مُهانِگه

[بابونــــه]

رتبه‌ای هرگز ندیدم بهتر از افتادگی؛
هرکه خود را کم ز ما میداند از ما بهتر است.

[نقطه]

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند
سروران بر در سودای تو خاک قدمند

شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق
خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

خون صاحب نظران ریختی ای کعبه حسن
قتل اینان که روا داشت که صید حرمند

صنم اندر بلد کفر پرستند و صلیب
زلف و روی تو در اسلام صلیب و صنمند

گاه گاهی بگذر در صف دلسوختگان
تا ثناییت بگویند و دعایی بدمند

هر خم از جعد پریشان تو زندان دلیست
تا نگویی که اسیران کمند تو کمند

حرف‌های خط موزون تو پیرامن روی
گویی از مشک سیه بر گل سوری رقمند

در چمن سرو ستادست و صنوبر خاموش
که اگر قامت زیبا ننمایی بچمند

زین امیران ملاحت که تو بینی بر کس
به شکایت نتوان رفت که خصم و حکمند

بندگان را نه گزیرست ز حکمت نه گریز
چه کنند ار بکشی ور بنوازی خدمند

جور دشمن چه کند گر نکشد طالب دوست
گنج و مار و گل و خار و غم و شادی به همند

غم دل با تو نگویم که تو در راحت نفس
نشناسی که جگرسوختگان در المند

تو سبکبار قوی حال کجا دریابی
که ضعیفان غمت بارکشان ستمند

سعدیا عاشق صادق ز بلا نگریزد
سست عهدان ارادت ز ملامت برمند

[نقطه]

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است!

• سهراب سپهری

[بابونــــه]

گفتیْ کـه شاهکارِ شما در زماٰنه چیست؟
به‌الله که زنده بودنِ ماٰ شاهکارِ ماست؛

• فخرالدین عراقی

[بابونــــه]

تا خدا هست به مخلوق دمی تکیه مکن
که خدا کوه ثبات است و بشر عین نیاز

[بابونــــه]

کاکل از بالابلندی رتبه ای پیدا نکرد
زلف از افتادگی قابل به مشک و عنبر است

[بابونــــه]

سراغ کلبه ی مارا کسی جز غم نمی گیرد
خوشا روزی که غم هم گم کند ویرانه ی مارا

[jahad_121]

https://ganjoor.net/moulavi/masnavi/daftar6/sh56

بخش ۵۶ - مضاحک گفتن درزی و ترک را از قوت خنده بسته شدن دو چشم تنگ او و فرصت یافتن درزی

خندمین‌تر از تو هیچ افسانه نیست
بر لب گور خراب خویش ایست

ای فرو رفته به گور جهل و شک
چند جویی لاغ و دستان فلک

تا بکی نوشی تو عشوهٔ این جهان
که نه عقلت ماند بر قانون نه جان

مولانا

[نقطه]

ماییم و آستانهٔ عشق و سرِ نیاز
تا خوابِ خوش که را بَرَد اندر کنارِ دوست

• حافظ

[Hamid.s]

هرشب از هرسوی در می‌آیدم در دل خیال
از کدامین سو نگهدارم من این ویرانه را؟!

[Hamid.s]

نیم‌شبان نشسته جان، بر در خلوت دلم
منتظر صدای پا مهد کش خیال را

[Hamid.s]

شب زنده‌دار باش، کزین باغ دلفریب
آن غنچه فیض برد که پیش از سحر شکفت

[چیچک]

و خدایی که در این نزدیکی است
لایِ این شب بوها، پایِ آن کاج بلند
رویِ آگاهی آب، رویِ قانون گیاه

[Hamid.s]

تو کجایی؟
در گستره ی بی مرز این جهان
تو کجایی؟
من در دوردست ترین جای جهان ایستاده‌ ام
کنار تو..
تو کجایی؟
در گستره‌ی ناپاک این جهان؛
تو کجایی؟
من در پاک ترین مقام جهان ایستاده ام
بر سبز شور این رود بزرگ که میسراید برای تو
•احمد شاملو

[Hamid.s]

گاهی میانِ خلوتِ جمع ،
یا در انزوای خویش ،
موسیقیِ نگاهِ تو را گوش می‌کنم!
وز شوقِ این محال ،
که دستم به دستِ توست،
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم ...!

[Hamid.s]

گفتم ملامت آید
گر گرد دوست گردم

و الله ما راینا
حبا بلا ملامه...

[Hamid.s]

شادی‌اش
طلوع همه آفتاب‌هاست و
پنجره‌ای که صبحگاهان
به هوای پاک گشوده می‌شود و
طراوت شمعدانی در پاشویه‌ی حوض ...!

[Hamid.s]

صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشائی

شیوه تنگ غروبست گلو بفشردن

[نقطه]

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکرِ معقول بفرما گل بی‌خار کجاست؟!

[نقطه]

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق‌فام را
بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را
هر ساعت از نو قبله‌ای با بت‌پرستی می‌رود
توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را
می با جوانان خوردنم باری تمنا می‌کند
تا کودکان در پی فتند این پیر دُردآشام را
از مایهٔ بیچارگی قطمیر مردم می‌شود
ماخولیای مهتری سگ می‌کند بلعام را
زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می‌کشد
کز بوستان باد سحر خوش می‌دهد پیغام را
غافل مباش ار عاقلی، دریاب اگر صاحب‌دلی
باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایام را
جایی که سرو بوستان با پای چوبین می‌چمد
ما نیز در رقص آوریم آن سرو سیم‌اندام را
دلبندم آن پیمان‌گُسِل منظور چشم آرام دل
نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام را
دنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش
جایی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام را
باران اَشکم می‌رود وز اَبرَم آتش می‌جهد
با پختگان گوی این سخن سوزش نباشد خام را
سعدی ملامت نشنود ور جان در این سر می‌رود
صوفی گران‌جانی بِبَر ساقی بیاور جام را