️
شعردانه
هرچی تودلته بریز بیرون۶
-
1 دونه بیشتر بلیط نمونده بود
تازه اونم نه برای یک روز قبل کلاسا برای دو روز قبل
اخر اخر
خداروشکر گیرم اومد
همش پر دیگهعجب
-
خدا ما رو از کسایی که دوستشون داریم دور نکنه
-
Aqua بعضی وقتا که نفس عمیق می‌کشم همونجا یهو تیر میکشه. انگار استخون توی اندام داخلی‌م میره
-
درگیرم! برای من مدت‌هاست خیلی چیزها سؤاله...
برای من سؤاله آدمی که خودش دفتر یادداشت داره و احساساتش رو یادداشت میکنه، توی تلگرام یه کانال داره که فقط خودش توش عضوه و اونجا هرچیزی بنویسه هیشکی نمی‌خونه، بنا بر کدوم دلیلی گاها دلش می‌خواد بیاد توی محیطی عمومی مثل تودلی و چیزی رو بنویسه؟ مرز بین گدایی محبت و توجه و صرفا بروز برای من مخدوش شده. اصلا بروز برای چی؟ کی؟ چرا؟! چرا باید توی مجمعی عمومی درونیاتت رو بنویسی زمانی که درونیات اسمش روشه و مسائل درونیه؟ چرا گاها دل آدم می‌خواد این کار رو بکنه؟ آیا نیازی از درون آدم رفع میشه؟ چه نیازی؟ نیاز به دیده شدن و توجه؟ این بده یا خوبه؟ اصلا نیازی به برچسب‌گزاری بد و خوب داره؟ میتونه بد یا خوب باشه اصلا؟ چقدر میشه با «دلم خواست» مسائل رو حل کرد؟! اونقدر این جمله توی جامعه دلیل و علت کارای مزخرف، چندش، مضحک و تهوع‌آور شده توی روابط و رفتار که نسبت بهش دافعهٔ هزار درصدی دارم و انگار که تمام جزئیات زندگیم رو با منطقم پیش بردم؛ نه اینکه دلم بخواد. اصلا با «دلم خواست» تا کجا میشه پیش رفت؟ آیا من واقعا توجه می‌خوام؟ چرا درصورت «بله» بودن پاسخ این سؤال درونیات آدم به هم می‌ریزه و نسبت به خودت، رفتارت و منشت دافعه پیدا می‌کنی و از خودت فرار می‌کنی؟ اصلا نیاز بیرونی چقدر باید توی زندگی درونی آدم مؤثر باشه؟ برای بقیه چقدر مؤثره که برای من اینقدر زیاده. اونایی که نیازشون کمتره چیکار کردن که کمتره؟ تهش چی شد بالأخره آدم گاهی صرفا دلش می‌خواد یا نیاز داره ببیننش؟ اصلا چرا اینو نوشتم؟ نمیدونم!«گلی نمانده خودت گل باش»
-
MN_ سلام روزتون بخیر
کتاب کیمیاگر رو تعداد صفحاتی که قرار دادید خوندم خیلی ممنون داستان جالب شروع شد
فقط سوال داشتم حق نشر داره؟
من داخل ایران صدا سرچ کردم ببينم فایل صوتیش هست یا نه پیدا نکردم.
برای کسی بخواد فایل صوتی گوش بده هم جالب با صدا ها پشت کتاب و...
-
Hugin.h در هرچی تودلته بریز بیرون۶ گفته است:
نه والا
چی می خونی ؟
قربونت برم
عه نگفته بودمم
داروسازی -
درگیرم! برای من مدت‌هاست خیلی چیزها سؤاله...
برای من سؤاله آدمی که خودش دفتر یادداشت داره و احساساتش رو یادداشت میکنه، توی تلگرام یه کانال داره که فقط خودش توش عضوه و اونجا هرچیزی بنویسه هیشکی نمی‌خونه، بنا بر کدوم دلیلی گاها دلش می‌خواد بیاد توی محیطی عمومی مثل تودلی و چیزی رو بنویسه؟ مرز بین گدایی محبت و توجه و صرفا بروز برای من مخدوش شده. اصلا بروز برای چی؟ کی؟ چرا؟! چرا باید توی مجمعی عمومی درونیاتت رو بنویسی زمانی که درونیات اسمش روشه و مسائل درونیه؟ چرا گاها دل آدم می‌خواد این کار رو بکنه؟ آیا نیازی از درون آدم رفع میشه؟ چه نیازی؟ نیاز به دیده شدن و توجه؟ این بده یا خوبه؟ اصلا نیازی به برچسب‌گزاری بد و خوب داره؟ میتونه بد یا خوب باشه اصلا؟ چقدر میشه با «دلم خواست» مسائل رو حل کرد؟! اونقدر این جمله توی جامعه دلیل و علت کارای مزخرف، چندش، مضحک و تهوع‌آور شده توی روابط و رفتار که نسبت بهش دافعهٔ هزار درصدی دارم و انگار که تمام جزئیات زندگیم رو با منطقم پیش بردم؛ نه اینکه دلم بخواد. اصلا با «دلم خواست» تا کجا میشه پیش رفت؟ آیا من واقعا توجه می‌خوام؟ چرا درصورت «بله» بودن پاسخ این سؤال درونیات آدم به هم می‌ریزه و نسبت به خودت، رفتارت و منشت دافعه پیدا می‌کنی و از خودت فرار می‌کنی؟ اصلا نیاز بیرونی چقدر باید توی زندگی درونی آدم مؤثر باشه؟ برای بقیه چقدر مؤثره که برای من اینقدر زیاده. اونایی که نیازشون کمتره چیکار کردن که کمتره؟ تهش چی شد بالأخره آدم گاهی صرفا دلش می‌خواد یا نیاز داره ببیننش؟ اصلا چرا اینو نوشتم؟ نمیدونم!S.daniyal hosseiny
سلام
ببخشید رو تودلیتون ریپلای میزنم
انسان موجودی اجتماعیه
که خواه ناخواه ؛ نیاز به دیده شدن داره(البته تو هرچیزی لزوما به یک اندازه و به یک شکل صدق نمیکنه)
بنظر من ؛ تا وقتی این باعث نشه که خود شخص یا طرف مقابل احساس ناراحتی کنه؛ درست و منطقیه.
و نیازهای درونی و بیرونی، هردو روی هم تاثیر گذار هستن(میتونه به یک اندازه نباشه)
موفق باشید
-
S.daniyal hosseiny
سلام
ببخشید رو تودلیتون ریپلای میزنم
انسان موجودی اجتماعیه
که خواه ناخواه ؛ نیاز به دیده شدن داره(البته تو هرچیزی لزوما به یک اندازه و به یک شکل صدق نمیکنه)
بنظر من ؛ تا وقتی این باعث نشه که خود شخص یا طرف مقابل احساس ناراحتی کنه؛ درست و منطقیه.
و نیازهای درونی و بیرونی، هردو روی هم تاثیر گذار هستن(میتونه به یک اندازه نباشه)
موفق باشید -
Hhh Hh
چرا جوابت یه جوریه انگار رفتم توی سایت روانشناسی کامنت گذاشتم خانوم دکتر جوابمو داده
S.daniyal hosseiny
که اینطور
️
امیدوارم مورد تایید واقع شده باشه. -
درگیرم! برای من مدت‌هاست خیلی چیزها سؤاله...
