-
شعردانه
|
-
غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن
روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد -
من چه گویم که تو را نازکی طبع لطیف
تا به حدیست که آهسته دعا نتوان کرد -
دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد -
حافظ
-
این گل ز بر همنفسی می‌آید
شادی به دلم از او بسی میآیدپیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش
کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید -
جز نقش تو در نظر نیامد ما را
جز کوی تو رهگذر نیامد ما راخواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت
حقا که به چشم در نیامد ما را -
گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات
گفتم دهنت، گفت زهی حب نباتگفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا
شادی همه لطیفه گویان صلوات -
اول به وفا می وصالم درداد
چون مست شدم جام جفا را سردادپر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم برداد -
ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد
دل رمیده ما را رفیق و مونس شدنگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد -
تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای توای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو -
بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادستغلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست -
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
سلطان جهانم به چنین روز غلام استگو شمع میارید در این جمع که امشب
در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است -
روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هستگر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست -
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیستحالیا خانه برانداز دل و دین من است
تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست -
راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیستهر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست -
صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفتگل بخندید که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت -
بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشتگفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست
گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت -
شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
فراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفتحدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر
کنایتیست که از روزگار هجران گفت -
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مبادسلامت همه آفاق در سلامت توست
به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد -
آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
صبر و آرام تواند به من مسکین دادوآن که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد
