هرچی تودلته بریز بیرون۶

[ari_14]

مشاور بجا اینک امید بده بیشتر ناامیدم کرد
ینی لنت بهت

[ari_14]

خودم کم دغدغه دارم نگرانی برا قبولی رشته ای ک مطمئنم اضافه شددد

[_Biliifti_]

ــــــــــــ
تو می‌روی،
که بماند؟
که بر نهالِ بی برگِ ما ترانه بخواند؟!
آری آه از آن رفتگان بی برگشت...

[aynaz masoumi]

@F-Seif-0 ایشالا که خیره چیزی نمیشه
رعایت کنی کسی نمیگیره

[ققنوس]

@Zahra-Zahraii در هرچی تو دلته بریز بیرون 5 گفته است:

مشاور بجا اینک امید بده بیشتر ناامیدم کرد
ینی لنت بهت

مشاور منم این کارو کرد
رتبم شد ۳ هزار!
برگشت میگ این چیه خجالت نمیکشی پا شدی امدی میگی انتخاب رشته میخام بکنم

[aynaz masoumi]

سلام بچه های بوشهر اگه کسی هست یه مشاور خوب و درجه یک معرفی کنه.
مرسی
دانش-آموزان-آلاء

[maryam111]

حسین نعمتی سلام وقت بخیر
با اپ وارد آلاخونه میشی یا از طریق سایت؟

[Michael Vey]

ققنوس :||||||||||||||||||||

[چیچک]

ققنوس معلم ما بدتر از این رتبه رو استوری کرده تبریک گفته

[ari_14]

ققنوس در هرچی تو دلته بریز بیرون 5 گفته است:

@Zahra-Zahraii در هرچی تو دلته بریز بیرون 5 گفته است:

مشاور بجا اینک امید بده بیشتر ناامیدم کرد
ینی لنت بهت

مشاور منم این کارو کرد
رتبم شد ۳ هزار!
برگشت میگ این چیه خجالت نمیکشی پا شدی امدی میگی انتخاب رشته میخام بکنم

هوعف رومخن
آخه پارسال برا دانشگاه آزاد زنگ زدیم گفتن این رتبه برا پرستاری قبوله بعد این میگ نه اصلا امکان ندارد
یا برای فرهنگیان باید زیر ۳۰۰۰باشی
بعد قبولی قلمچی نشون میدم بهش میگه اینا برا تبلیغات
میگم آخه قلمچی چ نفعی برای تبلیغات داره آخه
همه دروغ میگن این راست میگه

[0-0ftm]

ذات انسان.

[چیچک]

کاش درس رو ما میخوندیم سنجش بدون اهمیت به ما خودش برامون بهترین انتخاب رشته می‌کرد
چه وضعیه آخه
هرکی یه ساز میزنه آخرشم میگه بازم ببین خودت چی میخوای
من خیلی چیزا میخوام ولی مگه میشه

[maryam111]

حسین نعمتی از نظر من فرقی نمیکنه مثل نیمسال اوله
چون اکثرا رشته براشون مهمه تا شروع شدن ترم

[maryam111]

@Infinitie-A با سهمیه چیز عجیبی نیست

[-Dr_Ugger-]

راضین از زندگی؟!

[حبه انگور_]

@First نع

[Zahra.HD]

Michael Vey
دوتا مسئله خیلی مهم که خیلیا نادیده میگیرن از جمله خودت و شاید خودم قدیم:
۱_از شمال بری جنوب درس بخونی
۲_پزشکی بخونی

[-Dr_Ugger-]

حبه انگور_ کلیک کن روش :‌)

[Helorikaa]

• آخرین عمل جراحی توی اتاق‌عمل شماره‌ی چهار. آرزو، بیست ساله. دیسک کمرش دچار مشکل شده و آمده تا با تیغ‌های تیز و استریل و بخیه‌‌ها و پانسمان‌های بعدش به جنگ باهاش برخیزد. جنگ با مهره‌های کوچکِ استخوانی.
• حوصله ندارم. چند روزی می‌شود که حوصله ندارم. زیاد با بیمارها گرم نمی‌گیرم و آن‌جوری که باید - حداقل جوری که خودم انتظار دارم - آنان را برای حضور در اتاق عمل و پذیرفتن داروهای بیهوشی و تیغ جراحی آماده نمی‌کنم. نمی‌دانم چه مرگم شده. اتفاق خاصی هم نیفتاده. شاید نوعی جنونِ گذرا باشد.
• عمل جراحی تمام شده. باید آرزو را بیدار کنم، بهش بفهمانم که عملش تمام شده و باید آب دهانش را قورت بدهد و نفس عمیق بکشد؛ تا داروهای بیهوشی از سلول‌های خونی‌اش پاک شوند و هوشیار شود و برود پیِ زندگی‌اش. این کار را می‌کنم. نفسِ آرزو بر می‌گردد و دیگر نیازی به لوله‌ی بیست‌وچندسانتی که توی حلقومش باشد یا ماسکی که واضحن از صورتِ کوچک و بچگانه‌اش بزرگ‌تر است؛ نداشته باشد. آرزو بیدار می‌شود. خودش نفس می‌کشد. و باید کم‌کم اتاق‌عمل را ترک کند. دختر خوبی‌ست. به حرفم گوش می‌دهد و آب دهانش را قورت می‌دهد و نفس عمیق می‌کشد. کاش همه اینجور بودند.
• توی ریکاوری حواسم بهش هست که نکند یکهو نفسش کم بشود و مشکلی پیش بیاید. هنوز اثرِ داروهای بیهوشی به شکل کامل از بین نرفته. دارم به اکسیژنِ خون آرزو نگاه می‌کنم که یکهو می‌زند زیرِ گریه. عجیب است. چرا دارد گریه می‌کند؟ ازش می‌پرسم. با همان حالِ نیمه‌هوشیار بهم می‌فهماند که به خاطر برادرش گریه می‌کند. دوست داشت اینجا بود. دست‌هایش را می‌گرفت. و نمی‌گذاشت گریه کند. به برادرش حسودی‌ام می‌شود. کاش من هم خواهری داشتم که حتی توی چنین شرایطی هم به یادم می‌بود. حسادتم را کنار می‌گذارم. حوصله‌ی آن را هم ندارم.
• اشک‌هایش که تمام می‌شود بهم می‌گوید که دستش را بگیرم. خیلی معصومانه این را می‌گوید. دستی که آنژیوکتِ صورتی به آن وصل است را می‌گذارم روی سینه‌اش و دست دیگرش را می‌گیرم. سرد است. با چشم‌های درشتِ مشکی‌اش بهم خیره شده. حس عجیبی پیدا می‌کنم. دستم را محکم‌تر می‌فشارد. دیگر گریه نمی‌کند و از این بابت خوشحالم. من هم دستش را می‌فشارم. جوری وانمود می‌کنم که بقیه‌ی همکارها نفهمند. اگر بفهمند هم مشکلی پیش نمی‌آید ولی نمی‌دانم چرا دست‌هایم را سانسور کرده‌ام. آرزو آرام شده. همچنان بهم خیره نگاه می‌کند و دستم را می‌فشارد و می‌پرسد «فلج شدم؟!». او فلج نشده. دلم برایش می‌سوزد. باید بهش روحیه بدهم. ولی چجوری؟
• کل ساعتی که توی ریکاوری خوابیده دست‌هایم را می‌فشرد. حتی وقتی مادرش آمد و باهاش حرف زد و آرامش کرد. از مادرش هم خجالت نکشید؛ اتفاقن به مادرش می‌گفت «خیلی مهربون بودن» و من از این تعریفش خوشحال شدم. چرا فکر می‌کنم که باید از مادرش خجالت می‌کشید؟ نمی‌دانم.
• پرستارِ بخش آمده تا او را ببرد. باهاش خداحافظی می‌کنم. لبخند می‌زند. چشمک می‌زنم، چون می‌دانم لبخندم زیر آن ماسک و کلاهِ مسخره دیده نمی‌شود. با همان دستی که آنژیوکت ندارد بای‌بای می‌کند. باهاش خداحافظی می‌کنم. حالم بهتر شده. حس می‌کنم نسبت به صبح انسانِ مفیدتری شده‌ام. مفید برای جنگ با مهره‌های کوچکِ استخوانیِ یک دخترِ بیست ساله‌ی دانشجوی روانشناسی. مفید برایِ یک آرزو. ( آقای رایمون )

_ من چِم شد یهو؟ ‍️

[jahad_121]

@Zahra-Hamrang

و برعکسش جنوب به شمال.