-
شعردانه
-
چرا مردم نمی دانند
که لادن اتفاقی نیست
نمی دانند در چشمان دم جنبانک امروز برق آبهای شط دیروز است ؟
چرا مردم نمی دانند
که در گلهای ناممکن هوا سرد است؟ -
زندگی خالی نیست
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست
آری تا شقایق هست زندگی باید کرد -
من نمی دانم که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست
و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید
واژه ها را باید شست …
” سهراب سپهری “ -
تهی بود نسیمی
سیاهی بود و ستاره ای
هستی بود و زمزمه ای
لب بود و نیایشی
من بود و تویی
نماز و محرابی -
شعر آب را گل نکنیم سهراب سپهری
آب را گل نکنیم
در فرودست انگار کفتری می خورد آب
یا که در بشه ای دور سیره ای پر می شوید
یا در آبادی کوزه ای پر می گردد
آب را گل نکنیم
شاید این آب روان می رود پای سپیداری تا فروشوید اندوه دلی
دست درویشی شاید نان خشکیده فرو برده در آب
رزن زیبایی آمده لب رود …. -
مادرم صبحی می گفت : موسم دلگیری است
من به او گفتم : زندگانی سیبی است ‚ گاز باید زد با پوست .. -
شعر من مسلمانم سهراب سپهری
…..من مسلمانم.
قبله ام یک گل سرخ.
جانمازم چشمه، مهرم نور.
دشت سجاده من.
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.
در نمازم جریان دارد ماه ، جریان دارد طیف.
سنگ از پشت نمازم پیداست:
همه ذرات نمازم متبلور شده است.
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد ، گفته باد سر گلدسته سرو.
من نمازم را پی “تکبیره الاحرام” علف می خوانم،
پی “قد قامت” موج….
” سهراب سپهری “ -
شعر شب بود سهراب سپهری
شب بود و چراغک بود.
شیطان ، تنها، تک بود.
باد آمده بود، باران زده بود: شب تر ، گل ها پرپر.
بویی نه براه.
ناگاه
آیینه رود، نقش غمی بنمود: شیطان لب آب.
خاک سایه در خواب.
زمزمه ای می مرد.بادی می رفت، رازی می برد -
ماه بالای سر آبادی است
اهل ابادی در خواب است
باغ همسایه چراغش روشن,
من چراغم خاموش.
یاد من باشد تنها هستم.
ماه بالای سر تنهایی است -
شعر صدا کن مرا سهراب سپهری
به باغ همسفران
صدا کن مرا
صدای تو خوب است.
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن میروید…
” سهراب سپهری “ -
گاهی گمان نمی کنی ولی خوب می شود
گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود !گاهی بساط عیش خودش جور می شود
گاهی دگر، تهیه بدستور می شودگه جور می شود خود آن بی مقدمه
گه با دو صد مقدمه ناجور می شودگاهی هزار دوره دعا بی اجابت است
گاهی نگفته قرعه به نام تو می شودگاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست
گاهی تمام شهر گدای تو می شودگاهی برای خنده دلم تنگ می شود
گاهی دلم تراشه ای از سنگ می شودگاهی تمام آبی این آسمان ما
یکباره تیره گشته و بی رنگ می شودگاهی نفس به تیزی شمشیرمی شود
از هرچه زندگیست دلت سیرمی شودگویی به خواب بود جوانی مان گذشت
گاهی چه زود فرصتمان دیر می شودکاری ندارم کجایی چه می کنی
بی عشق سرمکن که دلت پیرمی شودقیصر امین پور
-
گر آرزوی وصلش پیرم کند مگو عیب
عیب است از جوانی
کین آرزو ندارد !
#%(#d5ff00)[شهریار]پ.ن:بچه ها متن های ادبی رو اگه میشه توی تاپیک انگیزه یا نوشته های باارزش بفرستین ، اینجا همونطور که صاحب تاپیک گفتن فقظ شعـر فرستاده میشه:)
-
اگر دروغ رنگ داشت
هر روز شاید ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست
و بی رنگی کمیاب ترین چیزها بوداگر گناه وزن داشت
هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد، تو از کوله بار سنگین خویش ناله می کردی
و من شاید کمر شکسته ترین بودماگر غرور نبود
چشم هایمان به جای لب هایمان سخن نمی گفتند و ما کلام محبت را در میان نگاه های گهگاهمان جستجو نمی کردیماگر دیوار نبود نزدیک تر بودیم
با اولین خمیازه به خواب می رفتیم و هر عادت مکرر را در میان ۲۴ زندان حبس نمی کردیماگر خواب حقیقت داشت
همیشه خواب بودیم، هیچ رنجی بدون گنج نبود ولی گنج ها شاید بدون رنج بودنداگر همه ثروت داشتند
دل ها سکه ها را بیش از خدا نمی پرستیدند و یک نفر در کنار خیابان خواب گندم نمی دید تا دیگران از سر جوانمردی بی ارزش ترین سکه هاشان را نثار او کنند
اما بی گمان صفا و سادگی می مرد ...اگر مرگ نبود
همه کافر بودند و زندگی بی ارزش ترین کالا بود. ترس نبود، زیبایی نبود و خوبی هم شاید ...اگر خداوند یک روز آرزوی انسان را برآورده می کرد
من بی گمان دوباره دیدن تو را آرزو می کردم و تو نیز هرگز ندیدن مرا
آن گاه نمی دانم به راستی خداوند کدام یک را می پذیرفت ??!!دکتر علی شریعتی
روحت شاد مردِ بزرگ ...
