|
شعردانه
ـــروع یه جامعه برای استارتاپ های تازه نفس
هرچی تو دلته بریز بیرون 2
-
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
tamom در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
یه سری رفتم خواستگاری دختره گفت من خونه میخوام، ماشین میخوام، پول میخوام، مسافرت هم میخوام
دیدم اینا رو من هم میخوام
تصمیم گرفتم منم شوهر کنم
چطوری سلطان؟؟؟
دیگه نه سلامی میدی نه احوالی میپرسی
بسوزه پدر پیشرفت که دوستان قدیمی رو از یادت میبهر
هیییی روزگارسلام، خوبی ؟
این چه حرفیه
چه پیشرفتی بابا پیشرفت تو زندگی باید باشه :|
شما اصن پیدات میشه اینور ؟ :|هستیم در خدمتتون
میگم امتحانای ترم اول هم نزدیکه
فرصت برای زخمی کردن بعضی ها پیش خواهد آمد ....javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار، منو از چی میترسونی ؟ -
javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار، منو از چی میترسونی ؟mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار منو از چی میترسونی ؟
فقط اون تیکه با افتخارش کشته منو -
fatemeh201678 در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
tamom خخخخ تنهایی میچتی و ج میدی
نه بابا گوشیم افتاده بود دست پسرعموم شروع کرده بود مسخره بازی
دیگ ب اون حد نرسیدمtamom خخخخ اها فک کردم اثرات تنهایی توتایپیک موندنه
-
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار منو از چی میترسونی ؟
فقط اون تیکه با افتخارش کشته منوjavad-mahdizadeh در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار منو از چی میترسونی ؟
فقط اون تیکه با افتخارش کشته منوبله
10 هم نمره خداست -
javad-mahdizadeh در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار منو از چی میترسونی ؟
فقط اون تیکه با افتخارش کشته منوبله
10 هم نمره خداستmohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار منو از چی میترسونی ؟
فقط اون تیکه با افتخارش کشته منوبله
10 هم نمره خداستو باید نیمه پر لیوان رو دید
10 دو رقمی هستش
خیلیا هستند تک رقمی میگیرند -
tamom خخخخ اها فک کردم اثرات تنهایی توتایپیک موندنه
fatemeh201678 در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
tamom خخخخ اها فک کردم اثرات تنهایی توتایپیک موندنه
اون روزم دور نیست
-
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
javad-mahdizadeh نترس داداش ما همینجوریش امتحان ها رو نادیده میگیریم
رفتم ادبیات 10 گرفتم با افتخار منو از چی میترسونی ؟
فقط اون تیکه با افتخارش کشته منوبله
10 هم نمره خداستو باید نیمه پر لیوان رو دید
10 دو رقمی هستش
خیلیا هستند تک رقمی میگیرند -
fatemeh201678 در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
tamom خخخخ اها فک کردم اثرات تنهایی توتایپیک موندنه
اون روزم دور نیست
tamom در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
fatemeh201678 در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
tamom خخخخ اها فک کردم اثرات تنهایی توتایپیک موندنه
اون روزم دور نیست
روزای بعد از کنکور اینجا کسی نیست
درست حدس زدید میاد اون روز -
tamom در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
اقا جواد خوبید شما؟
سلام آقای تمام
بله خوب هستیم ما
شما خوب هستید عایا؟ -
