-
شعردانه
|
-
این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست
تا جان و جامه بذل کنم بر پیام دوستدل زنده می‌شود به امید وفای یار
جان رقص می‌کند به سماع کلام دوستتا نفخ صور بازنیاید به خویشتن
هرکاوفتاد مست محبت ز جام دوستمن بعد از این اگر به دیاری سفر کنم
هیچ ارمغانیی نبرم جز سلام دوسترنجور عشق به نشود جز به بوی یار
ور رفتنیست جان ندهد جز به نام دوستوقتی امیر مملکت خویش بودمی
اکنون به اختیار و ارادت غلام دوستگر دوست را به دیگری از من فراغتست
من دیگری ندارم قائم‌مقام دوستبالای بام دوست چو نتوان نهاد پای
هم چاره آن که سر بنهی زیر بام دوستدرویش را که نام برد پیش پادشاه
هیهات از افتقار من و احتشام دوستگر کام دوست کشتن سعدیست باک نیست
اینم حیات بس که بمیرم به کام دوست -
زبان حال دلم را کسی نمی‌فهمد
کتبیه‌های ترک‌خورده خواندنش سخت است
-
دود دل ما نشان سوداست دلا
و اندود که از دل است پیداست دلاهر موج که میزند دل از خون ای دل
آن دل نبود مگر که دریاست دلامولانا
-
زِ مهجوران نمی‌جویی نشانی
کجا رفت آن وفا و مهربانیمولانا
-
گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی بی‌تو به سر نمیشودمولانا
-
رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب
قرین آتش هجران و هم‌قران فراق
-
اینکه از دور مرا زیر نظر داشته‌ای
یعنی از حال من زار خبر داشتهایچون نسیمی که به تنهایی خود خو کرده است
تو هم از خانه خود قصد سفر داشتهایفکر تردید به خود راه مده شرم مکن
تو به قدر نفسی بوسه جگر داشتهایشاید از عشق به من نیز بگویی اما
در نهایت هوسی زودگذر داشتهایاز وفاداری من دم زدنت علت داشت
که فراموش کنم یار دگر داشته‌ای
طراح صحنه -
این پست پاک شده!
-
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوب‌تر نباشدکی شبروان کویت آرند ره به سویت
عکسی ز شمع رویت، تا راهبر نباشدما با خیال رویت، منزل در آب و دیده
کردیم تا کسی را، بر ما گذر نباشدهرگز بدین طراوت، سرو و چمن نروید
هرگز بدین حلاوت، قند و شکر نباشددر کوی عشق باشد، جان را خطر اگرچه
جایی که عشق باشد، جان را خطر نباشدگر با تو بر سرو زر، دارد کسی نزاعی
من ترک سر بگویم، تا دردسر نباشددانم که آه ما را، باشد بسی اثرها
لیکن چه سود وقتی، کز ما اثر نباشد؟در خلوتی که عاشق، بیند جمال جانان
باید که در میانه، غیر از نظر نباشدچشمت به غمزه هر دم، خون هزار عاشق
ریزد چنان‌که قطعاً کس را خبر نباشداز چشم خود ندارد، سلمان طمع که چشمش
آبی زند بر آتش، کان بی‌جگر نباشد -
با خیالِ او قناعت می کنم، من کیستم
تا وصالش در دلِ امیدوارم بگذرد...صائب تبريزى
-
-
-
"ای خوش آن عمر که در شغل محبت گذرد!"
#صائب تبریزی
-
هنگام سقوط بی گمان میفهمی
جز دست خودت کسی نگهدارت نیست... -
پرده مردم دریدن عیب خود بنمودن است
عیب خود می پوشد از چشم خلایق عیب پوش -
-
-
صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست
چارهٔ عشق احتمال شرط محبت وفاست
مالک رد و قبول هر چه کند پادشاست
گر بزند حاکم است ور بنوازد رواست
گرچه بخواند هنوز دست جزع بر دعاست
ورچه براند هنوز روی امید از قفاست
برق یمانی بجست باد بهاری بخاست
طاقت مجنون برفت خیمهٔ لیلی کجاست
غفلت از ایام عشق پیش محقق خطاست
اول صبح است خیز کآخر دنیا فناست
صحبت یار عزیز حاصل دور بقاست
یک دمه دیدار دوست هر دو جهانش بهاست
درد دل دوستان گر تو پسندی رواست
هر چه مراد شماست غایت مقصود ماست
بنده چه دعوی کند حکم خداوند راست
گر تو قدم می‌نهی تا بنهم چشم راست
از در خویشم مران کاین نه طریق وفاست
در همه شهری غریب در همه ملکی گداست
با همه جرمم امید با همه خوفم رجاست
گر درم ما مس است لطف شما کیمیاست
سعدی اگر عاشقی میل وصالت چراست
هر که دل دوست جست مصلحت خود نخواست- سعدی
-
با تو گویم که چیست غایت حلم
هر که زهرت دهد شکر بخشش
کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش
هر که بخراشدت جگر به جفا
همچو کان کریم زر بخششکان:
[ په. ] (اِ.) جایی که از آن فلزات و شبه فلزات استخراج کنند، معدن. ؛ ~ به گوهر کردن کنایه از: به نوایی رسیدن. -
بی تابم؛آنچنان که درختان برای باد...
- قیصر امین‌پور
