هرچی تودلته بریز بیرون۶

[لیلی_]

لیلی_
ابراهیم صهبا :

یارت شوم، یارت شوم، هر چند آزارم کنی
نازت کشم، نازت کشم، گر در جهان خوارم کنی

بر من پسندی گر منم، دل را نسازم غرق غم
باشد شفا بخش دلم، کز عشق بیمارم کنی

گر رانیم از کوی خود، ور باز خوانی سوی خود
با قهر و مهرت خوشدلم ، کز عشق بیمارم کنی

من طایر پر بسته‌ام، در کنج غم بنشسته‌ام
من گر قفس بشکسته‌ام، تا خود گرفتارم کنی

من عاشق دلداده‌ام، بهر بلا آماده‌ام
یار من دلداده شو، تا با بلا یارم کنی

ما را چو کردی امتحان، ناچار گردی مهربان
رحم آخر ای آرام جان، بر این دل زارم کنی

گر حال دشنامم دهی، روز دگر جانم دهی
کامم دهی ، کامم دهی، الطاف بسیارم کنی

[لیلی_]

لیلی_
سیمین بهبهانی:

گفتی شفا بخشم تو را، وز عشق بیمارت کنم
یعنی به خود دشمن شوم، با خویشتن یارت کنم؟

گفتی که دلدارت شوم، شمع شب تارت شوم
خوابی مبارک دیده‌ای، ترسم که بیدارت کنم…

[لیلی_]

لیلی_
ابراهیم صهبا :

دیگر اگر عریان شوی، چون شاخه‌ای لرزان شوی
در اشک‌ها غلتان شوی‌، دیگر نمی‌خواهم تو را

گر باز هم یارم شوی، شمع شب تارم شوی
شادان ز دیدارم شوی، دیگر نمی‌خواهم تو را

گر محرم رازم شوی، بشکسته چون سازم شوی
تنها گل نازم شوی، دیگر نمی‌خواهم تو را

گر باز گردی از خطا، دنبالم آیی هر کجا
ای سنگدل، ای بی وفا، دیگر نمی‌خواهم تو را!

[لیلی_]

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست

می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی
چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟
باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست

شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی
دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست

میروی و خانه لبریز از نبودت میشود
باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست

رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است
باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست

[لیلی_]

بیا که در غم عشقت مشوشم بی‌تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی‌تو

شب از فراق تو می‌نالم ای پری‌رخسار
چو روز گردد گویی در آتشم بی‌تو

دمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا
همیشه زهر فراقت همی چِشَم بی‌تو

اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا
دو پایم از دو جهان نیز درکشم بی‌تو

پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار
جواب دادی و گفتی که من خوشم بی‌تو

[jahad_121]

گَر مَردِ رَهی،
غَمْ مَخور اَز دوری و دیری!
دانی که رسیدن،
هُنَر گام زمان است...!

[لیلی_]

مطمئن باش که مهرت نرود از دل من
مگر آن روز که در خاک شود منزل من

[لیلی_]

مشتاق توام با همه جوری و جفایی
محبوب منی با همه جرمی و خطایی

من خود به چه ارزم که تمنای تو ورزم
در حضرت سلطان که برد نام گدایی

صاحب نظران لاف محبت نپسندند
وان گه سپر انداختن از تیر بلایی

باید که سری در نظرش هیچ نیرزد
آن کس که نهد در طلب وصل تو پایی

بیداد تو عدلست و جفای تو کرامت
دشنام تو خوشتر که ز بیگانه دعایی

جز عهد و وفای تو که محلول نگردد
هر عهد که بستم هوسی بود و هوایی

گر دست دهد دولت آنم که سر خویش
در پای سمند تو کنم نعل بهایی

شاید که به خون بر سر خاکم بنویسند
این بود که با دوست به سر برد وفایی

خون در دل آزرده نهان چند بماند
شک نیست که سر برکند این درد به جایی

شرط کرم آنست که با درد بمیری
سعدی و نخواهی ز در خلق دوایی

[لیلی_]

من از عالم تو را تنها گزینم
روا داری که من غمگین نشینم؟!

دل من چون قلم اندر کف توست
ز توست ار شادمان و گر حزینم

به جز آنچه تو خواهی من چه باشم؟
به جز آنچه نمایی من چه بینم؟

گه از من خار رویانی گهی گل
گهی گل بویم و گه خار چینم

مرا تو چون چنان داری چنانم
مرا تو چون چنین خواهی چنینم

در آن خمّی که دل را رنگ بخشی
چه باشم من، چه باشد مهر و کینم؟

تو بودی اوّل و آخر تو باشی
تو به کن آخرم از اولینم

چو تو پنهان شوی، از اهل کفرم
چو تو پیدا شوی، از اهل دینم

به جز چیزی که دادی من چه دارم؟
چه می جویی ز جیب و آستینم؟

[نقطه]

همه جا جلوهٔ آن صاحب وجه حسن است
همه کس بستهٔ آن زلف شکن بر شکن است

رخِ افروخته‌اش خجلت ماه فلک است
قد افراخته‌اش غیرت سرو چمن است

بهرِ قربانی آن چشم سیه باید ریخت
خون هر آهوی مشکین که به دشت ختن است

گر نیارد به نظر سیمِ سرشکم نه عجب
زان که سیمین بر و سیمین تن و سیمین ذقن است

ترسم آخر ننهد پا به سر تربت من
بس که در هر قدمش کشتهٔ خونین کفن است

تا رقیب از لب او کام‌روا شد گفتم
خاتم دست سلیمان به کف اهرمن است

نه ازین پیش توان با سخنِ دشمن ساخت
نه مرا با دهن دوست مجال سخن است

خسرو از رشکِ شکر، خون به دل شیرین کرد
تا خبر شد که چه‌ها در نظر کوه‌کن است=))

جُستم از خیل عرب واقعهٔ مجنون را
لیلی از خیمه برون تاخت که مجنونِ من است=))

گوشهٔ چشم بتی زد ره دین و دل من
نازم این فتنه که هم رهزن و هم راهزن است!

در همه شهر شدم شهره به شیرین سخنی
تا لبم بر لب آن خسرو شیرین دهن است

یک تجلی همه را سوخت فروغی امشب
مگر آن شمعِ فروزنده در این انجمن است

فروغی بسطامی

[نقطه]

صورتگران که صورت دلخواه می‌کشند
چون صورت تو می‌نگرند آه می‌کشند!!!

جمعی شریک حال پراکندهٔ من‌اند
کز طرهٔ تو دست به اکراه می‌کشند

لب تشنگان چاه زنخدانِ دلکشت
آب حیات، دم به دم از چاه می‌کشند=))

یارب چه گلبنی تو که با نقش قامتت
سرو بلند را همه کوتاه می‌کشند=))

من مات صورت تو که در کارگاه حسن
خورشید را گدا و تو را شاه می‌کشند!

تو در حجاب رفته به چندین هزار ناز
من منتظر که دامن خرگاه می‌کشند

می‌گیرد آفتاب ز دود درون ما
چون عنبرین نقاب تو بر ماه می‌کشند

ترسم خدا نکرده کشد از تو انتقام
آهی که عاشقان به سحرگاه می‌کشند=))

این است اگر صعوبت عشق تو، رهروان
در اولین قدم، قدم از راه می‌کشند

برداشت عشق پرده به حدی که عاشقان
بر لوح سینه نقش انا الله می‌کشند

فارغ ز رشک بوالهوسانم فروغیا
چون داغ عشق بر دل آگاه می‌کشند

فروغی بسطامی

[لیلی_]

یک روز می‌آیی که من دیگر دچارت نیستم
از صبر ویرانم ولی چشم انتظارت نیستم

یک روز می‌آیی که من نه عقل دارم نه جنون
نه شک به چیزی نه یقین ، مست و خمارت نیستم

شب‌زنده داری می کنی تا صبح زاری می کنی 
تو بیقراری می کنی ، من بیقرارت نیستم

پاییز تو سر میرسد قدری زمستانی و بعد
گل میدهی ، نو می شوی ، من در بهارت نیستم

زنگارها را شسته‌ام دور از کدورت‌های دور
آیینه‌ای رو به توام ، اما کنارت نیستم

دور دلم دیوار نیست ، انکار من دشوار نیست
اصلا منی در کار نیست ، امنم ، حصارت نیستم.

[لیلی_]

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

[دُژَم]

غصه نخور عزیزم به قول مولانای جان:
نیم جان بستاند و صد جان دهد
آنچه در وهمت نیاید آن دهد

[Alireza Bagheri 0]

من نمی گویم سمندر باش یا پروانه باش
گر به فکر سوختن افتاده ای مردانه باش

[jahad_121]

ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم
آیینِ محبت و وفا می‌دانیم
زبن بی‌هنرانِ سفله، ای دل مخروش
کانها همه می‌روند و ما می‌مانیم

ملک الشعرا بهار

[Aila]

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی
درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من
ببین ببین که چه بی‌طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده‌ای به تحفه مرا
بنه بنه بنشین تا دمی برآسایی

مرو مرو چه سبب زود زود می‌بروی
بگو بگو که چرا دیر دیر می‌آیی

نفس نفس زده‌ام ناله‌ها ز فرقت تو
زمان زمان شده‌ام بی‌رخ تو سودایی

مجو مجو پس از این زینهار راه جفا
مکن مکن که کشد کار ما به رسوایی

برو برو که چه کَش می‌روی به شیوه‌گری
بیا بیا که چه خوش می‌چمی به رعنایی

[jahad_121]

ای آرزوی دیده بینا چگونه‌ای
وی مونس دل (من) تنها چگونه‌ای

از ناز و نازکی اگر اینجا نیامدی
باری یکی بگوی که آنجا چگونه‌ای

در است صورت تو و دریاست چشم من
ای در دور مانده ز دریا چگونه‌ای

دل هدیه تو کردم آن را نخواستی
جان تحفه می‌فرستم این را چگونه‌ای

ای نور چشم مهر و گل بوستان حسن
ما بی‌تو در همیم تو بی‌ما چگونه‌ای

از وصل تو که نیست دریغا در آتشم
در هجر من که هست مبادا چگونه‌ای

ما خود جهان گرفتیم از پیش عاشقی
در سلسله تو ای دل شیدا چگونه‌ای

سید حسن غزنوی

[Hamid.s]

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی
چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی
تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی
چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیایی
بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی
شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی
دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم
نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی
تو جفای خود بکردی و نه من نمی‌توانم
که جفا کنم ولیکن نه تو لایق جفایی
چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان
تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشایی
سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم
دگری نمی‌شناسم تو ببر که آشنایی

[Hamid.s]

من از نهایت شب حرف می‌زنم
من از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف می‌زنم
اگر به خانه‌ی من آمدی
برای من ای مهربان
چراغ بیاور
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه‌ی خوشبخت بنگرم.