-
شعردانه
|
-
صدایی که مرا می‌بَرَد از خویش به مستی
به آغاز جهان و به جوانسالیِ هستی
صدایی‌ست،
صدایی‌ست.
-
ای نفس خرم باد صبا
از بر یار آمده‌ای مرحباقافلهٔ شب چه شنیدی ز صبح
مرغ سلیمان چه خبر از سبابر سر خشم است هنوز آن حریف
یا سخنی می‌رود اندر رضااز در صلح آمده‌ای یا خلاف
با قدم خوف روم یا رجابار دگر گر به سر کوی دوست
بگذری ای پیک نسیم صباگو رمقی بیش نماند از ضعیف
چند کند صورت بی‌جان بقاآن همه دلداری و پیمان و عهد
نیک نکردی که نکردی وفالیکن اگر دور وصالی بود
صلح فراموش کند ماجراتا به گریبان نرسد دست مرگ
دست ز دامن نکنیمت رهادوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلاخستگی اندر طلبت راحت است
درد کشیدن به امید دواسر نتوانم که بر آرم چو چنگ
ور چو دفم پوست بدرد قفاهر سحر از عشق دمی می‌زنم
روز دگر می‌شنوم بر ملاقصهٔ دردم همه عالم گرفت
در که نگیرد نفس آشناگر برسد نالهٔ سعدی به کوه
کوه بنالد به زبان صدا
سعدی -
خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد
زلف خاتون ظفر شیفته پرچم توست
دیده فتح ابد عاشق جولان تو باد
ای که انشاء عطارد صفت شوکت توست
عقل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد
طیره جلوه طوبی قد چون سرو تو شد
غیرت خلد برین ساحت بستان تو باد
نه به تنها حیوانات و نباتات و جماد
هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد
#حافظانه
بماند بلکه در یادم ماندگار ترین باشد... -
دل بر جانان من ، برده دل و جان من
برده دل و جان من ، دل بر جانان من
از لب جانان من ، زنده شود جان من
زنده شود جان من ، از لب جانان من
روضه رضوان من ، خاک سر کوی دوست
خاک سر کوی دوست ، روضه رضوان من
این دل حیران من ، واله و شیدای توست
واله و شیدای توست ، این دل حیران من
یوسف کنعان من ، مصر ملاحت تو راست
مصر ملاحت تو راست ، یوسف کنعان من
سرو گلستان من ، قامت دل جوی توست
قامت دل جوی توست ، سرو گلستان من
حافظ خوش خوان من ، نقد کمال غیاث
نقد کمال غیاث ، حافظ خوش خوان من
-
خنده ی بیگانگان دیدم نگفتم درد دل
آشنایا با تو گویم گریه دارد حال من...!| شهریار |
-
دیگر این پنجره بگشای که من
به ستوه آمدم از این شب تنگ
دیرگاهی ست که در خانه همسایه من خوانده خروس
وین شب تلخ عبوس
می فشارد به دلم پای درنگ
دیرگاهی ست که من در دل این شام سیاه
پشت این پنجره بیدار و خموش
مانده ام چشم به راه
همه چشم و همه گوش
مست آن بانگ دلاویز که می آید نرم
محو آن اختر شب تاب که می سوزد گرم
مات این پرده شبگیر که می بازد رنگ
آری این پنجره بگشای که صبح
می درخشد پس این پرده تار
می رسد از دل خونین سحر بانگ خروس
وز رخ آینه ام می سترد زنگ فسوس
بوسه مهر که در چشم من افشانده شرار
خنده روز که با اشک من آمیخته رنگ
«سایه» -
خَلَد گر به پا خاری آسان برآید؛
چه سازم به خاری که در دل نشیند؟..
-
خــــــان ائـــــوینه ، شئر گله ، قویروق بولار !
بیزیـــــم ائوه ، کــــــور ایت گله ، هــار گلی !
خلقه قونـــــــاق گلی ، گؤزی ســـورمه لی ...!
بیزیم ائـــودن ، کـور گئتمه میش ، کـار گلی !!!
(اگر به خانه ی خان ، شیر وارد شود ... دم تکان می دهد ! ولی اگر به خانه ی ما سگ کوری وارد شود ، هار و وحشی وارد میشود ...! برای مردم ، مهمانی وارد میشود که به چشمانش سرمه زده است ! از خانه ی ما کور خارج نشده ، کر وارد می شود !!!)
بختیــــــمه آرواد نه چیخـــــــــا ، بیلمیــــــرم ؟
بللی دی کی ســـــــارساغا ، سوسـار گلی !!!
بیـــــــر "اوچ اتک" اندازادیـــــــــــر اگنیــــــــمه !
"سالیسبــــــــوری" گن گلمــــه سه دار گلی !!!
(برای اقبال من چگونه زنی نصیب شود ؟!!! نمیدانم !!! بدیهی است که نصیب فرد کودن و احمقی چون من ، راسویی می آید !!! برای تنم یک پیراهن "سه پاره" اندازه میشود ... اگر لباس "سالیسبوری" برایم گشاد نیاید ، تنگ خواهد بود !!!)
دولتلــــی یه یــــــــــاس دا گلـــــه اوینــــــــایار !
بیز کاسیبــــــــا طوی گلـــــــه ، آخســار گلی !!!
غم یوکــــــــوندن ، کدخدانیـــــن حصّــــه سی ...
خـــــردل اولــــــی ، بیزیمکی خــــــــالوار گلی !!!
(اگر مصیبت به خانه ی متموّلی پا بگذارد ، به رقص در می آید ! ولی اگر به خانه ی ما که فقیریم ، عروسی هم قدم بگذارد با پای لنگ می آید !!! قسمت کدخدا از بار اندوه و غم به اندازه ی دانه ی خردلی است ولی سهم ما یک خروار میباشد !!!)
کتــــــــده بیزی دویولّه ، بیر هــــــاوار یــــــــوخ ...!
بیز بیـــــر کلمه حق دانیشـــــاق ، جــــار گلی ...!
دارغاشــــــاییرتلار بیـــــــزه سرکــــــــار چیخـار !
دار دیبینـــــــدن قـــــورتـــــــولار ، ســـردار گلی !
(در روستا ما را به کتک گرفته اند و کسی به فریاد ما نمی رسد ! و اگر ما کلمه ای حق بگوییم ، به همه جا جار می زنند ! ولگردها در برابر ما امنیّه می شوند و اگر از زیر چوبه ی دار هم فرار کرده باشند ، مانند این است که سردار هستند !!!)
شهریار;)
-
خزان رسید و گلستان بدان نگار نماند
زمان سیر و تماشای نوبهار نماند
لطافتی که هوا داشت بغارت دهر
طراوتی که چمن داشت پایدار نماند... -
آتش سودای تو جانم بسوخت
یک شررش هر دو جهانم بسوختسوخته را خوش بتوان سوختن
سوخته‌ای بودم از آنم بسوختطاقت خورشید وصالم نبود
حیرت از آن وسع و توانم بسوختاز من و ما گر اثری بود، رفت
عشق به‌کل نام و نشانم بسوختقصد سخن کردم تا سوز دل
شرح دهم ، کام و زبانم بسوختخواستم از درد که احوال جان
وصف کنم، شرح و بیانم بسوختنامهٔ اندوه نهادم اساس
سوز سخن کلک و بنانم بسوختبس که چراغ نظر افروختم
مردمک چشم عیانم بسوختدود سخن روزن حلقم ببست
تفِّ جگر شمع روانم بسوختقصه دراز است نزاری خموش
گو همه پیدا و نهانم بسوخت «حکیم نزاری» -
ای مسافر اندرین ره گام عاشق‌وار زن
فرش لاف اندر نورد و گفت از کردار زنگر نسیم مشک معنی نیست اندر جیب تو
دست همت باری اندر دامن عطار زنهرکت از زر باز گوید اوست دقیانوس تو
گر همی دین بایدت خیمه میان غار زندیو طرارست پیش آهنگ حرب وی تویی
سوزن تمهید را در چشم این طرار زنپیش از آن کز غدر عالم لال گردد جان تو
آتش درویشی اندر عالم غدار زنمنزلی کآنجا نشان خیمهٔ معشوق تست
خاک اندر سرمه ساز و بوسه بر دیوار زنگر نثار پای معشوقان بود در راه وصل
با دو دیده در بپاش و با دو رخ ایثار زنچون سوار راهبر گشتی تو در میدان عشق
شو پیاده آتش آندر زین و زین‌افزار زنهوشیار از باده و مست از می دنیا چه سود
طیلسان فقر و بر فرق چنین هشیار زندر خرابات خرابی همچو مستان گوشه‌گیر
خیمهٔ قلاشی اندر خانهٔ خمار زنپای در میدان مهر کمزنان ملک نه
نرد بازیدی ز مستی حصل بر اسرار زنجان و دل را در قبالهٔ عاشقی اقرار کن
پس به نام عاشقی مهری بر آن اقرار زنگر همه دعوی کنی در عاشقی و مفلسی
چون سنایی دم درین عالم قلندروار زن «سنایی»
:
