-
شعردانه
️
-
آنها که در هوای تو جان‌ها بداده‌اند
از بی‌نشانی تو نشان‌ها بدادهاندمن در میانه هیچ کسم وز زبان من
این شرح‌ها که می‌رود آنها بدادهاندآن عاشقان که راست چو پروانهٔ ضعیف
از شوق شمع روی تو جان‌ها بدادهاندبا من بگفته‌اند که فانی شو از وجود
کاندر فنای نفس روان‌ها بدادهاندعطار را که عین عیان شد کمال عشق
اندر حضور عقل عیان‌ها بداده‌اند
«عطار» -
آدمی پیر چو شد حرص جوان می گردد
خواب در وقت سحرگاه گران می گردد
آسمان در حرکت از نظر روشن ماست
آب از قوت سرچشمه روان می گردد
رای روشن ز بزرگان کهنسال طلب
آبها صاف در ایام خزان می گردد
طالب خلق اگر گوشه عزلت گیرد
همچو دامی است که در خاک نهان می گردد
رتبه عشق به تدریج بلندی گیرد
باده چون کهنه شود نشأه جوان می گردد
آسمان خاک ره مردم بی آزارست
گرگ در گله این قوم شبان می گردد
هر که را تیغ زبان نیست به فرمان صائب
عاقبت کشته شمشیر زبان می گردد
-
-
مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا
گر تو شکیب داری طاقت نماند ما راباری به چشم احسان در حال ما نظر کن
کز خوان پادشاهان راحت بود گدا راسلطان که خشم گیرد بر بندگان حضرت
حکمش رسد ولیکن حدی بود جفا رامن بی تو زندگانی خود را نمی‌پسندم
کاسایشی نباشد بی دوستان بقا راسعدی -
بگذار تا ازین شبِ دشوار بگذریم
آنگه چه مژده‌ها که به بام سحر بریم
• هوشنگ ابتهاج -
هیچ اگر سایه پذیرد منم آن سایه هیچ
• خاقانی -
خوش باش دمی که زندگانی اینست :))
• خیام -
صدایی که مرا می‌بَرَد از خویش به مستی
به آغاز جهان و به جوانسالیِ هستی
صدایی‌ست،
صدایی‌ست.
-
ای نفس خرم باد صبا
از بر یار آمده‌ای مرحباقافلهٔ شب چه شنیدی ز صبح
مرغ سلیمان چه خبر از سبابر سر خشم است هنوز آن حریف
یا سخنی می‌رود اندر رضااز در صلح آمده‌ای یا خلاف
با قدم خوف روم یا رجابار دگر گر به سر کوی دوست
بگذری ای پیک نسیم صباگو رمقی بیش نماند از ضعیف
چند کند صورت بی‌جان بقاآن همه دلداری و پیمان و عهد
نیک نکردی که نکردی وفالیکن اگر دور وصالی بود
صلح فراموش کند ماجراتا به گریبان نرسد دست مرگ
دست ز دامن نکنیمت رهادوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلاخستگی اندر طلبت راحت است
درد کشیدن به امید دواسر نتوانم که بر آرم چو چنگ
ور چو دفم پوست بدرد قفاهر سحر از عشق دمی می‌زنم
روز دگر می‌شنوم بر ملاقصهٔ دردم همه عالم گرفت
در که نگیرد نفس آشناگر برسد نالهٔ سعدی به کوه
کوه بنالد به زبان صداسعدی -
خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد
زلف خاتون ظفر شیفته پرچم توست
دیده فتح ابد عاشق جولان تو باد
ای که انشاء عطارد صفت شوکت توست
عقل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد
طیره جلوه طوبی قد چون سرو تو شد
غیرت خلد برین ساحت بستان تو باد
نه به تنها حیوانات و نباتات و جماد
هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد
#حافظانه
بماند بلکه در یادم ماندگار ترین باشد... -
دل بر جانان من ، برده دل و جان من
برده دل و جان من ، دل بر جانان من
از لب جانان من ، زنده شود جان من
زنده شود جان من ، از لب جانان من
روضه رضوان من ، خاک سر کوی دوست
خاک سر کوی دوست ، روضه رضوان من
این دل حیران من ، واله و شیدای توست
واله و شیدای توست ، این دل حیران من
یوسف کنعان من ، مصر ملاحت تو راست
مصر ملاحت تو راست ، یوسف کنعان من
سرو گلستان من ، قامت دل جوی توست
قامت دل جوی توست ، سرو گلستان من
حافظ خوش خوان من ، نقد کمال غیاث
نقد کمال غیاث ، حافظ خوش خوان من
-
خنده ی بیگانگان دیدم نگفتم درد دل
آشنایا با تو گویم گریه دارد حال من...!| شهریار |
-
دیگر این پنجره بگشای که من
به ستوه آمدم از این شب تنگ
دیرگاهی ست که در خانه همسایه من خوانده خروس
وین شب تلخ عبوس
می فشارد به دلم پای درنگ
دیرگاهی ست که من در دل این شام سیاه
پشت این پنجره بیدار و خموش
مانده ام چشم به راه
همه چشم و همه گوش
مست آن بانگ دلاویز که می آید نرم
محو آن اختر شب تاب که می سوزد گرم
مات این پرده شبگیر که می بازد رنگ
آری این پنجره بگشای که صبح
می درخشد پس این پرده تار
می رسد از دل خونین سحر بانگ خروس
وز رخ آینه ام می سترد زنگ فسوس
بوسه مهر که در چشم من افشانده شرار
خنده روز که با اشک من آمیخته رنگ «سایه»
