-
شعردانه
|
-
گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات
گفتم دهنت، گفت زهی حب نباتگفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا
شادی همه لطیفه گویان صلوات -
اول به وفا می وصالم درداد
چون مست شدم جام جفا را سردادپر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم برداد -
ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد
دل رمیده ما را رفیق و مونس شدنگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد -
تاب بنفشه میدهد طره مشک سای تو
پرده غنچه میدرد خنده دلگشای توای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق میکند شب همه شب دعای تو -
بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادستغلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست -
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنین روز غلام استگو شمع میارید در این جمع که امشب
در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است -
روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچهای هنوز و صدت عندلیب هستگر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست -
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیستحالیا خانه برانداز دل و دین من است
تا در آغوش که میخسبد و همخانه کیست -
راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیستهر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست -
صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفتگل بخندید که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت -
بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش نالههای زار داشتگفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست
گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت -
شنیدهام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
فراق یار نه آن میکند که بتوان گفتحدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر
کنایتیست که از روزگار هجران گفت -
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مبادسلامت همه آفاق در سلامت توست
به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد -
آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
صبر و آرام تواند به من مسکین دادوآن که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد -
بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایهبان دارد
بهار عارضش خطی به خون ارغوان داردچو عاشق میشدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خونفشان دارد -
شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
بنده طلعت آن باش که آنی داردشیوه حور و پری گر چه لطیف است ولی
خوبی آن است و لطافت که فلانی دارد -
دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ داردسر ما فرونیاید به کمان ابروی کس
که درون گوشه گیران ز جهان فراغ داردز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم
تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ داردبه چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله
به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ داردشب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ داردمن و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم
که بسوختیم و از ما بت ما فراغ داردسزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم
طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ داردسر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد -
جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
هر کس که این ندارد حقا که آن نداردبا هیچ کس نشانی زان دلستان ندیدم
یا من خبر ندارم یا او نشان نداردهر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است
دردا که این معما شرح و بیان نداردسرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن
ای ساروان فروکش کاین ره کران نداردچنگ خمیده قامت میخواندت به عشرت
بشنو که پند پیران هیچت زیان نداردای دل طریق رندی از محتسب بیاموز
مست است و در حق او کس این گمان ندارداحوال گنج قارون کایام داد بر باد
در گوش دل فروخوان تا زر نهان نداردگر خود رقیب شمع است اسرار از او بپوشان
کان شوخ سربریده بند زبان نداردکس در جهان ندارد یک بنده همچو حافظ
زیرا که چون تو شاهی کس در جهان ندارد -
دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کردشب تنهاییم در قصد جان بود
خیالش لطفهای بیکران کردچرا چون لاله خونین دل نباشم
که با ما نرگس او سرگران کردکه را گویم که با این درد جان سوز
طبیبم قصد جان ناتوان کردبدان سان سوخت چون شمعم که بر من
صراحی گریه و بربط فغان کردصبا گر چاره داری وقت وقت است
که درد اشتیاقم قصد جان کردمیان مهربانان کی توان گفت
که یار ما چنین گفت و چنان کردعدو با جان حافظ آن نکردی
که تیر چشم آن ابروکمان کرد -
