هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Bio]

بار دگر شور آورید این پیر درد آشام را
صد جام برهم نوش کرد از خون دل پر جام ما

چون راست کاندر کار شد وز کعبه در خمار شد
در کفر خود دین دار شد بیزار شد ز اسلام ما

پس گفت تا کی زین هوس ماییم و درد یک نفس
دایم یکی گوییم وبس تا شد دو عالم رام ما

بس کم زنی استاد شد بی خانه و بنیاد شد
از نام و ننگ آزاد شد نیک است این بدنام را

پس شد چون مردان مرد او وز هر دو عالم فرد او
وز درد درد درد او شد مست هفت اندام ما

دل گشت چون دلداده‌ای جان شد ز کار افتاده‌ای
تا ریخت پر هر باده‌ای از جام دل در جام ما

جان را چون آن می نوش شد از بی‌خودی بیهوش شد
عقل از جهان خاموش شد و از دل برفت آرام ما

عطار در دیر مغان خون می‌کشید اندر نهان
فریاد برخاست از جهان کای رند درد آشام ما

«عطار»

[Bio]

آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت
بر دل آمد وز تف دل هم زبان هم لب بسوخت

دوش در وقت سحر آهی برآوردم ز دل
در زمین آتش فتاد و بر فلک کوکب بسوخت

جان پر خونم که مشتی خاک دامن گیر اوست
گاه اندر تاب ماند و گاه اندر تب بسوخت

پردهٔ پندار کان چون سد اسکندر قوی است
آه خون آلود من هر شب به یک یارب بسوخت

روز دیگر پردهٔ دیگر برون آمد ز غیب
پردهٔ دیگر به یارب‌های دیگرشب بسوخت

هر که او خام است گو در مذهب ما نه قدم
زانکه دعوی خام شد هر کو درین مذهب بسوخت

باز عشقش چون دل عطار در مخلب گرفت
از دل گرمش عجب نبود اگر مخلب بسوخت

«عطار»

[Bio]

چگونه شرح آن گویم که جانم
ز عشق این سخن مست و خراب است

اگر پرسی ز سر این سؤالی
چه گویم من که خاموشی جواب است

برای جست و جوی این حقیقت
هزاران حلق در دام طناب است

ز درد این سخن پیران ره را
محاسن‌ها به خون دل خضاب است

جوانمردان دین را زین مصیبت
جگرها تشنه و دلها کباب است

ز شرح این سخن وز خجلت خویش
دل عطار در صد اضطراب است

«عطار»

[Bio]

ساقیا لبریز کن پیمانه را
یا بمن بنما ره میخانه را

کو کمند زلف آن زیبا نگار
تا به بند آرم دل دیوانه را

شمع از عشق تو میسوزد که سوخت
گرمی شوقش پر پروانه را

بوی مِی هوشم چنان از سر ربود
که غلط کردم ره میخانه را

آشنایان را کند پامال جور
تا بدست آرد دل بیگانه را

«غبار همدانی»

[Bio]

خروشی دوش از میخانه برخاست
که هوش از عاقل و فرزانه برخاست

مُغان خشت از سر خُم برگرفتند
خروش از مردم میخانه برخاست

فروغ روی ساقی در مِی افتاد
زبانۀ آتش از پیمانه برخاست

ز بس با آشنایان جور کردی
فغان از مردم بیگانه برخاست

چنان زنجیر گیسو تاب دادی
که فریاد از دل دیوانه برخاست

پی افروختن چون شمع بنشست
برای سوختن پروانه برخاست

بیا ساقی بیاور کشتی مِی
که طوفان غم از کاشانه برخاست

عجب نبود زتاب جوشش مِی
گر از خُم نعرۀ مستانه برخاست

چو مرغ دل شکنج دام او دید
نخست از روی آب و دانه برخاست

غبارا هر که دست از جان بشوید
تواند از پی جانانه برخاست

«غبار همدانی»

[Bio]