tamom در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
fatemeh201678 در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
tamom خخخخ اها فک کردم اثرات تنهایی توتایپیک موندنه
اون روزم دور نیست
روزای بعد از کنکور اینجا کسی نیست
درست حدس زدید میاد اون روزmohammadhassan منکه ازالان تصمیم گرفتم بعدکنکورنیام تاچندوقت بعدش با ی اکانت دیه بیام
-
-
mohammadhassan منکه ازالان تصمیم گرفتم بعدکنکورنیام تاچندوقت بعدش با ی اکانت دیه بیام
fatemeh201678 در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
mohammadhassan منکه ازالان تصمیم گرفتم بعدکنکورنیام تاچندوقت بعدش با ی اکانت دیه بیام
این فکرخود من هم هست
البته نه اینکه با اکانت دیگه بیام
من روز قبل از کنکور استعفا میدم -
mohammadhassan در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
https://www.instagram.com/p/Bbzi2Wvh0tX/
اینو
وسطش عصبانی میشه
-
tamom در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
اقا جواد خوبید شما؟
سلام آقای تمام
بله خوب هستیم ما
شما خوب هستید عایا؟javad-mahdizadeh در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
tamom در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
اقا جواد خوبید شما؟
سلام آقای تمام
بله خوب هستیم ما
شما خوب هستید عایا؟اری خوب هستیم
-
بابا محسن، پروردگار ضدحال زدن بود. مثلن تمام هفته منتظر دربی بودیم. با سوت داور، بابا از اتاقش می‌آمد بیرون، می‌رفت دستشویی، برمی‌گشت، با حوله دست و ریشش را خشک می‌کرد، می‌نشست کنار ما، ریموت را برمی‌داشت و می‌زد راز بقا. می‌گفت «عجب میمونی. قیافه‌ش آشنا نیست؟»
موقع شام هم نمی‌گذاشت سریال را کامل ببینیم. یا تلویزیون را خاموش می‌کرد یا می‌زد شبکه قران. هیچ وقت هم نگذاشت ماریوی آتاری ما، عروسش را آزاد کند. یک‌هو آداپتور را در می‌آورد و می‌گفت «داغ کرده‌ها. میخوای خونه رو آتیش بزنی؟»یک‌بار هم که داشتم برای مسابقات صوت قران، تمرین می‌کردم، یواشکی صدایم را ضبط کرده بود. بعد تا شب مجبورم کرد صدای خودم را بشنوم. داشتم خل می‌شدم. مخصوصن اینکه بیسم الله را چندباری گفته بودم و هر بار گفته بودم «نه. اینطوری خوب نیست.» می‌گفت «ببین ما چی می‌کشیم از دستت، عبدالباسط»
کافی هم بود چیزی بگوییم که مطابق میلش نباشد. مثلن یک‌روز، برف تندی می‌آمد. محبتش گل کرده بود و می‌خواست با تاکسی مرا برساند. توی راه در آمد که «می بینی بچه‌هارو توصف اتوبوس؟» از دهانم پرید «خب، اینا چتر دارن.» از آن نگاه‌ها کرد یعنی «جواب منو دادی؟» نیم‌ساعتی همه خیابان‌ها را چرخید تا بالاخره زد کنار و رفت توی یک مغازه. وقتی آمد بیرون، در سمت شاگرد را باز کرد و گفت «اینم چتر. مدرسه‌تم از اون وره.» شبش می‌گفت «چتره خوب راه می رفت نابغه من؟ تو سربالایی که ریپ نمیزد؟»
تا وقتی هم بود، دست از این کارهاش برنداشت. شب قبل از عمل‌ش، بردمش سینما. فیلم خنده‌داری بود. اما خودش را زد به خواب. بلند بلند خرناس می‌کشید و وقتی مردم می‌خندیدند، قلبش را می‌گرفت که مثلن از خواب پریده.
حالا که نیست، حالا که سالهاست ندارمش، دلم برای این کارهاش، بیشتر از همیشه تنگ است. بعضی وقت‌ها که نفسم خیلی می‌گیرد، وسط فوتبال یک‌هو کانال را عوض میکنم. یا می نشینم پای شبکه چهار و ساعت ها به آرم ثابتِ آبی‌ش خیره می‌شوم.
