هرچی تودلته بریز بیرون۶

[_silent_]

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی
چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست

باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است
باز می خندم که خیلی، گرچه می دانی که نیست

شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم ، توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت، می شود آیا کمی
دستهایم را بگیری ، بین دستانی که نیست

وقت رفتن می شود، با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود
باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیست.......

[_silent_]

چترها را باید بست.
زیر باران باید رفت.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت.
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست.........

[revival]

آسمان بیدل ندانم تا کجا می‌راندم
این فلاخن می‌زند عمریست از دورم به سنگ....

[mahrokh]

خداوند نظری خواست که بیند به جهان صورت خویش
خیمه در آب و گل آدم زد

[sheydadb37]

مولانای جان

[sheydadb37]

در نزن رفته ام از خویش
کسی منزل نیست.....

[مبیناااااا]

%(#bd6b18)[مرا تا دل بود دلبر تو باشی]
%(#784007)["نظامی"]

[مبیناااااا]

%(#7b0ec4)[غم دل با تو نگویم که نداری غم دل]
%(#7b0ec4)[با کسی حال توان گفت که حالی دارد…!]

%(#7b0ec4)[“سعدى”]

[sahel.79]

هر که در عاشقی قدم نزده است
بر دل از خون دیده نم نزده است

او چه داند که چیست حالت عشق
که بر او عشق، تیر غم نزده است......

[mahrokh]

و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک دچار آبی بیکران باشد

[mahrokh]

-چرا گرفته دلت ؟
مثل آنکه تنهایی
-چقدر هم تنها
-خیال میکنم دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی
-دچار یعنی
عاشق-و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد

[mahrokh]

گر طالب راهی بیا ،ور در پی آهی برو
این گفت و با خود میسرود،پروانه را گم کرده ام

[romisa]

دست طبیعت! گل عمر مرا مچین

[romisa]

بینی جهان را خود را نبینی

بینی جهان را خود را نبینی
تا چند نادان غافل نشینی

نور قدیمی شب را بر افروز
دست کلیمی در آستینی

بیرون قدم نه از دور آفاق
تو پیش ازینی تو بیش ازینی

از مرگ ترسی ای زنده جاوید؟
مرگ است صیدی تو در کمینی

جانی که بخشد دیگر نگیرند
آدم بمیرد از بی یقینی

صورت گری را از من بیاموز
شاید که خود را باز آفرینی

[romisa]

عشق را نازم که بودش را غم نابود نی

عشق را نازم که بودش را غم نابود نی
کفر او زنار دار حاضر و موجود نی

عشق اگر فرمان دهد از جان شیرین هم گذر
عشق محبوب است و مقصود است و جان مقصود نی

کافری را پخته تر سازدشکست سومنات
گرمی بتخانه بی هنگامهٔ محمود نی

مسجد و میخانه و دیر و کلیسا و کنشت
صد فسون از بهر دل بستند و دل خوشنود نی

نغمه پردازی ز جوی کوهسار آموختم
در گلستان بوده ام یک ناله درد آلود نی

پیش من آئی دم سردی دل گرمی بیار
جنبش اندر تست اندر نغمهٔ داوود نی

عیب من کم جوی و از جامم عیار خویش گیر
لذت تلخاب من بی جان غم فرسود نی

[romisa]

صورت گری که پیکر روز و شب آفرید

صورت گری که پیکر روز و شب آفرید
از نقش این و آن بتماشای خود رسید

صوفی! برون ز بنگه تاریک پا بنه
فطرت متاع خویش به سوداگری کشید

صبح و ستاره و شفق و ماه و آفتاب
بی پرده جلوه ها به نگاهی توان خرید

[revival]

هرکجا رفتم نرفتم نیم‌گام از خود برون
صد قیامت رفت وامروز مرا فردا نکرد

[romisa]

می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست

می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست
پیش صاحب نظران حور و جنان چیزی نیست

هرچه از محکم و پاینده شناسی گذرد
کوه و صحرا و بر و بحر و کران چیزی نیست

دانش مغربیان فلسفهٔ مشرقیان
همه بتخانه و در طوف بتان چیزی نیست

از خود اندیش و ازین بادیه ترسان مگذر
که تو هستی و وجود دو جهان چیزی نیست

در طریقی که بنوک مژه کاویدم من
منزل و قافله و ریگ روان چیزی نیست

[revival]

دیده گر بی‌اشک گردید از حیا امیدهاست
جبهه آسان می‌کندکاری‌که مژگانم نکرد

[romisa]

کم سخن غنچه که در پردهٔ دل رازی داشت

کم سخن غنچه که در پردهٔ دل رازی داشت
در هجوم گل و ریحان غم دم سازی داشت

محرمی خواست ز مرغ چمن و باد بهار
تکیه بر صحبت آن کرد که پروازی داشت