برای من سؤاله آدمی که خودش دفتر یادداشت داره و احساساتش رو یادداشت میکنه، توی تلگرام یه کانال داره که فقط خودش توش عضوه و اونجا هرچیزی بنویسه هیشکی نمی‌خونه، بنا بر کدوم دلیلی گاها دلش می‌خواد بیاد توی محیطی عمومی مثل تودلی و چیزی رو بنویسه؟ مرز بین گدایی محبت و توجه و صرفا بروز برای من مخدوش شده. اصلا بروز برای چی؟ کی؟ چرا؟! چرا باید توی مجمعی عمومی درونیاتت رو بنویسی زمانی که درونیات اسمش روشه و مسائل درونیه؟ چرا گاها دل آدم می‌خواد این کار رو بکنه؟ آیا نیازی از درون آدم رفع میشه؟ چه نیازی؟ نیاز به دیده شدن و توجه؟ این بده یا خوبه؟ اصلا نیازی به برچسب‌گزاری بد و خوب داره؟ میتونه بد یا خوب باشه اصلا؟ چقدر میشه با «دلم خواست» مسائل رو حل کرد؟! اونقدر این جمله توی جامعه دلیل و علت کارای مزخرف، چندش، مضحک و تهوع‌آور شده توی روابط و رفتار که نسبت بهش دافعهٔ هزار درصدی دارم و انگار که تمام جزئیات زندگیم رو با منطقم پیش بردم؛ نه اینکه دلم بخواد. اصلا با «دلم خواست» تا کجا میشه پیش رفت؟ آیا من واقعا توجه می‌خوام؟ چرا درصورت «بله» بودن پاسخ این سؤال درونیات آدم به هم می‌ریزه و نسبت به خودت، رفتارت و منشت دافعه پیدا می‌کنی و از خودت فرار می‌کنی؟ اصلا نیاز بیرونی چقدر باید توی زندگی درونی آدم مؤثر باشه؟ برای بقیه چقدر مؤثره که برای من اینقدر زیاده. اونایی که نیازشون کمتره چیکار کردن که کمتره؟ تهش چی شد بالأخره آدم گاهی صرفا دلش می‌خواد یا نیاز داره ببیننش؟ اصلا چرا اینو نوشتم؟ نمیدونم!S.daniyal hosseiny
سلام روزتون بخیر
در مورد مواردی که بچه ها اینجا از سختی ها یا به قول خودمون میایم غر می زنیم و.. چیزی که ابتدای تاپیک نوشته شده
شاید یک دیدش از نظر روانشناسی هست
افراد میاند غر می زنن بهم دیگه معمولا با هم قشر ها خودشون
قبلا این مطلبی می زارم که می زارم
خونده بودم
یک صوت داخل ش هست برای بچه ها پزشکی یک روانشناس داره صحبت می کنه
این متن تون دیدم یاد اون افتادم
قسمت غر زدن و اینکه تو تنها نیست میگند بر اثر چی هست که مردم دور هم غر می زنند و..
شاید یکم کمکتون کنه شایدم نه ولی اگر وقت داشتید گوش بدید یا از دقیقه 12 حدودا به بعد
https://amirmghorbani.com/نامهای-برای-تو-که-میخواهی-پزشک-شوی/یکم متن ها رو رد کنید ویس رو می بینید.
باتوجه به اینکه اینجا بچه ها همه در کنار هم تلاش می کردن برای رشته ها خوب و الانم تعداد زیادشون اون رشته ها رو می خونند حالا طی این مسیر
اینجا با هم نسبت به اون مراحل و سختی ها مسیر شون اینجا تودلی می نوشتن حالا به جز تنهایشون یا کلا. -
S.daniyal hosseiny
سلام
ببخشید رو تودلیتون ریپلای میزنم
انسان موجودی اجتماعیه
که خواه ناخواه ؛ نیاز به دیده شدن داره(البته تو هرچیزی لزوما به یک اندازه و به یک شکل صدق نمیکنه)
بنظر من ؛ تا وقتی این باعث نشه که خود شخص یا طرف مقابل احساس ناراحتی کنه؛ درست و منطقیه.
و نیازهای درونی و بیرونی، هردو روی هم تاثیر گذار هستن(میتونه به یک اندازه نباشه)
موفق باشیدHhh Hh
خانوم دکتر، مسئله اینه که بخوای یا نخوای، دیده نمی‌شی.
به نظر من باز دخترها توی روابطشون بیشتر به همدیگه و عواطف همدیگه توجه دارن چون زنانگی روابط بالاتره. اما توی روابط مردانه قسمت کمتری از عواطف درگیره و انگار که به کل روابط کاریه. انگار بیشتر درمورد سیاست، تاریخ، میزان حقوق، شرایط اقتصادی، قیمت دلار و نوسانات بازار صحبت میشه. درحالی که میدونیم دخترا که دور هم جمع بشن اصولا و عموما درمورد چی حرف می‌زنن و بیشتر تلاش بر بروز عواطف به همراه مرور خاطراته.خود این مقولهٔ خیلی کوچیک که شاید تاحالا به چشمتون نیومده باشه، باعث میشه به عواطف همدیگه توجه کنین. به غم، شادی و الی آخر.
بعد این ساختار مردانه نه تنها توی روابط خود مردها با هم مؤثر شده، بلکه زن‌ها هم با مردها به همین شیوه رفتار میکنن... و به صورت عجیبی احساس دیده نشدن، به دنبالهٔ درونیات و هم شرایطی که یک پسر درونش گیر افتاده، همینطور هی بی‌توجهی، بی‌توجهی و بی‌توجهی رو برای یه پسر به دنبال داره و احساسات عجیب غریب.