گاهی هم برای خودم حرف می‌زنم و صدایم را ضبط میکنم و می‌گذارم یکسره پخش شود. فیلم خنده دار می‌روم و سعی میکنم بخوابم. توی برف به همه راننده تاکسی‌ها می‌گویم مردم چتر دارن‌ها. آرام که نمی‌شوم می‌روم بهشت‌زهرا. می‌نشینم بین قبر خودش و مامان‌پروانه. با صوت برایش قران می‌خوانم. انقدر که از توی قبر بگوید ما اینجا هم از دست تو آسایش نداریم و بعد صدای خروپف الکی‌ش را بشنوم و ببینم که همان لبخند موذی همیشگی‌اش افتاده روی صورتش و آخ...
مرتضی برزگرNothing really matters :)
-
بابا محسن، پروردگار ضدحال زدن بود. مثلن تمام هفته منتظر دربی بودیم. با سوت داور، بابا از اتاقش می‌آمد بیرون، می‌رفت دستشویی، برمی‌گشت، با حوله دست و ریشش را خشک می‌کرد، می‌نشست کنار ما، ریموت را برمی‌داشت و می‌زد راز بقا. می‌گفت «عجب میمونی. قیافه‌ش آشنا نیست؟»
موقع شام هم نمی‌گذاشت سریال را کامل ببینیم. یا تلویزیون را خاموش می‌کرد یا می‌زد شبکه قران. هیچ وقت هم نگذاشت ماریوی آتاری ما، عروسش را آزاد کند. یک‌هو آداپتور را در می‌آورد و می‌گفت «داغ کرده‌ها. میخوای خونه رو آتیش بزنی؟»یک‌بار هم که داشتم برای مسابقات صوت قران، تمرین می‌کردم، یواشکی صدایم را ضبط کرده بود. بعد تا شب مجبورم کرد صدای خودم را بشنوم. داشتم خل می‌شدم. مخصوصن اینکه بیسم الله را چندباری گفته بودم و هر بار گفته بودم «نه. اینطوری خوب نیست.» می‌گفت «ببین ما چی می‌کشیم از دستت، عبدالباسط»
کافی هم بود چیزی بگوییم که مطابق میلش نباشد. مثلن یک‌روز، برف تندی می‌آمد. محبتش گل کرده بود و می‌خواست با تاکسی مرا برساند. توی راه در آمد که «می بینی بچه‌هارو توصف اتوبوس؟» از دهانم پرید «خب، اینا چتر دارن.» از آن نگاه‌ها کرد یعنی «جواب منو دادی؟» نیم‌ساعتی همه خیابان‌ها را چرخید تا بالاخره زد کنار و رفت توی یک مغازه. وقتی آمد بیرون، در سمت شاگرد را باز کرد و گفت «اینم چتر. مدرسه‌تم از اون وره.» شبش می‌گفت «چتره خوب راه می رفت نابغه من؟ تو سربالایی که ریپ نمیزد؟»
تا وقتی هم بود، دست از این کارهاش برنداشت. شب قبل از عمل‌ش، بردمش سینما. فیلم خنده‌داری بود. اما خودش را زد به خواب. بلند بلند خرناس می‌کشید و وقتی مردم می‌خندیدند، قلبش را می‌گرفت که مثلن از خواب پریده.
حالا که نیست، حالا که سالهاست ندارمش، دلم برای این کارهاش، بیشتر از همیشه تنگ است. بعضی وقت‌ها که نفسم خیلی می‌گیرد، وسط فوتبال یک‌هو کانال را عوض میکنم. یا می نشینم پای شبکه چهار و ساعت ها به آرم ثابتِ آبی‌ش خیره می‌شوم.
گاهی هم برای خودم حرف می‌زنم و صدایم را ضبط میکنم و می‌گذارم یکسره پخش شود. فیلم خنده دار می‌روم و سعی میکنم بخوابم. توی برف به همه راننده تاکسی‌ها می‌گویم مردم چتر دارن‌ها. آرام که نمی‌شوم می‌روم بهشت‌زهرا. می‌نشینم بین قبر خودش و مامان‌پروانه. با صوت برایش قران می‌خوانم. انقدر که از توی قبر بگوید ما اینجا هم از دست تو آسایش نداریم و بعد صدای خروپف الکی‌ش را بشنوم و ببینم که همان لبخند موذی همیشگی‌اش افتاده روی صورتش و آخ...
