-
شعردانه
|
-
دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار میبایدز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح
نصیحت گوش کردن را دل هشیار میبایدمرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی
که می‌گفتم: علاج این دل بیمار میبایدبهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را
نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار میبایدشیخ بهایی
-
ـــــــــــــــــــــــ
آب، نان، آواز
️کمترین تحریری از یک آرزو این است
آدمی را آب و نانی باید و آنگاه آوازی
در قناری‌ها نگه کن، در قفس، تا نیک دریابی
کزچه در آن تنگناشان باز شادی‌های شیرین است.کمترین تصویری از یک زندگانی:
آب،
نان،
آواز،
ور فزون‌تر خواهی از آن،
گاهگه،
پرواز
ور فزون‌تر خواهی از آن شادیِ آغازآنچنان بر ما به نان و آب،
اینجا تنگ‌سالی شد
که کسی در فکرِ آوازی نخواهد بود
وقتی آوازی نباشد،
شوقِ پروازی نخواهد بود.محمدرضا شفیعی کدکنی
-
دلبرم گر به تبسّم لب خود باز کند
کی مسیحا به جهان دعوی اعجاز کند؟دین و دل، هر دو به یکبار به تاراج برد
در صف سیمبران گر سخن آغاز کند!رونق مهر و قمر افکند از اوج فلک
زلف شبگون، رخ مه رو، اگر ابراز کندببرد صبر و شکیبم اگر آن لُعبت ناز
بهر صید دل من، حمله چنان باز کند!خلّج و تبّت و چین است مگر منظر او
کاین چنین دلبری و عشوۀ طنّاز کند؟به یکی جو نخرم سلطنت ملک جهان
بت غارتگر من، گر هوس ناز کندوصل دلدار صبوحی نتوان شد حاصل
هر زمان هجر تو را شعبده‌ای ساز کند
«شاطرعباس صبوحی» -
هرشبنمی در این ره صدبحر آتشین است
دردا که این معما شرح و بیان ندار
|حافظِ جان|
-
آن دل که تو دیده‌ای زغم خون شد و رفت
وز دیدهٔ خون گرفته بیرون شد و رفت
روزی به هوای عشق سیری میکرد
لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت... -
در پایتختِ سلسلهٔ شب، که شهرِ ماست
همواره روح را به سوی روز، روزنیهر مصرعت عصارهٔ اعصار و ای شگفت!
کاینده را به آینگی صبحِ روشنینَشگِفت اگر که سلسلهٔ عاشقانِ دهر
امروز خامُش‌اند و تو گرمِ سرودنیآفاق از چراغِ صدای تو روشن است
خاموشیَت مباد که فریادِ میهنی!محمدرضا شفیعی کدکنی
[در ستایش حافظ] -
کوه با نخستین سنگ آغاز می‌شود و انسان با نخستین درد ...
•احمد شاملو -
من در پی خویشم...
به تو
بر می‌خورم اما
• هوشنگ ابتهاج -
با جور و جفایِ تو
نسازیم چه سازیم...؟
• سعدی -
این جُور که می‌بریم، تا کِی؟
وین صبر که میکنیم، تا چند؟#سعدی
-
یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا
از فروغ عشق، خورشید قیامت کن مراتا به کی گرد خجالت زنده در خاکم کند؟
شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مراخانهآرایی نمی‌آید ز من همچون حباب
موج بی‌پروای دریای حقیقت کن مرااستخوانم سرمه شد از کوچه گردیهای حرص
خانه دار گوشهٔ چشم قناعت کن مراچند باشد شمع من بازیچهٔ دست فنا؟
زندهٔ جاوید از دست حمایت کن مراخشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگی
آتشین رفتار چون اشک ندامت کن مراگرچه در صحبت همان در گوشهٔ تنهاییم
از فراموشان امن آباد عزلت کن مرااز خیالت در دل شبها اگر غافل شوم
تا قیامت سنگسار از خواب غفلت کن مرادر خرابیهاست، چون چشم بتان، تعمیر من
مرحمت فرما، ز ویرانی عمارت کن مرااز فضولیهای خود صائب خجالت می‌کشم
من که باشم تا کنم تلقین که رحمت کن مرا؟
صائب تبریزی -
در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید
زان که آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوشحافظ
-
هیچکَس کاش نباشد نِگهش بَر راهی...
• صائب تبریزی -
روزی وفا کنی
که نیاید به کار ِ من ...
|شهــریار| -
ای در دل من میل و تمنا همه تو
و ندر سـر من مایه سودا همه تو
هرچند به روزگار در می‌نگرم
امروز هـمه تویی و فردا همه تو
-
آزمودم مرگ من در زندگی است
چون رهی زین زندگی پایندگیست -
ﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﮔﺮﺕ ﻃﺎﻗﺖ ﻏﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻭ
ﺁﻭﺍﺭﻩٔ ﻋﺸﻖ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻭ
ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ
ﻭﺭ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻭ -
خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو
داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات
آن زمانی که درآییم به بستان من و تو
اختران فلک آیند به نظاره ما
مه خود را بنماییم بدیشان من و تو
من و تو بی‌من و تو جمع شویم از سر ذوق
خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو
طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند
در مقامی که بخندیم بدان سان من و تو
این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا
هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو
به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر
در بهشت ابدی و شکرستان من و تو
مولانا
