هرچی تودلته بریز بیرون۶

[فاطمه رحیمی]

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد
حافظ

[فاطمه رحیمی]

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
حافظ

[فاطمه رحیمی]

از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بود

حافظ

[فاطمه رحیمی]

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود

حافظ

[فاطمه رحیمی]

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید
حافظ

[فاطمه رحیمی]

بدین سپاس که مجلس منور است به دوست
گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز
حافظ

[فاطمه رحیمی]

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
حافظ

[فاطمه رحیمی]

چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
حافظ

[فاطمه رحیمی]

از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن
از دوستان جانی مشکل توان بریدن
حافظ

[فاطمه رحیمی]

حافظ

[فاطمه رحیمی]

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست

واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

زلف او دام است و خالش دانه آن دام و من
بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست

سر ز مستی برنگیرد تا به صبح روز حشر
هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوست

بس نگویم شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک
دردسر باشد نمودن بیش از این ابرام دوست

گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا
خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوست

میل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوست

حافظ اندر درد او می‌سوز و بی‌درمان بساز
زان که درمانی ندارد درد بی‌آرام دوست

حافظ

[فاطمه رحیمی]

حافظ

[فاطمه رحیمی]

سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی
خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی

دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است
بدین راه و روش می‌رو که با دلدار پیوندی

حافظ

[فاطمه رحیمی]

سر ارادت ما وآستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست

حافظ

[فاطمه رحیمی]

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

حافظ

[فاطمه رحیمی]

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

حافظ

[فاطمه رحیمی]

فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست

[فاطمه رحیمی]

کار خود گر به کرم بازگذاری حافظ
ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی

[فاطمه رحیمی]

ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست
در حضرت کریم تمنا چه حاجت است

[فاطمه رحیمی]

فقر ظاهر مبین که حافظ را
سینه گنجینه محبت اوست