هرچی تودلته بریز بیرون۶

[فااطمه]

يادم نمي كني و
زِ يادم نمي روي
يــــــــــادت بخير
يار فراموشكار من

#شهریار

[اکالیپتوس]

عشق يعني يك سلام و يك درود
عشق يعني يك تبلور يك سرود

عشق يعني درد و محنت در درون
عشق يعني يك شقايق غرق خون

عشق يعني قطره و دريا شدن
عشق يعني همچو من شيدا شدن
عشق يعني آب بر آذر زدن
عشق يعني با پرستو پرزدن
عشق يعني عالمي راز و نياز
عشق يعني يك تيمم يك نماز
عشق يعني شب نخفتن تا سحر
عشق يعني سجده ها با چشم تر
عشق يعني خون لاله بر چمن
عشق يعني شعله بر خرمن زدن
عشق يعني با گلي گفتن سخن
عشق يعني قطره و دريا شدن
عشق يعني لحظه هاي التهاب
عشق يعني لحظه هاي ناب ناب
عشق يعني ديده بر در دوختن
عشق يعني در فراقش سوختن
عشق يعني سوختن يا ساختن
عشق يعني زندگي را باختن
عشق يعني انتظار و انتظار

عشق يعني انتظار و انتظار...
قشنگه

[اکالیپتوس]

زه هوشیاران دنیا هرکه را دیدم غمی دارد
دلا ! دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد

[اکالیپتوس]

بی تو آرام ندارد دل دریایی من
بی تو فرجام ندارد شب تنهایی من
با همان شعلهٔ مهری که خودت می‌دانی
بزن آتش به شبِ خالی و یلداییِ من

[najafiali78]

چه دلی که بر جبینش همه داغ بی نصیبی
چه گُلی که بر نگینش همه نقش بی وفایی

به طبابتی که دانی بفرست درد عشقم
به علاج بی طبیبی و دوای بی دوایی

شهریار -غزل عراقی

[fateme_mllh]

پنداشتی که چون ز تو بگسستم
دیگر مرا خیال تو در سر نیست؟

فروغ فرخزاد

[revival]

تاکی چو جرس دل به تپیدن بخراشم
در ناله‌ام آغوش وداعیست اثر را

از اشک توان محرم رسوایی ما شد
شبنم همه‌جا آینه‌دارست سحر را

چون قافلهٔ عمر به دوش نفسی چند
رفتیم به جایی‌که خبر نیست خبر را

بیدل چو سحر دم مزن از درد محبت
تا آنکه نبندی به نفس چاک جگررا

[اکالیپتوس]

هوایت می زند بر سر،
دلم دیوانه می گردد!
چه عطری در هوایت هست؟!
نمیدانم...نمیدانم...

#مولانا

[revival]

می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم
خبر از پای ندارم که زمین می‌سپرم

می‌روم بی‌دل و بی یار و یقین می‌دانم
کهمنبی‌دل بی یار نه مَرد سفرم

[فااطمه]

جان زنده شود ،
زِ رویِ جانان دیدن ...

حضرت مولانا

[فااطمه]

می‌بینی چه شب ساکتی است؟
انگار هیچ‌کس در دنیا نیست، یا شاید من در دنیای هیچ‌کس نیستم.

#ایگور_استراوینسکی

[فااطمه]

دردِ بی‌درمان شنیدی؟
حال من یعنی همین!
بی‌ تو بودن ، درد دارد!
می‌زند من را زمین ...

#فریدون_مشیري

[romisa]

romisa در شعردانه گفته است:

خوشا دردی!که درمانش تو باشی

خوشا راهی! که پایانش تو باشی

خوشا چشمی!که رخسار تو بیند

خوشا ملکی! که سلطانش تو باشی

خوشا آن دل! که دلدارش تو گردی

خوشا جانی! که جانانش تو باشی

خوشی و خرمی و کامرانی

کسی دارد که خواهانش تو باشی

چه خوش باشد دل امیدواری

که امید دل و جانش تو باشی!

همه شادی و عشرت باشد، ای دوست

در آن خانه که مهمانش تو باشی

گل و گلزار خوش آید کسی را

که گلزار و گلستانش تو باشی

چه باک آید ز کس؟ آن را که او را

نگهدار و نگهبانش تو باشی

مپرس از کفر و ایمان بی‌دلی را

که هم کفر و هم ایمانش تو باشی

مشو پنهان از آن عاشق که پیوست

همه پیدا و پنهانش تو باشی

برای آن به ترک جان بگوید

دل بیچاره، تا جانش تو باشی

عراقی طالب درد است دایم

به بوی آنکه درمانش تو باشی
فخرالدین عراقی

همیشه که نباید شعر جدید گذاشت...

[romisa]

romisa در شعردانه گفته است:

گـله ها را بــگــذار!
ناله ها را بس کن!

روزگارگوش ندارد که تو هی شِکوه کنی!
زندگی چشم ندارد که ببیند اخم دلتنگِ تو را...
فرصتی نیست که صرف گله وناله شود!
تابجنبیم تمام است تمام!!
مهردیدی که به برهم زدن چشم گذشت....
یاهمین سال جدید!!
بازکم مانده به عید!!
این شتاب عمراست ...
من وتوباورمان نیست که نیست!!
زندگی گاه به کام است و بس است؛
زندگی گاه به نـام است و کم است؛
زندگی گاه به دام است و غم است؛
چه به کام و
چه به نام و
چه به دام...
زندگی معرکه همت ماست...
زندگی میگذرد...
زندگی گاه به نـان است و کفایت بکند؛
زندگی گاه به جان است و جفایت بکند‌؛
زندگی گاه به آن است و رهایت بکند؛
چه به نان و
چه به جان و
چه به آن...
زندگی صحنه بی تابی ماست...
زندگی میگذرد...
زندگی گاه به راز است و ملامت بدهد؛
زندگی گاه به ساز است و سلامت بدهد؛
زندگی گاه به ناز است و جهانت بدهد؛
چه به راز و
چه به ساز و
چه به ناز...
زندگی لحظه بیداری ماست...
زندگی میگذرد...

پس بیایید...
قدر هر لحظه آن را،
همگان نیک بدانیم
آلائی ها...!
شاید یک لحظه دیگر
هیچکدام نباشیم در آن .!

.

[اکالیپتوس]

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شود
جان ز تو جوش می‌کند دل ز تو نوش می‌کند
عقل خروش می‌کند بی‌تو به سر نمی‌شود
خمر من و خمار من باغ من و بهار من
خواب من و قرار من بی‌تو به سر نمی‌شود
جاه و جلال من تویی ملکت و مال من تویی
آب زلال من تویی بی‌تو به سر نمی‌شود
گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی بی‌تو به سر نمی‌شود
دل بنهند برکنی توبه کنند بشکنی
این همه خود تو می‌کنی بی‌تو به سر نمی‌شود
بی تو اگر به سر شدی زیر جهان زبر شدی
باغ ارم سقر شدی بی‌تو به سر نمی‌شود
گر تو سری قدم شوم ور تو کفی علم شوم
ور بروی عدم شوم بی‌تو به سر نمی‌شود
خواب مرا ببسته‌ای نقش مرا بشسته‌ای
وز همه‌ام گسسته‌ای بی‌تو به سر نمی‌شود
گر تو نباشی یار من گشت خراب کار من
مونس و غمگسار من بی‌تو به سر نمی‌شود
بی تو نه زندگی خوشم بی‌تو نه مردگی خوشم
سر ز غم تو چون کشم بی‌تو به سر نمی‌شود
هر چه بگویم ای سند نیست جدا ز نیک و بد
هم تو بگو به لطف خود بی‌تو به سر نمی‌شود
مولوی
قشنگه

[revival]

درین ریاض، چو چشم آن ضعیف پروازم
که برگ کاه شود مانع پریدن من

ز بس که تلخی دوران کشیده‌ام صائب
دهان مار شود تلخ از گزیدن من!

[Rahaa1999]

وقتی که زندگی من
هیچ چیز نبود
هیچ چیز به جز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم
باید، باید، باید
دیوانه وار دوست بدارم
کسی را که مثل هیچ کس نیست
#فروغ فرخزاد

[Rahaa1999]

کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش وملال انگیز بودم
برگ های آرزوهایم یکایک زرد می شد
آفتاب دیدگانم سرد می شد
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد
وه … چه زیبا بود اگر پاییز بودم
وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم
شاعری در چشم من می خواند شعری آسمانی
در کنارم قلب عاشق شعله می زد
در شرار آتش دردی نهانی
نغمه ی من
همچو آواری نسیم پر شکسته
عطر غم می ریخت بر دل های خسته
پیش رویم :
چهره تلخ زمستان جوانی
پشت سر :
آشوب تابستان عشقی ناگهانی
سینه ام :
منزلگه اندوه و درد و بد گمانی
کاش چون پاییز بودم

#فروغ فرخزاد

[mahrokh]

دلم گرفته ای دوست هوای گریه با من ....

[fateme_mllh]

همه باغ دلم آثار خزان دارد، کو؟
آن که سامان بدهد این همه ویرانی را

حسین منزوی