هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Hamid.s]

زِ مهجوران نمی‌جویی نشانی
کجا رفت آن وفا و مهربانی

مولانا

[Hamid.s]

گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی بی‌تو به سر نمی‌شود

مولانا

[Hamid.s]

رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب
قرین آتش هجران و هم‌قران فراق

[Hamid.s]

اینکه از دور مرا زیر نظر داشته‌ای
یعنی از حال من زار خبر داشته‌ای

چون نسیمی که به تنهایی خود خو کرده است
تو هم از خانه خود قصد سفر داشته‌ای

فکر تردید به خود راه مده شرم مکن
تو به قدر نفسی بوسه جگر داشته‌ای

شاید از عشق به من نیز بگویی اما
در نهایت هوسی زودگذر داشته‌ای

از وفاداری من دم زدنت علت داشت
که فراموش کنم یار دگر داشته‌ای

طراح صحنه

[Hamid.s]

این پست پاک شده!

[Hamid.s]

ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوب‌تر نباشد

کی شبروان کویت آرند ره به سویت
عکسی ز شمع رویت، تا راهبر نباشد

ما با خیال رویت، منزل در آب و دیده
کردیم تا کسی را، بر ما گذر نباشد

هرگز بدین طراوت، سرو و چمن نروید
هرگز بدین حلاوت، قند و شکر نباشد

در کوی عشق باشد، جان را خطر اگرچه
جایی که عشق باشد، جان را خطر نباشد

گر با تو بر سرو زر، دارد کسی نزاعی
من ترک سر بگویم، تا دردسر نباشد

دانم که آه ما را، باشد بسی اثرها
لیکن چه سود وقتی، کز ما اثر نباشد؟

در خلوتی که عاشق، بیند جمال جانان
باید که در میانه، غیر از نظر نباشد

چشمت به غمزه هر دم، خون هزار عاشق
ریزد چنان‌که قطعاً کس را خبر نباشد

از چشم خود ندارد، سلمان طمع که چشمش
آبی زند بر آتش، کان بی‌جگر نباشد

[Hamid.s]

با خیالِ او قناعت می کنم، من کیستم
تا وصالش در دلِ امیدوارم بگذرد...

صائب تبريزى

[بابونــــه]

[بابونــــه]

[بابونــــه]

"ای خوش آن عمر که در شغل محبت گذرد!"

#صائب تبریزی

[بابونــــه]

هنگام سقوط بی گمان میفهمی
جز دست خودت کسی نگهدارت نیست...

[بابونــــه]

پرده مردم دریدن عیب خود بنمودن است
عیب خود می پوشد از چشم خلایق عیب پوش

[بابونــــه]

[بابونــــه]

[zeinab dehghani]

صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست
چارهٔ عشق احتمال شرط محبت وفاست
مالک رد و قبول هر چه کند پادشاست
گر بزند حاکم است ور بنوازد رواست
گرچه بخواند هنوز دست جزع بر دعاست
ورچه براند هنوز روی امید از قفاست
برق یمانی بجست باد بهاری بخاست
طاقت مجنون برفت خیمهٔ لیلی کجاست
غفلت از ایام عشق پیش محقق خطاست
اول صبح است خیز کآخر دنیا فناست
صحبت یار عزیز حاصل دور بقاست
یک دمه دیدار دوست هر دو جهانش بهاست
درد دل دوستان گر تو پسندی رواست
هر چه مراد شماست غایت مقصود ماست
بنده چه دعوی کند حکم خداوند راست
گر تو قدم می‌نهی تا بنهم چشم راست
از در خویشم مران کاین نه طریق وفاست
در همه شهری غریب در همه ملکی گداست
با همه جرمم امید با همه خوفم رجاست
گر درم ما مس است لطف شما کیمیاست
سعدی اگر عاشقی میل وصالت چراست
هر که دل دوست جست مصلحت خود نخواست

• سعدی

[jahad_121]

با تو گویم که چیست غایت حلم
هر که زهرت دهد شکر بخشش
کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش
هر که بخراشدت جگر به جفا
همچو کان کریم زر بخشش

کان:
[ په. ] (اِ.) جایی که از آن فلزات و شبه فلزات استخراج کنند، معدن. ؛ ~ به گوهر کردن کنایه از: به نوایی رسیدن.

[Hamid.s]

‌
بی تابم؛

آنچنان که درختان برای باد...

• قیصر امین‌پور

[Hamid.s]

طرح لبخند تو پایان پریشانی هاست

• قیصر امین پور
  

[Hamid.s]

بلقیس
چگونه من را چونان برگی
در میان بادها رها کردی؟
پس از تو
ما همچون پری
در باران گم شدیم.
آیا به این روزها فکر کرده بودی؟

_محمود درویش

[Hamid.s]

چو گلدان خالی لب پنجره

پر از خاطرات ترک خورده ایم...

قیصر امین پور