شعردانه

[zzz r]

AMH همچنیننن
این استیکرارو از کجا میری منم موووخام

[zahra omidvar 0]

zahra omidvar 0 میشه؟!

[zzz r]

AMH نرجسی چرا امروز خیلیی خلوت تره

[Miss.Joker]

Mono همه میگن

[zzz r]

@Miss-Joker چطوری جوکری

[Miss.Joker]

zahra omidvar 0 در هرچی تو دلته بریز بیرون 4 گفته است:

zahra omidvar 0 میشه؟!

معرفی کنم؟

[AMH]

zzz r در هرچی تو دلته بریز بیرون 4 گفته است:

AMH همچنیننن
این استیکرارو از کجا میری منم موووخام

باید دان کنی فدات شم
بیا توچت خوصوصی بت بدم

[Miss.Joker]

zzz r فدات خوبممم تو خوبی؟ خوشی؟

[zzz r]

@Miss-Joker منممم خوبیدمممم

[Collapse]

ممکنه اینقد به خودم تلقین کنم یه گلوله تو مغزمه بعد بخاظر هد شات شدن بمیرم؟

[zahra omidvar 0]

@Miss-Joker نه توروخدا اینقدری که من تورو میشناسم خودت خودت رو نمیشتاسی

[zzz r]

این پست پاک شده!

[rose77]

[M.ba78]

rose77 سلام
میخوام یه سوال ازت بپرسم دعوام نمیکنی؟

[Miss.Joker]

zahra omidvar 0 در هرچی تو دلته بریز بیرون 4 گفته است:

@Miss-Joker نه توروخدا اینقدری که من تورو میشناسم خودت خودت رو نمیشتاسی

عاشقتم

[Miss.Joker]

zzz r

خسته نباشی قهرمان

[zahra omidvar 0]

@Miss-Joker قربونت

[zzz r]

@Miss-Joker در هرچی تو دلته بریز بیرون 4 گفته است:

شدددددددد

یسسس

[romisa]

Never be controlled by three things: Your past, money and people .

هرگز اجازه نده سه چيز كنترلت كنه:
گذشته‌ت ، پول و مردم

┄

[romisa]

قدیمتر ها،تلویزیون ها رنگ نداشتند
کانالی هم حتّی نبود که مُدام عوض کنیم
سرمان گرم بود به یک و دو...
کنترلی هم در کار نبود.

تلفن ها به جای بی سیم و زنگهای دل خوش کُنَک
سیم های فرخورده داشتند و زنگهای گوشخراش.

فرشهای لاکی و دستبافت
آن هم چند تا دوازده متری که جانِ آدم برای جارو زدنشان با جاروهای بی برق،
بالا می آمد.

آدم ها ، عاشق که می شدند جان میدادند برای یک خط نامه
و نگاهی ناگهان، از سوی اوئی که دل بُرده بود.
هزار بار می رفتند و می آمدند تا همان بشود که می خواستند
خدا یکی بود و یار هم یکی.

آن روزها ، هیچ چیزی،
یکبار مصرف نبود.

چینیِ گلِ سرخی بود و لیوان های بلورِ اصفهان.
سفره ها را اندازه میزدی ، سر تا تهِ یک کوچه را میگرفتند.
بندِ رخت میزدند توی حیاط
انگار قرار بود یک سرش به کندوان برسد
یک سرِ دیگرش به تالابِ انزلی.

لباسها را در تَشت می شستند.
نه قوطیِ ربّ گوجه فرنگی در انباری پیدا میشد نه شیشه های کوچکِ ترشی.
هرچه بود ، به وفور و خروار.

چندین نفر جمع میشدند دورِ هم
ربّ انار و نارنج میگرفتند
مربّای بهارنارنج و بالَنگ
دیگهای مسی و اجاقهای بزرگی که آغوششان همیشه به روی فسنجان و قیمه
بادنجان باز بود.

نه کسی از لانکوم و ورساچه چیزی میدانست،
نه چیزی از قیمتِ دلار و سکّه.
عطرِ آشنای برنجِ طارم و سبزی پلوماهی،
برای هیچ همسایه ای حسرت آور نبود.
عروسی که میشد ،
انگار به جای یک خانه،
یک محلّه ،جوانی به خانه ی بخت میفرستاد.

حنابندان ، رنگِ شبِ عید و چهارشنبه سوری داشت.
حال خرابی ها مهم بودند،
آدم ها وقت میگذاشتند برای هم
صدای خنده اگر از حیاطی نمی آمد
شب نشینیِ دسته جمعی را
همان جا میگرفتند تا صاحبخانه فکر نکُند تنها مانده.

یادِ خانم جان به خیر.
همیشه میگفت غذا که میپزید حواستان به دو بشقاب بیشتر باشد،
مهمانِ سرزده نباید شرمنده ی سفره شود.
حالا که فکر میکنم میبینم این روزها که همه چیز هست
انگار هیچ چیزی سرِ جای خودش نیست.

جاروبرقی و لباسشوئی و ظرفشوئی داریم
کنسروِ شیرِ مرغ تا جانِ آدمیزاد توی بازار پیدا میشود.
گوشی های آنچنانی هم هست.
خیلی چیزها به خانه ها آمده اند که آن وقت ها خوابشان را هم نمی دیدیم،
امّا چقدر از کودکی هایمان پیرتریم‌.

صدای خنده که می آید تعجّب میکنیم
از دوست داشتن ها بوی دروغ و فریب می آید
دورِ همی که دیگر در کار نیست، چند نفر آشنا هم که اتّفاقی در خیابانی ، جائی
یکدیگر را میبینند ، به جای حالِ هم، نرخِ ارز و طلا را میپرسند.

کاش خدا برایمان کاری میکرد.

#آزاده_رمضانی