هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Mr. Perfect]

حداقل #یک_دقیقه_کتاب بخوانیم

اﮔﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﻟﺰﻭﻣﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ هم ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪﺗﺮﯼ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ.
ﺗﺌﻮﺭﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻣﻦ، ﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﺷﺎﻟﻮﺩﮤ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﺷﺎﻟﻮﺩه ی ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ...

برگرفته از کتاب «تئوری انتخاب»
نوشته ویلیام ﮔﻼﺳﺮ

[اهورا]

[Mr. Perfect]

شبی حداقل #یک_دقیقه_کتاب بخوانیم

هنگامی که آرزوی چیزی را دارید سراسر کیهان همدست می شود تا بتوانی این آرزو را تحقق بخشی.

برگرفته از کتاب «کیمیاگر»
نوشته پائولو کوئلیو

[fatemeh8181]

:)))
658

[Mr. Perfect]

حداقل #یک_دقیقه_کتاب بخوانیم

اگر با آدم‌های بدبخت نشست و برخاست کنید، کم کم به بدبختی عادت می‌کنید و فکر می‌کنید که این طبیعی است. اگر با آدم‌های غرغرو همنشین باشید عیب جو و غرغرو می‌شوید و آن را طبیعی می‌دانید و...

"تصمیم بگیرید به مجموعه افراد مثبت ملحق شوید وگرنه افراد منفی شما را پایین می‌کشند و اصلا متوجه چنین اتفاقی هم نمی‌شوی"

برگرفته از کتاب «راز شاد زیستن»
️نوشته اندرو متیوس

[_Biliifti_]

تیکه_کتاب

رنج بردن باعث فهمیدن می‌شود و ذهن را به تلاش برای شناختن وا می‌دارد. تا این‌که قواعد زندگی و تلخی و سختی را می‌شناسد و به درك و شعور می‌رسد.

ولی وقتی به فهمیدن و درك رسیدی، از آن به بعد دیگر خود فهمیدن باعث رنجت می‌شود. دیگر هم از فهمیدن خودت رنج می‌بری، هم رنج فهمیدن آنچه دیگران درك نمی‌کنند و نمی‌فهمند و نمی‌بینند، به جانت نیش می‌زند و آزارت میدهد.

ولی هر قدر در نادانی می‌شود درجا زد، در فهمیدن نمی‌شود. وقتی چشم‌هایت باز شد، دیگر نمی‌توانی آن را ببندی و خودت را به نفهمی بزنی.

دالان_بهشت

[_Biliifti_]

تیکه_کتاب

"حق اشتباه"
ترکیب بسیار کوچکی‌ست از واژه‌ها،
بخش کوچکی‌ست از یک جمله.
اما چه کسی این حق را به تو خواهد داد؟ چه کسی جز خودت؟!

باید یک‌بار به خاطر همه چیز گریه کرد
آنقدر گریه کرد که اشک‌ها خشک شوند
باید این تن اندوهگین را چلاند
بعد دفتر زندگی را ورق زد
به چیز دیگری فکر کرد
باید پاها را حرکت داد
و همه چیز را از نو شروع کرد.

آنا گاوالدا
من_او_را_دوست_داشتم!

[Mr. Perfect]

حداقل #یک_دقیقه_کتاب بخوانیم

نمی توانیم درست حرف بزنیم‌ تا وقتی کسی به حرف مان گوش بدهد و در یک کلام زنده نیستیم تا زمانی که دوست داشته بشویم!

برگرفته از کتاب «جستارهایی در باب عشق»
نوشته آلن دوباتن

[خانومِ_دوست_داشتنی]

من این تاپیکو تازه دیدم ، چرا انقدر کم حمایت شده؟؟
بذارین باز خب!

[Gharibe Gomnam]

این پست پاک شده!

[Gharibe Gomnam]

سلام
برشی از کتاب از کدام سو خیلی کتاب قشنگیه به من که خیلی کمک کرد
از دیشب که جواب تماس ها و پیام ها را نمی دهد کلافه ی کلافه ام. بی وجدان روزها، این همه به عیش و خوشی می گذرد، نمی دانم چه دردی است که شب حتماً یکی دو ساعتش به فکروخیال و بی حوصلگی طی می شود و این سستی و بی حالی اش می کشد تا روز.
فشار درس های مسخره هم که نمی گذاردآرام و قرار داشته باشم. کاش می شد امروز را از مدرسه می زدم بیرون! اصلاً حال و حوصله ی نشستن سر کلاس فیزیک را ندارم. زنگ کلاس را که زدند، بی خیال فرار کردن تسلیم شدم.

سر و صدای بچه ها، کلاس هجده متری را برده است هوا. وحید با آن قد دیلاق و لاغرش، تا گردن رفته بود توی کتابش، تا خواست بنشیند، صندلی را کشیدم. نتوانست تعادلش را حفظ کند و محکم به زمین خورد. فکر کنم قسمت لگنی، استخوان خاجی و سه چهار مهره ی پایین کمرش اگر از کار نیفتاده باشد، مدتی بیکار خواهد شد. صدای خنده ی بچه ها کلاس را برد هوا. چند تا فحش داد؛ اما چون صورتش از درد مچاله شده بود، دلم برایش سوخت و جوابش را ندادم.
معاونمان همان موقع رسید و حال و اوضاع را دید. جلو آمد و دست وحید را گرفت و کمک کرد بلند شود. کار من را ندید، اما فحش های وحید را شنید.

خودم می دانستم که باید همراهش بروم. از کلاس بیرون رفتیم. وحید دست به کمر و لنگ لنگان راه می رفت. پشت شلوار قهوه ای اش خاکی شده بود. از گوشه ی چشم نگاهش کردم، ابرو درهم کشیده، لبش را به دندان گرفته بود. جداً نمی خواستم این مادرمرده را به این روز بیندازم، فقط می خواستم کمی بخندیم و فضای کوفتی عوض شود، اما توی دردسر افتادم.
داشتم توی ذهنم حرف هایم را آماده می کردم که در دفتر کارش را باز کرد و رفت کنار میزش ایستاد. خودم را به بی خیالی زدم. هیچ وقت نشد که از این چهار دیواری که اسمش را گذاشته اند « دفتر » دل خوش داشته باشم؛ نمی دانم خاصیت وجودی اش است، به دکوراسیونش ربط دارد، به افرادی که این جا به کمین خطاها می نشینند یا به نفرتم از مدرسه بر می گردد؟ می گذاشتند، تمام اسباب و اثاث را می ریختم کنار کوچه و یک دکور می زدم، هلو. کادر را هم کلاً خلاص می کردم. هر چند که از بعضی هایشان نمی شود گذشت، از خوبی خودمان است که این ها هم خوب شده اند! چشم از در و دیوار دفتر می گیرم و نگاهم می رسد به وحید که هنوز دست به پایین کمرش گرفته بود. بچه ننه...

• خب!
  نگاهش سمت من است.
• بله؟!
  خوب است که کسی نیست. خودش جزو همان کادری است که بودنش بهتر از نبودنش است. عادت کرده ام به نگاه های خاص و ساکتش. حرف هایش یک طرف، بدمصب چشم هایش هم حرف دارد.
• چه کردی جواد؟
  از نگاهش فرار می کنم و می زنم به آن راه. حالا تا بخواهد راه را پیدا کند، چند دقیقه ای سر کار است:
• آقا آدم وقتی می خواد بشینه باید حواسش رو جمع کنه. یه نگاهی بندازه بعد!
  بی حرف می رود پشت میز و صندلی را عقب می کشد و می نشیند. وحید با چشمانی گشاد و دهانی باز، نگاهم می کند. دارم فحش هایی که توی دلش می دهد را توی چشمانش می خوانم:
• یعنی شما در این نمایش نقشی نداشتی؟
  سوالش تمسخر ندارد و خیلی جدی است! همین جرئتم را بیشتر می کند. این پا و آن پا می شوم. لبخندی تقدیمش می کنم و می گویم:
• پس برم سر کلاس. فیزیک داریم، عقب می افتیم.
  رو می کند سمت وحید که هنوز دستش به کمرش است.
• نظر شما چیه؟ چی گفتی وحید!
  سرش را می اندازد پایین. هر دو ساکتیم. حوصله ی بیشتر ایستادن را ندارم. دستش را روی میز می گذارد و آرام مشت می کند.
• تو بگو چی بگم به تون.
  وحید زود می گوید:
• آقا من تقصیری نداشتم. چرا جواد این طوری کرد، نمی دونم.
  همیشه از این که دنبال مقصر می گردند بدم می آید. یک شوخی معمولی را می کنند یک دعوای سنگین!
• یه شوخی بود. این قدر جنجال نداره که!
  سکوت کرده است. دستش را می زند زیر چانه اش و با انگشت هایش ریش مرتبش را شانه می زند. ریش به صورتش می آید. هرچند اگر دست من باشد، هم صورتش را سه تیغه می کنم و هم به ابروهای پر پشتش یک حالی می دهم دختر کُش.
• آقا خُب آدم عصبانی یه حرف چرتی می زنه. بدیش این بود که شما اومدید و شنیدید.
  و با صدای آرامی می گوید:
• ببخشید.
  دست از صورتش می کشد و خودکاری از روی میز برمی دارد. دکمه ی خودکار را بالا و پایین می کند

بخشی دیگه از کتاب
این معاون ما همیشه متفاوت بوده، همین هم هست که تا حالا با من شاخ به شاخ نشده است. زیاد برایش شاخ وشانه کشیده ام، اما انگار که نه شاخ دارد و نه شانه. وحید درمانده شده است:

• نه؛ من تا حالا به هیچ معلمی بی احترامی نکردم.
• به خودت چی؟
  این را در حالی که باز من را ندید می گیرد، رو به وحید می گوید.
• به خودمون؟
  سرش را تکان می دهد. خونسردی اش دیوانه کننده است، معاونمان را می گویم.
• گیرم که جواد به ت آسیب زد یا یه بدی کرد، تو چرا خودت رو ضعیف نشون بدی؟
• چه کار باید می کردم؟
• اونش به خودت مربوطه. فقط یه مشت از جواد خوردی، یکی هم از خودت.
• آقا ما کی مشت زدیم؟
  نه نگاهم می کند و نه محلم می گذارد. ورقی بر می دارد. همان طور که صاف نشسته، ورق را مقابل وحید می گذارد:
• ببین وحید جان!
  خودم جلو می روم و می گویم:
• آقا ما هم که درخت!
  روی ورقه دو تا فلش به سمت هم می کشد:
• یکی تو هستی و یکی مقابل تو. اون نباید تو رو ناراحت کنه، اما اگر کسی اشتباهی رو در مقابل تو کرد، باید بتونی جدای از او، خودت رو هم در نظر بگیری. دو طرفه است! متقابله.
  باید بتونی اذیتش نکنی، چون خودت هم ضرر می کنی. وحید تو رابطه ها حریم خودت رو هم نشکن. قبل از هر چیزی توی زندگی، این خود تویی که باید به فکر خودت باشی. وحید، مهمه، ارزشمنده.

یه بخش دیگش
حالم از این آرامش و حوصله ی آقای مهدوی به هم می خورد. توی این چند ماه، شاید این دفعه ی بیستم باشد. سر همه ی کار ها مجبورم بیایم و او چندکلمه ای می گوید و نگاهی به هم می کنیم و می روم. اما این دفعه اساسی لج کرده است. امسال تازه آمده و معاون ما پیش دانشگاهی هاست. قدبلند و چهارشانه است. موهایش را کج می زند.
هرچند که به صورتش همین مدل هم می آید
هرچقدر کاریکاتورش را می کشم و مدل موها را عوض می کنم، فایده ندارد. همین طور جذاب تر است.
خیلی دفتری نیست. اصلا پشت میزنشین نیست! پایه ی همه ی جنب وجوش هاست. والیبال و تنیس و بسکتبال و بدمینتون بازی می کند. هروقت که بچه ها توی حیاطند حتماً او توی دفتر نیست. خیلی بی کار است به قرآن! چنان با همه گرم می گیرد که انگار برادر کوچک ترش هستیم. با بچه های خودشیرین هم مدام برنامه ی کوه و استخر می ریزند. گاهی هم از زیر میزش کتاب هایی با نور چشمی ها رد و بدل می کند.

[Gharibe Gomnam]

این پست پاک شده!