مرتضی برزگر -
fatemeh201678 در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
mohammadhassan منکه ازالان تصمیم گرفتم بعدکنکورنیام تاچندوقت بعدش با ی اکانت دیه بیام
این فکرخود من هم هست
البته نه اینکه با اکانت دیگه بیام
من روز قبل از کنکور استعفا میدمmohammadhassan ازالانم چتومحدودکردم بعداولین ازمون گمنام باشم
-
بابا محسن، پروردگار ضدحال زدن بود. مثلن تمام هفته منتظر دربی بودیم. با سوت داور، بابا از اتاقش می‌آمد بیرون، می‌رفت دستشویی، برمی‌گشت، با حوله دست و ریشش را خشک می‌کرد، می‌نشست کنار ما، ریموت را برمی‌داشت و می‌زد راز بقا. می‌گفت «عجب میمونی. قیافه‌ش آشنا نیست؟»
موقع شام هم نمی‌گذاشت سریال را کامل ببینیم. یا تلویزیون را خاموش می‌کرد یا می‌زد شبکه قران. هیچ وقت هم نگذاشت ماریوی آتاری ما، عروسش را آزاد کند. یک‌هو آداپتور را در می‌آورد و می‌گفت «داغ کرده‌ها. میخوای خونه رو آتیش بزنی؟»یک‌بار هم که داشتم برای مسابقات صوت قران، تمرین می‌کردم، یواشکی صدایم را ضبط کرده بود. بعد تا شب مجبورم کرد صدای خودم را بشنوم. داشتم خل می‌شدم. مخصوصن اینکه بیسم الله را چندباری گفته بودم و هر بار گفته بودم «نه. اینطوری خوب نیست.» می‌گفت «ببین ما چی می‌کشیم از دستت، عبدالباسط»
کافی هم بود چیزی بگوییم که مطابق میلش نباشد. مثلن یک‌روز، برف تندی می‌آمد. محبتش گل کرده بود و می‌خواست با تاکسی مرا برساند. توی راه در آمد که «می بینی بچه‌هارو توصف اتوبوس؟» از دهانم پرید «خب، اینا چتر دارن.» از آن نگاه‌ها کرد یعنی «جواب منو دادی؟» نیم‌ساعتی همه خیابان‌ها را چرخید تا بالاخره زد کنار و رفت توی یک مغازه. وقتی آمد بیرون، در سمت شاگرد را باز کرد و گفت «اینم چتر. مدرسه‌تم از اون وره.» شبش می‌گفت «چتره خوب راه می رفت نابغه من؟ تو سربالایی که ریپ نمیزد؟»
تا وقتی هم بود، دست از این کارهاش برنداشت. شب قبل از عمل‌ش، بردمش سینما. فیلم خنده‌داری بود. اما خودش را زد به خواب. بلند بلند خرناس می‌کشید و وقتی مردم می‌خندیدند، قلبش را می‌گرفت که مثلن از خواب پریده.
حالا که نیست، حالا که سالهاست ندارمش، دلم برای این کارهاش، بیشتر از همیشه تنگ است. بعضی وقت‌ها که نفسم خیلی می‌گیرد، وسط فوتبال یک‌هو کانال را عوض میکنم. یا می نشینم پای شبکه چهار و ساعت ها به آرم ثابتِ آبی‌ش خیره می‌شوم.
