ـــروع یه جامعه برای استارتاپ های تازه نفس
|
شعردانه
کاف‍ــه می‍ـــم♡
-
لا تعد فحبي ليس مقعدً في حديقة عامة! تمضي عنه متى شئت و ترجع إليه في أي وقت. لا تعتذر فالرصاصة التي تطلق لا تسترد...
+بازنگرد که عشقِ من، نیمکتی در تفرجگاهی عمومی نیست که هر بار بخواهی آن را ترک کنی و هر زمان که بخواهی به آن بازگردی. عذر خواهی نکن، گلوله‌ی شلیک شده باز نمی‌گردد.
-غادة السمان
-
زندگی ما چیست؟!
زورقی که در دریا شناور است
و درباره‌ی آن تنها این را یقین دارم
که روزی غرق خواهد شد.
نیچه -
یکی از ماندگارترین پاراگراف‌های رمان سقوط، نوشتهٔ آلبر کامو قطعاً این قطعه است:
«من آنقدر بزرگوار نبودم که از اهانت‌ها بگذرم، امّا سرانجام فراموش می‌کردم. و آن‌که گمان می‌برد از او بیزارم مبهوت می‌شد. آن‌گاه که می‌دید لبخندزنان به او سلام میکنم، برحسب سرشتش عظمت روحم تحسینش را برمی‌انگیخت یا خفت منشم را خوار می‌شمرد.
غافل از اینکه علتِ رفتارم ساده‌تر از این حرف‌ها بود: حتی نامش رافراموش کرده بودم.» -
آدم هایی که روزی عاشق هم بودند ، نمی تونن دوست بمونن چون قلب هم رو شکستند. نمیتونند هم دشمن هم بشند چون قلب هم رو لمس کردند.در بهترین حالت میشن غریبه ترین آشنا
زیبا بود. -
-
هيچ رابطه‌اى را بلاتكليف رها نكنيد! يا باشيد و اين رابطه را گرم نگه دارید يا دلتنگى را وصله‌ى تنتان كنيد و ديگر نباشيد.نگذاريد كه آدم‌ها در عشق شما معلق بمانند.اين كم گذاشتن‌ها و عشق‌هاى نصف و نيمه، ذره ذره روحِ يک طرف رابطه را تجزيه می‌كند كه اين حالت خودش نه مرگ است و نه زندگى...مردنی ست ناممکن !
-
- آدما با رفتاراشون،با کاراشون،درِ رفتنو برات باز میکنن در واقع با زبون بی زبونی بیرونت میکنن بعد هم با خیال آسوده میشینن یه گوشه و دست رو سرِ عذاب وجدانشون میکشن و با خودشون میگن،به ما چه؟ خودش رفت(:
-
تا وقتی که توی یک رابطه سمی هستی
هیچوقت نمیفهمی چقدر رابطت سمی بوده
تا زمانی که از اون شخص و اون رابطه فاصله بگیری تازه متوجه میشی توی چه رابطه سمی داشتی دست‌وپا میزدی خودت متوجهش نبودی!
بهترین کاری که میتونیم برای خودمون و روح و روانمون انجام بدیم اینه که با هیچکس صمیمی نشیم و به هیچکس اطمینان نکنیم! -
- میتونم بگم،
یکی از عمیـق ترین
زخـم هایی که
به قلب انسان وارد میشه؛
بی توجهی کسی است که
تمام وجـودت
سلول به سلول تنت
هـر دم
در خیال اوست...
- میتونم بگم،
-
- یکی میگفت یه آدمی رو دوست داشتم،اولش خیلی خوب بود باهام،کم کم که دوست داشتنم بیشتر شد خودش رو گم کرد،بهش گفتم الانم دوسش داری؟ گفت اونی که گم شد رو دوست دارم و همیشه منتظر میمونم تا دوباره پیداش بشه ولی اونی که الان بهش تبدیل شده کسی نیست که من عاشقش بودم^^
-
- عشقی که توی ۱۵ تا ۱۷ سالگی دچارش میشیم با عشقی که وقتی ۱۸ سالو رد کردیم برامون اتفاق می‌افته خیلی فرق داره؛
توی سن کم حاضریم صبر کنیم،بی حد و مرز عشق بورزیم،تلاش کنیم،از خود گذشتگی کنیم،چشمامونو روی خودمون ببندیم دنبال طرف بدوییم تا به هر قیمتی که شده کنارمون بمونه
ولی وقتی همین عشق توی بلوغ عقلی برامون اتفاق می‌افته،صبر می‌کنیم ولی نه در اون حد که به مغزمون آسیب برسه،عشق می‌ورزیم ولی نه در حدی که طرف ازمون خسته شه،تلاش می‌کنیم ولی وقتی بدونیم تلاشامون نتیجه داره،از خودگذشتگی می‌کنیم ولی موقعی که بدونیم طرفمون با لیاقت و با جنبه اس، چشمامونو روی خودمون می‌بندیم ولی درصورتی‌که بدونیم طرفمون حواسش بهمون هست،اونو کنارمون می‌خوایم ولی تا وقتی که به زندگیمون لطمه ای نخوره و خودمون اذیت نشیم
عشق توی بچگی خیلی قشنگ و خالصه
ولی عشق توی بزرگسالی چون منطق داره باعث پیشرفت و رشد آدما میشه
و این چیزیه که نمی‌تونیم انکارش‌کنیم.
- عشقی که توی ۱۵ تا ۱۷ سالگی دچارش میشیم با عشقی که وقتی ۱۸ سالو رد کردیم برامون اتفاق می‌افته خیلی فرق داره؛
-
مثل بچه فامیل بودی...
اومدی اتاقمو به هم زدی و رفتی:) -
جبران خلیل جبران :
دیشب به خودم گفتم: شعور یک گیاه در وسط زمستان، از تابستان گذشته نمی آید، از بهاری می آید که فرا میرسد.
گیاه به روزهایى که رفته، نمی اندیشد، به روزهایى می اندیشد که می آید، اگر گیاهان یقین دارند که بهار خواهد آمد، چرا ما انسانها باور نداریم که روزی خواهیم توانست به هر آن چه میخواهیم برسیم
-
چه خوب بود اگر آدم در نهایت اندوه و خشم، چشم‌هاش را می‌بست و وقتی می‌گشود، خود را در کلبه‌ای امن، دور، تنها و آرام می‌یافت و تا می‌رفت فکر کند که پیش از این کجا بوده و چقدر اندوه در سینه داشته، نسیم خنکی می‌وزید و حواسش را از تمام دلواپسی‌های جهان پرت می‌کرد...
چه خوب بود اگر آدم می‌توانست هرکجای جهان که کم آورد و دلیلی برای ادامه نیافت، اوضاع و موقعیت و اتفاقات و آدم‌ها را مطابق میل و اراده‌ی خودش عوض کند و چه خوب می‌شد اگر عمر اندوه و رنج‌های آدمی کوتاه بود...
