-
شعردانه
|
-
"ما پراکندگان مجموعیم
یار ما غایب است و در نظر است..." -
با حسرت دیدار، چه شب‌ها که سحر شد
این عمر من و توست که بیهوده هدر شدهرگاه نسیمی به سر زلف تو پیچید
خاکسترِ افروخته‌ام زیروزبر شدتا آمدم از وعده‌ی دیدار بپرسم
لب‌های تو محدود به اما و اگر شداز چشم تو افتادم و دیدم که به جز من
هر قطره که از چشم تو افتاد، گهر شد!در کوزه‌ی خشکیده، "نم"ی راه ندارد
بیچاره نگاهی که به امید تو تر شدحسین دهلوی
آشفتگی -
زِ جـان خوش‌تر چه باشد!؟
آن تـو باشے ..- خاقانی
-
ما از پَر و بالِ خویشتن در قفسیم...
-
هر دم از درد بنالم که فلک هر ساعت
کندم قصد دل ریش به آزار دگربازگویم نه در این واقعه حافظ تنهاست
غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر -
از درد ترک خورده و از زخم کبودیم
کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیماو می رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ تر از قبل همانیم که بودیمما شهرتمان بسته به این است بسوزیم
با داغ عزیزیم که خاکستر عودیمتن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته ست
از غیرتمان بود نوشتند حسودیمجو گندمی از داغ غمش تار به تاریم
در حسرت پیراهن او پود به پودیمپیگیر پریشانی ما دیر به دیر است
دلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیمبر سقف اگر رستن قندیل فراز است
ما نیز همانیم، فرازیم و فرودیمیک روز میاید و بماند که چه دیر است
روزی که نفهمد که چه گفتیم و که بودیمبعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم
آمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیم-حامدعسکری -
کوچ کردی از من قهر کردی حتما...
در جست و جوی خویش -
او که می‌پنداشت من لبریز از خوشحالی‌ام
پی نبُرد از خنده‌ی تلخم به دستِ خالیامنارفیقانم چه آسان انگِ بی‌دردی زدند
تا که پنهان شد به لبخندی، پریشانحالیامسالها کنج قفس آواز خوش سر داده‌ام
تا نداند هیچ‌کس زندانی «بی‌بالی» امشادم از عمری که زخمم منتِ مرهم نبُرد
گفت هرکس: « حال و روزت چیست؟»،
گفتم: « عالی‌ام! » -
از جان چه خبر گیری و از چشم چه پرسی
آن بی‌تو پر از آتش و این بی‌تو پر آب استقاآنی
-
من همانم که تو بینی؛ آن چنان خسته و حیرا گشتم ...
که همی سعی به خشنود تو کردم؛ لیک گریان ماندم!•🤍•
-
ز دیرباز، حُزنِ سخت به جانم فِتاده چون دلقی
به من عطش دهد همان که دِل فِسرده می‌کند خلقی•🤍•
-
از درد ترک خورده و از زخم کبودیم
کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیماو می رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ تر از قبل همانیم که بودیمما شهرتمان بسته به این است بسوزیم
با داغ عزیزیم که خاکستر عودیمتن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته ست
از غیرتمان بود، نوشتند حسودیمجو گندمی از داغ غمش تار به تاریم
در حسرت پیراهن او پود به پودیمپیگیر پریشانی ما دیر به دیر است
دلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیمبر سقف اگر رستن قندیل فراز است
ما نیز همانیم، فرازیم و فرودیمیک روز میاید و بماند که چه دیر است
روزی که نفهمد که چه گفتیم و که بودیمبعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم
آمد ببرد آنچه ز تو تازه سرودیمحامد عسکری
چون که قشنگه:)
️ -
فلک همیشه به کام یکی نمی گردد،
که آسیای طبیعت، به نوبت است ای دوست