گاهی هم برای خودم حرف می‌زنم و صدایم را ضبط میکنم و می‌گذارم یکسره پخش شود. فیلم خنده دار می‌روم و سعی میکنم بخوابم. توی برف به همه راننده تاکسی‌ها می‌گویم مردم چتر دارن‌ها. آرام که نمی‌شوم می‌روم بهشت‌زهرا. می‌نشینم بین قبر خودش و مامان‌پروانه. با صوت برایش قران می‌خوانم. انقدر که از توی قبر بگوید ما اینجا هم از دست تو آسایش نداریم و بعد صدای خروپف الکی‌ش را بشنوم و ببینم که همان لبخند موذی همیشگی‌اش افتاده روی صورتش و آخ...
مرتضی برزگربهاره قسمت چترش باحال بود
-
بابا محسن، پروردگار ضدحال زدن بود. مثلن تمام هفته منتظر دربی بودیم. با سوت داور، بابا از اتاقش می‌آمد بیرون، می‌رفت دستشویی، برمی‌گشت، با حوله دست و ریشش را خشک می‌کرد، می‌نشست کنار ما، ریموت را برمی‌داشت و می‌زد راز بقا. می‌گفت «عجب میمونی. قیافه‌ش آشنا نیست؟»
موقع شام هم نمی‌گذاشت سریال را کامل ببینیم. یا تلویزیون را خاموش می‌کرد یا می‌زد شبکه قران. هیچ وقت هم نگذاشت ماریوی آتاری ما، عروسش را آزاد کند. یک‌هو آداپتور را در می‌آورد و می‌گفت «داغ کرده‌ها. میخوای خونه رو آتیش بزنی؟»یک‌بار هم که داشتم برای مسابقات صوت قران، تمرین می‌کردم، یواشکی صدایم را ضبط کرده بود. بعد تا شب مجبورم کرد صدای خودم را بشنوم. داشتم خل می‌شدم. مخصوصن اینکه بیسم الله را چندباری گفته بودم و هر بار گفته بودم «نه. اینطوری خوب نیست.» می‌گفت «ببین ما چی می‌کشیم از دستت، عبدالباسط»
کافی هم بود چیزی بگوییم که مطابق میلش نباشد. مثلن یک‌روز، برف تندی می‌آمد. محبتش گل کرده بود و می‌خواست با تاکسی مرا برساند. توی راه در آمد که «می بینی بچه‌هارو توصف اتوبوس؟» از دهانم پرید «خب، اینا چتر دارن.» از آن نگاه‌ها کرد یعنی «جواب منو دادی؟» نیم‌ساعتی همه خیابان‌ها را چرخید تا بالاخره زد کنار و رفت توی یک مغازه. وقتی آمد بیرون، در سمت شاگرد را باز کرد و گفت «اینم چتر. مدرسه‌تم از اون وره.» شبش می‌گفت «چتره خوب راه می رفت نابغه من؟ تو سربالایی که ریپ نمیزد؟»
تا وقتی هم بود، دست از این کارهاش برنداشت. شب قبل از عمل‌ش، بردمش سینما. فیلم خنده‌داری بود. اما خودش را زد به خواب. بلند بلند خرناس می‌کشید و وقتی مردم می‌خندیدند، قلبش را می‌گرفت که مثلن از خواب پریده.
حالا که نیست، حالا که سالهاست ندارمش، دلم برای این کارهاش، بیشتر از همیشه تنگ است. بعضی وقت‌ها که نفسم خیلی می‌گیرد، وسط فوتبال یک‌هو کانال را عوض میکنم. یا می نشینم پای شبکه چهار و ساعت ها به آرم ثابتِ آبی‌ش خیره می‌شوم.
گاهی هم برای خودم حرف می‌زنم و صدایم را ضبط میکنم و می‌گذارم یکسره پخش شود. فیلم خنده دار می‌روم و سعی میکنم بخوابم. توی برف به همه راننده تاکسی‌ها می‌گویم مردم چتر دارن‌ها. آرام که نمی‌شوم می‌روم بهشت‌زهرا. می‌نشینم بین قبر خودش و مامان‌پروانه. با صوت برایش قران می‌خوانم. انقدر که از توی قبر بگوید ما اینجا هم از دست تو آسایش نداریم و بعد صدای خروپف الکی‌ش را بشنوم و ببینم که همان لبخند موذی همیشگی‌اش افتاده روی صورتش و آخ...
مرتضی برزگربهاره در هرچی تو دلته بریز بیرون ورژن 2 گفته است:
بابا محسن، پروردگار ضدحال زدن بود. مثلن تمام هفته منتظر دربی بودیم. با سوت داور، بابا از اتاقش می‌آمد بیرون، می‌رفت دستشویی، برمی‌گشت، با حوله دست و ریشش را خشک می‌کرد، می‌نشست کنار ما، ریموت را برمی‌داشت و می‌زد راز بقا. می‌گفت «عجب میمونی. قیافه‌ش آشنا نیست؟»
موقع شام هم نمی‌گذاشت سریال را کامل ببینیم. یا تلویزیون را خاموش می‌کرد یا می‌زد شبکه قران. هیچ وقت هم نگذاشت ماریوی آتاری ما، عروسش را آزاد کند. یک‌هو آداپتور را در می‌آورد و می‌گفت «داغ کرده‌ها. میخوای خونه رو آتیش بزنی؟»یک‌بار هم که داشتم برای مسابقات صوت قران، تمرین می‌کردم، یواشکی صدایم را ضبط کرده بود. بعد تا شب مجبورم کرد صدای خودم را بشنوم. داشتم خل می‌شدم. مخصوصن اینکه بیسم الله را چندباری گفته بودم و هر بار گفته بودم «نه. اینطوری خوب نیست.» می‌گفت «ببین ما چی می‌کشیم از دستت، عبدالباسط»
کافی هم بود چیزی بگوییم که مطابق میلش نباشد. مثلن یک‌روز، برف تندی می‌آمد. محبتش گل کرده بود و می‌خواست با تاکسی مرا برساند. توی راه در آمد که «می بینی بچه‌هارو توصف اتوبوس؟» از دهانم پرید «خب، اینا چتر دارن.» از آن نگاه‌ها کرد یعنی «جواب منو دادی؟» نیم‌ساعتی همه خیابان‌ها را چرخید تا بالاخره زد کنار و رفت توی یک مغازه. وقتی آمد بیرون، در سمت شاگرد را باز کرد و گفت «اینم چتر. مدرسه‌تم از اون وره.» شبش می‌گفت «چتره خوب راه می رفت نابغه من؟ تو سربالایی که ریپ نمیزد؟»
تا وقتی هم بود، دست از این کارهاش برنداشت. شب قبل از عمل‌ش، بردمش سینما. فیلم خنده‌داری بود. اما خودش را زد به خواب. بلند بلند خرناس می‌کشید و وقتی مردم می‌خندیدند، قلبش را می‌گرفت که مثلن از خواب پریده.
حالا که نیست، حالا که سالهاست ندارمش، دلم برای این کارهاش، بیشتر از همیشه تنگ است. بعضی وقت‌ها که نفسم خیلی می‌گیرد، وسط فوتبال یک‌هو کانال را عوض میکنم. یا می نشینم پای شبکه چهار و ساعت ها به آرم ثابتِ آبی‌ش خیره می‌شوم.
گاهی هم برای خودم حرف می‌زنم و صدایم را ضبط میکنم و می‌گذارم یکسره پخش شود. فیلم خنده دار می‌روم و سعی میکنم بخوابم. توی برف به همه راننده تاکسی‌ها می‌گویم مردم چتر دارن‌ها. آرام که نمی‌شوم می‌روم بهشت‌زهرا. می‌نشینم بین قبر خودش و مامان‌پروانه. با صوت برایش قران می‌خوانم. انقدر که از توی قبر بگوید ما اینجا هم از دست تو آسایش نداریم و بعد صدای خروپف الکی‌ش را بشنوم و ببینم که همان لبخند موذی همیشگی‌اش افتاده روی صورتش و آخ...
مرتضی برزگرخیلی زیبا بود خیلی
واقعا مرسی -
بابا محسن، پروردگار ضدحال زدن بود. مثلن تمام هفته منتظر دربی بودیم. با سوت داور، بابا از اتاقش می‌آمد بیرون، می‌رفت دستشویی، برمی‌گشت، با حوله دست و ریشش را خشک می‌کرد، می‌نشست کنار ما، ریموت را برمی‌داشت و می‌زد راز بقا. می‌گفت «عجب میمونی. قیافه‌ش آشنا نیست؟»
موقع شام هم نمی‌گذاشت سریال را کامل ببینیم. یا تلویزیون را خاموش می‌کرد یا می‌زد شبکه قران. هیچ وقت هم نگذاشت ماریوی آتاری ما، عروسش را آزاد کند. یک‌هو آداپتور را در می‌آورد و می‌گفت «داغ کرده‌ها. میخوای خونه رو آتیش بزنی؟»یک‌بار هم که داشتم برای مسابقات صوت قران، تمرین می‌کردم، یواشکی صدایم را ضبط کرده بود. بعد تا شب مجبورم کرد صدای خودم را بشنوم. داشتم خل می‌شدم. مخصوصن اینکه بیسم الله را چندباری گفته بودم و هر بار گفته بودم «نه. اینطوری خوب نیست.» می‌گفت «ببین ما چی می‌کشیم از دستت، عبدالباسط»
کافی هم بود چیزی بگوییم که مطابق میلش نباشد. مثلن یک‌روز، برف تندی می‌آمد. محبتش گل کرده بود و می‌خواست با تاکسی مرا برساند. توی راه در آمد که «می بینی بچه‌هارو توصف اتوبوس؟» از دهانم پرید «خب، اینا چتر دارن.» از آن نگاه‌ها کرد یعنی «جواب منو دادی؟» نیم‌ساعتی همه خیابان‌ها را چرخید تا بالاخره زد کنار و رفت توی یک مغازه. وقتی آمد بیرون، در سمت شاگرد را باز کرد و گفت «اینم چتر. مدرسه‌تم از اون وره.» شبش می‌گفت «چتره خوب راه می رفت نابغه من؟ تو سربالایی که ریپ نمیزد؟»
تا وقتی هم بود، دست از این کارهاش برنداشت. شب قبل از عمل‌ش، بردمش سینما. فیلم خنده‌داری بود. اما خودش را زد به خواب. بلند بلند خرناس می‌کشید و وقتی مردم می‌خندیدند، قلبش را می‌گرفت که مثلن از خواب پریده.
حالا که نیست، حالا که سالهاست ندارمش، دلم برای این کارهاش، بیشتر از همیشه تنگ است. بعضی وقت‌ها که نفسم خیلی می‌گیرد، وسط فوتبال یک‌هو کانال را عوض میکنم. یا می نشینم پای شبکه چهار و ساعت ها به آرم ثابتِ آبی‌ش خیره می‌شوم.
گاهی هم برای خودم حرف می‌زنم و صدایم را ضبط میکنم و می‌گذارم یکسره پخش شود. فیلم خنده دار می‌روم و سعی میکنم بخوابم. توی برف به همه راننده تاکسی‌ها می‌گویم مردم چتر دارن‌ها. آرام که نمی‌شوم می‌روم بهشت‌زهرا. می‌نشینم بین قبر خودش و مامان‌پروانه. با صوت برایش قران می‌خوانم. انقدر که از توی قبر بگوید ما اینجا هم از دست تو آسایش نداریم و بعد صدای خروپف الکی‌ش را بشنوم و ببینم که همان لبخند موذی همیشگی‌اش افتاده روی صورتش و آخ...
مرتضی برزگر
