روز شمار کنکور

[Estelle]

من به او آموخته بودم...
مکان و زمان برایش معنایی نداشت.
به گذشته سفر میکرد.
دست های کوچک و همیشه گرم پری کوچک را میگرفت و محکم فشار میداد . گوشه لبش را میبوسید و نظاره گر سرخ شدن لپ های گندمی دختر پاییز میشد .
راهش را دراز میکرد ، هر چند دل کندن از دست های این زیبایِ غمگین سخت بود ، اما اگر همانطور که کنار هر آمدنی ، رفتنی هست . کنار هر رفتنی برگشتنی هم باشد، هیچ اشکالی ندارد.
سفرش به آتیه را آغاز کرد.
پالتو خاکستری دکتر را تنش کرد و دستش را در جیب همان پالتو درست بین انگشتان ظریف و کشیده او جا داد و با نگاه های عاشقانه اش او را تا محوطه ی پارک همراهی کرد .
چه کسی میداند ؟!
شاید انتهای همین نگاه های آتشین باز هم بازی عشق شروع شود باید منتظر بمانیم ...
ولی من فرصتی برای انتظار ندارم من مثل او نیستم که زمان و مکان برایم بی اهمیت باشد شاید در آینده ای نزدیک همین صحنه دوباره تکرار شد.
به او بگویید سفرش را ادامه دهد ....
باید به آینده ی دور تری سفر کند ؟؟شاید هم به گذشته ی خیلی دور تر از دختر پاییز !
نه!
او فراموش نکرده که صاحبش در زمان حال تنها و بی قرار است .
پس بیا به زمان من ...
شاید دلش برای معجزه ی چشم هایش تنگ شده .
بلند ، لاغر،چشم های همیشه خمار و خال بین ابرویش می تواند لب های او را از نزدیک ببیند شاید صورتی تر از همیشه ...
میتواند تا ابد در آغوش او آرام بگیرد دیگر نیازی نیست مسافرت طولانی ات را ادامه دهی.
ارامش ، همینجاست، بین دست های او ...
ولی یادت باشد تو او نیستی تو فقط زاده ی ذهن خسته و دلتنگ او هستی ..
ادامه بده من زمان کافی برای دل کندن از او را ندارم اگر مرا بیشتر از این وابسته کنی باید تا ابد قصه ی تکراری فرهاد و شیرین را بشنوی ...
کمی آن طرف تر ، از دختر کوچک پاییز ، از طبیب و از مرد قصه ی عاشقی دل کندی ... حالا ببین مقصدت کجاست.
دست هایت را روی سرش بکش یعنی میشود دوباره او را ببینیم ؟؟ ارام کنارش بنشین . مراقب باش ! او شکننده ترین جسم این اتاق است.
به چشم هایش نگاه نکن ، او حتی زود تر از تو وابسته می شود ، از همان فاصله او را در آغوش بگیر تمام جسم درد دیده اش را نوازش کن.
صدایت را شنیدم تو به او گفتی حتی بدون موهایش هم زیبا ترین معشوقه این شهر است .
فراموش کرده ای ؟ من حتی در رهگذارنی که روزی از کنار تو گذشته اند تدقیق کرده ام .
حالا هم روح این تکه ماه زمینی...
من به او عشق میورزم بدون هیچ انتظاری...
آیا رهایی در گذشتن و رفتن است؟اگر تسلیم شد چه؟جواب آدم هایی که عاشقانه دوستش داشتند چه می شود؟
کاش مبارزه میکرد نه برای زندگی بلکه برای عزیزانش
چشمانش آنقدر زیبا بودند که در همان چند لحظه ای که پیش او بودم دلی از عزای نور خورشید در آوردم تکه ای ماه بود که در اقیانوس سیاهی چشمانش زندگی میکرد و نور خورشید را بازتاب میکرد.
دیگر درباره ی او نگو بگذار همان تکه ماه زیبای زمین من بماند.
او قوی ترین ادم قصه ی من است اگر دنیای کنونی ِمرا ترک کند ، بعد از او چه کسی را بخاطر شجاعتش ستایش کنم؟
حرف بزن ماه من صدای تو زیباست ، بخند که چشم هایت میدرخشند و زندگی کن چون زمین به ماهی برای روشنایی شب هایش نیاز دارد .

[فراموش شده]

این پست پاک شده!

[Ramos9248]

بارون شروع به باریدن کرد. اولش قطره های ریز فقط زمین رو خیس کرد بند اومد ولی خب این شاید ترکیدن بغض ابرها بوده که بعدش با قدرت بیشتری شروع به گریه کردند.
یه جایی نوشته بود شجاع ترین با جسارت ترین موجود ابرها هستند، که میتونند خیلی راحت دلتنگی هاشونو ببارن و خودشونو حسابی خالی کنند
گریه کردن یه نعمته ! بارون یه نعمته !
ولی خب خیلی وقتا خیلی از آدما مورد اول رو ندارن و تمام بد حالی‌ها و دلتنگی‌هاشونو میریزن تو وجود خودشون یا مینویسن یا مینوازن یا اینکه برای بقیه درد و دل میکنند
دلتگیهایی که ازشون حرف میزنم جنبه‌ش با همه دلتنگی‌ها فرق داره ! حالا چرا؟
چون این دلتنگی نسبت به (خود) هستش
واسه خودت دلت تنگ میشه...
واسه تموم وقتایی که بقیه رو به خودی ترجیح دادی
واسه اینکه تو مشکلات به جا اینکه حمایت کننده خودت باشی خود تو سرزنش کردی
و این دلتنگی از جنس عذاب وجدانه ، عذاب وجدانی که نسبت به خودت داری، خودت به خودت ظلم کردی و حالا این وسط شاکی خودتی، قاضی خودتی و متهم هم خودتی و این سخت ترین و نفس گیر ترین دادگاه دنیاست
این دلتنگی رو خیلی از آدما تجربه میکنن
یه روز به خودت میایی میبینی تو راه و مسیر زندگی تنهایی، و ترجیح میدی با خودت رفیق بشی و خودتو دوست داشته باشی تا بتونی راحتتر ادامه بدی واسه همین بر میگردی عقب و خود تو بغل میگیری و به خودت قول میدی که دیگه تنهاش نذاری
واسه همین شایع تو آهنگ اینجانب میگه:
«تو فکر میکنی کن موند؟
اون روزا که فقط خودم پیش خودم میموند
خودم برا خودم شعرهاشو بلند میشوند
خودم برا خودم نیر و کمکی بود.»
یا مثلا بردیا تو آهنگ بیرحم بعد تموم درد و دل هاش میگه:
«اصن هر چي گفتم حرف حق بود
مهم نی که اینا منو کرده منفور
هر جا که پشتم خالی تر میشد
همش من فقط به فکر (من) بود»

همه این شعرها و آهنگها و کلا زندگی میخواد به ما بفهمونه که اول باید بتونی خودتو دوست داشته باشی تا بعدش برات امکان پذیر باشه که بقیه رو دوست داشته باشی!

یکی از معلم هامون می‌گفت که خدا به انسان زندگی داده و یه سری اسباب و وسایلی رو براش فراهم کرده تا بتونه اول خودشو بشناسه و دوست داشته باشه و بعدش خدا رو بتونه بشناسه...

اول از همه باید برای خودت ارزش قائل باشی!
باید بتونی با کارایی که انجام میدی به خودت ثابت کنی که به خودت متعهدی!
اول باید به خودت متعهد باشی تا بتونی به کسی دیگه هم متعهد باشی و متعهد بمونی!
در درجه اول باید نسبت به خودت مسئولیت پذیر باشی!
و اینکه بتونی حال خودتو خوب کنی خیلی خوبه...
حالا بعضی وقت‌ها بارون و هندزفری هم کمکت میکنن مثل امشب...
.
.
.
.
.
.
همیشه سعی کن جوری زندگی کنی که نسبت به خودت عذاب وجدان نداشته باشی و کاری نکنی که نتونی خودتو ببخشی

[jahad_121]

سکوت
سکوت
خیلیییی خاصه
همه چیز می تونه باشه

سکوت سنگينه /ارامش داره/
پر حرفه ولی صدا نداره/ اوج فهم ه یک جاها/
بغض جمع شده ای که نمی زاره حلقه اشک برق بزنه تو چشم ها/

سکوت خیلیی خوبه.
ولی نه همه جا.
یک بار تحت نظر عقله یک بار دل
یک بار مرگهه

دوستش دارم سکوت رو.
اما چشم ها هم کاش تابع سکوت بودند.
وقتی اون بغضه بترکه سکوت دیگه به واسطه چشم ها از بین میره.
اینجاست که می گند سکوت می شکنه.

نوشتن. بار سنگین سکوت رو کمی حمل می کنه
ولی تا کی رو نمی دونم

https://forum.alaatv.com/post/3230876
نمی خواستم فقط اونجا بمونه و زمان باخودش ببرتش

[S.daniyal hosseiny]

نمی‌دانم تا به حال دقت کرده‌ای یا نه خالو... ولی «درد» را نمی‌شود غلط نوشت.
ببین یعنی «مرض» را می‌شود. «غرض» را. «قصه» را، «غصه» را. حتی «غم» را هم می‌شود غلط نوشت. ولی «درد» را فقط اویی غلط می‌نویسد که الفبا نداند...
و راستش، حسادت می‌کنم به اویی که اولین بار «درد» را «درد» خواند. فکر می‌کنم او با تمام وجودش فهمیده که ناف ما را با «درد» بریده‌اند خالو.
۱۴٠۲/٠۹/۲٠

[Narges_]

در میان پستی و بلندی های زندگی
گاهی به نقطه ای می‌رسیم که راهی جز ایستادن به ما نمی‌دهند
در فراسوی بلند ترین قله می ایستیم
قله ای از درد ، از رنج
از نرسیدن های بی پایان، از نتیجه هایی که باب میل ما نیستند...اما در مقابل راهی جز سراپا ماندن نداریم
نباید زانو ها را خم کنیم
کمترین میزان ضعف نیز باعث می شود دست نامهربان باد وجود زخمی ما را به قعر دره ای عمیق بفرستد
دره ای که از آن جان سالم به در نمی بریم چه رسد به مقاومت های دوباره....

تمام وجود خود را برای پیمودن این دامنه های کولاک گرفته خواهم گذاشت....
با چیزی جز امید زنده نیستیم
باشد که روزی قله ی این دامنه های صعب العبور شکوهی بی پایان را به ما هدیه دهد:)

و بازم بعد مدت ها شد که بنویسم

[officer k]

همه ی ما تو چرخ و فلک زندگی جایی واسه خودمون داریم جایی که ثابت نیست و تغییر پذیره؛ بعضی وقتا تو بالاترین نقطه ممکن و تو اوجیم بعضی وقتا هم جامون اون پاییناست ولی قسمت خوبش اینه که میچرخه این چرخ فلک ...
میچرخه و هر لحظه جامونو عوض میکنه اصلا براش مهم نیست که فقیری یا پولدار ، زنی یا مرد ، خانواده داری یا نه...
این تویی که باید بسازی باهاش
و خودتو باهاش وفق بدی!
یهو از فرش به عرش میبرتت و برعکس ...
مهم اینه که هر وقت هر جای این چرخ و فلک بودی از تک تک لحظه هات نهایت استفاده رو ببری ...
خوشت بیاد یا نه چرخ و فلک زندگی منتظرت نمیمونه
اون کار خودشو میکنه ...