بر مشامم بوی جانان میرسد
بر لبم جان پای کوبان میرسد

نامده بیرون بشیر از شهر مصر
بوی پیراهن به کنعان می رسد

بر مشامم همره پیک صبا
بوی آن زلف پریشان می رسد

شست برنگرفته از یک چوبه تیر
بر دلم صد زخمه پیکان میرسد

مشنو ای جان از غبار ار زانکه گفت
درد مشتاقان به درمان میرسد

«غبار همدانی»

[Bio]

ای دوست، به دوستی قرینیم تو را
هر جا که قدم نهی زمینیم تو را

در مذهب عاشقی روا کی باشد
عالم به تو بینیم و نبینیم تو را

«عراقی»

[Bio]

تا مهر توام در دل شوریده نشست
وافتاد مرا چشم بدان نرگس مست

این غم ز دلم نمی‌نهد پای برون
وین اشگ ز دامنم نمیدارد دست

«عبید زاکانی»

[_Biliifti_]

صلاح کار کجا و من خراب کجا

ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را

سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد

چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا

چو کحل بینش ما خاک آستان شماست

کجا رویم بفرما از این جناب کجا

مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است

کجا همی‌روی ای دل بدین شتاب کجا

بشد که یاد خوشش باد روزگار وصال

خود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست

قرار چیست صبوری کدام و خواب کجا
《حافظ》

[Succinate]

ای آنکه دوست دارمت،اما ندارمت
بر سینه می فشارمت،اما ندارمت

ای آسمان من که سراسر ستاره ای
تا صبح می شمارمت،اما ندارمت

در عالم خیال خودم چون چراغ اشک
بر دیده می گذارمت،اما ندارمت

می خواهم ای درخت بهشتی، درخت جان
در باغ دل بکارمت،اما ندارمت

می خواهم ای شکوفه ترین مثل چتر گل
بر سر نگاه دارمت،اما ندارمت:)️

سعید بیابانکی

[_Mitra_]

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو
شب از فراق تو می‌نالم ای پری رخسار
چو روز گردد گویی در آتشم بی تو
دمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا
همیشه زهر فراقت همی چشم بی تو
اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا
دو پایم از دو جهان نیز در کشم بی تو
پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار
جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

#سعدی
(بیت آخرش جالب بود)

[chichak am]

• %(#ff6243)[ شاد و بی غم بزی که شادی و غم زود آیند و زود میگذرند]

• %(#ff6243)[ ابن حسام]

[chichak am]

%(#570000)[چنین است رسم سرای درشت ]
%(#570000)[ گهی پشت به زین و گهی زین به پشت]
%(#570000)[فردوسی]

[chichak am]

%(#595900)[ غم و شادی جهان را نبود هیچ ثبات]
%(#595900)[ هر زمان حال وی از شکل دگر خواهد شد]
%(#595900)[سنایی]

[Saghia]

آنچه می‌جويی تويی
و آنچه می‌خواهی تويی

پس ز تو
تا آنچه گم کردی
ره بسيار نيست

عطار

[maryam111]

شاید اثر جنگل بادام و کمی بغض
منجر به غزلواره آتی شده باشد..
○حامد عسگری

[Saghia]

[_Biliifti_]

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت

گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود

بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت

بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم

وز پی اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت

شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن

در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم

کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت

《حافظ》

[_Mitra_]

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق
ساکن شود بدیدم و مشتاق‌تر شدم
دستم نداد قوت رفتن به پیش یار
چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم
تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم
از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم
من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم
سعدی

[Bio]

در آینه دوباره نمایان شد
با ابر گیسوانش در باد
باز آن سرود سرخ اناالحق
ورد زبان اوست
تو در نماز عشق چه خواندی ؟
که سالهاست
بالای دار رفتی و این شحنه های پیر
از مرده ات هنوز
پرهیز می کنند

«محمدرضا شفیعی کدکنی»