هرچی تودلته بریز بیرون۶

[revival]

وااای معرکه س...

فرصت شمارِ کاغذ، آتش زده‌ست عمر
از دیر، یک دو گام به پیش است، زودِ من

زین دامگاه گر بپرد کس‌ کجا رود
پرواز حیرتست ز مرغ اسیر من

رفتم ز خویش لیک به پهلوی عاجزی
برخاستن چو سایه نشد دستگیر من

در عرصه‌ای که نیست نشان غیر بی‌نشان
چون نی نفس بس است پر و بال تیر من

[revival]

نه تنهام،نه سر به زیر...هم منعطف

«رویوالِ سهراب»

[revival]

ز چرخ چندکشم انفعال شیشه دلیها
روم جنون‌ کنم و پوست زین پلنگ برآرم...

[Brilliant]

باز باران با ترانه
می خورد بربام خانه
: )

[_silent_]

به تو اي دوست سلام!
حالت آيا خوبست؟
روزگارت آبيست؟
همه اينجا خوبند،
ني لبك ميخواند،
قاصدك ميرقصد،
دريا آرام است،
باد عاشق شده است،
و كسي هست
در اين خاك غريب كه به يادت جاريست............

[revival]

[mriaw]

میشود سخت ترین مسآله آسان باشد
پشت هر کوچه ی بن بست خیابان باشد
می شود حال بد ثانیه ها خوب شود
شهر هم غرقِ هم آغوشیِ باران باشد
گیرم این عشق که آتش زده بر زندگی ات
بعدِ جان کندن تو،شکل گلستان باشد
گیرم ایندفعه که برگشت بماند...نرود
گیرم از رفتن یکباره پشیمان باشد
فرض کن حسرتِ پاییزِ تو را درک کند
روز برگشتن او اول آبان باشد
بعد نُه ماه به ویرانه ی تو برگردد
تا درین شعر پر از حادثه مهمان باشد
بیخیالِ غمِ هرروزه،چرا که دل من
مثل ریگی ست که در کفش تو پنهان باشد

[mriaw]

سرِ وصال اگر دیر میکنی این مرد
به انتظارِ تو در انقلاب می ماند ...

[mriaw]

نیوتن گفته آری هر عمل،عکس العمل دارد
تو هم قانونِ دوم شخصِ عاشق را رعایت کن

[mriaw]

خدا همیشه به دیوانه ها حواسش هست
گذاشت سرخ ترین سیب،سیبِ من باشد
حسود نیستم اما کسی به غیرِ خودم
غلط کند که بخواهد رقیبِ من باشد ...

[revival]

جفا دارد جفا، چندانکه خواهی
وفا دارد؟ ندانم یا ندارد

محبت داند و با ما نداند
مروت دارد و با ما ندارد

«آرتیمانی»
گفتم از این حافظ و سعدی و مولانا و بیدل و صائب و...دیگ سبکهاشون بهشون عادت کردیم، شاعر کمتر معروف بذارم جالب باشع

[mriaw]

وقتی که می بینی دلت رسوای عالم می شود
آن وقت تقویم تو هرروزش مُحرَم می شود
چیز عجیبی نیست،حرفم را به هرکس میزنم
تنها که باشی دشمنت هم‌با تو مَحرَم می شود
شمشیر از رو بستی و من باخود گفتم:ببین
این زن برای کشتن تو (ابن ملجم)می شود
نه!شک نکن؛با بودنِ این قدر یاد وخاطره
این خانه بعد از مردنِ من،موزه ی غم می شود
گیره،لباس توری ات،موهای روی شانه ...آه
از دوری ات هرروز پشت شانه ام خم می شود!
ای زن!شبیه عکس کهنه ی اسکن شده
هرچه بزرگت می کنم،کیفیتت کم می شود
برگرد وتااخر کنار بی کسی هایم بمان
چیزی شبیه معجزه؛ الله اعلم
میشود؟!

[mriaw]

قبل رفتن نخواستی حتی
یک دقیقه رفیق من باشی
ارزش یک دقیقه را تنها
مُجرمِ پای دار میفهمد
شهر،بعد ازتو درنگاه من
با جهنم برابری میکرد
غربتِ اخرین قرارم را
ادمِ بی قرار می فهمد
انتظارِ من از توانِ تو
بیشتر بود ،چون که قلبم‌ گفت:
بس کن اخر!مگر کسی که نیست
چیزی از انتظار می فهمد؟!

[mriaw]

گفتند:
نگذر از غرورت،کار خوبی نیست
باید خودت فهمیده باشی یارخوبی نیست
گفتند:
هرگز لشگرت را دست اون نسپار
این خائنِ بالفطره پرچم دار خوبی نیست!
ترک تو ودرک جماعت کار دشواری ست
تکرار تنهایی ولی تکرار خوبی نیست...
آزادی از تو ،انحصار واقعی از من
بازی شیرینی ست،استعمار خوبی نیست!

[mriaw]

بعد از تو هیچ عشقی آتش به خرمنش نیست
دیگر زنی ردایی از شعله بر تنش نیست
بعد از تو زن شکوهی در پیکرش ندارد
یک چرخ دلبری بر پرچین دامنش نیست
بعد ازتو شعر یعنی یکریز واژه چینی
بعد از تو عشق یعنی هم خواب آفرینی
یک اجتماع بی درد اسطوره های دردند
ای درد ناب برخیز،تا درد را ببینی....

[mriaw]

بی تو من با بدن لخت خیابان چه کنم؟
با غم انگیز ترین حالت تهران چه کنم؟
بی تو پتیاره پاییز مرا می شکند
این شب وسوسه انگیز مرا می شکند
بی تو بی کاروکسم وسعت پشتم خالی است
گل تو باشی من مفلوک دومشتم خالی است!

[mriaw]

زندگی یک چمدان است که می آوریش

بار و بندیل سبک می کنی و می بریش

خودکشی،مرگ قشنگی که به آن دل بستم

دسته کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستم

گاه و بیگاه پُر از پنجره های خطرم

به سَرم می زند این مرتبه حتما بپرم

گاه و بیگاه شقیقه ست و تفنگی که منم

قرص ماهی که تو باشی و پلنگی که منم

چمدان دست تو و ترس به چشمان من است

این غم انگیزترین حالت غمگین شدن است

[mriaw]

Sobhan.1999 در شعردانه گفته است:

چه رفتن ها که می ارزد به بودن های پوشالی
چه آغوشی، چه امّیدی به این احساس تو خالی

کبوتر با کبوتر مانده اما از سر اجبار
در این دنیای تودرتو، تو دیگر از چه مینالی؟

یکی را دوستش داری که او دنبال غیر از توست
کجا دیدی جهانی را به این شوریده احوالی؟

شعر از کیه؟

[revival]

گفتم مه من!از چه تو در دام نیفتی?
گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

چ قشنگ شبیه سازیش کردمشعر از حسین پژمانی بختیاریه

[Unique 7]

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد
صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست
باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد
شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد
مغبچه‌ای می‌گذشت راهزن دین و دل
در پی آن آشنا از همه بیگانه شد
آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت
چهره خندان شمع آفت پروانه شد
گریه شام و سحر شکر که ضایع نگشت
قطره باران ما گوهر یک دانه شد
نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری
حلقه اوراد ما مجلس افسانه شد
منزل حافظ کنون بارگه پادشاست
دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد