-
شعردانه
-
از سر خردهٔ جان سخت دلیرانه گذشت
آفرین باد به پروانه که مردانه گذشتدر شبستان جهان، عمر گرانمایهٔ ما
هر چه در خواب نشد صرف، به افسانه گذشتمنه انگشت به حرف من مجنون زنهار
که قلم، بسته لب از نامهٔ دیوانه گذشتدل آزاد من و گرد تعلق، هیهات
بارها سیل تهیدست ازین خانه گذشتعقل از آب و گل تقلید نیامد بیرون
عشق اول قدم از کعبه و بتخانه گذشتمایهٔ عشرت ایام کهنسالی شد
آنچه از عمر به بازیچهٔ طفلانه گذشتیک دم از خلوت اندیشه نیامد بیرون
عمر صائب همه در سیر پریخانه گذشت
صائب تبریزی -
بشنیده بدم که جان جانی
آنی و هزار همچنانی
از خلق نشان تو شنیدم
کفو تو نبود آن نشانی
جان دید کسی بدین لطیفی
کس دید روان بدین روانی
ای قوت قلوب همچو معنی
وی صورت تو به از معانی
ای گشته ز لامکان حقایق
از لذت کان تو مکانی
ای شاه و وزیر را سعادت
وی عالم پیر را جوانی
آن جان که از این جهان، جهان بود
کردیش تو باز این جهانی
جانی چو تو باشد این جهان را
باقی بود این جهان فانی
مولوی -
دگر از درد تنهایی، به جانم یار میباید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار میبایدز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح
نصیحت گوش کردن را دل هشیار میبایدمرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی
که میگفتم: علاج این دل بیمار میبایدبهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را
نمیبایست زنجیری، ولی این بار میبایدشیخ بهایی
-
ـــــــــــــــــــــــ
آب، نان، آواز
️کمترین تحریری از یک آرزو این است
آدمی را آب و نانی باید و آنگاه آوازی
در قناریها نگه کن، در قفس، تا نیک دریابی
کزچه در آن تنگناشان باز شادیهای شیرین است.کمترین تصویری از یک زندگانی:
آب،
نان،
آواز،
ور فزونتر خواهی از آن،
گاهگه،
پرواز
ور فزونتر خواهی از آن شادیِ آغازآنچنان بر ما به نان و آب،
اینجا تنگسالی شد
که کسی در فکرِ آوازی نخواهد بود
وقتی آوازی نباشد،
شوقِ پروازی نخواهد بود.محمدرضا شفیعی کدکنی
-
دلبرم گر به تبسّم لب خود باز کند
کی مسیحا به جهان دعوی اعجاز کند؟دین و دل، هر دو به یکبار به تاراج برد
در صف سیمبران گر سخن آغاز کند!رونق مهر و قمر افکند از اوج فلک
زلف شبگون، رخ مه رو، اگر ابراز کندببرد صبر و شکیبم اگر آن لُعبت ناز
بهر صید دل من، حمله چنان باز کند!خلّج و تبّت و چین است مگر منظر او
کاین چنین دلبری و عشوۀ طنّاز کند؟به یکی جو نخرم سلطنت ملک جهان
بت غارتگر من، گر هوس ناز کندوصل دلدار صبوحی نتوان شد حاصل
هر زمان هجر تو را شعبدهای ساز کند
«شاطرعباس صبوحی» -
هرشبنمی در این ره صدبحر آتشین است
دردا که این معما شرح و بیان ندار
|حافظِ جان|
-
آن دل که تو دیدهای زغم خون شد و رفت
وز دیدهٔ خون گرفته بیرون شد و رفت
روزی به هوای عشق سیری میکرد
لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت... -
در پایتختِ سلسلهٔ شب، که شهرِ ماست
همواره روح را به سوی روز، روزنیهر مصرعت عصارهٔ اعصار و ای شگفت!
کاینده را به آینگی صبحِ روشنینَشگِفت اگر که سلسلهٔ عاشقانِ دهر
امروز خامُشاند و تو گرمِ سرودنیآفاق از چراغِ صدای تو روشن است
خاموشیَت مباد که فریادِ میهنی!محمدرضا شفیعی کدکنی
[در ستایش حافظ]
