-
شعردانه
|
-
یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا
از فروغ عشق، خورشید قیامت کن مراتا به کی گرد خجالت زنده در خاکم کند؟
شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مراخانهآرایی نمی‌آید ز من همچون حباب
موج بی‌پروای دریای حقیقت کن مرااستخوانم سرمه شد از کوچه گردیهای حرص
خانه دار گوشهٔ چشم قناعت کن مراچند باشد شمع من بازیچهٔ دست فنا؟
زندهٔ جاوید از دست حمایت کن مراخشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگی
آتشین رفتار چون اشک ندامت کن مراگرچه در صحبت همان در گوشهٔ تنهاییم
از فراموشان امن آباد عزلت کن مرااز خیالت در دل شبها اگر غافل شوم
تا قیامت سنگسار از خواب غفلت کن مرادر خرابیهاست، چون چشم بتان، تعمیر من
مرحمت فرما، ز ویرانی عمارت کن مرااز فضولیهای خود صائب خجالت می‌کشم
من که باشم تا کنم تلقین که رحمت کن مرا؟
صائب تبریزی -
روزی وفا کنی
که نیاید به کار ِ من ...
|شهــریار| -
خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو
داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات
آن زمانی که درآییم به بستان من و تو
اختران فلک آیند به نظاره ما
مه خود را بنماییم بدیشان من و تو
من و تو بی‌من و تو جمع شویم از سر ذوق
خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو
طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند
در مقامی که بخندیم بدان سان من و تو
این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا
هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو
به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر
در بهشت ابدی و شکرستان من و تو
مولانا -
ای که به تشویش ما دست برآورده‌ای
تیغ چرا میکشی؟ چون سپر انداختیم
|اوحدی| -
قاصدک هان چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری، نه ز دیّار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بردار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو، دروغ
که فریبی تو، فریب !
قاصدک
ابر های همه عالم شب و روز
در دلم می گریند
مهدی اخوان ثالث -
گر تو فارغی از حال دوستان یارا
فراغت از تو میسر نمی‌شود ما راتو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش
بیان کند که چه بودست ناشکیبا رابیا که وقت بهارست تا من و تو به هم
به دیگران بگذاریم باغ و صحرا رابه جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی
چرا نظر نکنی یار سروبالا راشمایلی که در اوصاف حسن ترکیبش
مجال نطق نماند زبان گویا راکه گفت در رخ زیبا نظر خطا باشد
خطا بود که نبینند روی زیبا رابه دوستی که اگر زهر باشد از دستت
چنان به ذوق ارادت خورم که حلوا راکسی ملامت وامق کند به نادانی
حبیب من که ندیدست روی عذرا راگرفتم آتش پنهان خبر نمی‌داری
نگاه می‌نکنی آب چشم پیدا رانگفتمت که به یغما رود دلت سعدی
چو دل به عشق دهی دلبران یغما راهنوز با همه دردم امید درمانست
که آخری بود آخر شبان یلدا را سعدی -
بس نامور به زیر زمین دفن کرده‌اند
کز هستیش به روی زمین بر نشان نماندوآن پیر لاشه را که سپردند زیر گل
خاکش چنان بخورد کزو استخوان نماندزندهست نام فرّخ نوشیروان به خیر
گر چه بسی گذشت که نوشیروان نماندخیری کن ای فلان و غنیمت شمار عمر
زآن پیشتر که بانگ بر آید: فلان نماند سعدی -
بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را
بر ما و خود ستم کرد، هر کس ستود ما راچون موجهٔ سرابیم، در شوره‌زار عالم
کز بود بهره‌ای نیست، غیر از نمود ما راآیینههای روشن، گوش و زبان نخواهند
از راه چشم باشد، گفت و شنود ما راخواهد کمان هدف را، پیوسته پای بر جا
زان در نیارد از پا، چرخ کبود ما راچون خامهٔ سبک مغز، از بی حضوری دل
شد بیش روسیاهی، در هر سجود ما راگر صبح از دل شب، زنگار می‌زداید
چون از سپیدی مو، غفلت فزود ما را؟تا داشتیم چون سرو، یک پیرهن درین باغ
از گرم و سرد عالم، پروا نبود ما رااز بخت سبز چون شمع، صائب گلی نچیدیم
در اشک و آه شد صرف، یکسر وجود ما را صائب تبریزی -
يک لحظه به بخشايش او شک نتوان کرد
با اين همه ترديد، در اين باره يقيني ست|فاضل نظری|
: