هرچی تودلته بریز بیرون۶

[parisa khany]

گر می‌کشی به لطف وگر می‌کشی به قهر
ما راضییم هرچه بود رای رای توست
امید هر کسی به نیازی و حاجتی است
امید ما به رحمت بی‌منتهای توست
هر کس امیدوار به اعمال خویشتن
سعدی امیدوار به لطف و عطای توست

[parisa khany]

تو خود چه فتنه‌ای که به چشمان ترک مست
تاراج عقل مردم هشیار می‌کنی
از دوستی که دارم و غیرت که می‌برم
خشم آیدم که چشم به اغیار می‌کنی
گفتی نظر خطاست تو دل می‌بری رواست!؟!
خود کرده جرم و خلق گنهکارمی‌کنی

[parisa khany]

کـردم از عـقل سـوالی کـه بگو ایمان چیست؟
عـقل در گـوش دلـم گـفت که ایمان ادب است
عـاقـبت هـر چـه کـند خـواجـه پـشیمان گـردد
آن کـه از وی نـشـود هـیچ پـشیمـان ادب است
چــشـم بـگـشـا و بـبـیـن جـمـلـه کـلـام الله را
آیـه آیـه هـمـگـی مـعـنی قــرآن ادب اسـت
گـر تـو خـواهی کـه قـدم بـر سـر ابـلیس نهی
بـا ادب بـاش بـبـیـن قـاتـل شـیـطان ادب است
چـنـد روزی کـه در ایـن خـانـه ی تـن مـهـمانی
بـا ادب بـاش کـه خـاصیـت مـهمان ادب اسـت

[Saghia]

تلخ کنی دهان من قند به دیگران دهی

نم ندهی به کشت من آب به این و آن دهی

جان منی و یار من دولت پایدار من

باغ من و بهار من باغ مرا خزان دهی

یا جهت ستیز من یا جهت گریز من

وقت نبات ریز من وعده و امتحان دهی

عود که جود می‌کند بهر تو دود می‌کند

شیر سجود می‌کند چون به سگ استخوان دهی

برگذرم ز نه فلک گر گذری به کوی من

پای نهم بر آسمان گر به سرم امان دهی

عقل و خرد فقیر تو پرورشش ز شیر تو

چون نشود ز تیر تو آنک بدو کمان دهی

در دو جهان بننگرد آنک بدو تو بنگری

خسرو خسروان شود گر به گدا تو نان دهی

جمله تن شکر شود هر که بدو شکر دهی

لقمه کند دو کون را آنک تواش دهان دهی

گشتم جمله شهرها نیست شکر مگر تو را

با تو مکیس چون کنم گر تو شکر گران دهی

گه بکشی گران دهی گه همه رایگان دهی

یک نفسی چنین دهی یک نفسی چنان دهی

مفخر مهر و مشتری در تبریز شمس دین

زنده شود دل قمر گر به قمر قران دهی

مولانا

[kosari]

نگفتی بی وفا یارا
که دلداری کنی ما را ؟

• سعدی

[kosari]

عاقبت
هجوم ناگهان عشق
فتح می کند
پایتخت درد را

• قیصر امین پور

[kosari]

گر از یادم رود عالم ، تو از یادم نخواهی رفت ..

• شهریار

[parisa khany]

ز دور باده به جان راحتی رسان ساقی
که رنج خاطرم از جور دور گردون است

[parisa khany]

چگونه شاد شود اندرون غمگینم
به اختیار که از اختیار بیرون است
ز بیخودی طلب یار می‌کند حافظ
چو مفلسی که طلبکار گنج قارون است

[parisa khany]

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

[kosari]

[kosari]

کبوتر دلم از شوق می‌گشاید بال
که چون سپیده به ﮼آغوش‌صبح بگریزد…

• فریدون مشیری

[_Biliifti_]

_تو،از دل میگویی؟!

من؛ از" جان "دارمت دوست..!

[zeinab dehghani]

رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی
|حافطِ جان|

[kosari]

به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت ..
شهریار ️

[kosari]

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر ..

حافظ

[kosari]

آن که نقشی دیگرش جایی مصور میشود
نقش او در چشم ما هر روز خوش تر میشود

سعدی

[_Mitra_]

بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
از یار آشنا سخن آشنا شنید

ای شاه حسن چشم به حال گدا فکن
کاین گوش بس حکایت شاه و گدا شنید

خوش می‌کنم به باده مشکین مشام جان
کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید

سر خدا که عارف سالک به کس نگفت
در حیرتم که باده فروش از کجا شنید

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چه‌ها شنید

اینش سزا نبود دل حق گزار من
کز غمگسار خود سخن ناسزا شنید

محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد
از گلشن زمانه که بوی وفا شنید

حافظ

[kosari]

من خود بلای خویشم
از خود کجا گریزم

[_Mitra_]

وه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم
کی ببینم مرا چنان که منم

گفتی اسرار در میان آور
کو میان اندر این میان که منم

کی شود این روان من ساکن
این چنین ساکن روان که منم

بحر من غرقه گشت هم در خویش
بوالعجب بحر بی‌کران که منم

این جهان و آن جهان مرا مطلب
کاین دو گم شد در آن جهان که منم

فارغ از سودم و زیان چو عدم
طرفه بی‌سود و بی‌زیان که منم

گفتم ای جان تو عین مایی گفت
عین چه بود در این عیان که منم

گفتم آنی بگفت‌ های خموش
در زبان نامده‌ست آن که منم

گفتم اندر زبان چو درنامد
اینت گویای بی‌زبان که منم

می شدم در فنا چو مه بی‌پا
اینت بی‌پای پادوان که منم

بانگ آمد چه می دوی بنگر
در چنین ظاهر نهان که منم

شمس تبریز را چو دیدم من
نادره بحر و گنج و کان که منم

مولانا