[Gharibe Gomnam]

یه بخش دیگه کتاب
اعتراف میکنم یه جاهایی از کتاب از شدت خنده منفجر شدم

با صندلی می چرخد سمتم:

• تو چه مرگته؟
  چشمانم گشاد می شوند.
• آقای معاون...
  چشمان قهوه ایش را تنگ می کند و با تندی می گوید:
• جواد اگر حرف اضافه یا نامربوط بزنی هر چی دیدی از چشم خودت دیدی.
  خشونت با جوان باعث جوب خوابی می شود. این را ذهنم می گوید، اما صدایم درنمی آید.
• یه روز دعوا می کنی... یه روز تیپ ویژه می زنی... یه روز ده نفر رو با شماره ی یه دختر سر کار می ذاری... یه روز موبایل می آری و فیلمبرداری و سر صدا... یه روز تو روی معلم می ایستی... یه روز صندلی می کشی... یه روز فحش می دی... آخه بشر دو پا که تا هفده سال پیش چهار دست و پا راه می رفتی، پوشکتم یکی دیگه عوض می کرد و غذا که غذا که می خوردی از دهنت می ریخت روی لباست، چی شده قدت بلند شده، هیکلی شدی، فکر کردی کی هستی؟
  چه سنگین هم وزنه می زند. دهانم را از باد پر می کنم و همان طور که نگاهش می کنم نفسم را بیرون می دهم.
• آقا یه فرصت بده!
• فرصت بدم که بری چه غلط دیگه ای بکنی؟ ماژیک وایت برد پرت کنی؟ به خواهرهای بچه ها زنگ بزنی؟ کیف معلم رو کش بری؟
• این قدر دقیق گزارش دادن لامصبا، بی بی سی تعطیل کنه آبرومندتره.
• تعطیل کنه یا تو رو استخدام کنه؟
• دور از جون!
• تو بگو چه کار کنم برات؟
• آقا خودتونو به زحمت نندازید ما راضی نیستیم.
  خیلی جوش آورده است. اگر با این دنده جلو نروم کارم پیش نمی رود. خودم هم مانده ام حیران که چرا مقابلش عقب نشسته ام. بلند می شود:
  باشه. پس پاشو پروند ت رو بدم بهت می خوام زحمت کم کنی تا راضی باشی!
  دست راستش را می گذارد روی میز و نیم خیز می شود. امروزش و این حالش با بقیه ی روزها و حالاتش فرق دارد. کمی که نه، خیلی جا خورده ام. هول می شوم:
• آقا شما بفرما بشین، بفرما خسته اید. خیلی حرص نخورین یه لیوان آب بدم خدمتتون!

تند می روم از پارچ آبی که روی میز وسط دفتر است، لیوانی پر می کنم و می آورم مقابلش. بالاخره عصبانی شدنش را هم دیدم. عصبی شدنش هم به درد نمی خورد، من باشم شیشه پایین می آورم، مشت می زنم، عربده هایم جیغ مادرم را هوا می برد. این نشسته و فقط دارد ردیف می کند. جرات نگاه کردن به صورتش را ندارم. لیوان را که دستش می دهم، درجا روی لباسم خالی می کند و پشتش پارچ آب است که از دستم کشیده می شود و روی سرم خالی می شود. دستم باز مانده و متحیر.

• جوجه ی آب کشیده شدی. منتهی جوجه شترمرغی از درازی گردن کشی. حالا برو کلاس
  از زبان اقای معاون:
  جواد برایم موضوع لاینحلی نیست، اما برایم سخت است که نمی توانم آن طور که دوست دارند کمکشان کنم. فضای مدرسه آن قدر درس و فشار است که فقط باید شب و روز را بگذرانی. کاش می توانستم یک روش جدید برای این همه جوان به کار ببرم تا این طور هدر نروند! آن از فشار مدیر که چرا این قدر به بچه ها بها می دهی پررو می شوند؛ این از فشار درسی معلم ها که انگار بچه ها در زندگیشان جز درس
  هیچ موضوع دیگری وجود ندارد و اصلاً کسی که مهم نیست انسان است و روح و روان و افکارش. پدر و مادرها هم که تمام آرزویشان مدرک گرفتن دهان پرکن بچه هایشان است و دیگر هیچ.
  اولین عطسه را که آمد سراغم، راهم را کج کردم سمت خانه. زنگ زدم و به مدرسه اطلاع دادم که حال ندارم و می روم. نگفتم که از بدحالی بچه هاست این حال و روزم؛ از سرگردانی شان، از چشم های پر از سوالشان، از زندگی های هر روز یک مدلی شان که هم خودشان را کلافه و سردرگم کرده، هم ما را متحیر! من معنای لذت را نمی فهمم؟ این ها لذت را طور دیگر معنا می کنند؟ لذت که تعریفش عوض نشده است! پس چه خبر است؟
  جواد پول دار و قلدر مدرسه است. ظاهراً خوش تر از او نداریم؛ اما از نگاه ها و کارهایش می فهمم که درونش چه بیابانی است. اهل این نیستم که کسی را وادار به کاری کنم و او هم خودش نخواسته که با هم باشیم. نه در فوتبال و والیبال همراهمان می شود و نه در قرارهای بیرون مدرسه ای.
  با طیف خاصی می گردد و بی پروایی مخصوصی هم دارد. اگر هم تا به حال با من مثل همه ی کادر درگیر نشده است، چون مثل همه برایش ارزش قایلم و بین خودش و کارهای عجیب و غریبش فرق می گذارم. بچه ای دل رحم است. یکی دوبار که برای مناطق فقیرنشین هدیه جمع می کردم، دیدم که دور از چشم بقیه کمک کرد؛ به دوستانش هم می گفت: آدم باشید...

زنگ خانه را می زنم. تنها کسی که الآن همراهم است و تا آرام بشوم سین جیمم نمی کند در را باز می کند. حالم را که می بیند لب می گزد و دست به صورتش می گذارد. لبخندی می زنم و سری تکان می دهم و یک راست می روم زیر دوش آب گرم. همه در سکوت او تمام شد و من هم افتادم. فقط لحظه هایی که برایم نوشیدنی گرم و آب میوه می آورد در خاطرم هست. چشم باز کردم تا برای چند دقیقه ای رنگ نگاهش آرامم کند و با نگاهم آرامش کنم. دستش را نمی گیرم تا درجه ی تبم را نفهمد.
هر چند که از دستمال خیسی که بر پیشانی ام می گذارد و تشت آب سردی که پاهایم را توی آن می گذارد، لرزی به تمام بدنم می نشیند.

• مهدی، بریم دکتر. خواهش می کنم.
  سر تکان می دهم. خودش می داند که من این گوشه ی دنیا و پرستارش را با هزار دکتر عوض نمی کنم.
• مهدی! ماشین رو کجا گذاشتی؟
  چشمان تب دارم را باز می کنم و سر می چرخانم طرفش.
  -می خوام ببرمت دکتر. کلید یدک دارم، بگو کجاست برم بیارم.
• خوب می شم. نگران نباش.
• نمی خوای که خودم طبابت کنم و مجبور بشی داروهای بدمزه ای رو که می دم بخوری؟
  دقیقاً همین را می خواهم. تلخی دارویش را ترجیح می دهم به آمپول های پدردرآور. آدم وقتی مریض می شود بچه هم می شود. پرستار تمام وقت می خواهد. بلند می شود که برود. دستش را می گیرم.
• هیچی نمی خوام فقط پیشم بشین.
  یه بخش دیگه
  اصلاً چرا زندگی باید نقص داشته باشه؟
  روی میز خم می شود.
• چون همین جوری با نقصش ان قدر بشر دوپای پررویی هستی که جز خدا همه رو بنده ای. شیطون رو، خودت رو، آدم ها رو حاضری بندگی کنی. این قدر هم رو دار؟ حالا هم برو بگو همونا هم نقصت رو برطرف کنند.
  تمام فکر و روانم درگیر این است که جوابش را بدهم و تسلیم نشوم. درست و غلطش هم مهم نیست. چشم ریز می کنم و می گویم:
• نقص رو اصلیه داده.
• تا نقص رو چی بدونی؟ کجای خلقتت نامیزونه؟
  نقص رو اصلیه نداده. اونی که تو می گی؛ مشکله،
  اینکه درس نمی خونی، نمره نمی آری، اینکه تو دختر مردم رو ده بار می پیچونی، یه بارم یکی از اونا که اتفاقاً دوستش داری تو رو قال می ذاره. اینکه اخلاق خودت تلخه و پدر و مادرت نمی تونند تحملت کنند، اینکه آرامش روان نداری چون خیلی ها رو روانی کردی، چند تا دیگه برات بشمرم؟ بگو اینا تقصیر کیه؟ تو که همه رو با اختیار خودت انجام دادی، یه پا هم گرفتی آزادی هر کاری می خوای می کنی و بعد علامت آزادی بالا می بری، پس دیگه چه حرفی داری؟
  اوه اوه، از همه چیز هم خبر دارد نامرد! تمیز رو نمی کند و الکی همه اش احترام می گذارد. یک شاگرد درپیت مثل خودم داشته باشم، به جواب سلامش، علیک نمی گویم. خوب کوتاه آمده است تا حالا. اما من کوتاه بیا نیستم. حس می کنم دردی آنی در سرم می پیچد.
• فهمیدم همه رو می دونید. می گید چه کار کنم؟
  بلند می شود در دفتر را باز می کند.
  هیچی! آزادی. با من اسیر دیگه نگرد. نمی تونیم با هم کنار بیایم
  اواسط داستان یه اتفاق فوق العاده هیجان انگیز میفته حقیقتش بار اول دعواهای این اقای معاون و اقا جواد منو به خودش جذب کرد ولی خانم نرجس شکوریان فرد خوب از پس نوشتن کتاب بر اومدن

