هرچی تودلته بریز بیرون۶

[بابونــــه]

هنگام سقوط بی گمان میفهمی
جز دست خودت کسی نگهدارت نیست...

[بابونــــه]

پرده مردم دریدن عیب خود بنمودن است
عیب خود می پوشد از چشم خلایق عیب پوش

[بابونــــه]

[بابونــــه]

[zeinab dehghani]

صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست
چارهٔ عشق احتمال شرط محبت وفاست
مالک رد و قبول هر چه کند پادشاست
گر بزند حاکم است ور بنوازد رواست
گرچه بخواند هنوز دست جزع بر دعاست
ورچه براند هنوز روی امید از قفاست
برق یمانی بجست باد بهاری بخاست
طاقت مجنون برفت خیمهٔ لیلی کجاست
غفلت از ایام عشق پیش محقق خطاست
اول صبح است خیز کآخر دنیا فناست
صحبت یار عزیز حاصل دور بقاست
یک دمه دیدار دوست هر دو جهانش بهاست
درد دل دوستان گر تو پسندی رواست
هر چه مراد شماست غایت مقصود ماست
بنده چه دعوی کند حکم خداوند راست
گر تو قدم می‌نهی تا بنهم چشم راست
از در خویشم مران کاین نه طریق وفاست
در همه شهری غریب در همه ملکی گداست
با همه جرمم امید با همه خوفم رجاست
گر درم ما مس است لطف شما کیمیاست
سعدی اگر عاشقی میل وصالت چراست
هر که دل دوست جست مصلحت خود نخواست

• سعدی

[jahad_121]

با تو گویم که چیست غایت حلم
هر که زهرت دهد شکر بخشش
کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش
هر که بخراشدت جگر به جفا
همچو کان کریم زر بخشش

کان:
[ په. ] (اِ.) جایی که از آن فلزات و شبه فلزات استخراج کنند، معدن. ؛ ~ به گوهر کردن کنایه از: به نوایی رسیدن.

[Hamid.s]

‌
بی تابم؛

آنچنان که درختان برای باد...

• قیصر امین‌پور

[Hamid.s]

طرح لبخند تو پایان پریشانی هاست

• قیصر امین پور
  

[Hamid.s]

بلقیس
چگونه من را چونان برگی
در میان بادها رها کردی؟
پس از تو
ما همچون پری
در باران گم شدیم.
آیا به این روزها فکر کرده بودی؟

_محمود درویش

[Hamid.s]

چو گلدان خالی لب پنجره

پر از خاطرات ترک خورده ایم...

قیصر امین پور

[Hamid.s]

‌
ما
هیچ نیستیم،
جز سایه‌ای ز خویش
آیین آینه، خود را ندیدن است...

قیصر امین پور

[Hamid.s]

‌

گاه‌ باید‌ رویید
در کنارِ‌چشمه،
در شکافِ ‌یک‌ سنگ!
به‌ امید ‌فرداها...

• سهراب سپهری

[Hamid.s]

‏تو می‌گذری
زمان می‌گذرد
چه کنم
با دلی که از تو
توان گذاشتنش نیست...

[Hamid.s]

‌

مثل یک گلدان،
می دهم گوش
به موسیقی روییدن...

• سهراب سپهری

[Hamid.s]

‌
صدای همهمه می‌آید
و من
مخاطبِ تنهای بادهای جهانم...

سهراب سپهری

[Hamid.s]

‌
و چشم به راه صدایت خواهم ماند
و در این دره تنهایی
تو آب روان باش
و زمزمه کن
من خواهم شنید...

سهراب سپهری

[Hamid.s]

‌
جهان آلوده خواب است و

من در وهم خود بیدار...

سهراب سپهری

[بابونــــه]

رتبه‌ای هرگز ندیدم بهتر از افتادگی؛
هرکه خود را کم ز ما میداند از ما بهتر است.

[نقطه]

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند
سروران بر در سودای تو خاک قدمند

شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق
خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

خون صاحب نظران ریختی ای کعبه حسن
قتل اینان که روا داشت که صید حرمند

صنم اندر بلد کفر پرستند و صلیب
زلف و روی تو در اسلام صلیب و صنمند

گاه گاهی بگذر در صف دلسوختگان
تا ثناییت بگویند و دعایی بدمند

هر خم از جعد پریشان تو زندان دلیست
تا نگویی که اسیران کمند تو کمند

حرف‌های خط موزون تو پیرامن روی
گویی از مشک سیه بر گل سوری رقمند

در چمن سرو ستادست و صنوبر خاموش
که اگر قامت زیبا ننمایی بچمند

زین امیران ملاحت که تو بینی بر کس
به شکایت نتوان رفت که خصم و حکمند

بندگان را نه گزیرست ز حکمت نه گریز
چه کنند ار بکشی ور بنوازی خدمند

جور دشمن چه کند گر نکشد طالب دوست
گنج و مار و گل و خار و غم و شادی به همند

غم دل با تو نگویم که تو در راحت نفس
نشناسی که جگرسوختگان در المند

تو سبکبار قوی حال کجا دریابی
که ضعیفان غمت بارکشان ستمند

سعدیا عاشق صادق ز بلا نگریزد
سست عهدان ارادت ز ملامت برمند

[نقطه]

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است!

• سهراب سپهری