-
شعردانه
|
-
چرا ای مرگ می خندی؟ نه می خوانی، نه می بندی!
کتابی را که از خون جگر شیرازه می گیرد -
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرمیک قطره آبم که در اندیشه دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرمیا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرماین کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی‌ست
من ساخته از خاک کویرم که بمیرمخاموش مکن آتش افروخته‌ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم -
عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نيست
كيست كايــن آتش افــروخته در جانش نيست؟
جـــــز تو در محفل دلسوختگان، ذكــرى نيست
ايــن حديثـــیست كه آغازش و پايانش نيست
راز دل را نتــــــــوان پيش كســى بـــــــاز نمــود
جـز بــرِ دوست، كه خود حاضر و پنهانش نيست
بـــــا كــــــــــه گويم كه بجز دوست نبيند هـرگز
آنكـــه انديشـــــه و ديــــــدار به فرمانش نيست
گــــــــوشه چشــــمگشـا، بر منِ مسكين بنگر
نـــــاز كن نــــــاز، كه اين باديه سامانش نيست
ســــر خُـــــم بـــــاز كن و ساغـــــر لبـــريزم ده
كه بجـــــــز تــــــو، سر پيمانه و پيمانش نيست
نتــــــوان بست زبـــــــانش ز پــــــــريشانگويى
آنكـــــــــــه در سينه بجز قلب پريشانش نيست
پــــــاره كــــــــن دفتر و بشكن قلـــم و دم دربند
كه كسى نيست كه سرگشته و حيرانش نيست
-
این طرف مشتی صدف آنجا كمی گل ریخته
موج، ماهیهای عاشق را به ساحل ریختهبعد از این در جام من تصویر ابر تیره ایست
بعد از این در جام دریا ماه كامل ریختهمرگ حق دارد كه از من روی برگردانده است
زندگی در كام من زهر هلاهل ریختههر چه دام افكندم، آهوها گریزان‌تر شدند
حال صدها دام دیگر در مقابل ریختههیچ راهی جز به دام افتادن صیاد نیست
هر كجا پا می‌گذارم دامنی دل ریختهزاهدی با كوزه‌ای خالی ز دریا بازگشت
گفت خون عاشقان منزل به منزل ریخته! -
- من‌حسابم‌زِ‌همه‌مردم‌این‌شهر‌جداست،
من‌امیدم‌به‌خداٰ، بعدِ‌خدا‌هم‌به‌خداٰست:)
- من‌حسابم‌زِ‌همه‌مردم‌این‌شهر‌جداست،
-
به خود گره بزن ای دوست حالِ خوبت را
که عالم و همه اهلش چو باد در گذرند.- سعید عبداللهی
-
بر روی دست ماندن این بارها بس است
غیر از تو رو زدن به خریدارها بس استدر لطف تو تحمل آه فقیر نیست
فیاض را صدای گرفتار ها بس استاین نفس مانع است ، خودت برطرف نما
بین من و تو چیدن دیوارها بس استمن بندگی ز ترس جهنم نمی کنم
بنده شدن بخاطر اجبارها بس است !خیلی گناه می کنم و توبه می کنم
دیگر بس است اینهمه تکرارها بس استاین بار را بخر که دگر راحتم کنی
بیهوده رفتن سر بازارها بس استتو سفره را برای همه پهن می کنی
در مهربانی تو همین کارها بس استما را بهشت هم نبر ، اما قبول کن
لبخند تو برای گنه کارها بس استآری فقط حسین مرا رد نمی کند
از این به بعد رفتن دربارها بس است -
روزگار عشق ورزي ها گذشت
مرغ بخت ما از اين صحرا گذشت
آن صفاي خنده ها از لب گريخت
آن بهار عشق بي پروا گذشت
عمر بود و عشق بود و يار بود
فرصتي دلخواه بود اما گذشت
آدمي در رنج غربت رنگ باخت
بس كه تنها آمد و تنها گذشت
خاطر ما روي آرامش نديد
عمر ما چون موج بر دريا گذشت
در سخن بودم شبي با آينه
گفتم آن شادي چه شد ؟
گفتا گذشت ...
گفتم آن لبخند مستي بخش كو ؟
گفت : خوابي بود و چون رويا گذشت ...
