چقدر خوبین

[Hamid.s]

تو بی‌نظیری و در واژه‌ها نمی‌گنجی
«سکوت» لحظه‌ی وصفت، زبانِ تحسین است

[Hamid.s]

با ارزشیم؛ گوهرِ یک‌دانہ‌ایم ما
مارا بخر! کہ اشکِ یتیمانہ‌ایم ما

با اینکہ دل‌شکستہ‌ے سنگ ملامتیم
باز آمدیم سوے تو؛... دیوانہ‌ایم ما!

بیهوده خیره‌اے بہ افق‌هاے دوردست
یادت نرفتہ است کہ پروانہ‌ایم ما؟!

از ما همیشہ مردم کوتاه‌بین شهر
رنجیده‌اند؛ معنے بیگانہ‌ایم ما

کوتاه بود شوکتِ این قلعہ‌ے شنے
دیر آمدے؛ ببخش کہ ویرانہ‌ایم ما!

[Hamid.s]

خویش را می‌دید، اما از تماشا ننگ داشت
بینوا سنگی که در آیینه با خود جنگ داشت

مثل شیری شرزه مغلوب شغالی هرزه شد
هرچه دل یک‌رنگ بود، او با جهان نیرنگ داشت

روبرو نقشِ سراب و پشتِ سر پل‌ها خراب
روزگار از هر جهت دست و دلم را تنگ داشت

جز به شمشیر از گلویم آبِ خوش پایین نرفت
نانِ خشکی هم که قسمت کرده‌بودی سنگ داشت

ناله‌ای خاموش بر لب‌هایِ شمعی روشنم
آب و تاب سوختن آوازِ بی‌ آهنگ داشت

[Hamid.s]

روبروی دریا/در جستجوی نشانی/گم شده در خیال /بی صدا در هیاهوی دریا
ح.ص

[پرستو بابایی]

به چنگ اورده ام گیسوی معشوقی خیالی را
خدا از ما نگیرد نعمت آشفته حالی را
خدا را شکر امشب هم حریفی پیش رو دارم
که با او میتوان نوشید ساغر های خالی را
مرا در بر بگیر ای مهربان هرچند میدانم
ندارم طاقت آغوش یک دریا زلالی را
ز مستی فاش میگویم تو را بوسیده ام اما
کسی باور ندارد حرف مست لا ابالی را
من آن خاکم که روزی بستر رودی خروشان بود
کنار چشمه بشکن بغض این ظرف سفالی را

[Hamid.s]

آنچه در غیبتت اِی دوست به من می‌گذرد
نتوانم که حکایت کنم، اِلّا به حضور...

[Hhh Hh]

خدا وقتی نخواهد ...

[Hamid.s]

قصه‌ی روز و شبِ من سخنی مختصر است
روز در خوابِ خیالاتم و شب بیدارم...

[Hamid.s]

این پست پاک شده!

[Hamid.s]

"گهی بر درد بی‌درمان بگریم
گهی بر حال بی‌سامان بخندم..."

[Hamid.s]

به خود گفتم دل از اندیشهٔ‌ دیدار بردارم
تمامِ عمر «تنها» دست روی دست بگذارم

نباید می‌نوشتم پاسخ آن نامه را اما
نشد از دست‌خط دوست یک‌دم چشم بردارم

نوشتم هرچه از هم دورتر، آسوده‌تر اما
کسی در گوش من می‌گفت من دلتنگِ دیدارم

کسی از دور می‌آید به جنگِ عقل و می‌ترسم
مبادا عشق باشد اینکه می‌آید به پیکارم

اگر شب‌های دلتنگی نمی‌آیم به دیدارت
نمی‌خواهم تو را با گریه‌های خود بیازارم

[پرستو بابایی]

از درد ترک خورده و از زخم کبودیم
کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیم

او می رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ تر از قبل همانیم که بودیم

ما شهرتمان بسته به این است بسوزیم
با داغ عزیزیم که خاکستر عودیم

تن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته ست
از غیرتمان بود، نوشتند حسودیم

جو گندمی از داغ غمش تار به تاریم
در حسرت پیراهن او پود به پودیم

پیگیر پریشانی ما دیر به دیر است
دلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیم

بر سقف اگر رستن قندیل فراز است
ما نیز همانیم، فرازیم و فرودیم

یک روز میاید و بماند که چه دیر است
روزی که نفهمد که چه گفتیم و که بودیم

بعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم
آمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیم

[Hamid.s]

خنده ی بیگانگان دیدم نگفتم درد دل
آشنایا با تو گویم گریه دارد حال من...

[Reza-H]

صائب تبریزی

غزل شمارهٔ ۴۱

نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلتیدن چرا؟
گِل به روی آفتابِ روح مالیدن چرا

جسمِ خاکی چیست کز وی دست نتوان برفشاند؟
گَردِ دست و پای خود چون گربه لیسیدن چرا

خاکِ صحرای عدم از خونِ هستی بهترست
بر سرِ جان اینقدر ای شمع لرزیدن چرا

کور را از رهبرِ بینا بریدن غافلی است
بی‌سبب از عیب‌بینِ خویش رنجیدن چرا

سروِ من، با سایهٔ خود سَر‌گرانی رسم نیست
اینقدر از خاکسارِ خویش رنجیدن چرا

سنگ را پَر می‌دهد شوقِ عزیزانِ وطن
ای کم از سنگِ نشان، از جا نجنبیدن چرا

(قدرِ شعر تر چه می‌دانند ناقص‌طینتان؟
آب حیوان بر زمینِ شوره پاشیدن چرا)

(عمر چون بادِ بهاری دامن‌افشان می‌رود
در میانِ خار و خس چون گل نخندیدن چرا)

بعدِ عمری از لبِ لعلِ تو بوسی خواسته است
اینقدر از صائبِ گستاخ، رنجیدن چرا؟

[zeinab dehghani]

لعلِ سیرابِ به خون تشنه لب یار من است

وز پی دیدنِ او دادنِ جان کار من است

شرم از آن چشمِ سیه بادش و مژگان دراز

هر که دل بردنِ او دید و در انکارِ من است

ساروان رَخت به دروازه مَبَر کان سرِ کو

شاهراهیست که منزلگهِ دلدارِ من است

بندهٔ طالعِ خویشم که در این قحطِ وفا

عشق آن لولیِ سرمست خریدار من است

طَبلِهٔ عطرِ گل و زلفِ عبیر افشانش

فیضِ یک شَمِّه ز بوی خوشِ عطارِ من است

باغبان همچو نسیمم ز درِ خویش مران

کآبِ گلزارِ تو از اشکِ چو گلنارِ من است

شربتِ قند و گلاب از لبِ یارم فرمود

نرگس او که طبیبِ دلِ بیمارِ من است

آن که در طرزِ غزل نکته به حافظ آموخت

یارِ شیرین‌سخنِ نادره‌گفتارِ من است

• حافظِ جآن

نقطه

[zeinab dehghani]

نرگسِ او که طبیبِ دلِ بیمارِ من ست ^^

[بابونــــه]

‹ افتاده درختی که به خود می بالید،
از داغ تبر به خاک غم می‌نالید...
گفتم: چه کسی به ریشه‌ات زد؟
گفتا: آن کس که زیر سایه‌ام می خوابید.›

[بابونــــه]

« زندگی کاش که بر وفق مرادت باشد،
آنکه از یاد تو را برد، به یادت باشد،
بعد از این از ته دل، کاش بخندی، نه فقط
خنده بر کنج لبت، از سر عادت باشد،
غم نبینی گل من! اشک نبیند چشمت...
از تو در یاد همه، چهره ی شادت باشد؛
آنقدر بخت به روی تو بخندد که فقط
حس هر کس که تو را دید، حسادت باشد،
این همه غم که تو بر دوش کشیدی، ای کاش
جاش بر شانه‌ی تو، مرغ سعادت باشد:))

[Hamid.s]

آری...
اما،
شب
حافظه دارد،
هر آنچه را
که فراموش کرده ایم
به یادمان می آورد

[Hamid.s]

من و تو دیر زمانی است که خوب می دانیم

چشمه آرزو های من و تو جاری است

ابرهای دلمان پربارند

کوه های ذهن و اندیشه ما پا برجا

دشت های دلمان سبز و پر از چلچله ها

روز ما گرم و شب از قصه دیرین لبریز

من و تو می دانیم

زندگی در گذر است

همچو آواز قناری در باغ

من و تو می دانیم

زندگی آوازی است که به جان ها جاری است

زندگی نغمه سازی است که در دست نوازشگر ما است

زندگی لبخندی است که نشسته به لبان من و تو

زندگی یک رویا است که تو امروز به آن می نگری

زندگی یک بازی است که تو هر لحظه به آن می خندی

زندگی خواب خوش کودک احساس من است