هرچی تودلته بریز بیرون۶

[_Mitra_]

ای نفس خرم باد صبا
از بر یار آمده‌ای مرحبا

قافلهٔ شب چه شنیدی ز صبح
مرغ سلیمان چه خبر از سبا

بر سر خشم است هنوز آن حریف
یا سخنی می‌رود اندر رضا

از در صلح آمده‌ای یا خلاف
با قدم خوف روم یا رجا

بار دگر گر به سر کوی دوست
بگذری ای پیک نسیم صبا

گو رمقی بیش نماند از ضعیف
چند کند صورت بی‌جان بقا

آن همه دلداری و پیمان و عهد
نیک نکردی که نکردی وفا

لیکن اگر دور وصالی بود
صلح فراموش کند ماجرا

تا به گریبان نرسد دست مرگ
دست ز دامن نکنیمت رها

دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا

خستگی اندر طلبت راحت است
درد کشیدن به امید دوا

سر نتوانم که بر آرم چو چنگ
ور چو دفم پوست بدرد قفا

هر سحر از عشق دمی می‌زنم
روز دگر می‌شنوم بر ملا

قصهٔ دردم همه عالم گرفت
در که نگیرد نفس آشنا

گر برسد نالهٔ سعدی به کوه
کوه بنالد به زبان صدا

سعدی

[_Mitra_]

دور گردان را به احسان یاد کردن همت است
ورنه هر نخلی به پای خود ثمر می‌افکند

صائب تبریزی

[m.hmt]

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد

زلف خاتون ظفر شیفته پرچم توست

دیده فتح ابد عاشق جولان تو باد

ای که انشاء عطارد صفت شوکت توست

عقل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد

طیره جلوه طوبی قد چون سرو تو شد

غیرت خلد برین ساحت بستان تو باد

نه به تنها حیوانات و نباتات و جماد

هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد

#حافظانه
بماند بلکه در یادم ماندگار ترین باشد...

[m.hmt]

دل بر جانان من ، برده دل و جان من

برده دل و جان من ، دل بر جانان من

از لب جانان من ، زنده شود جان من

زنده شود جان من ، از لب جانان من

روضه رضوان من ، خاک سر کوی دوست

خاک سر کوی دوست ، روضه رضوان من

این دل حیران من ، واله و شیدای توست

واله و شیدای توست ، این دل حیران من

یوسف کنعان من ، مصر ملاحت تو راست

مصر ملاحت تو راست ، یوسف کنعان من

سرو گلستان من ، قامت دل جوی توست

قامت دل جوی توست ، سرو گلستان من

حافظ خوش خوان من ، نقد کمال غیاث

نقد کمال غیاث ، حافظ خوش خوان من

[_Mitra_]

بار بردار ز دلها که درین راه دراز
آن رسد زود به منزل که گرانبارترست

صائب تبریزی

[_Mitra_]

هر کسی بی خویشتن جولان عشقی می‌کند
تا به چوگان که در خواهد فتادن گوی دوست

سعدی

[_Mitra_]

دور از تو فضای دهر بر من تنگست
دارم دلکی که زیر صد من سنگست

عمریست که مدتش زمان را عارست
جانیست که بردنش اجل را ننگست

ابوسعید ابوالخیر

[_Biliifti_]

خنده ی بیگانگان دیدم نگفتم درد دل
آشنایا با تو گویم گریه دارد حال من...!

| شهریار |

[Bio]

دیگر این پنجره بگشای که من
به ستوه آمدم از این شب تنگ
دیرگاهی ست که در خانه همسایه من خوانده خروس
وین شب تلخ عبوس
می فشارد به دلم پای درنگ
دیرگاهی ست که من در دل این شام سیاه
پشت این پنجره بیدار و خموش
مانده ام چشم به راه
همه چشم و همه گوش
مست آن بانگ دلاویز که می آید نرم
محو آن اختر شب تاب که می سوزد گرم
مات این پرده شبگیر که می بازد رنگ
آری این پنجره بگشای که صبح
می درخشد پس این پرده تار
می رسد از دل خونین سحر بانگ خروس
وز رخ آینه ام می سترد زنگ فسوس
بوسه مهر که در چشم من افشانده شرار
خنده روز که با اشک من آمیخته رنگ

«سایه»

[_Biliifti_]

خَلَد گر به پا خاری آسان برآید؛

چه سازم به خاری که در دل نشیند؟..

[kosari]

حیدر بابا یولوم سنن کج اولدی
عومروم کئچدی گلممه دیم گئج اولدی
هیچ بیلمه دیم گوزللرون نئج اولدی
بیلمزدیم دونگه لر وار دونوم وار
ایتگین لیک وار آیریلیق وار اولوم وار

شهریار

[kosari]

خــــــان ائـــــوینه ، شئر گله ، قویروق بولار !

بیزیـــــم ائوه ، کــــــور ایت گله ، هــار گلی !

خلقه قونـــــــاق گلی ، گؤزی ســـورمه لی ...!

بیزیم ائـــودن ، کـور گئتمه میش ، کـار گلی !!!

(اگر به خانه ی خان ، شیر وارد شود ... دم تکان می دهد ! ولی اگر به خانه ی ما سگ کوری وارد شود ، هار و وحشی وارد میشود ...! برای مردم ، مهمانی وارد میشود که به چشمانش سرمه زده است ! از خانه ی ما کور خارج نشده ، کر وارد می شود !!!)

بختیــــــمه آرواد نه چیخـــــــــا ، بیلمیــــــرم ؟

بللی دی کی ســـــــارساغا ، سوسـار گلی !!!

بیـــــــر "اوچ اتک" اندازادیـــــــــــر اگنیــــــــمه !

"سالیسبــــــــوری" گن گلمــــه سه دار گلی !!!

(برای اقبال من چگونه زنی نصیب شود ؟!!! نمیدانم !!! بدیهی است که نصیب فرد کودن و احمقی چون من ، راسویی می آید !!! برای تنم یک پیراهن "سه پاره" اندازه میشود ... اگر لباس "سالیسبوری" برایم گشاد نیاید ، تنگ خواهد بود !!!)

دولتلــــی یه یــــــــــاس دا گلـــــه اوینــــــــایار !

بیز کاسیبــــــــا طوی گلـــــــه ، آخســار گلی !!!

غم یوکــــــــوندن ، کدخدانیـــــن حصّــــه سی ...

خـــــردل اولــــــی ، بیزیمکی خــــــــالوار گلی !!!

(اگر مصیبت به خانه ی متموّلی پا بگذارد ، به رقص در می آید ! ولی اگر به خانه ی ما که فقیریم ، عروسی هم قدم بگذارد با پای لنگ می آید !!! قسمت کدخدا از بار اندوه و غم به اندازه ی دانه ی خردلی است ولی سهم ما یک خروار میباشد !!!)

کتــــــــده بیزی دویولّه ، بیر هــــــاوار یــــــــوخ ...!

بیز بیـــــر کلمه حق دانیشـــــاق ، جــــار گلی ...!

دارغاشــــــاییرتلار بیـــــــزه سرکــــــــار چیخـار !

دار دیبینـــــــدن قـــــورتـــــــولار ، ســـردار گلی !

(در روستا ما را به کتک گرفته اند و کسی به فریاد ما نمی رسد ! و اگر ما کلمه ای حق بگوییم ، به همه جا جار می زنند ! ولگردها در برابر ما امنیّه می شوند و اگر از زیر چوبه ی دار هم فرار کرده باشند ، مانند این است که سردار هستند !!!)

شهریار;)

[kosari]

چی میتونه غم انگیزتر از این بیتِ شهریار باشه️:

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی
کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست...

[_Mitra_]

دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع
گر چه دربانی میخانه فراوان کردم

حافظ

[Kosar A003]

خزان رسید و گلستان بدان نگار نماند
زمان سیر و تماشای نوبهار نماند
لطافتی که هوا داشت بغارت دهر
طراوتی که چمن داشت پایدار نماند...

[Bio]

آتش سودای تو جانم بسوخت
یک شررش هر دو جهانم بسوخت

سوخته را خوش بتوان سوختن
سوخته‌ای بودم از آنم بسوخت

طاقت خورشید وصالم نبود
حیرت از آن وسع و توانم بسوخت

از من و ما گر اثری بود، رفت
عشق به‌کل نام و نشانم بسوخت

قصد سخن کردم تا سوز دل
شرح دهم ، کام و زبانم بسوخت

خواستم از درد که احوال جان
وصف کنم، شرح و بیانم بسوخت

نامهٔ اندوه نهادم اساس
سوز سخن کلک و بنانم بسوخت

بس که چراغ نظر افروختم
مردمک چشم عیانم بسوخت

دود سخن روزن حلقم ببست
تفِّ جگر شمع روانم بسوخت

قصه دراز است نزاری خموش
گو همه پیدا و نهانم بسوخت

«حکیم نزاری»

[Bio]

ای مسافر اندرین ره گام عاشق‌وار زن
فرش لاف اندر نورد و گفت از کردار زن

گر نسیم مشک معنی نیست اندر جیب تو
دست همت باری اندر دامن عطار زن

هرکت از زر باز گوید اوست دقیانوس تو
گر همی دین بایدت خیمه میان غار زن

دیو طرارست پیش آهنگ حرب وی تویی
سوزن تمهید را در چشم این طرار زن

پیش از آن کز غدر عالم لال گردد جان تو
آتش درویشی اندر عالم غدار زن

منزلی کآنجا نشان خیمهٔ معشوق تست
خاک اندر سرمه ساز و بوسه بر دیوار زن

گر نثار پای معشوقان بود در راه وصل
با دو دیده در بپاش و با دو رخ ایثار زن

چون سوار راهبر گشتی تو در میدان عشق
شو پیاده آتش آندر زین و زین‌افزار زن

هوشیار از باده و مست از می دنیا چه سود
طیلسان فقر و بر فرق چنین هشیار زن

در خرابات خرابی همچو مستان گوشه‌گیر
خیمهٔ قلاشی اندر خانهٔ خمار زن

پای در میدان مهر کمزنان ملک نه
نرد بازیدی ز مستی حصل بر اسرار زن

جان و دل را در قبالهٔ عاشقی اقرار کن
پس به نام عاشقی مهری بر آن اقرار زن

گر همه دعوی کنی در عاشقی و مفلسی
چون سنایی دم درین عالم قلندروار زن

«سنایی»

[m.hmt]

‌

ظاهر آراسته‌ام در هوس وصل ولی
من پریشان‌تر از آنم که تو می‌پنداری

[kosari]

او سخن می‌گوید و
دل می‌برد ...

‏⁧ • سعدی⁩

[kosari]

گـل عشـق مبـویـید کـه آن بـوی وفـا رفـت!

• هوشنگ ابتهاج