[Gharibe Gomnam]

@دانش-آموزان-آلاء

[Mr. Perfect]

خانومِ_دوست_داشتنی
Gharibe Gomnam

ممنون ازتون کمی حمایت کنید شاید این تاپیک خسته کمی راه بیاد

[Gharibe Gomnam]

Mr. Perfect
من اصلا ندیده بودم
ولی سعی میکنم هرشب بزارم

[Mr. Perfect]

حداقل #یک_دقیقه_کتاب بخوانیم

یک عمر در انتظاری تا بیابی
آن را که درکت کند و تو را همان گونه که هستی بپذیرد، و عاقبت در می یابی که او از همان آغاز
"خودت" بوده ای!

برگرفته از کتاب «یادداشت های مرد فرزانه»
نوشته ریچارد باخ

[Mr. Perfect]

هرروزحداقل #یک_دقیقه_کتاب بخوانیم

دفترچه تلفن من پر از اسم های جور واجوره، اما وقتی دنبال کسی میگردم تا بتونم چند کلمه ای باهاش حرف بزنم می بینم که به صورت مفتضحانه ای هیچ کس رو ندارم، و اون اعدادی که جلوی اسم ها نوشته شده، مثل اعدادی که روی یه چک بی محل نوشته شده باشه، بی ارزش و مسخره‌ان.

برگرفته از کتاب "قهوه سرد آقای نویسنده"
اثر "روزبه معین"

[Mr. Perfect]

هرروزحداقل #یک_دقیقه_کتاب بخوانیم

این روزها همه کارشناس زندگی شده اند اما هیچ کس کارش زندگی کردن نیست! همه شاعران شعرهای قشنگ و متفکران جملات ناب شده اند, اما هیچ کس قدرت درک ساده ترین مسایل زندگی را ندارد, همه تماشاچیانی شده ایم که فقط بیرون از گود داد میزنیم لنگش کن, اما هیچ کس قدرت و جرات جنگیدن را ندارد...

برگرفته از کتاب "قانون های نانوشته"
اثر "شهرام شریف پیران"

[-Dr_Ugger-]

#یک_دقیقه_کتاب بخوانیم
#کاغذ_پاره
<<مشکل اینه که مردم به‌قدری تنهان که حتی وقتی این موجودات زهردار رو هم به اون‌ها می‌فروشیم، باز جذب‌شون می‌شن. عجیب این‌که این موجودات هم همون حس رو دارند و نیش‌شون نمی‌زنند. یه‌بار، یادت می‌آید لوکریس؟ یه مشتری زن که از این عنکبوت های قاتل خریده بود، بعد از مدتی به مغازه برگشت. خیلی تعجب کرده بودم، ازم پرسید سوزن هم می‌فروشیم یا نه. فکر کردم می‌خواد با سوزن چشم خودش رو دربیاره، ولی اینطور نبود. سوزن رو واسه بافتن چکمه های کوچولو برای عنکبوتش می‌خواست! تازه اسم هم واسه‌ش گذاشته بود: دنسی. باهم دوست شده بودند و اون رو توی کیفش گذاشته بود. بعد در کیف رو باز کرد و عنکبوت روی دستش ورجه‌وورجه می‌کرد. به‌ش گفتم:خطرناکه برش دار. بعد خندید و گفت: دنسی به‌م شوق دوباره زندگی بخشیده.>>

• مغازه خودکشی - ژان تولی