🦠
جایزه نوبل پزشکی ۲۰۲۱، به "دیوید جولیوس" (David Julius) و "آردم پاتاپوتیان" (Ardem Patapoutian) برای پژوهش در مورد کشف دسته جدیدی از گیرنده های دما و لامسه با استفاده از سلولهای حساس اهدا شد.
جولیس از یک ترکیب موسوم به "کپسایسین" (capsaicin) استفاده کرد. این ترکیب در فلفلهای چیلی موجود است که حس سوزش را القا میکنند. جولیس از این ترکیب استفاده کرد تا یک حسگر طبیعی در پایانههای عصب پوست شناسایی کند که نسبت به گرما واکنش نشان میدهند.
آردم پاتاپوتیان از سلولهای حساس به فشار برای کشف گروه جدیدی از حسگرها استفاده کرد که نسبت به تحریک مکانیکی پوست و اندامهای داخلی واکنش نشان میدهند.
این کشفیات که برنده جایزه نوبل پزشکی ۲۰۲۱ شدهاند، توضیح میدهند که گرما، سرما و لامسه چگونه میتوانند سیگنالها را در سیستم عصبی بدن ما برانگیزند.
این سوال که چگونه جهان فیزیکی را به واسطه احساس جسمانی درک میکنیم، فکر بشر را برای مدتهای طولانی به خود مشغول کرده است. طی نیمه نخست قرن بیستم مشخص شد که دما و فشار، انواع متفاوت عصبها را در پوست فعال میکنند. با وجود این، شناسایی مبدلهای مولکولی که مسئول تشخیص گرما، سرما و لامسه و تبدیل آنها به تکانههای عصبی در سیستم عصبی حسی هستند، تا زمان ارائه اکتشافات جایزه نوبل امسال، یک راز باقی ماند.
دیوید جولیس قصد داشت که هدف سلولی کپسایسین را شناسایی کند زیرا باور داشت که این کار میتواند بینشهای بنیادینی را در مورد مکانیسمهای درد ارائه دهد. جولیس از یک دیانای مکمل نورونهای حسی استفاده کرد تا ژنی را جستجو کند که میتواند حساسیت کپسایسین را به سلولهایی که واکنش ندارند، انتقال دهد.🧬
در این پژوهش، یک دیانای مکمل شناسایی شد که یک کانال یونی جدید موسوم به "TRPV۱" را رمزگذاری میکند. نکته مهم این است که TRPV۱ به واسطه دما فعال میشود.
در پی کشف TRPV۱، جولیس و پاتاپوتیان به صورت مستقل به پیشرفت مهمی دست یافتند که امکان کشف یک گیرنده سرما موسوم به "TRPM۸" را نیز فراهم کرد. چندین گیرنده دیگر نیز متعاقبا شناسایی شدند که اطلاعات حرارتی را به "سامانه حسی- پیکری" (Somatosensory system) منتقل میکنند.
کشف TRPV۱ توسط جولیس، راه را برای درک مولکولی نحوه احساس کردن دما هموار کرد. پاتاپوتیان از ژنهایی استفاده کرد که در سلولهای حساس به حرکت فعال میشوند تا بتواند کانالهای یونی را که با تحریک مکانیکی فعال میشوند، شناسایی کند.
بررسیها،دو کانال یونی موسوم به "PIEZO۱" و "PIEZO۲" را نشان داد این کانالها نمایانگر یک گروه کاملا جدید از کانالهای یونی هستند که به عنوان حسگرهای مکانیکی عمل میکنند. همچنین پاتاپوتیان نشان داد که PIEZO۲، مبدل مکانیکی اصلی در عصبهای پیکری است و برای درک ما در مورد لامسه، مهم به شمار میرود. او در بررسیهای خود، نقش مرکزی PIEZO۱ و PIEZO۲ را در بسیاری از عملکردهای فیزیولوژیکی نشان داد.🧬درباره برندگان نوبل پزشکی ۲۰۲۱🧬
دیوید جولیس در چهارم نوامبر سال ۱۹۵۵ در نیویورک به دنیا آمد. وی استاد "دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو" (UC San Francisco) است و جایزه نوبل پزشکی را به همراه آردم پاتاپوتیان، به پاس اکتشافات خود در مورد گیرندههای دما و لامسه دریافت کرد.
آردم پاتاپوتیان در سال ۱۹۶۷ در بیروت به دنیا آمد. وی پژوهشگر حوزه زیستشناسی مولکولی در "مؤسسه پزشکی هاورد هیوز" (HHMI) آمریکا است.
.
.
((برای پزشکان و برندگان جایزه نوبل آینده))
@دانش-آموزان-آلاء
@تجربیا
@دوازدهم
@یازدهم
@دانش-آموزان-نظام-جدید-آلا -
M Mashhadi چرا هیچی نفهمیدین؟ از مطالب زیست شناسی یازدهم هست گیرنده ها و پیام عصبی و ...
-
آدام اسمیت(Adam Smit) از سایت نوبل پرایز(nobelprize) در پی اعلام برندگان نوبل پزشکی سال ۲۰۲۱ مصاحبهای تلفنی با "آردم پاتاپوتیان"(Ardem Patapoutian) که یکی از دو برنده نوبل پزشکی است به انجام رساند.
اسمیت: سلام، با آردم پاتاپوتیان صحبت میکنم؟
پاتاپوتیان: بله خودم هستم.
اسمیت: من آدام اسمیت هستم و از وبسایت نوبل پرایز با شما تماس میگیرم. پیش از هر چیزی بردن جایزه نوبل را به شما تبریک میگویم.
پاتاپوتیان: خیلی ممنونم.
اسمیت: چه حسی داشتید وقتی "توماس پرلمن"(Thomas Perlmann) با شما تماس گرفت؟
پاتاپوتیان: من حالت "مزاحم نشوید" تلفن همراهم را فعال کرده بودم بنابراین متوجه تماس ایشان نشدم. ایشان توانست با پدر ۹۲ ساله من که در لسآنجلس زندگی میکند تماس برقرار کند و پدرم با من تماس گرفت. من این خبر را از او شنیدم که لحظهی خاصی بود.
اسمیت با خنده: خوب است که پدر ۹۲ ساله شما میداند چطور حالت "مزاحم نشوید" تلفن همراه شما دور بزند.
پاتاپوتیان با خنده: بله دقیقا، اکنون من در حال تماشای فیلم لحظهی اعلام جوایز هستم.
اسمیت: میخواهید به تماشا ادامه دهید یا چند دقیقهای برای صحبت فرصت دارید؟
پاتاپوتیان: میتوانیم کوتاه صحبت کنیم.
اسمیت: در مورد گیرندههای فشاری که شما کشف کردهاید باید گفت ما در تمام طول زندگی بشریت توانایی احساس کردن فشار را موضوعی بدیهی میدانستیم. این که شما موفق به کشف گیرندههای آن شدهاید، بسیار هیجانانگیز است. چه چیزی باعث شد این سوال در ذهن شما ایجاد شود تا به دنبال پاسخ مناسب آن بروید؟
پاتاپوتیان: همانطور که شما اشاره کردید در علم اغلب مواردی وجود دارد که آنها را بدیهی فرض میکنیم در حالی که بسیار جالب توجه هستند. برای ما که در حوزه احساس لمس و درد هستیم این مورد از آن دست مواردی بود که به رغم آنکه از آن آگاهی داشتیم اما بحث و تحقیق در مورد آن کار دشواری بود. ما میدانستیم که نحوهی ارتباط این سلولها با سایر سلولهای بدن که به طور معمول از طریق مواد شیمیایی با یکدیگر ارتباط برقرار میکنند، متفاوت است. اما رسیدن به پاسخ سوالاتمان کار دشواری بود. حق با شماست، زیرا چنین موضوعاتی که ناشناخته هستند و نادیده گرفته میشوند مانند حس عمقی که حسی است که به وسیله آن موقعیت اعضای بدن خود را درک میکنید مورد توجه بیشتر مردم قرار نمیگیرند. اکثر مردم آن را حس مهمی نمیدانند در حالی که بدون این حس شما نمیتوانید راه بروید، بایستید و این حس بخش مهمی از فیزیولوژی شما است.
اسمیت: بله زیرا بیشتر تمرکز بر روی احساس لامسه است. درحالی که این گیرندههای فشار موارد زیادی را کنترل میکنند. فشار خون و همانطور که شما اشاره کردید حس عمقی بدن.
پاتاپوتیان: دقیقا، یکی از موضوعات هیجانانگیز این است که این تحقیق ما را به سمت مسیرها و بخشهایی هدایت کرد که تصور نمیکردیم احساس فشار در آنها اهمیت داشته باشد.
اسمیت: یکی از این موارد را مثال میزنید؟
پاتاپوتیان: برای مثال،ما دریافتیم که گلبولهای قرمز خون میتوانند فشار را حس کنند و به این وسیله حجم خود را تنظیم کنند. در شرایط بالینی زمانی که بیش از حد احساس فشار وجود داشته باشد میتوان گفت گلبولهای قرمز دچار کمآبی هستند که این ویژگی باعث مقاومت در برابر مالاریا میشود. ما همچنین دریافتیم که این پروتئین در سلولهای ایمنی میزان آهن موجود در خون را تنظیم میکند. هیچکس تصور نمیکرد که احساس فشار با چنین مواردی مرتبط باشد.
اسمیت: چقدر عالی، سوال آخر، راز موفقیت فضای تحقیقاتی شما چیست؟
پاتاپوتیان: اکنون دو بامداد است و پاسخ هوشمندانه دادن کار سختی است اما من فکر میکنم راز آن، محیط، افرادی که در کنار شما هستند و به نوعی تمرکز بر سوالات بزرگ است. در علم ما بارها بر سوالات بزرگ تمرکز میکنیم اما باید این سوالات را در جای درست و زمان مناسب پرسید زمانی که ابزار پاسخگویی این سوالات وجود داشته باشد.🧬
اسمیت: ممنونم. این جواب برای هر زمانی در روز هوشمندانه بود چه برسد به دو بامداد. بسیار ممنونم که با من صحبت کردید.
@تجربیا
@دوازدهم
@یازدهم
@دانش-آموزان-آلاء
@دانش-آموزان-نظام-جدید-آلا -
دریافتیم که گلبولهای قرمز خون میتوانند فشار را حس کنند و به این وسیله حجم خود را تنظیم کنند. در شرایط بالینی زمانی که بیش از حد احساس فشار وجود داشته باشد میتوان گفت گلبولهای قرمز دچار کمآبی هستند که این ویژگی باعث مقاومت در برابر مالاریا میشود. ما همچنین دریافتیم که این پروتئین در سلولهای ایمنی میزان آهن موجود در خون را تنظیم میکند. هیچکس تصور نمیکرد که احساس فشار با چنین مواردی مرتبط باشد.
((این کشف واقعا خیلی جالب بود))