شعردانه
کاف‍ــه می‍ـــم♡
-
ی جایی نوشته بود؛
«ی نفر رو بشناس، بعد عاشقش شو
چون وقتی عاشقش میشی نمیتونی بشناسیش و یا اگرم بتونی دیگه زورت به خودت نمیرسه
که درست فکر کنی و تصمیم بگیری»
حق ترین بود. -
- گاهی‌نَه‌آشنا‌دَرد‌را‌می‌فَهمد
نه‌حَتی‌صَمیمی‌ترین‌دوست
گاهی‌باید‌تَنهایی‌دَرد‌را‌فَهمید
تَنهایی‌خَلوت‌کرد،تَنهایی‌آرام‌شد
وَتنها‌خُدا‌می‌داند
چه‌می‌گُذرد‌دَر‌دِلت...
️🩹
- گاهی‌نَه‌آشنا‌دَرد‌را‌می‌فَهمد
-
- اَگِه۱۰سالِ‌بعدهَمدیگِه‌رُوبِبینیم‌وَاَزَت‌بِپُرسَم‌تُویِ این۱۰سال‌چیکارکَردی؟
آیادُوست‌داری‌بِگی:راستِش‌یِه‌خَروارسِریال‌تَماشا
کَردَم
کُلی‌بازی‌رُوتاآخَررَفتَم‌پِیگیرِهَمِه‌یِ‌اِستُوریاوَلایوِمِلَت‌بُودم
اِکسپِلوراینستارُوتَهِشودَراوردَم
فَقَط‌بادُوستام‌برنامه‌وبیرون‌رفتم
چندتارابِطِه‌روشُروع‌وتَموم‌کَردم‌و‌دیگه‌ِکارِ خاصی‌نَکردَم
"یااینکه‌ِتَرجیح‌میدی‌بِگی "
حِسابی‌بَرای‌رِسیدن‌بِه‌آرِزُوهام‌کارکَردَم
کُلی‌کِتاب‌خُوندم
زِندِگیم‌رُوسَروسامون‌دادَم‌دُورِدُنیامُسافِرَت‌کَردم باکُلی‌آدَم‌ِمُفیدآشِناشُدَم‌وَاَلانَم‌دارَم‌پُول‌دَرمیارَم‌وَ زِندِگی‌ای‌رُوکِه‌میخوامُ‌دارَم
این‌مَتن‌یِه‌تَلَنگُربودوَاِتِفاقی‌دیدیش،پاشُووَ تَصمیمی‌رُوبِگیرکِه‌یِه‌آدِم‌مَعمُولی‌جُرئَتِش‌رُو‌نَدارِه
بِه‌سَمتِ‌آرِزُوهات‌حَرکَت‌کُن
🤍
- اَگِه۱۰سالِ‌بعدهَمدیگِه‌رُوبِبینیم‌وَاَزَت‌بِپُرسَم‌تُویِ این۱۰سال‌چیکارکَردی؟
-
من با کسی دعوا میکنم که می‌خوام تو زندگیم
نگهش دارم،
وگرنه اگه مهم نباشه می‌ذارمش و میرم ... -
از حیرانی و سکوتم غمگین نشو و گمان نبر که میان من و تو چیزی عوض شده، آن گاه که نمیگویم دوستت دارم یعنی دوست‌ترت میدارم.
-نزار‌قبانی -
- خُلاصِه‌کِه‌انقَدر‌غصِه‌نَخورید
بالاخره‌خوب‌میشِه،قشَنگ‌میشِه،می‌رِسیم
میبینیم،می‌خَندیم:)
بِه‌قولِ‌صائِب‌تَبریزی:
"آرامِش‌است‌آخرِ‌این‌اِضطراب‌ها..
🤎"
- خُلاصِه‌کِه‌انقَدر‌غصِه‌نَخورید
-
قیصر امین‌پور :
کوله باریست پر از هیچ
که بر شانه ماست
گله از دست کسی نیست
مقصر دل دیوانه ماست -
خیلی جالبه که وقتی مثلا کلیدت رو گم میکنی، مطمئنی که کلیدی وجود داشته و تو گمش کردی.