[officer k]

دل به احتمالات نبندیم
اگه بستیم هم زیاد درگیرش نشیم
اگه درگیرش شدیم هم باهاش هیجانی برخورد نکنیم
اگه هیجانی برخورد کردیم هم بهتره واسه یه مقطع کوتاه باشه
چون اون هنوز یه احتماله
یه احتمال که بهش دل بستیم
بعضی وقتا گذر زمان باید بهمون بفهمونه اون احتمال شدنیه یا نه
حالا این به این معنی نیست که امید نبندیم بهش
چون کلا آدم به امید زنده‌ست
فقط اینکه بهترین کار اینه آروم پیش بریم
وقتی آرامش داشته باشیم بهتر فکر میکنیم
منطقی تر فکر میکنیم
ذهن و دلمون مدام تو جنگ نیست

[Reza-H]

ای خفتگان!
دوش کلبه احزانِ قلب، میهمان سماع ماه و ستاره باران پایاپای اختران و گردش و بزم خورشید شررانگیز
و شمع ها به دور پروانه ها
و چمن ها در آغوش بلبلان
و فرهادها چشم در چشم شیرینشان
و دست لیلی و مجنون به هم پیچیده
و کنعانیان، در گفت و گو با گمگشته شان
و می در قدح لبریز، گشته بود.
دوش، شبی روشن بود که روز های تاریک بر او رشک بردند...
.
ر.ح

[S.daniyal hosseiny]

«بَشّاش»
‌
یا رب وه از این کاسهٔ وه! داغ‌تر از آش
در پرده بگویم چو بدانی تو خودت فاش

حق کی قد علم کرد که من حقم و من حق
با زور نیاریش به دست ای ید کلّاش
‌
ای کاش در اندیشه نپویی که خدایی
در آینه بینی تو درون دل خود کاش
‌
صورتگر هستی نکشیده‌ست رخم را
ای کاش که لبخند کشد حضرت نقّاش
‌
زخمی تن خود بیهُده دیدم چو بدیدم
زخمین‌‌تنِ من سود، نمک بود به پاداش
‌
هیچم گله‌ای نیست که قلبم بشکستید
خود جمع کنم تکه به تکه چو به منقاش
‌
با صورتِ خود نقش زمین گشتم و لٰکن
نقشی به زمین است، یکی صورتِ بشّاش
‌
‌۲۴ آذر ۱۴٠۲

[هویججج]

این پست پاک شده!

[هویججج]

این پست پاک شده!

[Reza-H]

آه....
پروانه ام ماه هاست که در پیله به خود می پیچد...

و من در پشتِ مشبکِ روان و لغزان پلک هایم، تنها اورا می نگرم
و نفس هایمان را که یکی شده است می شمرم.
و صعب تر بر او، بر من می گذرد.

عقل و دل را میانه آشوبی تنگاتنگ می بینم...
عقل فریاد برآورده؛ تا پروانه ام در پیله بماند و بسازد خویش را.
و دل اشک می ریزد که منتهای ساختنش، سوختن خواهد بود.
دل من،
سال ها پیش، پروانه اش با شعله های شمع یکی شد...
و او دید و چشید سوختن را...
و حال، باز، دلِ دلسوخته ام می گرید...

ر.ح

[Sachli]

[Sachli]

[Sachli]

[Sachli]

[S.daniyal hosseiny]

یاد گرفته‌ام که بعضی چیزها را باید با مداد نوشت.
شاید بعدا بخواهیم بعضی چیزها را از زندگی‌مان پاک کنیم...

[S.daniyal hosseiny]

مآه
‌
تا مختصر بگویم، آنجا که گشت راهی
اشکم نداد مهلت، حتی کنم نگاهی
گفتم که غربتم را، درمان به عشق یابم
حالا ولی فتادم، از چاله‌ای به چاهی
اکنون که روزنی شد، سهمم ز دیدنی‌ها
در خاطرت بماند، گفتم مرا چو ماهی
دیدار تو دلم را، خوش می‌کند به دیدن
حتی اگر به یک دم، ثانیه‌ای، به گاهی
هر شب در این سیاهی، در فکر روشنایت
جانا سپیدگشتِ این موی‌ها گواهی
چون ماه آسمانی، صبحم ندای مرگ‌ست
چشم ترم ببندم، تا می‌رسد پگاهی
«ترسم چو باز گردی، از دست رفته باشم
وز رستنی نبینی، بر گور من گیاهی»
شکوه ز خوبرویان از خیل ما به دورست
شاید بسنده دارم، در انتها به آهی
آخر همین غزل‌ها، دستان من بگیرد
من شهریار شعرم، کو لشکر و سپاهی؟
تا می‌کشد مرا هم، با خویش تیره‌بختی
رنگی مباد یا رب، تیره‌تر از سیاهی
لٰکن به هر طریقی، بی‌هیچ سرپناهی
در منتهای ظلمت، در قعر هر تباهی
آتش به سینه دارم، بویت نگاهدارم
چون نیست دور چندین، از ماه تا به ماهی
‌
۳ اسفند ۱۴٠۲

[پرستو بابایی]

ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪﻫﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ..
ﺑﺮﺍﯼ ﺷﯿﻄﻨﺖﻫﺎﯼ ﺑﯽﻭﻗﻔﻪ، ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﯽِ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ، ﻧﺎﺯ ﻭ ﮐﺮﺷﻤﻪﯼ ﻣﻦ ﻭﺁﯾﯿﻨﻪ.. ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪﻭ ﺑﯽﺩﻟﯿﻞ.. ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻣﻬﺎﺭ ﻧﺸﺪﻧﯽ ...
ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ ... ﺩﺧﺘﺮﮎِ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽِ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﯽﻫﻮﺍ ﺍﯾﻦﻫﻤﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ..
ﭼﻪ ﻗﺪﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻃﺎﻗﺘﻢ ..
ﺿﺮﺏ ﺁﻫﻨﮓِ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﯽ می‌زند!...
ﭼﻪ ﺷﯿﺸﻪﺍﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭﺯﯼ، ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻥ ﻫﻢ ﺭﺿﺎیت نمی‌دهم، ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﻥ ﻣﯽﺍﻧﺪﯾﺸﻢ..
ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻧﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ .
ﺟﺎﯼ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﯾﺨﯽﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭﺍﻥِ ﮐﻮﺩﮐﯽاﻡ ﺭﺍ،
ﻗﻬﻮﻩﻫﺎﯼ ﺗﻠﺦ ﻭ ﭘﺮاز ﺳﮑﻮﺕِ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻟﺤﻦِ ﺣﺮﻑﻫﺎﯾﻢ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺟﺪﯼ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ، ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺴﺎﺏ می‌برم ...
ﺩﺭ ﺍﻭﺝِ ﺷﺎﺩﯼ ﻫﻢ دیگر ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺳﺮ نمی‌دهم ﻭ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﮐﺘﻔﺎ می‌کنم .
ﭼﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﺪ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻠﻤﻪی ﺧﺎﻧﻢ؛
ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺶِ ﺍﺳﻤﺖ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ، ﺗﻤﺎﻡِ
ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻭ ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﯿﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ می‌گیرد
ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﻭﺯﻧﻪﯼ ﻭﻗﺎﺭ ﻭ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ
ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪﺍﺕ می‌گذارد... نه ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ،
ﻓﻘﻂ ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭﺯﻧﺸﺎﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﺸﻮﺩ
ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮﮎِ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦِ ﺩﺭﻭﻧﻢ
ﺯﯾﺮِ سنگینیِ آن ﺑﻤﯿﺮﺩ.!