-
شعردانه
|
-
دست از طلب ندارم تا کام من برآید
یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآیدبگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر
کز آتش درونم دود از کفن برآیدبنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران
بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآیدجان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش
نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآیداز حسرت دهانش آمد به تنگ جانم
خود کام تنگدستان کی زان دهن برآیدگویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان
هر جا که نام حافظ در انجمن برآید -
گفته بودم چو بیایی غمِ دل با تو بگویم؟؟؟
-
پرنده فاخته پیام آور و یادآور عظمت های فانی
آن قصر که با چرخ همی‌زد پهلو
بر درگه آن شهان نهادندی رودیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای
بنشسته همی‌گفت که کوکو کوکوخیام
-
چون نگهبانی
که در کف مشعلی دارد
می‌خرامد شب !
میان شهر خواب آلود
خانه‌ها با روشنایی‌هایِ رویایی
یک به یک در گیر و دار
بوسه‌ی بدرود ...فروغ فرخزاد
-
ما دل سپرده‌ایم به گریه برای هم
باران به جای من، من و باران به جای همابری گریست در من و در وی گریستم
تا دم زنیم، دم زدنی در هوای همما تاب خورده‌ایم که ما قد کشیده‌ا‌یم
گهواره‌های چابک‌مان دست‌های همباری به پای‌بندی هم پیر می‌شویم
تا پیر می‌شوند درختان به پای همغم نیست نیستن که همه در تداومیم
چون ابتدای یک‌دگر از انتهای همتنها صداست آنچه در این راه ماندنی است
خوش باد زنده ماندن‌مان در صدای همحسین منزوی
-
پاییز
بهار خاطرات من است
که با هر صدای بارانش
تو در ذهنم شکوفه می کنی
که بعد از هر هوای ابری
از چشمهایم می باری
تو
با هر پاییز
تازه می شوی
گل می کنی
و سبزتر از همیشه
در لحظه هایم ادامه می یابی.
-
دعوی چه کنی داعیه داران همه رفتند
شو بار سفر بند که یاران همه رفتند
افسوس که افسانه سرایان همه خفتند
اندوه که اندوه گساران همه رفتند.
ملک الشعرای بهار -
شب زنده‌دار باش، کزین باغ دلفریب
آن غنچه فیض برد که پیش از سحر شکفت -
من خودم بودم
دستی که صداقت می‌کاشت
گرچه در حسرت گندم پوسید...
من خودم بودم
هر پنجره‌ای که
به سرسبزترین نقطه بودن وا بود
و خدا می‌داند
بی‌کسی از ته دلبستگی‌ام پیدا بود... -
خود کرده را تدبیر نیست..
- حافظ
-
طفلی به نام شادی، دیری‌ست گم شده‌ست
با چشم‌های روشنِ براق
با گیسویی بلند به بالای آرزو
هرکس ازو نشانی دارد
ما را کند خبر
این هم نشان ما:
یک سو خلیج فارس
سوی دگر خزر- شفیعی کدکنی
-
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپردهایمچو گلدان خالی، لب پنجره
پر از خاطرات ترک خوردهایماگر داغ دل بود، ما دیده‌ایم
اگر خون دل بود، ما خوردهایماگر دل دلیل است، آورده‌ایم
اگر داغ شرط است، ما بردهایماگر دشنه‌ی دشمنان، گردنیم!
اگر خنجر دوستان، گرده‌ایم!گواهی بخواهید، اینک گواه:
همین زخم‌هایی که نشمرده‌ایم!دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر بردهایمقیصر امین‌پور
آینه‌های ناگهان -
پاییز کوچک من،
پاییز کهربایی تبریزی‌هاست
که با سماع باد
تن را به پیچ‌وتاب جذبه میسپرندو برگ‌های گر گرفته
که گاهی با گردباد
مخروط واژگونه‌ای از رنگ‌اند
و گاه ماهیان شتابان در آب‌های بادپاییز کوچک من،
وقت بزرگ باران‌ها
باران، جشن بزرگ آینه‌ها در شهر
باران که نطفه می‌بندد در ابر
حیرت درخت‌های آلبالو را می‌گیرد،
و من غم بزرگ باغچه را
از شادی حقیر گلدان‌ها زیباتر مییابمحسین منزوی
-
آرام شده‌ام
مثل درختی در پاییز
وقتی تمام برگ‌هایش را
باد برده باشد ...! -
بگذار تا مقابل روی تو بگذریم
دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم
شوق است در جدایی و جور است در نظر
هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم
روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست
بازآ که روی در قدمانت بگستریم
ما را سریست با تو که گر خلق روزگار
دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم
گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من
از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم
ما با توایم و با تو نه‌ایم اینت بلعجب
در حلقه‌ایم با تو و چون حلقه بر دریم
نه بوی مهر می‌شنویم از تو ای عجب
نه روی آن که مهر دگر کس بپروریم
از دشمنان برند شکایت به دوستان
چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم
ما خود نمی‌رویم دوان در قفای کس
آن می‌برد که ما به کمند وی اندریم
سعدی تو کیستی که در این حلقه کمند
چندان فتاده‌اند که ما صید لاغریم=))
-
هر چند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم
ای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی
در آینه ی چشم زلال تو ندارم
می دانی و می پرسیم ای چشم سخنگوی
جز عشق جوابی به سوال تو ندارم
ای قمری هم نغمه درین باغ پناهی
جز سایه ی مهر پر و بال تو ندارم
از خویش گریزانم و سوی تو شتابان
با این همه راهی به وصال تو ندارم- دکتر شفیعی کدکنی
-
کدام کس به تو ماند که گویمت که چون اویی
ز هر که در نظر آید گذشته‌ای به نکویی
لطیف‌جوهر و جانی غریب‌قامت و شکلی
نظیف‌جامه و جسمی بدیع‌صورت و خویی
هزار دیده چو پروانه بر جمال تو عاشق
غلام مجلس آنم که شمع مجلس اویی
ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی
تو آب چشمهٔ حیوان و خاک غالیه‌بویی
تو را که درد نباشد ز درد ما چه تفاوت
تو حال تشنه ندانی که بر کنارهٔ جویی
صبای روضهٔ رضوان ندانمت که چه بادی
نسیم وعدهٔ جانان ندانمت که چه بویی
اگر من از دل یک‌تو برآورم دم عشقی
عجب مدار که آتش درافتدم به دوتویی
به کس مگوی که پایم به سنگ عشق برآمد
که عیب گیرد و گوید چرا به فرق نپویی
دلی دو دوست نگیرد دو مهر دل نپذیرد
اگر موافق اویی به ترک خویش بگویی
کنونم آب حیاتی به حلق تشنه فروکن
نه آنگهی که بمیرم به آب دیده بشویی
به اختیار تو سعدی چه التماس برآید
گر او مراد نبخشد تو کیستی که بجویی