ولی وقتی عشق رو گم میکنی اصلا شک میکنی که آیا از اول وجود داشته؟ یا توهم من بوده؟
-
آرزو میکنم گرفتار بیمارستان، دادگاه و آدمای دورو نشید.
-
زور خر و میخواهد و جان سگ و تاب شتر
عاشقی را اشتباهی بار آدم کرده‌اند... -
- دوام بیاور …
حتی اگر طنابِ طاقتت به
باریک ترین رشته اش رسید..
حتی اگر از زمین و زمانه بریدی..
حتی اگر به بدترین شکلِ ممکن،کم آوردی..
در ذهنت مرور کن ؛
تمامِ آرزوهایِ محال دیروز را
که امروز،زیرِ دست و پای
روزمرگی ات،جولان می دهند!
تمامِ آن ثانیه هایی که مطمئن
بودی نمی شود،اما شد..!
تمامِ آن لحظه هایی که فکر
می کردی پایانِ راه است،اما نبود..!
می بینی ؟! خدا حواسش به همه چیز هست ؛
- دوام بیاور …
-
آیا اصلا عاشق بوده‌ام؟ آیا واقعا کسی را بدون هیچ نسبتی، از عمق جان دوست داشته‌ام؟!
من احتمال می‌دهم تمام این سال‌ها فقط آدم‌ها را دوست داشته‌ام و احساس خوبی که به من منتقل می‌کرده‌اند را... من با همه مهربان بوده‌ام و با بعضی‌ها مهربان‌تر، اما هرچه فکر میکنم به این نتیجه می‌رسم که عشق هنوز در من اتفاق نیفتاده!
به عقیده‌ی من "عشق" به شیوه‌ی رایج؛ احساس خوشایندی‌ست که ما با رفتار و کلام آدم‌ها، نسبت به خودمان پیدا می‌کنیم و زندگی در بهترین حالتش همین است؛ مواجهه با آدم‌های درستی که به ما احساسات خوشایند و بی‌نظیری را القا می‌کنند.#نرگس_صرافیان_طوفان
-
هر آشغالی ره میشه بازیافت کرد
به جز آدم آشغال... -
سرطان درمان داره ولی بیشعوری نه..
-
- ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﺑﺮﺍﻡ ﺗﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻣﻮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺧﺮﯾﺪﻣﺶ
ﻓﺮﻭﺷﻨﺪه ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ،ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﯽکنه!
ﻣﺪت ها ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﺮﺩ؛ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺴﯿﺮﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯽﭘﻮﺷﻤﺶ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺍﺫﯾﺘﻢ میﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻣﻮ ﺯخم ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﻪ ﺭﻭﺯ،ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺭﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ!
ﺍﻣﯿﺪ ﻣﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺑﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻮﺩ؛ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺳﺎﯾﺰ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ..ﺩﺭﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻤﺶ،ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ!
ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﻫﯿﭽﯽ ﻭﺍﺳﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪ ﺟﺰ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ
بعضی ﺍﺯ ﺁﺩمها ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭﻧﺪ!
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﺸﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺰ قلبتون ﻧﻤﯽﺧﻮﺭﻥ!
ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﻭستشون ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎشی ﺁﺧﺮﺵ ﻓﻘﻂ ﺯﺧﻤﺎﺷﻮﻥ به جا ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ..
- بەها بە کوڕێکی خوێڕی مەدە کە قەدڕت نازانیت🗿🫴🏻
- ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ
-
- ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﺑﺮﺍﻡ ﺗﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻣﻮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺧﺮﯾﺪﻣﺶ
ﻓﺮﻭﺷﻨﺪه ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ،ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﯽکنه!
ﻣﺪت ها ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﺮﺩ؛ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺴﯿﺮﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯽﭘﻮﺷﻤﺶ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺍﺫﯾﺘﻢ میﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻣﻮ ﺯخم ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﻪ ﺭﻭﺯ،ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺭﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ!
ﺍﻣﯿﺪ ﻣﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺑﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻮﺩ؛ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﺳﺎﯾﺰ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ..ﺩﺭﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻤﺶ،ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ!
ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﮐﻔﺶ ﻫﯿﭽﯽ ﻭﺍﺳﻢ ﻧﻤﻮﻧﺪ ﺟﺰ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ
بعضی ﺍﺯ ﺁﺩمها ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭﻧﺪ!
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﺸﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺰ قلبتون ﻧﻤﯽﺧﻮﺭﻥ!
ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﻭستشون ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎشی ﺁﺧﺮﺵ ﻓﻘﻂ ﺯﺧﻤﺎﺷﻮﻥ به جا ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ..
این پست پاک شده! - ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﯾﻪ ﮐﻔﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﺍﻭﻣﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ
-
- مقایسه کردن مثل یه شمشیر دو لبه است
یه لبه اش خوبه و باعث میشه یکجا نمیمونی
و به فکر رشد و پیشرفت باشی،لبه اشتباهش
اونجاست که خودت رو با انسان های دیگه
مقایسه میکنی ...
شرایط همه ما یکی نیست که نتایجمون
هم یکسان باشه
هرکدوم از ما در جای درست خودمون هستیم
و داریم بازی زندگی خودمون رو انجام میدیم
برای همین استعداد و توانایی هامون متفاوته
چون رسالت خاصی داریم
ما فقط باید خودمون رو با گذشته خودمون،
۶ ماه ۱ سال پیش مقایسه کنیم تا ببینیم چقدر
رشد و پیشرفت درونی و زندگی داشتیم
این جمله تاکیدی هم بگو
«من تلاش خودم رو میکنم و مثل یک
الماس میدرخشم»
- مقایسه کردن مثل یه شمشیر دو لبه است
-
یک‌وقت‌هایی فرکانس وجود آدم‌ها به قدری مثبته که در مواجهه با اونها تو از خودت خجالت می‌کشی که وقتی میشه اینطور آرام بود، چرا داری برای مسائل بی‌ارزش، غصه می‌خوری؟!
-
من خسته‌ام؛
از تلاش‌هایِ بسیارِ دیده نشده!
از بارهای سنگینِ برداشته و مهر و گذشت‌های وظیفه شده!
از هرچه مهربانی کردن و در پاسخِ کج‌فهمی‌ها لبخند زدن و هربار بیشتر زخم‌زبان شنیدن!!!
رنج است که هرچه بیشتر مراعاتشان را بکنی و هرچه بیشتر انسانیت به خرج بدهی، بیشتر دیوار غرور و شعور تو را کوتاه می‌بینند.
رنج است که فراتر از نیاز، خودت را خرج کنی و به روی خودشان نیاورند و بیشتر به تو آسیب بزنند و خستگی را در وجود تو ماندگار کنند.
آدم چه نیاز دارد به دیده شدن؟ تو ببین! تو قدردانِ هر آدمی باش که چه در مرزهای جهان تو و چه جایی دیگر، دارد تمامِ خودش را صرفِ ساختن می‌کند! که بیشتر از توان و جان و وظیفه‌اش می‌جنگد و آرامش و نقاط امن خودش را نادیده می‌گیرد.
تا کجا برای حفظ اصالت و برای دل خودشان محبت کنند و واکنش‌ها و پاسخ‌ها را نادیده بگیرند؟! تو برایت مهم نیست نوازش کنی و در پاسخ به تو سیلی بزنند؟ مهم نیست لبخند بزنی و اخم و خشم تحویل بگیری؟ آدم‌ها اگر دیده و فهمیده نشوند، اگر مدام پاسخ از خودگذشتگی‌ها و محبت‌هاشان، کوچک‌شماری و زخم‌زبان باشد، اگر در انتهای تمام مسیرها حس کنند از خودشان یک قربانی ساخته‌اند، می‌روند و رفتن؛ همیشه در را باز کردن و دور شدن و بازنگشتن نیست! آدم‌ها گاهی می‌روند، در حالی که هیچ دری بازنشده و هیچ آدمی از هیچ چهارچوبی نگذشته و بالاجبار مانده، اما دیگر هیچ‌وقت شبیه به قبل نشده.
ما دیر می‌فهمیم با آدم‌ها چه کرده‌ایم.#نرگس_صرافیان_طوفان
